Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Βαρκα στο Μετρό



Μια βαθειά ανάσα μου δίνει αμφίβολης ισχύος αποφασιστικότητα για να ταχτοποιήσω ει δυνατόν σε ένα πρωινό, συσσωρευμένες εξ αναβολών, πάσης φύσεως εκκρεμότητες.

Στο μετρό τα γνωστά των τελευταίων χρόνων: αμίλητοι κι αγέλαστοι επιβάτες σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι απέγιναν τα πλατειά χαμόγελα της πρώτης μέρας λειτουργίας του. Αυτά τα αξέχαστα χαμόγελα που σταδιακά άρχισαν να στενεύουν μέχρι που εξέλειπαν. Ο καθένας οχυρωμένος στο δικό του μικρόκοσμο πίσω από περιττά γυαλιά ηλίου, καθισμένος ή αιωρούμενος από χειρολαβές.

Μόνο στην παράλληλα επαναλαμβανόμενη διαφήμιση, η ιδανική οικογένεια έχει πλατειά χαμόγελα, επιδεικνύοντας γνήσια ευτυχία, απόλυτες ισορροπίες και κυρίως τα ολοκαίνουρια φθινοπωρινά ρούχα που προμηθεύτηκε σύσσωμη από γνωστό κατάστημα.

Μικρή η διαδρομή αλλά η γενική κατήφεια την κάνει ατέλειωτη. Ο ήχος του συρμού, οι αναγγελίες των σταθμών και τα κινητά να χτυπάνε συχνά πυκνά. Ένα αναπάντεχο παθιασμένο φιλί σε κάποια αποβάθρα, στιγμιότυπο που χάνεται στην επιτάχυνση, δεν αρκεί για την ανατροπή της διάθεσης.


Ώσπου το μάτι πιάνει μια κίνηση, κάτω σε μια γωνιά: ένα μικρό άσπρο καραβάκι από χαρτί. Πιθανόν κάποιος να το σκάρωσε για να απασχολήσει ένα γκρινιάρικο εγγόνι που είχε στην αγκαλιά του. Στην αποβίβαση έπεσε από τα χέρια του μικρού κι απόμεινε στο δάπεδο. Σίγουρα αυτός που το έφτιαξε ήταν κάποιος μεγάλος σε ηλικία. Δε νομίζω ότι πολλοί σήμερα ξέρουν να φτιάχνουν καραβάκια διπλώνοντας πέντε φορές ένα τετράγωνο χαρτί.

Πριν από χρόνια είχαν φέρει από την Πράγα δώρο στον φίλο μου τον Άρη, ένα βιβλίο με ανάλογα χειροτεχνήματα. Το είχα ζηλέψει πολύ. Είχε ότι ζώα μπορεί να φανταστεί κανείς, τα περισσότερα πολύπλοκα με αναλυτικές οδηγίες κατασκευής που κάλυπταν ολόκληρες σελίδες. Περάσαμε ένα απόγευμα προσπαθώντας να κατασκευάσουμε τα πιο εύκολα. Μερικά είχαν τη δυνατότητα να μετακινούνται, όπως ο βάτραχος που χοροπηδούσε αν τον πατούσες μαλακά στο πίσω μέρος. Είχε κάτι το νοσταλγικό αυτό το βιβλίο, όχι μόνο λόγω του είδους των κατασκευών του αλλά κυρίως γιατί οι σελίδες ήταν ελαφρώς κιτρινισμένες. Να το έχει άραγε ακόμα ο Άρης;


Στο μεταξύ, το βαρκάκι καθώς ο συρμός επιτάχυνε, επιβράδυνε και σταματούσε, στριφογύριζε κι άλλαζε συνεχώς θέσεις. Κάποιοι το πήραν είδηση κι άρχισαν να το παρακολουθούν. Μερικοί κάνανε νόημα στον ανύποπτο διπλανό τους για να το προσέξει. Σκάσανε τα πρώτα χαμόγελα. Άρχισαν και κουβέντες. Εικασίες για την προέλευση και για τον τρόπο κατασκευής του. Υπήρξαν μερικές διαφωνίες ώσπου κάποιος ηλικιωμένος άνοιξε το φάκελο που κρατούσε, πήρε μια σελίδα Α4 και άρχισε να την τσακίζει με χέρια που δε βοηθούσαν και πολύ λόγω αρθριτικών, εξηγώντας «πώς γίνεται» στη κοπέλα απέναντί του. Κι άλλα χαμόγελα.

Από το σημείο που ενώνονται τα δύο βαγόνια όπου το πρωτοείδα, το βαρκάκι έπλευσε στο διάδρομο, κρύφτηκε για λίγο κάτω από καθίσματα, ξαναβγήκε στο διάδρομο κι έφτασε σιγά -σιγά κοντά στην πόρτα. Η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στο μικρό σκαρί που ακολουθούσε τη δική του ρότα και όσοι ετοιμαζόταν να αποβιβαστούν είχαν έγνοια μην το πατήσουν.


«Προσοχή, βάρκα στο μετρό!» φώναξε κάποιος στους επιβάτες που έμπαιναν ανυποψίαστοι βιαστικά. Γελάσαμε με την παράδοξη προειδοποίηση αλλά και με τα απορημένα βλέμματα των εισερχόμενων, που κοίταζαν κάτω ακολουθώντας τα χέρια που απλώθηκαν αμέσως για να δείξουν το βαρκάκι. Από τους νέους επιβάτες μερικοί χαμογέλασαν συγκαταβατικά αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στο κλίμα και να συμμεριστούν την ευθυμία μας- οι υπόλοιποι αδιαφόρησαν.

Το βαρκάκι την γλύτωσε από το κενό «μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας», τη γλύτωσε από εισερχόμενους και εξερχόμενους επιβάτες αλλά σε ένα απότομο φρενάρισμα παρασύρθηκε αρκετά μέτρα μακριά έφτασε στο επόμενο βαγόνι και σταμάτησε στα πόδια μιας αφηρημένης γυναίκας που παραδόξως τρόμαξε υπερβολικά και τινάχτηκε από τη θέση της βγάζοντας μια μικρή κραυγή. Ο κύριος δίπλα της με μια αντανακλαστική κίνηση το πάτησε, στρίβοντας μάλιστα το παπούτσι πάνω του όπως ακριβώς θα έκανε αν ήταν κατσαρίδα και το ισοπέδωσε.


Πριν αποβιβαστώ στο Σύνταγμα έσκυψα, το μάζεψα με τρόπο και το έβαλα στην τσέπη μου. Επιστρέφοντας αργότερα στο σπίτι το καλαφάτισα προσεκτικά. Ύστερα ανέσυρα το πιο γλυκερό ηλιοβασίλεμα του αρχείου μου και το καθέλκυσα κατευθείαν στα βαθειά, ελπίζοντας ότι θα ταξιδέψει μέχρι εσάς με ασφάλεια.





Στην παραπάνω ιστορία συνέβαλαν αποφασιστικά, καθένας με τον τρόπο του, σε ανύποπτο χρόνο αλλά χωρίς να το ξέρουν, η Dana Semitecolo, ο Prokopis Doukas, ο Συκοφάγος, ο Spy, ο Thomas Xomeritis , η Freedom και η Hypericum Perforatum. Τους ευχαριστώ και τους την αφιερώνω.



Μουσική: Sugar Plum Fairy, από τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι, διασκευή από το Chizhik-jazz-Quartet (Oleg Belov piano, Peter Miheev Drums, Viktor Savich bass, Alexey Chizhik vibraphone.)

46 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και η πιο άνοστη γεύση καθημερινότητας, κρύβει τελικά μια ζαχαρωτή μπουκίτσα.
Αρκεί να θες να τη βρεις
Καλημερούδια σας

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Πόσο γλυκό, αληθινό και τρυφερό!!
Φιλιά, χαμόγελα και μια γλυκιά μέρα να' χεις !!!

Roadartist είπε...

Μόλις πριν ήμουν στο μετρό και έκανα τις ίδιες σκέψεις.. Χάρτινο καραβάκι όμως δεν ήμουν τυχερή να συναντήσω! Καλημέρα σου!

Margo είπε...

Είναι το καραβάκι των παιδικών μας χρόνων που χαρίζει χαμόγελα το χάρτινο το παραμυθένιο. Μεγάλη λατρεία σε όλες του τις εκδοχές. Χάρτινο, μπρούτζινο, από λινάτσα..

Βιβλία με ανάλογες χειροτεχνίες υπάρχουν και σήμερα, τα origami, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο περίτεχνες κατασκευές με το δίπλωμα του χαρτιού.

Το καραβάκι σου ταξίδεψε μέχρι εδώ και μας χάρισε χαμόγελα και ένα γλυκό πρωινό..
Σ' ευχαριστούμε:)
Καλημέρα!!!

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Έχω ζήσει ανάλογη ιστορία στο Βέλγιο.
Πολύ τρυφερή η διήγηση σου.
Μου'φτιαξες την ημέρα, που ξεκίνησε με αρκετά νεύρα.
Να΄σαι καλά, Καλημέρα......

navarino-s είπε...

Kαι όταν διάβασα τον τίτλο είπα τι να εννοεί ο Τσαλαπετεινός με το "βάρκα στο μετρό";
...Και εννοούσε τόσα πολλά και ανθρώπινα! Ένα εκπληκτικό κείμενο ανθρώπινης ζεστασιάς που ομορφαίνει τη blogόσφαιρα και παίρνουμε όλοι κουράγιο και λέμε: "κάτι κάνουμε σκαλίζοντας τις οθόνες!"

mermyblue είπε...

Πόσο σ' ευχαριστώ που το μάζεψες! Όχι τίποτα, νοιωθω μόνη όταν κανω κάτι τέτοια. Να μαζεύω ορφανά καραβάκια και λουλούδια που έπεσαν από τους κατόχους τους και ζητούν λίγο νερό.
Η ανάρτηση ήταν ό,τι ακριβώς χρειάζεται για ένα όμορφο πρωινό.
Να είσαι καλά κ να βλέπεις πάντα έτσι όμορφα τα πράγματα. Θα σε βλέπουν κ αυτά μετά, πιστεύω, αν δεν σε βλέπουν ήδη !

b|a|s|n\i/a είπε...

πώς θα ήταν αλήθεια μετρό στην βάρκα; :)

Σελιτσάνος είπε...

"Σίγουρα αυτός που το έφτιαξε ήταν κάποιος μεγάλος σε ηλικία."

Αχ!


(Κάπως έτσι πέφτει κάτω και η ελπίδα για μια ζωή όπως την ονειρευτήκαμε και πάντα ευχόμαστε να σκύψει κάποιος να τη μαζέψει,να την πάρει σπίτι του,να την γιατροπορέψει.)

μ είπε...

Εμείς στο Ηράκλειο επειδή δεν έχουμε μετρό, έχουμε πολλές λακούβες και έτσι έχουμε πολλές τετράτροχες βάρκες στους δρόμους.

Freedom είπε...

Καλή σου μέρα, καλλιτέχνη μου

Λατρεύω τη φωτογραφική σου ματιά και την πραγματικά καλλιτεχνική σου δουλειά σε photoshop-ζωγραφική αλλά πιο πολύ το γεγονός ότι αυτή η ματιά και οι ευαίσθητες συνάψεις σου οδηγούν σε αναρτήσεις που μας φτιάχνουν τόσο τη διάθεση. Έχεις ματιά και ψυχή παιδιού, στα ίδια και τα ίδια εσύ ανακαλύπτεις μικρές ή μεγάλες διαφορετικότητες, μικρά ή μεγάλα όμορφα πράγματα. Άλλωστε, η ομορφιά βρίσκεται στα μάτια αυτού που κοιτάζει...
(Οι φωτογραφίες σου είναι εξαιρετικές, φωτ.μηχανή ή κινητό;)

Καλό σου απόγευμα :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Ας πούμε λοιπόν ότι το καραβάκι είναι πασπαλισμένο με άχνη. Καραβάκι – κουραμπιές! Χριστουγεννιάτικο έδεσμα.

Γιαγιά Αντιγόνη: Καλησπέρα! Έβαλα όσους περισσότερους ναυτικούς όρους μπορούσα για σας! Τα θαλασσινά ταξίδια συνεχίζονται και στη στεριά, αρκεί να σκίζουμε πότε πότε τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Roadartist : Δεν έχει κάθε μέρα βάρκες στο μετρό! Την επόμενη φορά φτιάξε μια μόνη σου και αμόλησέ την να δεις τις αντιδράσεις…πάντως εξαρτώνται από την ώρα, τη διαδρομή και το κοινό που θα πετύχεις.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo : Με τέτοιο καλαφάτισμα που του έκανα, σε τέτοια ήρεμη θάλασσα που το έριξε αλλοίμονο αν δεν έφτανε μέχρι εκεί. Είναι καλοτάξιδο σκαρί, για μεγάλα ταξίδια. Μέχρι Σαγκάη… Σε φιλώ.

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ : Καλωσόρισες στο λιμάνι μου…στη φωλιά μου ήθελα να πω! Υπάρχει μια ιδέα για σένα- καραβάκι ζαχαρωτό πασπαλισμένο με άχνη. Τι λες;

navarino-s : Είναι μερικές- λίγες φορές- που οι τίτλοι έρχονται με τη μια και δε με παιδεύουν. Αυτόν τουλάχιστον τον ψάρεψα στα βάθη του μετρό!

Τσαλαπετεινός είπε...

mermyblue : Όχι θα το άφηνα τέτοιο σκαρί πατημένο στο μετρό να καταλήξει στα σκουπίδια! Πάντως είχε αρκετή δουλειά να το επισκευάσω για να ξαναπέσει στα κύματα. Αφού έφτασε πάντως, έγινε πάλι καλοτάξιδο…

b|a|s|n\i/a : Μμμμ…αυτό είναι μια άλλη ιστορία και μια πρόκληση. Θα τη γράψεις ή να τη γράψω;


Σελιτσάνος : Μα προς Θεού πού πήγε το μυαλό σας; Όταν λέω μεγάλος εννοώ πάνω από ογδόντα. Και βάλε…

Και να προσέχετε τις ελπίδες σας. Μην τις αφήνετε να πέφτουν κάτω- μερικοί τις πατάνε…

Τσαλαπετεινός είπε...

Μάνος : Επειδή δε σε πιστεύω λέω να έρθω αμέσως για να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. ;-)

Freedom : Το κινητό μου είναι αρχαίο, συλλεκτικό κομμάτι. Φωτογραφική μηχανή νεοτάτη και δραστήρια αλλά βαριά κι ασήκωτη. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν καταφέρνω να φτιάξω τη διάθεση των γύρω μου!

(Ελπίζω ότι αναγνώρισες το μερίδιο της συμμετοχής σου στην ιστορία)
Καλό απόγευμα.

Rodia είπε...

Ωραία, τρυφερότατη ιστορία! μιαμ μιαμ :)))
Θυμήθηκα ενα ξεχασμενο ποστ.. μπορει να το ανασυρω στην επιφανεια -όχι, δεν πρόκειται για υποβρύχιο!

ELvA είπε...

Tι ομορφα που διηγεισαι ενα απλο, αλλα τοσο ομορφο περιστατικο!
Οι σκεψεις σου σχετικα με το χαμογελο που χαθηκε, πια, απο τα χειλη των περισσοτερων με βρισκουν απολυτα συμφωνη...
Οσο για τη φραση σου 'Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν καταφέρνω να φτιάξω τη διάθεση των γύρω μου' δειχνει ευαισθητο ανθρωπο και καλη καρδια και και δεν το λεω με διαθεση να σε κολακεψω...
Δεν υπαρχουν πολλοι, γυρω μας, που βρισκουν τη χαρα σε 'μικρα και ασημαντα' (για καποιους αλλους) πραγματα. Κανε μου τη χαρη να μην αλλαξεις ποτε! :)

Φιλια απο τα κρυα κλιματα της Σουηδιας !

xomeritis είπε...

Χαμογέλασα. Κι έχω τις μαύρες. Σαν το πλοίο του Θησέα. Πρέπει ν' αλλάξω βάρκα και ρότα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Rodia : Τώρα με ξεσήκωσες και περιμένω ένα ξεχασμένο ποστ με υποβρύχιο! Κι όχι υποβρύχιο σε ποτήρι, ούτε το άλλο το κίτρινο. Κανονικό υποβρύχιο του βυθού. Με καλό τέλος όμως .


Elva: Αυτό με το χαμόγελο που χάθηκε είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πολύ. Το πότε χάθηκε, το πώς...μη σου πω και το πού πήγε...Τώρα θυμήθηκα τον τίτλο μιας πολύ καλής εκπομπής στο τρίτο πρόγραμμα που λεγόταν : “Πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πιά;”

Αν πάντως βρούμε πού πήγε τελικά το χαμόγελο, φαντάζομαι ότι μπορούμε να πάμε να το φέρουμε, ε;
Καληνύχτα από τον ελληνικό νότο.


Thomas Xomeritis: Αν είσαι σαν το καράβι του Θησέα μπορείς απλώς να αλλάξεις πανιά και να βάλεις
τα άσπρα σου. Αλλά ξέρεις ότι πρέπει να το κάνεις πριν φανεί το Σούνιο στον ορίζοντα. :-)

συκοφάγος είπε...

Καθέλκυσε λέξεις στο χαρτί, άπλωσε φωτογραφίες σε όλα τα κατάρτια και πριν σηκώσει την άγκυρα του μολυβιού ζήτησε πλήρωμα ικανό. Τότε χέρια σηκώθηκαν ένα σωρό από μια ομάδα αναγνωστών που ήταν έτοιμοι στα πλήκτρα μιας αποβάθρας. "Ολοι μέσα" τούς είπε πρόσχαρα "τούτο το μπαρκο δεν θέλει παρά μόνο χαμογελαστούς ναυτες"!

την ιστορία αυτήν την ξέρω καλά.
ήμουν κι εγώ εκει, σε κείνο το ταξίδι. βλέπεις κάθε καράβι θέλει... το έρμα του.
τούτο κι η συμβολή μου. !)

.............



"Μ ένα καράβι ψεύτικο
Σε γυάλινα νερά
Και μ έναν ναύτη ποιητή
Που ξέμπαρκος γερνάει
Στου Καββαδία τ ανοιχτά
Θα φύγω μιαν αυγή"

Μαρία Δριμή είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο, Τσαλαπετεινέ. Κυριολεκτικά το ρούφηξα. Να μπορούσα να δώσω μια κλωτσιά στο χοντροπάπουτσο αυτού του άξεστου!
Καλό βράδυ

ippoliti_ippoliti είπε...

Τι όμορφο "ταξίδι" Τσαλαπετεινέ.
Καλό βράδυ και δροσερό ξημέρωμα

Θεία Θ είπε...

Πιστεύω ότι όλοι οι "ιδανικοί και ανάξιοι εραστές των γαλάζιων πόντων", βρήκαν κάτι από τον εαυτό τους σε αυτή την ανάρτηση. Σας ευχαριστώ από καρδίας για αυτό το καραβάκι που θα βλέπω τώρα κάθε μέρα ανάμεσα στα καθίσματα. Σας υπόσχομαι να το προσέχω πολύ. Γράφει στο πλάι "Σωτηρία Λέμβος".

Yannis Tsal είπε...

Όπως σου έγραψαν και οι προηγούμενοι, νοσταλγικό, συγκινητικό, τρυφερό, φωτογραφικό. Θα μπορούσε να γίνει μια έξοχη ταινία μικρού μήκους.

Επίτρεψέ μου να συμβάλω κι εγώ κατ' ελάχιστον ως... πολιτικός κομισάριος, βαφτίζοντας το χάρτινο καραβάκι "Γκρανμίτα", σε ανάμνηση του θρυλικού Γκράνμα που απέπλευσε προς την ουτοπία του σοσιαλιστικού μαγικού ρεαλισμού για να φτάσει στο πρώτο ελεύθερο έδαφος της "δικής μας Αμερικής". Επίσης, δράττομαι της ευκαιρίας για να εκθειάσω την ποιότητα της κουλτούρας και μανιφαχτούρας του υπαρχτού σοσιαλισμού, μέσω του τσεχοσλοβακικού εγχειριδίου χάρτινων κατασκευών.

ΥΓ: Ελπίζω σαν πρώτο ταξίδι του Γκρανμίτα, να έτυχε ναύλος για το Νότο και να ξεπέρασες το mal du depart :)

Theodota Nantsou είπε...

Βάρκα στο γυαλό, πάω με το μετρό...
Αλήθεια, τα μαύρα χοντροπάπουτσα ποιανού είναι;
Πολύ καλημέρα σας!

cynical είπε...

Σκυθρωποι ξε-σκυθρωποί, αλλά αμα εσκασε μυτη το βαρκακι στο βαγονι, ολονων τα προσωπα γλύκαναν και αφεθηκαν στις βολτες του!

Πρινα απο καιρο ειχα γραψει σχετικο ποστ για μια νυφη , ντυμενη κανονικα, που μαζι με τον καλό της ταξιδευαν σαν να μην ετρεχε τιποτα με το μετρο. Για την εκκλησια, για το σπιτι; Και δεν το εκαναν απο εκκεντρικοτητα. Πιτσιρικια ηταν, λιγο σαν χαμενα...

Τσαλαπετεινός είπε...

Sikofagos : Καπετάνιε, τούτο το μπάρκο τους χωράει όλους και χαμογελαστούς και αγέλαστους.
Δεν κάνουμε διακρίσεις. Επιβιβάζουμε και στην πορεία με τα τραγούδια μας και ένα μπουκάλι ρούμι, θα ευθυμήσουν όλοι σιγά σιγά. Οπότε: “Στην πάντα να περάσει η παρέα μας!” Δώσε σινιάλο μόνο να βιράρω τις άγκυρες.


Maria Jose: Καλησπέρα...Να σου πω κάτι; Και το χοντοπάπουτσο είχε το μερίδιό του στην ιστορία. Άσε που αν ο φακός γυρίσει προς το μέρος του κι αρχίσουμε να το παρατηρούμε, μπορεί να κρύβεται μέσα του μια άλλη ιστορία που να έχει ενδιαφέρον και ίσως να είναι πολύ συγκινητική...

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti : Να σαι καλά!!! Έχε έτοιμες αποσκευές για τα επόμενα 'ταξίδια'. Καλό απόγευμα.

Θεία Θ : Μου δίνει μεγάλη χαρά η προοπτική ότι θα βλέπετε το καραβάκι στο μετρό ανάμεσα στα πόδια των επιβατών και κάτω από τα καθίσματα. Το όνομα θα μπορούσε να είναι όπως προτείνει και ο αδελφός μου παρακάτω “Γκρανμιτα ΛΑΜ 1” (Όπου Λιμεναρχείο Αττικό Μετρό)

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos: Κάθε φορά που ετοιμάζω μια ανάρτηση, σκέφτομαι “Α! Να δούμε τώρα πώς θα τα καταφέρει να το γυρίσει με ένα σχόλιο στην επανάσταση” Και πάντα τα καταφέρνεις! Granmitia λοιπόν, αν συμφωνούν και οι άλλοι, πάρε σαμπάνια για τα βαφτίσια !


Theodota Nantsou : “Βαρκα στο μετρό, γλάστρα με ζουμπούλι και βασιλικό”. Χοντροπάπουτσα αγνώστων λοιπόν στοιχείων. Ωστόσο στις εικόνες όλο και κάποιον γνωστό σου θα βρεις...;-)

cynical :Πολύ ενδιαφέρουσα ακούγεται η ιστορία νύφη και γαμπρός στο μετρό! Γιατί δεν άφησες λινκ; Θα ψάξω να τη βρω! Αν σου τα κάνω άνω κάτω εκεί μέσα μη φωνάζεις μετά... ;-)

vague είπε...

Θυμάμαι ότι στο σχολείο οι βαρκούλες και οι σαϊτες δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τους δασκάλους.
Υποθέτω λοιπόν, ότι κάτι έχουν οι βαρκούλες που ξυπνούν την τρυφερότητά μας.
Έτσι, αν έφτιαχνα μια σαϊτα και την πετούσα στο μετρό, κανείς δεν θα έδινε πεντάρα.
Τι κρίμα! Δεν θυμάμαι πώς φτιάχναμε τις βαρκούλες...!
Εσύ, όπως βλέπω, θυμάσαι.
:)

DonnaBella είπε...

teleia istoria! :-) kati tetoia peristatika xrwmatizoun omorfa tis hmeres mas. (k egw harhka pou to mazepses, na'sai kala, tha stenaxwriomouna na to skeftomai kapou tsalapathmeno kai parapetameno. pou ekane tosous na hamogelasoun\0.

Yannis Tsal είπε...

Σαμπάνια είναι δυσεύρετη λόγω του οικονομικού αποκλεισμού, ρούμι επομένως θα χρησιμοποιηθεί τόσο στην καθέλκυση όσο και προς τέρψη του πληρώματος. Κατά προτίμηση Αβάνα Κλουμπ ή Πατικρουσάδο, ποτέ βέβαια αποσταστικό Μπακάρντι, μα τον Ογκούν!

Sinnerman είπε...

Μερικά μικρά πραγματάκια (φαινομενικά), μας κάνουν να νιώθουμε τόσο χαζοί που κατσουφιαζουμε με το παραμικρό στραβό που συμβαίνει στην καθημερινότητα μας. Θα ήταν πάντως μια πολύ ωραία κίνηση να πλημμύριζαν τα ΜΜΕ απο χάρτινα καραβάκια!
Το δικό μου κατσούφιασμα πάντως φεύγει κάθε μέρα όταν συναντω στον δρόμο εναν σκύλο να απολαμβάνει τον αέρα που έρχεται απο το παράθυρο του αυτοκινήτου, πραγματικά το απολαμβάνει :)

apos είπε...

Σε άλλους έφτιαξες την ημέρα Τετάρτη, σε άλλους Παρασκευή.

Sos lo mas!

ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ είπε...

Χθές βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι με το μετρό κι έχοντας πυρετό 38 κυκλοφορούσε αδέσποτη απο το περιεχόμενο που αγκάλιζε κάποτε μια μικρή ζελατίνα.
Θυμήθηκα την ανάρτησή σου τότε και χαμογέλασα.

Να σαι καλά που μας θυμίζεις κάτι απ' την μαγεία των παιδικών μας χρόνων...τότε που "ο θεός των μικρών πραγματων" ήταν υπαρκτός και τα αντικείμενα στη φαντασία μας (ή στην πραγματικότητα;) είχαν τη δική τους ζωή, τις δικές τους σκέψεις και έγνοιες.

Κι αν αυτό είναι ενα όμορφο παραμύθι, το χρειάζομαι τώρα περισσότερο απο τότε που ήμουν παιδί.

Σ' ευχαριστώ:-)

θ.Β'

theorema είπε...

Έπρεπε να το μαζέψετε πριν το τσαλαπατήσουν (τσαλαπετεινέ μου) και να το προσφέρετε σε κάποιον. Αν κάποιος άγνωστος μου χάριζε μέσα στο μετρό ένα χάρτινο καραβάκι νομίζω πως θα έμενε στην καρδιά μου για πάντα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Συνοδοιπορος : Οι σαϊτες λόγω κίνησης αποσπούσαν την προσοχή και μάλλον για αυτό είχαν αυστηρότερη αντιμετώπιση από ότι οι βαρκούλες. Πάντως αν θυμάσαι να κάνεις σαϊτες, δοκίμασε να πετάξεις μια πολύχρωμη στο μετρό. (Προτείνω να είναι κίτρινη με κόκινες γραμμές στα φτερά) Αν τα καταφέρεις να τη στείλεις από το ένα βαγόνι στο άλλο, σίγουρα θα προκαλέσει την προσοχή. Αν μάλιστα καταφέρεις να την κάνεις να γυρίσει στα χέρια σου ακόμα καλύτερα. ;-)

DonnaBella : Ο Τσαλαπετεινός δε μπορεί να αφήσει ένα τσαλα-πατημένο καραβάκι να καταλήξει στα σκουπίδια. Ελπίζω ότι κι από δω το καραβάκι χάρισε κι άλλα χαμόγελα.

tsalapeteinos : Λάθος μου να προτείνω σαμπάνια! Ευτυχώς είσαι πάντα έτοιμος να βάλεις τα πράγματα στις πραγματικές όσο και στις μυθικές τους διαστάσεις. Ρούμι λοιπόν αδελφέ μου και για τη φιέστα και για την καθέλκυση. Θα αρκεστούμε στον αφρό των κυμάτων.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ωρίων ΄Δ : Καλή ιδέα να γεμίσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς καραβάκια, έγραψες όμως ΜΜΕ αλλά μάλλον κατα λάθος, εκτός και αν εννοείς να περνάνε στην οθόνη καραβάκια στην ώρα των δελτίων ειδήσεων.
Αλλά υπάρχει κι άλλη ιδέα που υποποιήθηκε. Δες στα Θηρία Ενήμερα.
http://thiriaenimera.blogspot.com/2009/10/piano-stairs.html
Και εμένα μ` αρέσουν πολύ τα σκυλιά στα παράθυρα των αυτοκινήτων- ειδικά τα κόκερ με τα μεγάλα αυτιά. ;-)

apos : buenas tardes apos! Στόχος μου είναι να φτιάχνω κάθε μέρα, τη μέρα όλων. Είμαι πάρα πολύ φιλόδοξος όπως καταλαβαίνεις ;-) besitos

Τσαλαπετεινός είπε...

ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ : Πρώτα –πρώτα ελπίζω ότι ο πυρετός έπεσε και το Θηρίο β είναι περδίκι σήμερα. Κοίταξε να ξεκουραστείς λίγο το Σαββατοκύριακο. ;-)
Τώρα που είπες για τη ζελατίνα να σου πω κι εγώ με τη σειρά μου ότι η ιδέα μου ήρθε πριν από αρκετό καιρό με ένα χνούδι που ‘χόρευε’ στο δάπεδο του μετρό. Το χάζευα, προσπαθώντας να βρω ποια μουσική θα ταίριαζε σε αυτή την χορογραφία κι έχασα τη στάση.


theorema : Πες μου σε ποιόν σταθμό επιβιβάζεσαι και ποια διαδρομή κάνεις και θα φροντίσω μια μέρα όλοι οι συνεπιβάτες σου να σου χαρίσουν από ένα καραβάκι. Θα έχεις ένα στόλο στην αποβίβαση. Τι λες; Καλή ιδέα; Καλό σαββατοκύριακο

FaneZan είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση. Να ρωτήσω σχετικά με τις φωτογραφίες: πώς αντιδρούσαν στην φωτογράφιση; προφανώς έγινες αντιληπτός ή όχι; και αν θες δώσε και καμιά πληροφορία για κάμερα, φακό και αν δούλκεψε φλας.
καλή επιτυχία και στα επόμενα

Sinnerman είπε...

Για τα ΜΜΜ αναφερομουν αλλά και αυτά ΜΜΕ είναι, τόσο κόσμο μπορεις να συναντήσεις και επικοινωνήσεις!

Τσαλαπετεινός είπε...

FaneZan : Καλησπέρα και καλωσόρισες ! Για τις φωτογραφίες, κάποιες έγιναν χωρίς να με καταλάβουν. Στις άλλες, γενικά δείξανε ενδιαφέρον και ρωτούσανε τις θα τις κάνω. Πάντως αν χαμογελάς μάλιστα με κάπως συνωμοτικό χαμόγελο τους βάζεις στο παιχνίδι και δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλες φορές πάλι σεε δημόσιο χώρο νοιώθεις ότι δεν πρέπει να βγάλεις καν τη μηχανή. Το φλας το αποφεύγω. Δε χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ...

Ωρίων ΄Δ : Το κατάλαβα!

Hypericum Perforatum είπε...

καλημέρα σας !

ήρθα κι εγώ τελευταία
ως τελευταία που αναφέρθηκα
(περίμενα τη σειρά μου !)

η απάντησή σου προς FaneZan
με πάει στις πολύχρονες εμπειρίες μου
στο λεγόμενο fieldwork
και στο πόσο προσεκτικός
πρέπει να είναι κάποιος
για να μην ξεβολέψει τον 'άλλο'
να μην τολμήσει να ηχογραφήσει
να σκεφτεί δυό φορές
αν θα βγάλει σημειωματάριο
ή απεικονιστικά μέσα
και πάνω απ'όλα
να καταθέσει πρώτος
πάνω στο τραπέζι
'δικά του' πράγματα
συνήθως 'πειραγμένα'
και 'τροποποιημένα'
από τον ίδιο το σκοπό του

ελπίζω πως σας πρόλαβα
αν όχι από την αρχή του ταξιδιού
.. σας 'έπιασα' τουλάχιστον
σε μιά 'σκάλα'

όμορφες φωτογραφίες..
προσεγμένη
η σκίαση της βαρκούλας σου !

Τσαλαπετεινός είπε...

Hypericum Perforatum :
Αγαπητή μου, είμαι λάτρης της χρονικής σειράς και έτσι σας άφησα τελευταία απλούστατα γιατί εσείς συμβάλλατε στην ολοκλήρωση του πονήματος με τίτλο βάρκα στο μετρό την ημέρα που αναρτήσατε αντίστοιχο θέμα. Οι άλλοι συνάδελφοι με την συνεισφορά τους προηγήθηκαν.

Βάρκες σαν τις δικές μας αρμενίζουν αενάως σε ήρεμες θάλασσες με άριστο πλήρωμα και πρίμα τον καιρό οπότε δεν τίθεται θέμα χρόνου και λιμένος επιβίβασης.

τα σέβη μου

cynical είπε...

Τσαλαπετεινε

βρηκα το λινκ:

http://e-cynical.blogspot.com/2008/09/n.html

Ειπα να σε προλαβω, μην και μπεις με λασπωμενα παπουτσια στο βλογ και μου λερωσεις τα χαλια, ετσι πως ειναι βροχςεος ο καιρος.

Τσαλαπετεινός είπε...

cynical : Σε ευχαριστώ που το θυμήθηκες. Πάντως να ξέρεις ότι θα έβγαζα τα παπούτσια στην είσοδο ούτως ή άλλως. Για αυτό άφηνε ένα ζευγάρι παντόφλες δίπλα στην πόρτα. ;-)