"Καλοκαίρι του 2004, πεντέμισι η ώρα το πρωί. Το καφενείο «Κάστρο» στη Χώρα της Αμοργού είναι κλειστό. Στην αυλή του, μέσα στο σκοτάδι μια παρέα που έχει ξεμείνει, περιμένει την ανατολή. Μια αλλόκοτη ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Ξαφνικά στο βάθος διακρίνεται μια ανεπαίσθητη κίνηση. Στην απόλυτη ησυχία ακούγονται αργόσυρτα βήματα στο πλακόστρωτο. Η φιγούρα ενός ηλικιωμένου που πλησιάζει αργά, αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Ο Δημήτρης Γιαννακός, γνωστός σε ντόπιους και ξένους σαν Πάρβας, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, ανασηκώνει την τραγιάσκα του, καλημερίζει και ανοίγει το καφενείο. Λίγο αργότερα, την ώρα που σερβίρει τους καφέδες, έχει πια ξημερώσει και η ομίχλη έχει διαλυθεί.
Αυτή η εικόνα αποτέλεσε, το αρχικό ερέθισμα για την ταινία «Πάρβας, Άγονη Γραμμή» του Γεράσιμου Ρήγα. Όπως όλες οι ιδέες, έτσι κι αυτή, χρειάστηκε χρόνο για να ωριμάσει.«Κάνε εσύ τη δουλειά σου και εγώ θα κάνω τη δικιά μου», απάντησε αφοπλιστικά ο Πάρβας στο νέο σκηνοθέτη όταν άκουσε τις προθέσεις του. Ο Γεράσιμος εγκαταστάθηκε στην Αμοργό. Το σενάριο του εγχειρήματός του περιοριζόταν σε μια μόλις φράση: Η καταγραφή της ζωής του Πάρβα, της γυναίκας του Φλώρας και της κόρης τους Ντίνας.
Οι απλές καθημερινές δραστηριότητες, η δουλειά στο καφενείο με τους λιγοστούς θαμώνες, ο συνεχής μόχθος στο περιβόλι, η αρρώστια του Πάρβα και τελικά ο θάνατός του, καταγράφτηκαν από μια κάμερα μοναδικά διακριτική, θαρρείς αόρατη στα μάτια των φυσικών πρωταγωνιστών. Η κινηματογράφηση διήρκησε σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο.
Η σύνθεση αυτού του πρωτογενούς υλικού ήταν μια επίπονη αλλά τελικά γόνιμη διαδικασία. Οι ίδιοι χαρακτήρες και τα τυχαία περιστατικά μορφοποίησαν το σενάριο και ολοκλήρωσαν την ταινία που χαρακτηρίζεται κυρίως από ένα στοιχείο χαμένης ελληνικότητας: τη λιτή μορφή. Αυτή η λιτότητα συνάδει και αναδεικνύει απόλυτα την υφή των ηρώων που κινούνται στο ανεμοδαρμένο κυκλαδίτικο τοπίο.Η μουσική του Νίκου Κυπουργού, αναδύει μια ανεπαίσθητη υπόμνηση παράδοσης και ενώνεται οργανικά με τις μεστές σιωπές των ηρώων, τον απέριττο λόγο και τις κοφτές ανάσες τους. Κάτω και πάνω από όλα η ίδια η φύση παρούσα, παρέχει το δικό της σταθερό ρυθμό της αέναης εναλλαγής των εποχών. Τελικά τα ψήγματα ζωής μετουσιώνονται σε ποίηση που παρασύρει τον θεατή σε ένα μοναδικό ταξίδι στην άγονη γραμμή... "
Απο τη συνέντευξη του Γεράσιμου Ρήγα
στο 'Κ' της Καθημερινής 25.1.2009
Το σκίτσο της αφίσας είναι του Βλαδίμηρου Λεβίδη
9 σχόλια:
Ωραία που είναι η Αμοργός... Θέλω να ξαναπάω... Ειδικά για "ψημένη" στη Χώρα... ;-)
Ρακόμελο έχει και εδώ- όποτε θέλεις ετοιμάζεις. Βέβαια καλύτερα είναι να πίνεις στις Κυκλάδες-κάθε πράγμα στον τόπο του.
Θέλεις τη συνταγή; Εκτός από τη ''ψημένη' 'εχω κι άλλη συνταγή που σίγουρα σε ενδιαφέρει...
Θέλω και εγώ Αμοργό! Μου έχει ξεφύγει και θα σκάσω, αφού όλο από το καράβι τη βλέπω, επιβλητική και γεμάτη δέος... Σαν ένας βράχος μέσα στο Αιγαίο...
Πάμε ρε Τσαλαπετεινέ, το καλοκαίρι Αμοργό, να αράξουμε 2 εβδομάδες, να βγάζουμε φωτό και να γράφουμε στα μπλογκ;
Χμμμ
Βλέπω ότι η Αμοργός σας ξεσήκωσε για τα καλά! Ίσως γιατί το καλοκαίρι είναι ακόμα μακριά.
Επομένως - για την ικανοποίηση του αναγνωστικού κοινού- πρέπει να επανέλθω σύντομα με περισσότερο φωτοργαφικό υλικό, κείμενα, βιβλιογραφία και παράλληλα να οργανώσω την πρώτη διεθνή συνάντηση Bloggers στη Χώρα της Αμοργού!
Ολοι εκεί λοιπόν με τους φορητούς υπολογιστές ...και μια κάμερα να καταγράφει τους Bloggers που γράφουν, φωτογραφίζουν, στις παραλίες, στα στενά, στους μύλους, στο μοναστήρι, στα βραχάκια...
(Η ταινία που θα προκύψει φυσικά θα αποσπάσει όλα τα βραβεία σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ.)
Ήρθε το καλοκαίρι, ώ τσαλαπετεινέ !
Το καλοκαίρι της συνάντησης στην Αμοργό !
Την είδα κι εγώ την ταινία, με μια αμοργιανή παρέα, που ήρθε επί τούτου. Πανέμορφη, αληθινή, αποκαλύπτει τον κύκλο της ζωής, που κάνουμε πως δεν βλέπουμε.
(ωστόσο, ένα θεματάκι με τον ήχο το είχε)
Καλημέρα !
Για τα αγάλματα και λοιπά έργα τέχνης, μην κάνεις τίποτε!
'ο λόγος σου με χόρτασε, και το ψωμί σου φάτο !'
L’Enfant de la Haute Mer:
Παραδίδομαι! Έψαξες στα μπαούλα με τα χειμωνιάτικα και ξετρυπωσες λαβράκι. Τι να σου κάνω κι εγώ που καλοκαίριασε κι άλλος για Χιο τράβηξε..και η συνάντηση έμεινε ονειρο δεμενο στο μουράγιο;
Ειδα την ταινια στην πρεμιέρα και ο ήχος δεν είχε τόσο προβλημα. Πάντως μην ξεχνάς ότι ο Ρήγας τα έκανε ολα μόνος του. Σκηνοθεσία, κάμερα και ήχο- όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο να έχεις τέλειο αποτέλεσμα και με δεδομένο και τον αέρα της Αμοργού.
Σου έχω κι ένα παραλειπόμενο: η αμοργιανή κυρία που με συνόδευε, στην προβολή,
κάθε που άκουγε 'το παλαιότερο καφενείο της Αμοργού', δυσανασχετούσε, γιατί "το παλαιότερο είναι το δικό μας στα Θολάρια" !
Αν έχεις πάει στα Θολάρια, ξερεις προφανώς για ποιό μιλάμε.
re-bonjour !
L'Enfant de la Haute Mer: Έχω πάει στα Θολάρια αλλά για τόσο λίγο που δεν ξέρω τα κατατόπια όσο στη Χώρα.
Στην επόμενη επίσκεψη θα τα εξερευνήσω καλύτερα.
Καλησπέρα.
Δημοσίευση σχολίου