Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ραφαέλα Μερέντα




Τα `χω πάρει για τα καλά και το βιολί που τσιρίζει στα χέρια του αδιάβαστου ρίχνει λάδι στη φωτιά. Τα μέτρα επαναλαμβάνονται με τα ίδια κάθε φορά λάθη. Από τα ανοιχτά παράθυρα του Ωδείου δίπλα, ακούγεται η φωνή του δασκάλου που λέει: “πάμε πάλι από την αρχή”. Γκαζώνω το χορτοκοπτικό λες και είναι η Βασούλα στα νιάτα της, φοράδα με καινούριες πλατίνες και μπουζί και πάω καβάλα στην παραλιακή, τέρμα άνοιξη, τέρμα τα γκάζια και απόλυτα σίγουρος, ουρλιάζω μέσα από το κράνος “and the living is easy...Τότε, που ήταν ακόμα εύκολη.

Γκαζώνω κι αφήνω πίσω το χόρτο κανονικά νεοσύλλεκτο και ψαρωμένο. Χάνεται η στριγκλιά του βιολιού. Χάνονται και τα πουλιά που λυσάξανε να τα λένε μεταξύ τους στη λιακάδα. Ο κάδος φορτώνει. Ξεφορτώνω κι εγώ λίγο λίγο στον ιδρώτα την οργή. Στοπ της μηχανής, άδειασμα του κάδου και αυτός (με) το βιολί του, να συνεχίζει τα φάλτσα.

Ένα μουτράκι χωμένο στα κάγκελα, παρακολουθεί αμίλητο. Δυο μάτια απίστευτα μεγάλα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να της χαμογελάσω, μα ένα γεια σου Ραφαέλα” δεν μπορώ, το λέω. Τα χέρια της σφίγγουν τα κάγκελα και σφουφρώνει τα χείλη. Ποτέ δεν απαντάει. Ποτέ δε γελάει. Δεν καταλαβαίνει ελληνικά ούτε το “γεια σου; Είναι η σοβαρότητα του τετράχρονου; Ποιός ξέρει. Μα έχω νεύρα, νεύρα πολλά και δεν το ψάχνω.

Ραφαέεελα!φωνάζει η μαμά της από απέναντι τραγουδώντας χαρακτηριστικά τα παραπάνω έψιλον και συνεχίζει να της λέει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Μόνο ένα “τζάτζι” πιάνω στην αρχή και ένα “μπούκα” στο τέλος κι έτσι λογαριάζω ότι της είπε: άσε το θείο ήσυχο και έλα να σου δώσω ψωμί να φας”. Η μικρή μού ρίχνει μια ματιά, που τη μεταφράζω, συνέχισε κι εγώ θα ξανάρθω” και φεύγει τρέχοντας.

Το χόρτο με τις βροχές- ένα μήνα τώρα, κάθε μέρα δε λέει να σταματήσει- θεριεύει. Η οργή με πάει φουλαριστό. Στα μηνίγγια βαράνε ταμπούρλα που δε λένε να κοπάσουν ούτε με τις εικόνες από ξέχειλες πλατείες, ούτε με σκόρπιες φράσεις που ανακυκλώνω σα γιατρικό. “Έχασες την Κυριακή το Σύνταγμα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε...ο Σπύρος ενθουσιάσμενος στο τηλέφωνο κι η Μαρία με τις καθημερινές ηλεκτρονικές ανταποκρίσεις με τίτλο Λευκός Πύργος Ι, ΙΙ, ΙΙΙ: “... ένας πρωτοετής φοιτητής, είπε: Ρε παιδιά, είμαι 19 χρονών και αισθάνομαι αγανακτισμένος. Ακούω γύρω μου 60χρονους και 70χρονους που λεν ότι είναι επίσης αγανακτισμένοι. Ε, κάτι πρέπει να γίνει. Δε μπορώ να περάσω τα υπόλοιπα 50 χρόνια της ζωής μου αγανακτισμένος. “

Η Ραφαέλα πλησιάζει μπουκωμένη. Μια τεράστια φέτα- ζυμωτό πρέπει να είναι και το λιμπίζομαι- με μπολικη μερέντα στο δεξί χέρι. Το αριστερό, πάλι γατζώνεται στο κάγκελο. Τρώει αργά και το απολαμβάνει σα να θέλει να με κάνει να ζηλέψω το κολατσό της. Το μούτρο της έχει πασαλειφτεί, μια μπουκιά που πέφτει τής λερώνει και το μπλουζάκι. Την κοιτάζει για λίγο, διστάζει κι ύστερα την παίρνει από κάτω, φυσάει ένα μυρμήγκι που πρόλαβε να ανέβει και τη βάζει στο στόμα της.

Τελειώνω με το χόρτο, μα δε με χωράει ο τόπος. Μαζεύω τη μηχανή. Στο πίσω μέρος της αυλής έχουν φουντώσει τσουκνίδες. Έλεγα να τις κρατήσω για ράντισμα, μα όχι. Τις ξεριζώνω με γυμνά χέρια κι η Ραφαέλα που βουβή παρακολουθεί τις κινήσεις μου, κάνει ένα μορφασμό πόνου. Αυτές οι βελόνες που τρυπάνε δεν είναι τίποτα μπροστά...

Τρεις νότες -από κλαρίνο αυτή τη φορά- ξεπετιούνται στο απόγευμα από το πουθενά, φρενάρω το ξερίζωμα και στέκομαι με τις τσουκνίδες μάτσο στα χέρια. Ένα κλάμα ηπειρώτικο ξετυλίγεται, σημαδεύοντας τον πυρήνα της οργής μου  -μα όχι, δεν έρχεται από το Ωδείο- αυτός ο ήχος μπορεί να την εξολοθρεύσει, “παππού” λέει η Ραφαέλα και για πρώτη φορά σαν να χαμογελάει, ναι είναι ένα σοκολατένιο χαμόγελο μερέντας, “παππού” ξαναλέει και μου δείχνει απέναντι το παλιό σπίτι που μένουν, όχι γενικά κι αόριστα, ένα συγκεκριμένο παράθυρο ψηλά, κι εκεί πίσω από την κουρτίνα ξεχωρίζω τη φιγούρα του. 

Όρθιος με το κλαρίνο σολάρει, συναυλία σκιάς σκέφτομαι, η Ραφαέλα Μερέντα ξεκαρδίζεται με την έκφρασή μου κι εγώ παίρνω την πρώτη ατόφια ανάσα από τη στιγμή που διάβασα...σολάρει ο άνθρωπος με ασβέστη στα νύχια, “παίξε ρε γείτονα, παίξε” σκέφτομαι καθώς ξεφεύγει επιδέξια και τζαμάρει αδίστακτα ακροβατώντας ανάμεσα Ήπειρο και Νέα Ορλεάνη. Ναι, αρχίζει κάπως να με ξαλαφρώνει, “παίξε κι άλλο, παίξε να ξεχάσω επιτέλους”...


Ξαφνικά έτσι όπως ξεκίνησε, το κόβει μαχαίρι. Περιμένω να συνεχίσει. Περιμένω. Τίποτα. “Παίξε, γαμώ τη φάρα μου, παίξε!” πνίγω μέσα στα δόντια μου και σφίγγω τις τσουκνίδες. Στα μηνίγγια αρχίζουν πάλι να βαράνε ταμπούρλα. Η Ραφαέλα κοιτάζει μια εμένα, μια το βουβό παράθυρο. Οι εικόνες από τα βαγόνια της Κυριακής που προσπαθώ να ξεχάσω επανέρχονται. Πετάω ζοχαδιασμένος τις τσουκνίδες. Η Ραφαέλα με ζυγίζει κάνει δυο βήματα πίσω,  κι ύστερα τρέχει στο σπίτι. Οι άλλοι μέσα στα βαγόνια δεν μπορούσαν να τρέξουν. Δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά, Ραφαέλα, παγιδεύτηκαν στους συρμούς όταν μπούκαραν νύχτα στο σταθμό της Ομόνοιας. Ομόνοια; Ακούς εκεί; Ομόνοια. Ακούω ουρλιαχτά. Τζάμια που σπάνε. 

Σαραντοκτώ γαμημένες λέξεις -ούτε μια παραπάνω- με έχουν τσακίσει απο την ώρα που τις διάβασα.

Πιάνω την τσάπα. Χωρίς ανάσα βαράω με όλη μου τη δύναμη. Πάλι και πάλι. Χωρίς ρυθμό. Χωρίς σειρά. Μόνο με λύσσα. Το χώμα είναι μαλακό από τις βροχές και σκάβεται εύκολα. Θα συνεχίσω. Μουσκίδι στον ιδρώτα. Να κολλάει πάνω μου η γύρη και το χώμα. Θα συνεχίσω. Θα πάω όσο πιο βαθιά γίνεται. Θα το μουσκέψω κι άλλο καθώς θα φτύνω στο χώμα βουβές  βρισιές και σάλιο, θα λιώσει η πλάτη μου στο τσάπισμα, θα σκάσουν φουσκάλες με πύον στις παλάμες μου. Μέχρι να χωνέψω επιτέλους Ραφαέλα ότι  κυνηγάνε ανθρώπους. Ανενόχλητοι. 


στη Ρενάτα 






και η συνέχεια.


32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

σιγά μη το χωνέψεις..

ΚΚΜ

Τσαλαπετεινός είπε...

KKM: Γίνεται; Δεν γίνεται...

δύτης των νιπτήρων είπε...

Έτσι.
(τι άλλο να πω. Κείμενο για ανθολογία)

vague είπε...

Όλη η Ελλάδα εγκλωβισμένη σε ένα βαγόνι είναι κι απ' έξω περιμένουν ύαινες να κατασπαράξουν όποιον δεν αντέξει άλλο κλεισμένος μέσα και τολμήσει να βγει, ελπίζοντας ότι ποτέ δεν θα σκεφτούμε να στραφούμε εναντίον τους όλοι μαζί.
Είναι λιγότεροι. Ας κάναμε ένα αληθινό, συνειδητό ντου, μια φορά...

Τσαλαπετεινός είπε...

δύτης των νιπτήρων: Έτσι ακριβώς.
(καλύτερα να μην υπήρχε αφορμή κι ας ήταν ένα απλό ποστ κηπουρικής)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Μην περιμένεις απάντηση. Το μέγεθος της βαρβαρότητας με παραλύει.

Σελιτσάνος είπε...

Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό εκείνη η ταινία, που είδα,νεαρός,στο καλοκαιρινό σινεμά,με τον Charles Bronson."Death wish" νομίζω λεγόταν.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Το imdb λέει ότι η ταινία -δεν την έχω δει- είναι του 74 και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν στην ηλικία της Ραφαέλας να βλέπατε ακατάλληλες ταινίες.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Φίλε θέλω να σκάψω μαζί σου να ξεσπάσω και εγώ στο χώμα την οργή μου γιατί προφανώς αν δεν σκοτώσω το χώμα με οργή θα πρέπει να στραφώ στα κτήνη. Νύχτες των κρυστάλλων. Νομίζω πως πρέπει να γίνει κάτι μεγάλο από όλους μας γι' αυτή τη διασπορά του φόβου

Michael_Sc είπε...

Σπουδαία αληθινό και αληθινά σπουδαίο.

Σελιτσάνος είπε...

Ευχαριστώ για το κομπλιμάν!Αλλά παρολαυτά η οργή και η διάθεση αυτοδικίας υπάρχει.
(Μακάρι να ήμουν στη ηλικία της Ραφαέλας τότε...)

new-girl-on-the-blog είπε...

.κι αναρωτιόμαστε πότε θα τελειώσει το "κακό όνειρο"..

Ας έχουμε έναν ήσυχο μήνα..

Σταυρούλα είπε...

Πάνω που ήμουν έτοιμη να γράψω πως το ποστ ως το κλαρίνο ''παίξε γείτονα''με έκανε αλοιφή,μερέντα για την ακρίβεια, σαν το χαμόγελο της μικρούλας διάβασα παρακάτω κι αρρώστησα ξανά :-( :'(
Ευχαριστώ για την αφιέρωση αλλά θα προτιμούσα 100000000000 φορές να μην υπήρχε η αφορμή

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Θυμάσαι όταν μας ξεσήκωνες για να γράψουμε για το φόβο; Ε, να στο ομολογήσω τώρα μετά από μήνες, ενώ υπήρχε από τότε: αυτός ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος, μην επικρατήσει η αυτή η νύχτα. Κάτι μεγάλο από όλους μας...μέχρι να το ορίσουμε φοβάμαι ότι θα ξεσπάμε την οργή στο χώμα. Κι άντε μετά αυτό το χώμανα δώσει καρπούς. (κυριολεκτικά)

Τσαλαπετεινός είπε...

Michael_Sc: Δυστυχώς αληθινό. Σ` ευχαριστώ.

Σελιτσάνος: Αυτή την οργή και τη διάθεση γι αυτοδικία πρέπει να διαχειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και άμεσα. (ήθελα να γράψω “μακάρι να ήμουν τώρα στην ηλικία της Ραφαέλας” αλλά τελικά μάλλον όχι. Ζόρικες εποχές)

Τσαλαπετεινός είπε...

new-girl-on-the-blog  : Μακάρι να ήταν ένα κακό όνειρο. Θα τελείωνε, στη χειρότερη περίπτωση με ένα κουβά νερό και μπουγέλωμα. Καλό μήνα...

renata: Ατυχής τουλάχιστον ως προς το περιεχόμενο η αφιέρωση. Αλλά την προθέση μου την κατάλαβες. Σου χρωστάω ένα χαρούμενο κι έξω καρδιά ποστ. Με ή χωρίς αφορμή. Να σαι καλά. Με γεμάτες μπαταρίες. ;-)

Margo είπε...

Άγριες εποχές.. ακούμε καθημερινά για πράξεις που δεν αρμόζουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία. Όμως αυτή τους ανέθρεψε και είναι πολύ λυπηρό το αποτέλεσμα..

Καλό ξημέρωμα τσαλαπετεινέ

μ είπε...

Πείνασα όταν διάβασα για μερέντα σε ψωμί. Μου κόπηκε η όρεξη όταν είδα το λόγο της ανάρτησης. Για τα καλά.

(παρακολούθησα τα tweets του νεαρού όπως και την επίθεση που δέχτηκε από άλλους για ψευδή καταγγελία)

Καλησπέρα Τσαλ.

ippoliti_ippoliti είπε...

Τι να σου πώ βρε Τσαλαπετεινέ. Είναι τόση η οργή που εγώ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ να βουβαίνομαι.
Καλό σου βράδι

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη αγριότητα από αυτές τις οργανωμένες επίθεσεις.
Καλό ξημέρωμα Margo μου και καλό μήνα

Τσαλαπετεινός είπε...

Μανος: Καλησπέρα Μάνο. Με αυτές τις ειδήσεις, δε σου κόβεται μόνο η όρεξη για ψωμί, σου κόβεται η όρεξη για όλα.
(στο λίνκ που έβαλα, δεν υπάρχει η επίθεση που δέχτηκε ο νεαρός από άλλους για ψευδή καταγγελία, έχει διαγραφεί. Περιέχει όμως παρακάτω το σχόλιο μιας γυναίκας που ήταν στο συρμό, έγκυος έξι μηνών)

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti : Δεν μας παίρνει άλλο να στεκόμαστε βουβοί σε αυτή την καθημερινή πλέον αγριότητα. “η ελευθερία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αν δεν βιώνεται συλλογικά, δεν υφίσταται.” μου έγραψε σήμερα μια φίλη με αφορμή το ποστ.
Καλό μας ξημέρωμα.

αγκνιρα είπε...

Πολυ καλό ποστ, Τσαλαπετεινέ. Ό,τι και να πω είναι λίγο... Ζούμε σε χάλια εποχές, Υπάρχει άραγε κάτι που να μοιάζει με ελπίδα για να αφήσουμε στα παιδιά μας; :-(

antinetrino είπε...

ήρθα πάλι να σου πώ μπράβο.... τι άλλο, μένω έκπληκτος κάθε φορά.

Yannis Tsal είπε...

Αν και δεν έχω πλήρως συνέλθει από το θρίαμβο της Μπάρτσα και τη βράβευση του δον Γκαλεάνο, το κείμενο σου είναι ανώμαλη προσγείωση στην πεζή και άθλια πραγματικότητα. Μην ξεχάσουμε να καταγγείλουμε και τους προπυλακισμούς που δέχτηκε το κυβερνητικό παπαγαλάκι στην Αργυρούπολη απόψε.

So_Far είπε...

Τσαλαπετεινέ, παίρνω το κείμενό σας μακριά, με την ευαισθησία του και τις εικόνες του .. ελπίζοντας μέχρι όταν και όποτε γυρίσω να μην κυνηγάνε πια ανθρώπους
Να είστε καλά και να προσέχετε τη μιμόζα - μόνο οι αναμνήσεις από τις μιμόζες μας μένουν
Καλή σας μέρα και θα τα ξαναπούμε σύντομα θέλω να πιστεύω

Τσαλαπετεινός είπε...

Αγκνιρα : Σε καλωσορίζω και σε ευχαριστώ. Αν είχα απαντήσει τη μέρα που άφησες το σχόλιο δύσκολα θα έλεγα ένα “ναι” στην ερώτησή σου, σήμερα όμως – κι όχι γιατί ξέχασα το περιστατικό που ήταν η αφορμή αυτού το ποστ- θα πω λίγο, πιο ψύχραιμα ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης ακόμα και στη ζόρικη εποχή που ζούμε.


antinetrino : Με κακομαθαίνεις. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 tsalapeteinos: Η πεζή και άθλια πραγματικότητα δυστυχώς μας περιμένει πάντα μετά τις στιγμιαίες απογειώσεις που μας χαρίζουν οι θρίαμβοι των ομάδων και τα κύπελα. Το τερέν που "παίζουμε" μετά την προσγείωση είναι τελικά πολύ βαρύ.



So_Far : Λυπάμαι που καθυστέρησα τόσο να απαντήσω. Η ευχή καλό ταξίδι που δεν ειπώθηκε στην ώρα της πρέπει να αντικατασταθεί τώρα με την “καλή διαμονή”. Η μιμόζα όταν αναγεννηθεί, σας υπόσχομαι ότι θα πάρει το όνομά σας μια που δεν την ξεχνάτε. Καλό σας απόγευμα.

κόκκινο μπαλόνι είπε...

ήθελα να γράψω κάτ παρόμοιο με αυτό που είπε και ο Κατσαμάκης, πως σε ζηλεύω που έχεις κήπο και ξεσπάς.
Αλλά μετά διάβασα την απάντηση σου...και σφίχτηκα κι άλλο:
πώς θα καρπίσει μετά το χώμα αν απλά ξεσπάμε;

κόκκινο μπαλόνι είπε...

άσχετο: τι θα γίνει με τη μιμόζα μου; πόσο θα την περιμένω βρε τσαλ; ενάμιση χρόνο τώρα και δεν λέει να "μυρίσει"

Τσαλαπετεινός είπε...

κόκκινο μπαλόνι : Μετά που έγραψα την απάντηση στο Γιώργο, θυμήθηκα μια εκδρομή στο Γράμμο αρχές καλοκαιριού πριν λίγα χρόνια. Οργιώδης βλάστηση στο χώμα που είχε πιει τόσο αίμα. Αντέχει η φύση...



Η μιμόζα ανθίζει τέλη Δεκέμβρη με Γενάρη. Επομένως θα περιμένεις κι άλλο. Από Σεπτέμβρη, μόλις πέσει λίγο η θερμοκρασία μπορείς να τη βάλεις σε μεγαλύτερη γλάστρα, να της βάζεις λίπασμα τακτικά και να της μιλάς. Στη δικιά μου πάντως πιάνει παρά τις περιπέτειές της:
http://tsalapetinos.blogspot.com/2011/01/blog-post_18.html

Τσαλαπετεινός είπε...

κόκκινο μπαλόνι: και μια καλησπέρα που ξέχασα να πω...