Ο Τίτος Πατρίκιος και η Κική Δημουλά, δύο από τους σημαντικότερους ποιητές μας, βρέθηκαν το βράδυ της Δευτέρας, 6 Ιουνίου, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και συζήτησαν υπαιθρίως για το έργο τους και την ποίηση στις μέρες μας.
Η Κική Δημουλά είχε τα γενέθλιά της. «Συντελέσατε στο να μην είναι ιδιαιτέρως μελαγχολικά εσείς που ήλθατε σήμερα εδώ. Ακόμα και το 80άρι γελάει, λοιπόν», είπε η ποιήτρια για να ακολουθήσει ο Τίτος Πατρίκιος: «Πριν από λίγες ημέρες είχα και εγώ τα γενέθλιά μου, στις 21 Μαΐου» είπε απολαμβάνοντας τη θέα, στυλώνοντας το βλέμμα προς τον «εξώστη» την ώρα που η Κική Δημουλά άναβε το πρώτο της τσιγάρο. Επομένως «είμαστε και οι δύο Δίδυμοι στο ζώδιο!» αστειεύτηκαν οι ποιητές που χάρισαν στους παρευρισκόμενους μια όμορφη βραδιά. (από το Βήμα)
Με ενδιάμεσο και άτυπο ισορροπιστή στη συνομιλία της ογδοντάχρονης ποιήτριας και του ογδοντάχρονου plus ποιητή τον Νάσο Βαγενά, άναψαν τα αίματα. Στην ερώτηση «Πώς γράφετε;», ο Τίτος Πατρίκιος κατέφυγε στα «βίτσια»: «Είμαι σαδομαζοχιστής. Το απολαμβάνω και ταυτοχρόνως με βασανίζει», αποφάνθηκε. «Δεν γράφω κάθε μέρα, δεν γράφω κάθε δύο μέρες, δεν γράφω κάθε εβδομάδα. Δεν είμαι συστηματική, ξεχνάω να γράφω», άνοιξε το δικό της εργαστήρι η Κική Δημουλά.
«Κάποτε πίστευα ότι δεν υπάρχει έμπνευση, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γιάννη Ρίτσου ότι ένα ποίημα πρέπει να το ξαναγράψεις είκοσι φορές. Ομως, περνώντας τα χρόνια κατάλαβα ότι παίζει ρόλο: είναι σαν να πέφτει μια λάμψη στα πράγματα», συνέχισε επί του ίδιου θέματος ο ποιητής, ο οποίος εξορίστηκε στη Μακρόνησο και στον Αϊ-Στράτη. Αντιθέτως, η δημιουργός της καθημερινής ματιάς, που φτάνει μέχρι τη δημιουργία του κόσμου, αντέταξε: «Δεν πιστεύω στην έμπνευση. Μου αρκεί και μία λέξη, για να καθίσω να γράψω. Δεν σκέφτομαι ούτε το θέμα ούτε τον τίτλο. Ο τίτλος είναι σκλαβιά. Είναι σαν όλα να συμβαίνουν τυχαία. Δεν ξέρω πού πηγαίνω. Με πηγαίνουν οι λέξεις, οι οποίες προθυμοποιούνται να με οδηγήσουν κάπου» (από την Ελευθεροτυπία)
Η βραδιά έκλεισε φυσικά με την ανάγνωση δυο ποιημάτων. Η Κική Δημουλά διάβασε το Σαν να διάλεξες και ο Τίτος Πατρίκιος την Ιστορία του λαβύρινθου από τη συλλογή Η πύλη των λεόντων που κυκλοφόρησε το 2002.
Σαν να διάλεξες
Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή
να κάνω έναν περίπατο στ’ αποκεφαλισμένα περιβόλια
να δώ την ευωδιά της ρίγανης
σκλάβα σε ματσάκια.
Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων
βρίσκεις το πράσινο εύκολο
σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια.
Aκούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα
με την κομμένη γλώσσα των καρπών
ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα
και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση
στις κιτρινιάρικες παρειές
μιας μέσα βουβαμάρας.
Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου.
Eνώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Aσήκωτες κι αυτές. Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.
Tο πολύ ν’ αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Eκεί δεν έχει διάλεξε. Eκεί με κλειστά τα μάτια.
Ιστορία του λαβύρινθου
Απ' όταν ο Θησέας σκότωσε τον Μινώταυρο
ο λαβύρινθος εγκαταλείφθηκε, απολύθηκαν οι φύλακες
με τον καιρό γκρεμίστηκε η οροφή του
βγήκαν στο φως οι τρομεροί διάδρομοι
οι αίθουσες για τα βασανιστήρια, την ανθρωποφαγία
οι στοές με τις κρυμμένες εφευρέσεις
τους καταχωνιασμένους θησαυρούς
πέσανε οι τοίχοι, μείναν μόνο τα χνάρια
από περίπλοκα χαράγματα πάνω στη γη.
Όμως προσομοιώσεις λαβυρίνθων, σκοτεινές κατασκευές
δεν έπαψαν να χτίζονται με νέα υλικά
με καινούρια τέρατα, θύματα, ήρωες, ηγεμόνες,
φτιάχνονται προπαντός λαβύρινθοι με λέξεις
κάθε χρονιά μπαίνουν μέσα τους νέες φουρνιές
αγόρια και κορίτσια, με φόβο μαζί και αψηφισιά
για τις παγίδες, τις καταπακτές, τ' αδιέξοδα
φιλοδοξώντας να ξαναπλάσουν και να παίξουν
το παλιό δράμα προσαρμοσμένο στα νέα δεδομένα
δίνοντας στους κύριους ρόλους τα ίδια ονόματα
Μίνωας, Πασιφάη, Μινώταυρος, Αριάδνη,
Δαίδαλος, Ίκαρος, Θησέας.
«Πινγκ πονγκ» δύο ποιητών στο Μέγαρο
21 σχόλια:
Η κατάντια της Δημουλά που υπέγραψε το φιλομνημονιακό κείμενο. Πολλά βραβεία πήρε από την εξουσία και τους χρωστούσε. Ντροπή!
όμορφη, ιδιαίτερη ανάρτηση !
(σαν από αλλού...)
Υπέροχα και τα πρόσωπα και οι λέξεις, τυχερό πουλί!
Στεναχωρήθηκα που το έχασα. Τουλάχιστον εδώ πήρα μια ωραία γεύση! Ευχαριστώ!
Δεν δεν μπορουσα να πω...κριμα.
Ωραιο ποστ, οπως συνηθιζεις.
Πρέπει να είναι πολύ γλυκός άνθρωπος κάποιος που έγραψε:
"Πίσω απ' τις αξιοπρεπείς μας μάσκες
από πολύ βαθιά ανεβαίνει και μας καίει το μίσος.
Και να που τούτη τη στιγμή,
τώρα που παίζεται η ζωή μου,
ανακαλύπτω στη μορφή του πως
θα μπορούσα να τον είχα αγαπήσει.
Να που τούτη τη στιγμή ανακαλύπτει
στη μορφή μου
πως θα μπορούσε να με είχε αγαπήσει."
Ήμουν κι εγώ εκεί. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά. Τυχεροί όσοι είδαμε αυτούς τους δυο ξεχωριστούς ανθρώπους από κοντά. Δυστυχώς δεν είχα πάρει φωτογραφική μηχανή. Πάντως τα δύο πορτρέτα που τράβηξες είναι καταπληκτικά...
..χορεύουν φύκια κάτω απ' το τζάμι του νερού''...
..κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει,κυλάει και φεύγει, δεν αντέχει αυτά τα βράχια''.
......ποιος μπορεί να ξέρει?
μα όποιος βάζει την ερώτηση στο νου του ...μπορεί και να ξέρει.....ότι όσο χορεύουν φύκια κάτω απ' το τζάμι του νερού και κάθε θάλασσα κυλάει και φεύγει .....τότε υπάρχει ταξίδι.
Σίρο Ρεδόνδο.
Σας ζηλεύω για την τύχη σας, σίγουρα.
Όσον αφορά τι και πώς του κάθε ποιητή/τριας, δεν είναι του παρόντος η γνώμη μου.
Ωραίες οι φωτογραφίες!! :)
Σπουδαίες φωνές. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με τις πολιτικές τους απόψεις.
(ωραίες φωτό Τσαλ)
80 η Κική?
(Να τα διπλασιάσει! Τι άλλο να ευχηθεί κανείς)
Υ.Σ. Ήθελα να γράψω ένα τεράστιο σχόλιο για την Κική , να ξεδιπλώσω σεντόνια….. αλλά το μετάνιωσα. Ίσως φτιάξω μια ανάρτηση κάποια στιγμή. (Ίσως πάλι όχι, με ξέρεις τι γαϊδούρι είμαι με τις αναρτήσεις).
Τουλάχιστον η δική σας βραδιά είχε συγκίνηση, εξωτικό μου πουλάκι...
Με κλειστά μάτια. Το μόνο σίγουρο.
Ανώνυμος: Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί σας τουλάχιστον ως προς την υπογραφή του κειμένου των 32, αν το σχόλιό σας δε μου άφηνε την αίσθηση καταδικαστικής απόφασης με συνοπτικές διαδικασίες. Δυστυχώς, όπως βιαζόμαστε να υψώσουμε σε βάθρα, τόσο γρήγορα ανάβουμε πυρές.
Κρίμα.
scarlett: Μα ήταν μια ιδιαίτερη βραδιά. ;-)
EM: Τυχερό το πουλί όπως κι όλοι οι άλλοι που βρέθηκαν εκεί.
Το Φαούδι: Πραγματικά κρίμα που έχασες αυτή τη βραδιά. Χαίρομαι αν από δω πήρες έστω και μια γεύση.
Σημειώσεις Ανυπομονησίας: Λιττός και εύγλωττος. ;-)
Riski: Διάβασε κι αυτό...(σε δύο δόσεις)
Υμνώ το σώμα
Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος
σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται
που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα
που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του
σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει
τις δικές του προσταγές γι' αέναες επιθυμίες
για σμίξιμο και συνταύτιση μ' ένα άλλο σώμα.
Υμνώ και το κουρασμένο σώμα της γυναίκας
το λυγισμένο από τον μόχθο κάθε μέρας
το φυραμένο, με στεγνωμένους τους χυμούς
το σώμα που το απειλεί η ακινησία
το φοβισμένο από την ηλικία, την αρρώστια
που ενώ ξέρει πως τελικά νικάει ο θάνατος
δεν παραδίδεται άνευ όρων στη φθορά.
ΙΙ.
Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη
σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά
που σκίζουνε στα δυο και το πιο βαθύ σκοτάδι
τ' ασυμβίβαστα γόνατα, τους γλυπτούς μηρούς
που προλειαίνουν ως τα κατάβαθα τις συνερεύσεις
τους διπλοθόλωτους γλουτούς, τη χαραγή τους
το σχίσιμο του κόλπου, το κλειδί της ηδονής.
Υμνώ και τα πόδια με τους πρησμένους αστραγάλους
τα κότσια, τις τριχωμένες γάμπες τις χοντρές
μ' εξογκωμένες φλέβες, φαγωμένες από κιρσούς
τα τσακισμένα γόνατα της δουλειάς, της ορθοστασίας
τα παχιά μεριά με βούλες απ' την κυτταρίτιδα
τις αδρόσιστες, συγκαμένες, μέσα παρειές τους
τα κρεμαστά καπούλια με τους απόκρυφους καημούς.
ΙΙΙ.
Υμνώ τα όρθια στήθη όπως των αγαλμάτων
στο χάιδεμα άγουρα, στο χούφτιασμα γινωμένα
με ρόγες κόκκινες όπως οι άγριες φράουλες
τα μπράτσα που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν
τον στητό λαιμό, τις πλάτες επίπεδες κι ανθεκτικές
τη χορευτική κοιλιά με όσες χρειάζονται καμπύλες
με το χρυσό της χνούδι ακύμαντο να περιμένει.
Υμνώ και τις χαλαρές κοιλιές μανάδων
με ουλές από καισαρικές τομές, από εγχειρήσεις
τα προκοίλια γυναικών με το αδηφάγο λίπος
μοναδική απόλαυσή τους, τις κυρτωμένες πλάτες
τα μπράτσα τα πλαδαρά με τις αξύριστες μασχάλες
τους γερτούς τραχήλους, τους έρημους κούφιους κόρφους
με τους σβησμένους πόθους, τις άσβηστες ορέξεις.
IV.
Υμνώ το πρόσωπο που η ομορφιά του σε θαμπώνει
το πρόσωπο με τ' ατίθασα, ηλεκτροφόρα του μαλλιά
τα ματοτσίνουρα που αναβοσβήνουνε το φως
τη μύτη λεπτόγραμμη όπως πλώρη καϊκιού
την τέλεια γεωμετρία των χειλιών με το πηγούνι
το στόμα που στον έρωτα στάζει ροδόνερο και λόγια.
Υμνώ τα μάτια που καθρεφτίζουν δύο απρόβλεπτα πελάγη.
Υμνώ και το πρόσωπο που η ομορφιά το εγκαταλείπει
ή τρομαγμένη κρύβεται στο βάθος των ματιών
το πρόσωπο το σκαμμένο από αγκαθωτές ρυτίδες
με βλέμμα πήλινο, στεγνό, με βλέφαρα άδειες φούσκες
με φρύδια αθέριστα χωράφια, το πάνω χείλι τριχωτό
με κρεατοελιές στα χαμηλά της μύτης, στο πηγούνι.
Υμνώ το πρόσωπο που το τύλιξε μια σταχτιά σκιά.
V.
Υμνώ τα χέρια που δίνουν μορφή στην ύλη
που γράφουν στο χαρτί, στη γραφομηχανή, στον υπολογιστή
που σιωπώντας ξέρουν να μιλούν, τ' ασημένια χέρια
που σφίγγουν, θωπεύουν, αποχαιρετούν για πάντα
τα χέρια που πιάνουν ό,τι ακάθαρτο μένοντας αθώα
που ανασηκώνουν μωρά, αρρώστους, πληγωμένους.
Υμνώ τα δάχτυλα που αγγίζουν όργανα και χαρίζουν μουσική.
Υμνώ τα χέρια που βαριά δουλεύουν, τα τραχιά
τα μασημένα από μηχανές, τα ματωμένα από εργαλεία
τα καταπονημένα από τη λάτρα του σπιτιού
τα δάχτυλα με τα ραγισμένα, ξεφλουδισμένα νύχια.
Υμνώ τα χέρια που παίρνουν όπλα για την ελευθερία
τώρα όμως μόνο αφού εξετάσω και βεβαιωθώ
πως η ελευθερία που υπόσχονται δεν είναι μια νέα σκλαβιά.
VI.
Υμνώ και το σώμα του άντρα, όμως αυτό λιγότερο
ίσως γιατί λιγότερο μ' εμπνέει, λιγότερο το παρατηρώ
ίσως γιατί δεν διαφέρει τόσο πολύ απ' της γυναίκας.
Πάντως υμνώ το αρμονικό, το αθλητικό του σώμα
όπως και το ακρωτηριασμένο σε πολέμους, σ' ατυχήματα,
το σώμα σε γιορτή, σε συντροφιά, σε στοχασμό.
Κυρίως το υμνώ όπως το ύμνησαν γλύπτες και ζωγράφοι.
Υμνώ το κατορθωμένο σώμα σ' όλες του τις εποχές
όχι μονάχα στην εαρινή, την πρώτη
που όλα τα σώματα είναι από μόνα τους ωραία.
Υμνώ το σώμα που διασχίζει τους καιρούς
όπως καράβι τους ωκεανούς, που συνεχίζει
παρά τα ρήγματα, τις ζημιές, τις αβαρίες,
που μπορεί ν' αναγνωρίζει όλες τις δικές του απώλειες.
VII.
Υμνώ το σώμα που πλάθει τη συνείδησή μου
που φυλάει σε μια κρυψώνα του όσα της ξεφεύγουν
που γεννάει αισθήσεις, σκέψεις, τη μιλιά μου. Το σώμα
που όταν χαθεί θα ζει μες στις δικές μου λέξεις
αυτό που μου γέννησε και τη λέξη χρόνος
γιατί χωρίς το ανθρώπινο κορμί χρόνος δεν υπάρχει
ή κι αν υπάρχει ποτέ δεν αποχτάει νόημα.
Υμνώ το σώμα που μ' αντέχει, δεν μ' έχει βαρεθεί
δεν μ' έχει αποτινάξει από πάνω του
το σώμα που ό,τι κι αν του κάνω
με μεταφέρει, με μετακινεί, με κρατάει ορθό.
Υμνώ το απόλυτο σώμα, το σώμα όλων, το δικό μου
που με καλύπτει, μ' έχει σφιχτά αγκαλιασμένο
αυτό που μαζί μια μέρα θα τελειώσουμε.
2010
ΜAΡΙΑ ΔΡΙΜΗ : Νομίζω ότι το ιδιαίτερο της βραδιάς, πέρα από την ανάγνωση των ποιημάτων, ήταν το κέφι που τη διέκρινε. Και βέβαια οι ανεξάντλητες ιστορίες του Πατρίκιου. Χάρηκα πολύ που ήσουν εκεί...
Σίρο Ρεδόνδο : Αν και δεν έγινε αναφορά στα χρόνια της εξορίας, τουλάχιστον όσοι γνωρίζουν τη ζωή του Πατρίκιου, δεν μπορούσαν παρά να σκεφτούν έστω για μια στιγμή και τη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη.
renata: Δεν έχετε άδικο. Με μια αφορμή σαν κι αυτή, ακόμα και οι δικαιολογημένες αντιδράσεις ίσως πρέπει να παραμερίζονται. Ή τουλάχιστον να εκφράζονται ήπια.
Σας ευχαριστώ διπλά. ;-)
Μανος : Καλησπέρα φίλε μου. Το ξέρεις ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου;
antinetrino : Αειθαλείς κι οι δύο ποιητές...
Υ.Γ. Επειδή δύο χρόνια τώρα σε έμαθα καλά -όταν είναι να γράψεις, γράφεις- δε σε πιέζω πια. Απλώς περιμένω, περιμένω... ;-)
Theorema: Με βάζετε στον πειρασμό να ρωτήσω : μα γιατί αυτό το "τουλάχιστον";
the elf at bay: Είχα διαβάσει το ποστ σου με τίτλο “Γιατί Κική;” και ειλικρινά για μια μέρα ταλαντεύτηκα αν θα ανέβαζα αυτό το ποστ ή όχι. Τελικά, σαν το Μάνο πιο πάνω σκέφτηκα κι εγώ: “Σπουδαίες φωνές. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με τις πολιτικές τους απόψεις.”
Σε ευχαριστώ που πέρασες.
Δημοσίευση σχολίου