Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Το χαμόγελο του Απρίλη



Στους τροπικούς η ζέστη, υγρή και απόλυτη σε αποχαυνώνει. Είναι μάταιο να αναζητήσεις δροσιά στη θάλασσα. Ζεστή κι αυτή χωρίς τη διαφάνεια των δικών μας νερών. Αναζητάς σκιά και σαν το σκυλί ρεγουλάρεις την ανάσα σου στο γρήγορο.

Με μισόκλειστα από την αντηλιά μάτια είδαμε μακριά, στην άλλη άκρη της παραλίας μια παρέα απτόητων πιτσιρικάδων να ξεκινάνε τις ρόδες τους. Συνηθισμένο σκηνικό στις παραλίες, στα πάρκα και στις πλατείες της Βραζιλίας- της χώρας που γεννήθηκε η Capoeira - ωστόσο στα δικά μας μάτια μας κάθε κίνηση, κάθε ακροβατικό φάνταζε μοναδικό- ακόμα κι απλή ρόδα.

Ήταν πέντε- έξι αγόρια και κορίτσια που άρχισαν να ρολάρουν πάνω στη υγρή άμμο σχεδόν εκεί που έσβηνε η θάλασσα, παράλληλα και κοντά ο ένας με τον άλλο. Ηλιοκαμένες φτερωτές που όλες μαζί προχωρούσαν σαν ένα σώμα σε μια σπαρταριστή, αναπάντεχη σύνθεση που θαρρείς φτερούγιζε πότε με χέρια, πότε με πόδια στον αέρα.

Όταν πέρασαν τη μέση της παραλίας, δεν ήμασταν μόνο εμείς που τους χαζεύαμε μετρώντας τις στροφές τους. Σχεδόν όλοι είχαν στρέψει το βλέμμα πάνω τους και είχαν αρχίσει με φωνές να τους ενθαρρύνουν. Εκεί, στη μέση περίπου κι έχοντας διανύσει σχεδόν εκατό μέτρα εγκατέλειψε ο πρώτος. Λίγο μετά άλλοι δύο. Κι ύστερα κι άλλοι δύο. Έμεινε ένας μόνο που συνέχισε ακάθεκτος ως το τέλος. Στάθηκε όρθιος δίπλα στα βράχια- λίγο ζαλισμένος είναι αλήθεια- αλλά όταν άκουσε τα χειροκροτήματα άρχισε να χοροπηδάει χαρούμενος φωνάζοντας: “Eu sou o vencedor*


Νομίζω ότι ακόμα κι αν δεν είχα προλάβει να τον φωτογραφήσω εκείνη τη μέρα, το χαμόγελό του, δεν θα το ξεχνούσα ποτέ. Ήταν το πιο πλατύ, το πιο απόλυτο χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου. Έκτοτε, στις δύσκολες μέρες το ανέσυρα και πάντα με ένα μαγικό τρόπο κατάφερνε να μου φτιάχνει τη διάθεση. Πάντα, εκτός από σήμερα .


Κοιτάζοντας την εικόνα- τελευταία στιγμή πριν την ανάρτηση- διαπίστωσα ότι ο μικρός Βραζιλιάνος τελικά είναι ο Απρίλιος που έψαχνα ένα μήνα τώρα. Δεν τον καλωσορίσαμε όπως του άξιζε – μια που η Μεγάλη Βδομάδα της άφιξής του παρατάθηκε επ` αόριστον - ίσα ίσα προφταίνουμε να τον αποχαιρετίσουμε.


* “Είμαι ο νικητής!”




Μουσική: Samba Tzigane σύνθεση του Duško Gojković

10 σχόλια:

vague είπε...

Κάτσε βρε παιδί μου να δούμε.
Μέχρι την Κυριακή, ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Ας ρίχνουμε ως τότε καμιά ματιά πού και πού σ' αυτό το ασύγκριτο χαμόγελο της φωτογραφίας σου.. Μπορεί να μας εμπνεύσει ώστε να ξέρουμε τι να κάνουμε τη Δευτέρα! :))

Yannis Tsal είπε...

Άργησε χαρακτηριστικά η "απριλιανή" ανάρτηση, και με τέτοια θανατερά spreads δεν είναι να χρωστά κανείς! Πολύ όμορφη η τροπική εικόνα που περίγραψες, μου θύμισε μια σκηνή από την ταινία Cidade de Deus (στην αρχή). Ελπίζω οι νεαροί και οι νεαρές να συνεχίσουν να χορεύουν στα γήπεδα και τις πίστες χορού και να μην καταλήξουν στην παρανομία. Ιδανική όπως πάντα η μουσική επένδυση.

ΥΓ: Για τον μήνα Μάη αναμένουμε εξωτική αιθέρια ύπαρξη, σε συμφωνία με παλιότερη διαβούλευση περί ποσοστώσεων φύλων στο καλεντάρι!

logia είπε...

να τον αποχαιρετήσουμε

και να καλοσωρίσουμε το αδελφάκι του τον Μάη!!!

latecomer είπε...

Πρώτη φορά διαπίστωσα πόσο πλατιά μπορεί να χαμογελάσει ένα παιδί, με τα χρόνια ακόμα και το χαμόγελο ψαλιδίζεται (και χωρίς ΔΝΤ παρακαλώ).
Καλημέρα και καλό μήνα :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Έκανα κι εγώ ο νηφάλιος μια ανάρτηση εν βρασμώ κι αμέσως να με μαλώσεις...
Το χαμόγελο πάντως σωτήριο στις δύσκολες ώρες. Φάρμακο σωστό. Βέβαια στα πολύ δύσκολα παίρνω και μια δόση από αυτό σε συνδυασμό πάντα με την εικόνα. Επειδή για όλους μας ήρθαν δύσκολες μέρες σκέφτηκα να μην κρατήσω μυστικά τα “χάπια” και να τα μοιραστώ με τους φίλους . Σημείωση: Χορηγούνται και χωρίς ιατρική συνταγή.

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Δε λες καλά που πρόλαβα στο παρά πέντε να περιλάβω τον Απρίλη στη σειρά των μηνών; Σε ευχαριστώ που μου θύμησες την ταινία- την απέκτησα εδώ και αρκετό καιρό αλλά δεν κατάφερα να τη δω ακόμα. Για τη Maya...τι να σου πω; Ψήνεται σε χαμηλή φωτιά. Δεν ξεχνάω βλέπεις τις υποσχέσεις μου. ;-) Καλό μήνα αδελφέ μου.

Τσαλαπετεινός είπε...

logia: Πάλι δεν πρόλαβα να καλωσορίσω το Μάη με το δικό μου τρόπο και περιοριστικά στο κλασσικό στεφάνι. Αλλά κάτι θα γίνει και για αυτόν ή..για αυτή. Νομίζω ότι ο Μάης είναι Maya τελικά. Τουλάχιστον έτσι είχε πει ο αδελφός μου. Αυτός κάτι παραπάνω θα ξέρει ως μεγαλύτερος από τα δίδυμα. Καλό σου μήνα.

Τσαλαπετεινός είπε...

latecomer: Μμμμ... καμιά φορά και σε μεγάλες ηλικίες διατηρούνται τα χαμόγελα αρκεί βέβαια να...το λέει η καρδιά σου.

Σελιτσάνος είπε...

Τό 'λεγα εγώ ότι δεν πρέπει να έχουμε και πολλή εμπιστοσύνη στον Μ.Θεοδωράκη.Άκου "Απρίλη μου ξανθέ"...!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος : Είμαι σίγουρος ότι το λέγατε από παλιά ανασηκώνοντας μάλιστα το γαϊτανόφρυδό σας.