wörter angst

Σκόρπιες αναφορές χθες από παραλίες πεντηκοστής και απο αγανακτισμένες πλατείες, με sms, mail, σχόλια, τηλεφωνήματα, με όλους γενικά τους δυνατούς τρόπους εκτός των φρυκτωριών που μάλλον λόγω της βροχής -μεγαλειώδης, δεν μπορείς να πεις- δεν θα είχαν ούτως ή άλλως σήμα εντός της επικράτειας, γιατί άντε να συναγωνιστείς τον τσαντίλα εκεί πάνω με τους κεραυνούς που εξαπέλυσε εγκαίρως κι ύστερα ξεθύμανε για να στεγνώσουν οι πλατείες και οι σκηνές που μούλιασαν και στις πλατείες και στις παραλίες, όχι, εγώ δεν το κούνησα ρούπι, με έχωσαν για τα καλά οι e-φίλοι, ξέρεις τώρα, πετάνε μια ιδέα και μετά εξαφανίζονται, δεν τους βλέπεις πράσινους στο chat για να πάρεις κουράγιο όπως τότε με τις εξετάσεις που ήξερες ότι και οι άλλοι είναι εκεί, ζορίζονται όσο και εσύ με την ίδια ύλη, τις ίδιες προθεσμίες, το ίδιο άγχος, εδώ σαν έκθεση ένα πράγμα, σου δίνουν ευρύχωρο θέμα κι εξαφανίζονται και εσύ κάθεσαι σπασικλάκι να διαβάζεις, να σκανάρεις το ένα “προοπτικόν σχέδιον” μετά το άλλο, να ξαναδιαβάζεις και να στίβεις το μυαλό που δεν έτυχε καμίας επιφοίτησης, να βρεις έναν έξυπνο τρόπο να πασάρεις το ποστ να μην είναι ξερό και άγευστο, να είναι σοβαρό, αλλά να έχει και την τσαχπινιά του, να μην έχει λάθη, να έχει τα λινκ του, να έχει τη βιβλιογραφία του και δεν μπορείς να ξεφύγεις, με ένα “δε βαριέσαι ποιός θα προσέξει” , γιατί τη στιγμή που βρέχεις τη μούρη σου για να ξυπνήσεις λίγο, κοιτάζεις το νερό που στροβιλίζεται στο σιφόνι κι αντί να θυμηθείς την κακομοίρα τη Μάριον σκέφτεσαι ότι μπορεί κάποιος να ξεπεταχτεί από τον νιπτήρα, να δει το λάθος σου και ακόμα κι αν δεν πει τίποτα δημοσίως, να δεις εσύ στα μάτια του ένα επιτιμητικά αβάσταχτο “δεν το περίμενα αυτό από σένα..” και να ξέρεις ακόμα ότι την ύστατη στιγμή, θα ζητιανεύεις πάλι ένα καλό τίτλο από το βετεράνο στα βόρεια, ένα τίτλο πιασάρικο να τον βάλεις καπάκι πάνω στο ποστ για να κλείσει το θέμα στην ώρα του, να βγεις μαζί με τους άλλους, όχι την επόμενη μέρα, για αυτό σου λέω, χθες δεν είχε ούτε πλατεία, ούτε παραλία, μόνο αργά το απόγευμα μετά τη βροχή βγήκα για λίγο, άφησα πίσω στην ανοιχτή οθόνη να περιμένει ένα άσπιλο word που πρέπει οπωσδήποτε μέχρι αύριο να γεμίσει λέξεις, περπάτησα γρήγορα μέσα τις μυρωδιές που ξύπνησε η βροχή προσπαθώντας να αδειάσω το κεφάλι έστω και για λίγο και δεν άδειαζε με τίποτα έτσι όπως έχουν στριμωχτεί όλα εκεί μέσα, αναλύσεις επί αναλύσεων, δυσοίωνες προβλέψεις, συνθήματα πάνω, ψηφίσματα κάτω, επαπειλούμενες πτωχεύσεις παντού, δέκα εκατομμύρια σενάρια, περισσότερα ίσως κι από τον τελικό αριθμό που θα βγάλει η απογραφή πληθυσμού του σωτηρίου έτους 2011, εμένα μη με ρωτάς αν θα είναι σωτήριο το τρέχον έτος ή το επόμενο ή η σωτηρία -που είναι πολύ μεγάλο πράγμα- εντάσσεται στο κινηματογραφικά ακόμα μακρινό 2046, δεν ξέρω τίποτα, θέλω χρόνο -περισσότερο από τους άλλους- θέλω απόσταση και πάλι ίσως ούτε τότε, δεν θα έχω απαντήσεις, μόνο ερωτήματα, ναι ερωτήματα υπάρχουν, αλλά για μια στιγμή πατώντας κάτι μαλακό τα ξεχνάω όλα, αυτά τα ώριμα μούρα που έριξε η βροχή και έκαναν σύχρηστο το πεζοδρόμιο με κάνουν να δω ψηλά και να ξεχωρίσω ανάμεσα στα φύλλα κι άλλα μούρα να αστράφτουν φρεσκοπλυμμένα στα φώτα του δρόμου που εκείνη τη στιγμή άναψαν για να με διευκολύνουν να σκαρφαλώσω στο μουσκεμένο δέντρο, όχι γιατί δεν έφτανα να τα κόψω αλλά γιατί σου όπως σου έχω ξαναπεί και σίγουρα δεν το θυμάσαι “οι περαστικοί με κοιτάζουν πάντα παραξενεμένοι, όταν στέκομαι και τσιμπολογάω κατευθείαν από δέντρα· οι άνθρωποι της πόλης φαίνεται να αγνοούν ότι οι καρποί πριν βρεθούν συσκευασμένοι και τιμολογημένοι στα ράφια των καταστημάτων κρέμονταν σε ένα κλαδί”, στο κλαδί κι εγώ κρεμασμένος/κρυμμένος τρύγησα κανονικά, “βοσκήθηκα” θα σου έλεγα αλλά μετά θα με ρωτούσες τί είναι αυτό το ρήμα κι εγώ ή θα αναγκαζόμουν να σου πω μισό ποστ που φυλάω για τον Αύγουστο ή θα έκοβα μαχαίρι την κουβέντα όπως κόβω κι αυτό το ποστ για να πιάσω το άλλο, ενώ εσύ με βλέπεις ακόμα σκαρφαλωμένο στα σκοτάδια να καταβροχθίζω μαύρα μούρα