Feeding an elephant

Στο κάτω επίπεδο στέκεται ο ελέφαντας με το αφεντικό του καθισμένο στη ράχη. Στο πάνω, δυο μέτρα και βάλε πιο ψηλά, εγώ· κοντά στο προστατευτικό πεζούλι. Δίπλα στην πύλη του παλατιού κάποιου νεκρού από χρόνια μαχαραγιά, μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Τζαϊπούρ. Έχω ένα μήλο στο σάκο. Το έχω βουτήξει από το πρωινό του ξενοδοχείου. Το βγάζω και το σηκώνω ψηλά. Ο ελέφαντας το παίρνει με την προβοσκίδα κι αντί να το φάει,  το δίνει στο αφεντικό του. Κι εκείνος σε μένα. Επιχειρώ δεύτερη και τρίτη φορά. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο. Το μήλο από το χέρι μου πάει στην άκρη της προβοσκίδας, από εκεί στα χέρια του αφεντικού και τέλος πάλι στο δικό μου χέρι. “Αν θέλεις να το φάει, πρέπει να το πετάξεις μέσα στο στόμα του” μού λέει.

Κατεβαίνω τα σκαλιά, φτάνω στο κάτω επίπεδο και στέκομαι μπροστά στον ελέφαντα. Από κοντά φαίνεται ακόμα πιο μεγάλος. Το δέρμα του είναι ξερό και ζαρωμένο. Σκύβει και με κοιτάζει. Γύρω από τα μάτια του φυτρώνουν ακανόνιστα μαύρες τρίχες. Ανοίγει τα αυτιά του κι ένα σύννεφο μύγες, ξεβολεύονται και σκορπίζουν. Ύστερα σηκώνει την προβοσκίδα και ανοίγει το στόμα του με ένα τρομερό ήχο. Βλέπω μια γλώσσα ταψί, γεμάτη πηχτό άσπρο σάλιο. Το χνώτο του είναι ό τι πιο βρώμικο έχω μυρίσει ποτέ. Πετάω το μήλο στοχεύοντας τον οισοφάγο. Το μήλο χτυπάει πάνω στην σκοτεινή επιγλωττίδα, την κάμπτει και εξαφανίζεται στο εξωτερικό. Σαν ψίχουλο. Μετά την επιτυχημένη βολή, χωρίς να το καταλάβω, έχω υποχωρήσει δέκα μέτρα. Σε απόσταση ασφαλείας. Εκεί που δεν με πιάνει η μπόχα κι ο φόβος του μεγέθους. Το αφεντικό πάνω στη ράχη του ελέφαντα γελάει κι ανάβει τσιγάρο.