Το χαμόγελο του Απρίλη

Στους τροπικούς η ζέστη, υγρή και απόλυτη σε αποχαυνώνει. Είναι μάταιο να αναζητήσεις δροσιά στη θάλασσα. Ζεστή κι αυτή χωρίς τη διαφάνεια των δικών μας νερών. Αναζητάς σκιά και σαν το σκυλί ρεγουλάρεις την ανάσα σου στο γρήγορο.

Με μισόκλειστα από την αντηλιά μάτια είδαμε μακριά, στην άλλη άκρη της παραλίας μια παρέα απτόητων πιτσιρικάδων να ξεκινάνε τις ρόδες τους. Συνηθισμένο σκηνικό στις παραλίες, στα πάρκα και στις πλατείες της Βραζιλίας- της χώρας που γεννήθηκε η Capoeira - ωστόσο στα δικά μας μάτια μας κάθε κίνηση, κάθε ακροβατικό φάνταζε μοναδικό- ακόμα κι απλή ρόδα.

Ήταν πέντε- έξι αγόρια και κορίτσια που άρχισαν να ρολάρουν πάνω στη υγρή άμμο σχεδόν εκεί που έσβηνε η θάλασσα, παράλληλα και κοντά ο ένας με τον άλλο. Ηλιοκαμένες φτερωτές που όλες μαζί προχωρούσαν σαν ένα σώμα σε μια σπαρταριστή, αναπάντεχη σύνθεση που θαρρείς φτερούγιζε πότε με χέρια, πότε με πόδια στον αέρα.

Όταν πέρασαν τη μέση της παραλίας, δεν ήμασταν μόνο εμείς που τους χαζεύαμε μετρώντας τις στροφές τους. Σχεδόν όλοι είχαν στρέψει το βλέμμα πάνω τους και είχαν αρχίσει με φωνές να τους ενθαρρύνουν. Εκεί, στη μέση περίπου κι έχοντας διανύσει σχεδόν εκατό μέτρα εγκατέλειψε ο πρώτος. Λίγο μετά άλλοι δύο. Κι ύστερα κι άλλοι δύο. Έμεινε ένας μόνο που συνέχισε ακάθεκτος ως το τέλος. Στάθηκε όρθιος δίπλα στα βράχια- λίγο ζαλισμένος είναι αλήθεια- αλλά όταν άκουσε τα χειροκροτήματα άρχισε να χοροπηδάει χαρούμενος φωνάζοντας: “Eu sou o vencedor” *

Νομίζω ότι ακόμα κι αν δεν είχα προλάβει να τον φωτογραφήσω εκείνη τη μέρα, το χαμόγελό του, δεν θα το ξεχνούσα ποτέ. Ήταν το πιο πλατύ, το πιο απόλυτο χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου. Έκτοτε, στις δύσκολες μέρες το ανέσυρα και πάντα με ένα μαγικό τρόπο κατάφερνε να μου φτιάχνει τη διάθεση. Πάντα, εκτός από σήμερα .

Κοιτάζοντας την εικόνα- τελευταία στιγμή πριν την ανάρτηση- διαπίστωσα ότι ο μικρός Βραζιλιάνος τελικά είναι ο Απρίλιος που έψαχνα ένα μήνα τώρα. Δεν τον καλωσορίσαμε όπως του άξιζε – μια που η Μεγάλη Βδομάδα της άφιξής του παρατάθηκε επ` αόριστον - ίσα ίσα προφταίνουμε να τον αποχαιρετίσουμε.

* “Είμαι ο νικητής!”

Μουσική: Samba Tzigane σύνθεση του Duško Gojković