Μαραθώνιοι

Η Χριστίνα επέμενε στο τηλέφωνο να πάω το επόμενο Σαββατοκύριακο στη Βοστόνη. Αρνήθηκα. Ήθελα να παραμείνω στην Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω τρέχοντας κι εγώ, τον Μαραθώνιο της Κυριακής. Τρέχοντας, για να πετύχω τους αθλητές σε διαφορετικά σημεία της πόλης: σε γέφυρες, σε λεωφόρους, στο Central Park. “Κανένας Μαραθώνιος δεν είναι σαν τον δικό μας” τόνισε η Χριστίνα, ξερόβηξα και αναγκάστηκε να συμπληρώσει: “...εκτός βέβαια από τον κλασσικό της Αθήνας”.

Το Mεγάλο Mήλο εκείνες τις μέρες ζούσε στο ρυθμό του Μαραθωνίου: αφίσες στους δρόμους, μεγάλα αφιερώματα σε όλες τις εφημερίδες αλλά και στις σκόρπιες κουβέντες που έπιανα στο δρόμο. Ο πυρετός των προεδρικών εκλογών της 4ης Νοεμβρίου που ανέδειξαν τον πρώτο μαύρο πρόεδρο στην ιστορία των Η.Π.Α, είχε κάπως καταλαγιάσει και τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα στον Μαραθώνιο. Γέμισα τους τοίχους στο δωμάτιό μου με σχετικά αποκόμματα και την παραμονή κατέστρωσα επί χάρτου, σχέδιο δράσης, υπολογίζοντας με ακρίβεια την ώρα που θα βρισκόταν οι πρώτοι τουλάχιστον των αθλητών σε διάφορα σημεία της διαδρομής. 

Το πρωί της Κυριακής 2 Νοεμβρίου του 2008 παρακολούθησα την εκκίνηση που δόθηκε στο State Island στην τηλεόραση. Οι εικόνες των 37.899 αθλητών που διέσχιζαν τη γέφυρα κατευθυνόμενοι βόρεια προς το Brooklyn κάτω από έναν λαμπρό φθινοπωρινό ήλιο ήταν μοναδικές. Έφυγα βιαστικά από το σπίτι και με τον υπόγειο έφτασα, σύμφωνα πάντα με το σχέδιο, στη λεωφόρο Lexington στο ύψος της γέφυρας Queensboro. Η βρετανίδα Paula Radcliffe που είχε τερματίσει πρώτη την προηγούμενη χρονιά καθώς και το 2004 χαμογελούσε σε μια αφίσα στην έξοδο του σταθμού. Λίγο αργότερα την πέτυχα να παίρνει τη στροφή κάτω από τη γέφυρα και να κατευθύνεται προς την πρώτη Λεωφόρο. Την ακολουθούσαν σε απόσταση αναπνοής η Ρωσίδα Ludmila Petrova και η Αμερικανίδα Kara Goucher· ακριβώς με τη σειρά που θα τερμάτισαν. 

  Paula Radcliffe, Kara Goucher, Ludmila Petrova

Με το μετρό πάλι, έφτασα στο Bronx. Όπως και σε όλα τα άλλα σημεία της διαδρομής τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα κόσμο που είχε συγκεντρωθεί από το πρωί και υποδεχόταν με ενθουσιασμό και ενθάρρυνε τους διερχόμενους αθλητές στην προσπάθειά τους. Έβγαλα κι εκεί μερικές εικόνες και στη συνέχεια επέστρεψα στο Manhattan. Aποβιβάστηκα στη γωνία της Lexington και της 86str και με την ψυχή στο στόμα έτρεξα προς το Central Park διανύοντας σε χρόνο ρεκόρ τα τρία γιγαντιαία νεοϋορκέζικα τετράγωνα που ορίζουν η Park Ave, η Madison και η πέμπτη Λεωφόρος. 

(δεξιά, ο Abdi) 

Για πολύ λίγο δεν κατάφερα να προλάβω τον βραζιλιάνο αθλητή Marilson Gomes Dos Santos, νικητή και του Μαραθωνίου του 2006, που μετά από λίγο θα τερμάτιζε πρώτος με χρόνο 2:08:43, αλλά χάρηκα που τουλάχιστον φωτογράφισα τον αμερικανοσομαλό Abdi Abdirahman που τερμάτισε έκτος. Συνέχισα το δικό μου μίνι μαραθώνιο διασχίζοντας το πάρκο από τα ανατολικά προς τα δυτικά ακολουθώντας μικρά δρομάκια και μονοπάτια για να βρεθώ λαχανιασμένος στην τελική ευθεία του αγώνα που ήταν το Center Drive. 

Αν σε όλα τα σημεία της μαραθώνιας διαδρομής υπήρχε πολύ κόσμος, εκεί πλέον γινόταν το αδιαχώρητο. Τόσο στις προστατευτικές μπάρες όσο και πιο πίσω στους μικρούς λόφους του περίφημου πάρκου στεκόταν μικροί -μεγάλοι και χάριζαν το χειροκρότημά τους αδιάκριτα. Σε γνωστούς, φίλους και συγγενείς που έτρεχαν αλλά και σε αγνώστους. Στους πρώτους αλλά και στους τελευταίους που τερμάτιζαν εξουθενωμένοι ώρες μετά. Το πιο δυνατό χειροκρότημα πάντως πρόσεξα ότι το κρατούσαν για τους αθλητές με αναπηρία που συμμετείχαν.

Έχοντας επισκεφτεί λίγες μέρες πριν την περιοχή γύρω από το Ground Zero, πέρασε από το μυαλό μου μια μαύρη σκέψη: “Με τόσο κόσμο μαζεμένο εδώ, αν...” Ήταν όμως τόσο λαμπρή η μέρα, τόσο χαρούμενα τα πρόσωπα που συναντούσα, που η σκέψη έσβησε γρήγορα και την ξέχασα.

Νωρίς το απόγευμα της ίδιας μέρας στη Central Park West έγινα μάρτυρας μια συγκινητικής στιγμής. Ένας αθλητής κατάκοπος αναζητούσε για αρκετή ώρα μετά τον τερματισμό τους δικούς του. Μέσα από τον κόσμο που είχε αρχίζει πια να αραιώνει, μια γυναίκα φώναξε το όνομά του, μια πιτσιρίκα ”μπαμπά!”. Εκείνος γύρισε, τις είδε και άνοιξε διάπλατα τα χέρια του. Σύζυγος και κόρη έτρεξαν στην αγκαλιά του, έγιναν ένα σώμα οι τρεις τους. Τότε μού φάνηκε ότι εκείνος δάκρυσε. Αλλά μπορεί να ήταν απλώς ο ιδρώτας στο πρόσωπό του που με ξεγέλασε. 

Δυο εβδομάδες αργότερα, η Χριστίνα στη Βοστόνη βλέποντας τις εικόνες κι ακούγοντας τις διηγήσεις μου για το Μαραθώνιο της ΝΥ επέμενε: “Ο δικός μας όχι μόνο είναι καλύτερος αλλά είναι και πιο παλιός από της ΝΥ. Ξέρεις ότι άρχισε να διεξάγεται το 1897, μόλις ένα χρόνο μετά από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες;” Με τη σειρά της, άρχισε να μού διηγείται πως κάθε χρόνο μαζεύονται όλη η οικογένεια στο πατρικό της έξω από την πόλη, και στήνουν ένα τραπέζι με αναψυκτικά για να προσφέρουν στους αθλητές που περνάνε από εκεί. Το βράδυ της ίδια μέρας, μετά από ατέλειωτη περιπλάνηση στη Βοστόνη κάποια στιγμή μού έδειξε ένα κτήριο: “Να το γραφείο που δουλεύω. Και εκεί, στο μεθεπόμενο είναι ο τερματισμός του μαραθωνίου. Μια φορά θέλω, αντί να μείνω στο σπίτι με τους άλλους, να έρθω εδώ να παρακολουθήσω τον τερματισμό.” 

Όταν έσκασε η είδηση για τις εκρήξεις στο φετινό Μαραθώνιο της Βοστόνης, φυσικά το πρώτο που σκέφτηκα ήταν αυτή η κουβέντα. Ευτυχώς όμως την προηγούμενη Δευτέρα, η Χριστίνα δεν πραγματοποίησε την επιθυμία της και ήταν με όλους τους άλλους στο πατρικό της, πολύ μακριά από το σημείο του τερματισμού,  συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση.