Ανεμοσκορπίσματα

Έλαβα σήμερα ένα mail με τίτλο «Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά» . Πρόκειται, σύμφωνα πάντα με το mail, για την αποχαιρετιστήρια επιστολή που έγραψε ο Gabriel Garcia Marquez λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και έστειλε σε φίλους, απ` όπου και προφανώς διέρρευσε. (Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια ο κολομβιανός συγγραφέας, που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, έχει αποσυρθεί λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει.)

«Χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου» ή απλώς διαδικτυακά «Ανεμοσκορπίσματα»; Διάβασα την επιστολή με επιφύλαξη: δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν διαρρεύσει ανακριβείς ‘ειδήσεις’. Όμως το γεγονός ότι προερχόταν από φίλο που εργάζεται σε ΜΜΕ- κι εκείνος το είχε λάβει από άλλον επίσης εργαζόμενο στα ΜΜΕ με ομαδική επιστολή- με έκανε να σκεφτώ ότι ήταν κάτι σοβαρό και διασταυρωμένο.

Το κείμενο ήταν επιεικώς γλυκερό και σε τίποτα δε θύμιζε το Gabo. Αλλά σκέφτηκα, ποιος μπορεί να ξέρει-πέραν των οικείων του- πώς γράφει ένας συγγραφέας όταν απευθύνεται σε φίλους και μάλιστα μια τόσο μοναδική στιγμή που νοιώθει ότι τελειώνει πια το «Φθινόπωρο του Πατριάρχη» και έχει φτάσει η δικιά του «Κακιά ώρα»; Ήταν δυνατόν σε μια τόσο ασυνήθιστη, σε μια επιθανάτια επιστολή να περάσει ο μαγικός ρεαλισμός των έργων του, και η ανεπανάληπτη τεχνική του;

Στη συνέχεια αναρωτήθηκα αν ο Marquez θα έγραφε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή. Η απάντηση ήταν μάλλον ναι. Ένας συγγραφέας που τιτλοφορεί την αυτοβιογραφία του «Ζω για να τη διηγούμαι» Vivir para contrala - εξαιρετικά πετυχημένος τίτλος- μάλλον συνεχίζει να το κάνει μέχρι την ύστατη στιγμή.

Τις προάλλες ξαναδιάβασα τον «Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας» ψάχνοντας ένα απόσπασμα που σκεφτόμουνα να ανεβάσω στις 14 Φεβρουαρίου. (Τελικά δεν το έκανα αλλά όπως θα διαπιστώσετε η ιδέα της ανάρτησης ερχόταν κατευθείαν από το Μάρκες. ) Ήταν η μοναδική σκηνή που, ο Φλορεντίνο Αρίσα και η Φερμίνα Δάσα οι υπερήλικες ήρωες, βρίσκονται για πρώτη φορά γυμνοί στην καμπίνα ενός ακινητοποιημένου ποταμόπλοιου μισό αιώνα μετά από τον πρώτο νεανικό τους έρωτα «…όταν το σωστό θα ήταν να σκέφτονται πως δεν τους έμενε πια καιρός παρά για να περιμένουν το θάνατο.»

Η παραπάνω σκηνή με έκανε να σταθώ στο σημείο του γράμματος που έλεγε: «Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!» Το νόημα θα συνηγορούσε υπέρ της γνησιότητας της επιστολής αν δε ήταν διατυπωμένη σε αυτό το…ξενέρωτο ύφος εφηβικού λευκώματος.

Σταμάτησα την ιατροδικαστική έρευνα στο σώμα του κειμένου και πληκτρολόγησα το όνομα του Μάρκες. Εμφανίστηκαν μερικά εκατομμύρια σελίδες. Μια από τις πρώτες περιείχε αυτό το γράμμα μεταφρασμένο στα ελληνικά, αλλά και το πρωτότυπο –υποτίθεται- ισπανικό κείμενο. Συνέχισα να ψάχνω και μετά από ώρα ανακάλυψα με οργή- γιατί ομολογουμένως την είχα πατήσει κανονικά - ότι αυτή η επιστολή κυκλοφορεί από το 2004! Αναρτήθηκε από αρκετά blogs, έγινε εκτενής συζήτηση για το θέμα- μάλιστα οι περισσότεροι φαινόταν ενθουσιασμένοι από τις προτροπές του Μάρκες και πολύ συγκινημένοι που γινόταν κοινωνοί της παρακαταθήκης του…

Τι έλεγε ο Philip Seymour Hoffman στην ταινία Doubt;

Αντιγράφω από τον Old Boy: Μικρή παραβολή: Ένα ακόμη κήρυγμα του Χόφμαν από την ίδια ταινία: Μια γυναίκα κουτσομπολεύει. Νιώθει ενοχές και πάει να εξομολογηθεί. Ο παπάς της λέει να πάει στην ταράτσα του σπιτιού της, να πάρει ένα μαξιλάρι κι ένα κοφτερό μαχαίρι και να το σκίσει. Η γυναίκα υπακούει και μετά γυρνάει στον παπά. «Έκανες αυτό που σου ζήτησα;» «Ναι». «Και ποιά ήταν τα αποτελέσματα;» «Πούπουλα. Πούπουλα παντού». «Ωραία, τώρα πήγαινε πίσω και μάζεψε και το τελευταίο πούπουλο». «Δεν μπορώ. Δεν ξέρω πού έχουν πάει. Τα έχει πάρει όλα ο άνεμος». «Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν διασπείρεις φήμες για την υπόληψη των άλλων».

Αν η ιστορία της ταινίας δε διαδραματιζόταν στο μακρινό 64, αλλά στο σήμερα, ο πάστορας της Αμφιβολίας θα αφιέρωνε σίγουρα ένα κήρυγμά του στις φήμες -«Ανεμοσκορπίσματα» του διαδικτύου.

οι φωτογραφίες του Μάρκες από http://www.daylife.com/

και από robertmccurdy.com/marquez.html

η μουσική - για να ηρεμήσω λίγο-από το cd Spain, Michel Camilo & Tomatitio

τίτλος: Two Much / Love Theme