Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Βουτιά για το Σταυρό

- Παναγιά μου το παιδί! ακούστηκε μια γυναίκα να τσιρίζει τη στιγμή που ο σταυρός στολισμένος με άσπρη κορδέλα φιόγκο, έφτανε ελεύθερος στα αφρισμένα νερά. Η φωνή της ξεχώρισε, έτσι όπως ακούστηκε παράταιρη να καβαλάει το απολυτίκιο που έψαλε ο Σαμιώτης παπά Λεβέντης και είχε φτάσει ήδη στο «…του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι…» συνοδευόμενος από τους ψαλτάδες και από το συγκεντρωμένο πλήθος.

Η γέφυρα- τίποτα σπουδαίο ένα άνοιγμα όλο κι όλο- μικρή, χωρίς τόξα ένωνε σεμνά τις όχθες του ποταμού. Η μια ψηλή κι απότομη με οργιώδη βλάστηση τα καλοκαίρια. Στην κορυφή της μόλις ξεχώριζαν οι καπνοδόχοι από τα τελευταία σπίτια της μικρής μας πόλης. Κι η άλλη, ήπια στη στάθμη του νερού, πότε να την καταπίνει με την ορμή του και πότε να την αφήνει ανέγγιχτη. Από κει και πέρα άρχιζαν τα χωράφια, γλυκιά ανηφόρα ανεπαίσθητη μέχρι που η γη ανασηκωνόταν για να φτιάξει ένα έξαρμα, τη βάση για το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.

Των Θεοφανείων, τη μέρα που φωτίζονται τα νερά και φεύγουν οι Καλικάτζαροι, το τοπίο ήταν πάντα ασπρόμαυρο όχι από τα παιχνίδια της μνήμης, αλλά από το χιόνι, τις γυμνές λεύκες που σάλευαν, τα λασπωμένα νερά του ποταμού που κατέβαιναν με τρελή ορμή λες και βιαζόταν να φτάσουν μια ώρα νωρίτερα στο Θερμαϊκό και κυρίως την ομίχλη που τύλιγε τα πάντα. Τα μόνα χρώματα, κουκίδες σε αυτή τη σκηνή τα βαριά παλτά, οι σκούφοι, τα μαντήλια στις όχθες και πάνω στη γέφυρα, στο κέντρο της, το πορφυρό πετραχήλι του παπά Λεβέντη με τη βαθειά αγγελική– σα σαμιώτικο γλυκό κρασί- φωνή.

Όλοι τριγύρω πιστέψανε ότι το παιδί που έπεσε στο νερό, γλίστρησε στον πάγο της όχθης στην προσπάθεια να δει καλύτερα το σταυρό να εκτοξεύεται με το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε». Αυτή την γενναιόδωρη καμπύλη που διέγραφε από τη γέφυρα μέχρι τα νερά του ποταμού με τόσες περιστροφές που έκαναν το φιόγκο της λευκής κορδέλας όμοιο με «το Πνεύμα εν είδει περιστεράς». Νόμιζαν ότι ήθελε να δει από κοντά τους νέους άντρες που συνωστίζονταν στις δύο όχθες, άλλοι με μαγιό κι άλλοι με λευκά σώβρακα χωρίς να τουρτουρίζουν, ξυπόλυτοι πάνω στα χιόνια, να σταυροκοπιούνται περιμένοντας τη στιγμή να ξεχυθούν στα νερά που κατέβαζαν κομμάτια πάγου από την Πίνδο, να τα αναταράξουν ακόμα περισσότερο κολυμπώντας προς το κέντρο και εκεί να βουτήξουν για να αναζητήσουν στα ανταριασμένα βάθη το σταυρό.

Όλοι τους ήταν παλικάρια, έτσι έλεγε ο κόσμος, αλλά περισσότερο ο ένας, εκείνος που θα κατάφερνε να κρατήσει την ανάσα του- στα παγωμένα νερά που έκοβαν την ανάσα- ψάχνοντας στα τυφλά ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες της κοίτης, στα κλαδιά και στη λάσπη για να ανασύρει το σταυρό που άγιαζε τα νερά κι έστελνε και πάλι στο Κάτω Κόσμο τους Καλικάντζαρους. «Εκεί κάτω στα τάρταρα, βρυάζουν μαντρακωμένοι χρόνον-καιρό και ξεχύνονται στο Δέντρο της Γης που ο στοιχειωμένος κορμός του ανεβαίνει όρθιος και κρατά ψηλά στα κλωνιά του, καρπό μοναδικό, τούτη τη Γης που κατοικούμε και άλλο δεν κάνουν ολοχρονίς παρά να το ροκανίζουν ένα γύρω με τα σκυλόδοντά τους.» *


Αυτός που τα κατάφερνε, ο ευλογημένος για ένα χρόνο, αναδυόταν με την ορμή της νίκης και τη λαχτάρα της ανάσας, φίλαγε το σταυρό κι ύστερα τον σήκωνε θριαμβευτικά ψηλά με το δεξί του χέρι να τον δουν όλοι από τη γέφυρα και από τις όχθες. Οι άλλοι βουτηχτάδες αποτραβιόταν αποδεχόμενοι την υπεροχή του. Έμενε μόνος, στο κέντρο του κύκλου κορυφαίος στο Χορό να τον θαυμάζει το πλήθος. Ύστερα, όλη τη μέρα των Φώτων και την επόμενη του Αγιαννιού γύριζε σπίτι- σπίτι τη μικρή μας πόλη με το σταυρό πάνω σε κόκκινο βελούδινο μαξιλάρι με χρυσές φούντες στις τέσσερεις άκρες, να τον προσκυνήσουν οι κάτοικοι, ψάλλοντας παράφωνα τις περισσότερες φορές, το απολυτίκιο των Θεοφανείων. Εκτός του θαυμασμού, των ‘Μπράβο’ και των κερασμάτων εισέπραττε με το «τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι» και γενναία φιλοδωρήματα.

Με τράβηξαν πολλά χέρια άρον- άρον από το νερό και μέχρι το σπίτι είχα ανεβάσει ψηλό πυρετό. Μου βγάλανε τα μουσκεμένα ρούχα με τρίψανε με οινόπνευμα και με κουκούλωσαν στο κρεβάτι με τις συνηθισμένες γκρίνιες που συνόδευαν όλες τις απροσεξίες και τις σκανταλιές μου. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και ομολόγησα κλαίγοντας ότι δεν γλίστρησα, έφυγα επίτηδες από τα χέρια τους για να βουτήξω και εγώ για το σταυρό. «Μα τα μικρά παιδιά, δε μπορούν» είπε η μητέρα μου κοιτάζοντας ανήσυχη τον υδράργυρο στο θερμόμετρο που δεν έλεγε να κατέβει. Σκούπισα τα μάτια μου, την κοίταξα σοβαρά και την αποστόμωσα λέγοντας: «Αν τα κατάφερε η Μανταλένα (51:40) που ήταν κοπέλα, γιατί να μη μπορεί ένα μικρό παιδί; Στο κάτω -κάτω είμαι πια έξι χρονών! »


* Απόσπασμα από το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη, Τα παγανά , εκδόσεις Εστία, Αθήνα 2006 με ξυλογραφίες του Μόραλη.


Μουσική: Της Ελένης Καραϊνδρου από το soundtrack της ταινίας Το βλέμμα του Οδυσσέα

Φωτογραφία από εδώ σε ασπρόμαυρη εκδοχή.

31 σχόλια:

cynical είπε...

Eιπα και γω, τον χάσαμε τον Τσαλαπετεινο!,

ευτυχώς επέζησες!

Καλη Χρονια.

Τσαλαπετεινός είπε...

cynical: Καλή Χρονιά να χουμε!

Επέζησα, γλύτωσα και μερικές μέρες τα μαθήματα του νηπιαγωγείου αλλά έμεινα με τον καημό που δεν έπιασα το σταυρό.

navarino-s είπε...

Σ' ευχαριστούμε για τα υπέροχα - επίκαιρα κείμενα που μας βρίσκεις!
Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

...με τούτη την ανάρτηση...θυμικά δραπέτευσε ο νους...ταξίδεψε...
...πάνω σε πατημασιές γλάρων...στην άμμο του γιαλού...
...εικόνες του χθες...
...τηλαυγής φάρος να είναι οι ζωές σας...
........ναι σωστή η διατύπωσή σας.

Odyssey είπε...

Τώρα πια, στα δικά μας νερά, τα τελευταία χρόνια, μόνο αλβανοί πέφτουν για το σταυρό. Και μάλιστα χωρίς ιθαγένεια, οι άθλιοι.
Χάλασε ο κόσμος.
Καλή χρονιά και από εδώ φίλοι.

συκοφάγος είπε...

Πετεινότατε

μητε Καλύμνιος σφουγγαράς δεν θα βουτουσε έτσι τόσο αποτελεσματικα από την μια αγκαλια στην αλλη, από τη γονική, τη στεγνη και τη σφιχτη, σ' εκεινη την υγρη και τη μεγάλη του ποταμου.

Το οτι δεν πιασατε τον σταυρο δεν πρέπει να σας λυπει. Πιάνετε αστερια στο βυθό, κι προλαβαίνετε να αδράξετε καρδιες πριν από τους αλλους βουτηχτές της ζωης.

Το υγρό στοιχείο, σωμα φτιαγμενο στο νερο.

........

Να πιασω κι εγω, καλε μου φιλε, κάτι απο τη βιβλιοθηκη μου, και να το σύρω στην επιφάνεια του βλογ σου:

ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΕΣ

Τα “πάρεξ να σε ιδώ, καλέ μου”, τα κρυφομιλήματα, μέσ’ από δύσκολους καιρούς σωσμένα λόγια των εξορκισμών, τις σιγανές πατημασιές, τα ποιήματα, απόπειρες αγνοουμένων προ πολλού,

να τ’ ανασύρεις όλα απ’ τα βαθιά, από μεγάλα σκότη, ανέπαφα, απ’ τις σιωπές ερειπωμένων μητροπόλεων, την άλωση, τη θεομηνία, τη ρομφαία: όπως τροπαιοφόρος βουτηχτής βαραίνει στ’ άπατα, ή ευπατρίδες πελεκάν την ώρια κόρη, κι ο πιο καλύτερος τής παίρνει το κεφάλι.

Για να γυρνάς, και να ’ρχεσαι, και να μιλάς, λόγια σπουδαίων ειδυλλίων που ήταν μια φορά, ίχνη λαμπρών καρατομήσεων, τα “σε φιλώ”, αχ πόσο σε φιλώ, το δήγμα επίχρυσο, επιτέλους, απ’ το χρόνο.

[Τζένη Μαστορακη, "Ιστορίες για τα Βαθια", εκδ. Κεδρος, 1983]


Καλή Χρονια!

Σελιτσάνος είπε...

Δεν φταίτε εσείς.Απλώς αυτές οι διαδικασίες απαιτούν λεπτούς χειρισμούς.Είναι σαν τα παλιά,καλά σελουλόιντ:αν υπερφωτιστείς παθαίνεις ζημιά,χάνεις τον προσανατολισμό σου και...(καταλαβαίνετε...)

Yannis Tsal είπε...

Αρχικά θορυβήθηκα, διαβάζοντας για νερά του Θερμαϊκού, τρομοκρατημένος μην ξεπροβάλουν από τις όχθες ο κ. Νομάρχης και ο Άγιος Θεσσαλονίκης (πρώην Αλεξ/πόλεως)! Πιο κάτω διαβάζοντας για χιόνια ησύχασα, καταλαβαίνοντας πως πρόκειται για αφήγηση από Επιφάνεια... αρχείου.

Χαίρομαι μικρέ Μπενχαμίν που απόλαυσες το μπάνιο σου χωρίς να γίνεις... σταυροφόρος!

k1 είπε...

Εξαίρετο το απόσπασμα και η μουσική επένδυση. Πολλά μπράβο!

Pink_Fish είπε...

μ' αρέσει που θυμήθηκα μέσα από το μπλογκ σου αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Καλη σου χρονιά, όταν βρω το σχετικό χρόνο θα διαβάσω το βιβλιο, απ' όπου και το απόσπασμα

Margo είπε...

Ωραία εντύπωση είχες για τις κοπέλες τσαλαπετεινέ, στην τόλμη και στο τσαγανό όσο ένα παιδί έξι χρονών! Τώρα θα μου πεις ένας Τσαλαπετεινός έξι χρονών δεν είναι ότι κι ότι:)

Πολύ όμορφη περιγραφή.. τηρείται και σήμερα το έθιμο απαράλλαχτο όπως το περιγράφεις ακόμη και την ημέρα του Αγιαννιού;
Καλό σου απόγευμα

Τσαλαπετεινός είπε...

navarino-s : Με τη σειρά μου κι εγώ πρέπει να ευχαριστήσω -μια που δε το έκανα στην ανάρτηση- τον ‘Άγιο Βασίλη’ που την παραμονή της πρωτοχρονιάς μου έφερε δώρο το βιβλίο του Μυριβήλη. Διαβάζοντάς το αυτές τις μέρες θυμήθηκα την ιστορία της βουτιάς μου.


Ανώνυμος : Ο νους ο μεγάλος ταξιδευτής, μπορεί να περιδιαβαίνει στους τόπους και στους χρόνους, χωρίς καν να κουβαλάει δισάκι στον ώμο.

Να και τώρα δα με δυο λέξεις σας, τις «πατημασιές γλάρων», ξέφυγε πάλι και άντε τον μαζέψουμε από τα καλοκαίρια…

Τσαλαπετεινός είπε...

Odyssey : Άμα πέφτεις σε παγωμένα νερά χειμώνα καιρό, θέλει ψυχή και είτε είναι η τρέλα που σε σπρώχνει να το κάνεις, είτε η πίστη, είτε η ανάγκη. Και σε αυτά τα τρία λοιπόν - τρέλα, πίστη ανάγκη – έμαθα να στέκομαι πάντα με σεβασμό.
Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου…

Τσαλαπετεινός είπε...

συκοφάγος : Από… πέρυσι είχατε να φανείτε από τα μέρη μας Αφέντη και φίλε Συκοφάγε αλλά πώς να παραπονεθώ που φτάσατε όπως πάντα με τα χέρια γεμάτα, βουτηχτής και εσείς από τους δεινούς, ανασύρετε πολύτιμα πετράδια και θησαυρούς από όλους τους βυθούς. Να σας ευχηθώ με τη σειρά μου να ‘σκιάσουν’ ευεργετικά τις μέρες της τρέχουσας χρονιάς ‘χαρές ανείδωτες’ και να σας επιστρέψω το ‘πιάτο’ που φέρατε τις "Ιστορίες για τα Βαθιά", γεμάτο με το δικό μου πεσκέσι: Les pêcheurs de perles.

http://www.youtube.com/watch?v=18Io-mYoPyE&feature=related

Μπορείτε να το εκλάβετε και ως παραγγελία ανάρτησης.


Σελιτσάνος : Από χθες που διάβασα το σχόλιο σας, βιώνω «Το μετέωρο βήμα του τσαλαπετεινού» - σε σκηνοθεσία του γνωστού επίτιμου κινηματογραφιστή Σελιτσιάνου . Βλέπω και ξαναβλέπω καρέ- καρέ το σχόλιο προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω το μήνυμα του δημιουργού και κάθε φορά καταλήγω σε άλλη ερμηνεία. Σήμερα πλέον μπορώ να διατυπώσω ανεπιφύλακτα το συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα έργο τέχνης το οποίο ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω…

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos : Αδελφέ μου! Το αξεπέραστο δίδυμο της νύφης του Θερμαϊκού είναι ισχυρότατος ανασταλτικός παράγοντας για οποιαδήποτε προσέγγιση στα ύδατα του ομώνυμου κόλπου. Απλώς επειδή δεν θέλω για ευνόητους λόγους -που εσύ κατανοείς καλύτερα από τον καθένα, αποδέχεσαι και επικροτείς - δεν θέλω να δίνω ακριβές στίγμα. Αναγκάστηκα λοιπόν να το αναφέρω ως υπόμνηση του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου.

Όσο για τις βουτιές…πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι επιρρεπής παιδιόθεν. Σύμφωνα μάλιστα με διασταυρωμένες μαρτυρίες προσκεκλημένων, μόλις έριξαν νερό στην κολυμπήθρα προσπάθησα να ξεφύγω από τα χέρια του νονού μου και να μπω μια ώρα αρχύτερα.

k1 : Καλώς ήρθες μας , σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και σου εύχομαι καλή χρονιά.

Τσαλαπετεινός είπε...

Pink_Fish: Αυτό το βιβλίο όπως και πολλά άλλα, δυστυχώς ανήκει στην κατηγορία ξεχασμένα και παραμελημένα. Κια επειδή το παρόν ιστολόγιο έχει ένα σοβαρό προγραμματισμό λέω του χρόνου να ανεβάσω ένα μεγαλύτερο απόσπασμα τις ημέρες των Χριστουγέννων. Όταν το πιάσεις στα χέρια σου, προσπάθησε μερικά αποσπάσματα να τα διαβάσεις δυνατά.

Margo: Α! Για να το αντιστρέψω: ωραία εντύπωση έχεις για τα εξάχρονα!
Στο κάτω – κάτω η Μανταλένα διστάζει να βουτήξει και τελευταία στιγμή την σπρώχνει ο παπάς. Άρα σε σχέση τουλάχιστον με τη εκείνη είχα περισσότερη τόλμη και τσαγανό.

Θα επικοινωνήσω άμεσα με τον ανταποκριτή του μπλογκ στην πατρώα γη και ελπίζω ότι θα έχω αρκετές πληροφορίες για την τήρηση του εθίμου. Μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα, ότι το τοπίο ήταν χιονισμένο και ότι ο σταυρός έπεσε από την καινούρια γέφυρα.

Ανώνυμος είπε...

Όμορφα...
Γλυκά....
Λυτρωτικά...
που είναι να βουτάς για τον σταυρό
αντί για να τον κουβαλάς.

Το κάνεις κι εσύ; Διαβάζεις κομμάτια από κείμενα, που σου αρέσουν πολύ, δυνατά; Έρχεσαι να το πεις σ΄όσους με λένε τρελή;

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Τον σταυρό μάλλον δεν τον γλυτώνεις! Ούτως ή άλλως έναν σταυρό τον κουβαλάς στη ζωή σου. Αν είναι αν θα βουτήξεις ή θα σταθείς στην όχθη πάλι είναι επιλογή σου…

Μερικά κείμενα, αν δεν τα διαβάσεις δυνατά, χάνεις τη γεύση των λέξεων οπότε η απόλαυση δεν είναι απόλυτη. Παλιότερα σε διακοπές μια μικρή παρέα, διαβάζαμε κάθε απόγευμα, όταν άδειαζε η παραλία ένα βιβλίο. Μόλις κουραζόταν ο ένας συνέχιζε ο άλλος μέχρι να πέσει το φως και να μη βλέπουμε πια. Το τελειώσαμε σε μερικές μέρες και ήταν πραγματική απόλαυση. Όταν μετά από καιρό το ξανάπιασα στα χέρια μου, ‘άκουγα’ τις φωνές των φίλων που είχαν πια ξεμακρύνει…

ippoliti_ippoliti είπε...

Πέρασα να πώ μια καλησπέρα και λιτά να εκφράσω τη γλύκα που μας αφήνει η επιλογή

Margo είπε...

Βρε τσαλαπετεινέ τι όμορφο είναι αυτό που είπες. Μια παρέα να διαβάζει ένα βιβλίο στην παραλία από χέρι σε χέρι.. πόσο όμορφο να θυμάσαι τους φίλους από το χρώμα που έδιναν στο κείμενο! Με ταξίδεψες, να σαι καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti : Καλησπέρα και σε σένα. Και καλό Σαββατοκύριακο.



Margo: Έτσι γράφουν ιστορία οι παρέες…

Στο μεταξύ, είχα ανταπόκριση από τα πάτρια εδάφη. Το έθιμο τηρήθηκε αν και λιγοστεύει ο αριθμός αυτών που αψηφούν το κρύο. Μόνο επτά βούτηξαν φέτος και ο νικητής, ‘σταυροφόρος’ γύρισε όλη την πόλη.

Γκιωνης είπε...

. Πόσες μικρές χαρές σαν το ξαναδιάβασμα αυτής τής λογοτεχνίας, μπορούν να γλυκάνουν έτσι την ημέρα μας ! Τί κρίμα να την ξοδεύουμε με το ρολόι στο χέρι, τρέχοντας για τις ...υποχρεώσεις !
. Τί καλά είναι που υπάρχουν γωνιές μικρές, σαν φωλιές τσαλαπετεινού, και φωτίζουν την ζωή μας...
. Ευχαριστούμε τσαλαπετεινέ που, όπως και προχθές με τον Παπαδιαμάντη, έδωσες ελληνικό χρώμα στα Χριστούγεννά μας. Που κατά τα άλλα πάνε να γίνουνε Χριστούγεννα τού Santa και τού Gummy Bear ! ! !

DonnaBella είπε...

μου θυμισε πολλα αυτο το ποστ, μεταξυ αλλων:
οτι η προγιαγια μου ισχυριζοταν πως ειχε δει καλλικατζαρους, και τους περιεγραφε με ακριβεια.
οτι εκλαψα (μετοικος πια) βλεποντας το "βλεμμα του οδυσσεα" (θεσσαλονικη η πολη που μεγαλωσα).
οτι κολυμπουσα στη θαλασσα πριν με βαφτισουν, αλλα αμα ο παπας με βουτηξε στην κολυμπηθρα, αδραξα και τραβηξα γερα τα γενια του, κ αυτος αρχισε να φωναζει - στο τσακ τον γλυτωσα τον αφορισμο.
τελικα, μου αφηνουν μια περιεργη αισθηση αισιοδοξιας τα ποστ σου, αναμειγνυοντας και τακτοποιωντας παρον, παρελθον κ μελλον. ευχαριστω σε :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Γκιωνης: Αυτές οι μικρές χαρές, κυκλοφορούν σε μικρό σχήμα, οπότε μπορούμε να τις έχουμε μαζί μας στο τρέξιμο. Μπορούμε να εξοικονομήσουμε λίγο χρόνο στη διάρκεια της μέρας μας για διάβασμα μερικών σελίδων.

Νομίζω ότι θα μπω στον πειρασμό να αφήσω στην άκρη τα καινούρια και να πιάσω την παλιά ελληνική λογοτεχνία. Αυτή τη στιγμή μου κλείνει το μάτι από το ράφι η Μεθυσμένη Πολιτεία…


DonnaBella : Να υποθέσω ότι είσαι καλύτερα σήμερα και ότι έπεσε ο πυρετός;
Αν ναι…κάθισε να γράψεις ότι θυμάσαι από τις περιγραφές των Καλικαντζάρων που είχε συναντήσει η γιαγιά σου! Είναι κρίμα να χαθούν αυτές οι ιστορίες. Εμείς είναι λίγο δύσκολο να δούμε, όχι γιατί δεν υπάρχουν, απλώς γιατί δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν όπως κι εκείνη.

Χαίρομαι πολύ γι αυτή την αίσθηση αισιοδοξίας που διακρίνεις. Είναι βλέπεις ο βασικός μου στόχος. ;-)

Theodota είπε...

ρε τσαλακοτόπουλο, νόμιζα ότι τσαλαβούτηξες εσύ στα παγωμένα νερά της βόρειας λίμνης μας και τρελάθηκα! Να'ναι καλά ο Μυριβίλης που με ηρέμησε!

DonnaBella είπε...

μπα, δεν το'χω να λεω ιστοριες, περα απο την δικη μου. ο ρολος μου, να ακουω, να εξηγω, να βοηθαω (χωρις λογια) τους αλλους να λενε τις δικες τους ιστοριες καλυτερα. ευτυχως, τα κατεγραψε και τα εξεδωσε ολα αυτα (παραμυθια, τραγουδια, συνταγες, γιατροσοφια, ολα καταγραμμενα απο τους γερους του Σουφλιου με ενα κασετοφωνακι) ο φιλολογος και παιδαγωγος πατερας μου. and i'm proud of him :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Theodota : Ο Στρατής Μ. βούτηξε στις ιστορίες των καλικαντζάρων και εγώ στα νερά του ποταμού, γιατί βλέπεις όταν διαθέτεις τόσο όμορφα ποτάμια, δε χρειάζεται να βουτάς στις λίμνες …γειτονικών πόλεων. ;-)



DonnaBella: Αυτός ο ρόλος που έχεις αναλάβει- λόγω ιδιοσυγκρασίας υποθέτω- είναι χρήσιμος αν και δευτερεύων. Χαίρομαι που έχουν καταγραφεί όλα αυτά από τον πατέρα σου – με το δίκιο σου είσαι περήφανη γι αυτόν.

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Γυρισμός στις πρώτες λογοτεχνικές αγάπες..

Να βουτάς στα καθαρά νερά των ποταμών..και νικητής να βγαίνεις πάντα από τους σταυρούς που σηκώνουμε.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιαγιά Αντιγόνη: Τι ωραία ευχή για έναν επίδοξο βουτηχτή!

Θα μου επιτρέψετε να αντιγράψω το σχόλιό σας στην φετινή ανάρτηση;

Σταυρούλα είπε...

Τούτα είναι Επιφάνεια τωόντι, αφού φάνηκε ο σιορ Συκοφάς.

Τσλαπετεινέ, ωραίος ο παράτολμος πιτσιρικάς. Μανταλένα ήταν μία, δε γεννιούνται κάθε μέρα, έστω και κινηματογραφικά. Υπάρχει χρονική ανακολουθία εδώ, επίτηδες από σένα. Ο Μυριβήλης πέθανε το '609 αλλά το βιβλίο γράφτηκε πολύ νωρίτερα απ΄τη Μανταλένα που βγήκε το 60.
Εσύ είσαι το παγανό εδώ.

Σταυρούλα είπε...

Τα μπλεξα, απόσπασμα κι αφήγηση. Μάλλον εγώ ΄μαι το παγανό εδώ. χαχαχα

*60 (η Μανταλένα)