Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Εφιάλτης

Πρώτα τον έκλεισαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ούτε παράθυρο, ούτε λάμπα. Τον άφησαν εκεί για ώρες, για μέρες, μπορεί και βδομάδες να περιμένει. Άρχισε να σκέφτεται τί είχε κάνει για να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση. Δεν έβρισκε απάντηση. Κατέληξε να πιστεύει ότι κάποιο λάθος είχε γίνει και σύντομα θα ξυπνούσε και θα γύριζε στην προηγούμενη ζωή του κι αυτό – ο άδικος εγκλεισμός του- θα του φαινόταν απλώς ένας εφιάλτης που τού στοίχειωσε μια νύχτα.

Κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και μπήκαν στο δωμάτιο τρεις- τέσσερις άγνωστοι. Ήταν βέβαιος ότι θα του ζητούσαν συγνώμη για την ταλαιπωρία που είχε υποστεί όλο αυτό το διάστημα και θα τον οδηγούσαν στην έξοδο. Εκείνοι άρχισαν να απαγγέλλουν μηχανικά αβάσιμες κατηγορίες εναντίον του κι ύστερα τον άρπαξαν. Δεν τέθηκε θέμα ακινητοποίησης γιατί δεν αντέδρασε καθόλου. Οι απίστευτες κατηγορίες που είχε ακούσει τον αιφνιδίασαν τόσο που έφτασε σε σημείο παράλυσης. Έτσι τους ήταν πολύ εύκολο  να τον γυρίσουν ανάποδα. Τότε για πρώτη φορά, είδε ότι στο σκοτεινό δωμάτιο υπήρχε ένας κάδος γεμάτος νερό.   

Τού έχωσαν μέσα το κεφάλι. Το νερό ήταν βρώμικο. Αυτό το κατάλαβε την πρώτη στιγμή· τη δεύτερη ένοιωσε ασφυξία καθώς το νερό γέμισε το στόμα και τα ρουθούνια του. Έκανε από ένστικτο κάποιες κινήσεις για να ξεφύγει καθώς το υγρό έφραζε τις αναπνευστικές οδούς. Χτύπησε στον κάδο, άκουσε τον ήχο -σαν να έσπασε κόκκαλο σκέφτηκε- ένοιωσε όμως ελάχιστο πόνο μπροστά στην αγωνία του επερχόμενου πνιγμού. Νόμιζε ότι είχε τελειώσει όταν χωρίς να τον γυρίσουν, τού έβγαλαν το κεφάλι από το νερό. Με κόπο μετά από λίγο πήρε την πρώτη ανάσα. “Σώθηκα”, σκέφτηκε κι αναθάρρησε μα εκείνη τη στιγμή, τον κατέβασαν και πάλι. Τον ξανασήκωσαν τη στιγμή που νόμιζε ότι θα έσβηνε για δεύτερη φορά. Και μετά ήρθε μια τρίτη, μια τέταρτη... Ήρθαν τόσες φορές που είχε χάσει πια το λογαριασμό. Ο χρόνος είχε διασταλεί τόσο που όλη η προηγούμενη περίοδος του εγκλεισμού, τις ελάχιστες στιγμές που το κεφάλι του ήταν έξω από το νερό, τώρα τού φαινόταν απειροελάχιστη κι αυτό το ατέρμονο μέσα -έξω, μια αιωνιότητα.

"Σε σώσαμε” του είπαν την τελευταία φορά που τού έβγαλαν το κεφάλι από το νερό, αλλά εκείνος ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι ήταν τελευταία. Το κατάλαβε μετά, όταν τον γύρισαν κανονικά, τού έδεσαν τα πόδια και έφυγαν κλειδώνοντας πίσω τους την πόρτα. Ένοιωσε ευγνωμοσύνη που τον άφησαν έστω και με δεμένα πόδια, αλλά τουλάχιστον με ελεύθερη την ανάσα. Τού πήρε ώρα να συνέλθει. Όταν το κατάφερε άρχισε να σκέφτεται. Όχι γενικά και αόριστα όπως πριν, αλλά τα συγκεκριμένα εγκλήματα που τού είχαν προσάψει. 

Δεν μπορούσε να προσδιορίσει πόσος χρόνος πέρασε, όταν άνοιξε πάλι η πόρτα και μπήκαν οι άγνωστοι, επαναλαμβάνοντας το μαρτύριο του πνιγμού. Τους άκουσε να λένε τη λέξη “εικονικός” μα εκείνος τον βίωνε ως απόλυτα πραγματικό. Στο τέλος, ακριβώς όπως την προηγούμενη φορά, επανέλαβαν την φράση “Σε σώσαμε” και πριν φύγουν, εκτός από τα πόδια του έδεσαν και τα χέρια. Ένοιωσε ευγνωμοσύνη που τον άφησαν έστω και με δεμένα πόδια και χέρια, αλλά με ελεύθερη την ανάσα του.


Κάθεται ακίνητος στο σκοτεινό δωμάτιο εδώ και πολύ καιρό. Δεν μπορεί να προσδιορίσει το διάστημα. Παραλυμένος από το φόβο, μετά από μια ακόμα επίσκεψη των αγνώστων, μετά από ένα ακόμα μαρτύριο πραγματικού πνιγμού, μετά από ένα ακόμα “σε σώσαμε” που φαίνεται ότι έγινε πλέον η σταθερή επωδός. Τώρα εκτός από τα πόδια και τα χέρια είναι ακινητοποιημένος και ο λαιμός του. Ωστόσο νοιώθει κάποια ευγνωμοσύνη που οι σωτήρες του τού άφησαν τουλάχιστον ελεύθερη την αναπνοή του. Σκέφτεται  λιγότερο από πριν. Εκτός από το σώμα του, έχει αρχίσει να παραλύει και η σκέψη. Στο σκοτάδι του δωματίου όμως διακρίνει ξεκάθαρα τον κάδο με το νερό που είναι πιο βρώμικο από ποτέ. Έχει βάσιμες υποψίες ότι οι άγνωστοι θα ξανάρθουν. Ότι θα επαναλάβουν ακριβώς τα ίδια και στο τέλος θα του πουν, όπως και τις προηγούμενες φορές: "Σε σώσαμε". Και για πρώτη φορά -αργά, πολύ αργά είναι αλήθεια- αρχίζει να σκέφτεται ότι πρέπει επιτέλους να κάνει κάτι για να σωθεί. Μόνος του. 




οι εικόνες είναι του nobit από εδώ.

Αναδημοσίευση στην bibliotheque 

26 σχόλια:

gasireu είπε...

Αυτά είναι πολιτικά σχόλια! :)

Τσαλαπετεινός είπε...

gasireu: Κι εσύ ο ταχύτερος σχολιαστής ;-)

Σταυρούλα είπε...

Έγραψες για όλους μας :)

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Πνιγόμουν...

kovo voltes... είπε...

Και ο πνιγμός συνεχίζεται, οι σωτήρες αυξάνονται, οι πονεμένοι που θεωρούν ότι ζούνε απλά επειδή αναπνέουν γίνονται ολοένα και περισσότεροι...Αποτέλεσμα; Μια ναρκωμένη κοινωνία που περιμένει- ίσως- τον πρώτο που θα αντιδράσει για να ξεκινήσουν και άλλοι...Πού θα πάει. Θα τελειώσει και ο βρώμικος αέρας κάποια στιγμή...

Theorema είπε...

Οταν φτάνει ο άνθρωπος να ευγνωμονεί τους δημίους του επειδή δεν του έκαναν ακόμα χειρότερα, τότε καταλαβαίνουμε πως τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

Ανώνυμος είπε...

συγχαρητηρια
αγγελικη

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Η καλύτερη ανάλυση που εχω διαβάσει μέσα από την πιο εύστοχη μεταφορά.

γρηγόρης στ. είπε...

"Οι άγνωστοι θα ξανάρθουν", ίσως και οι γνωστοί, σαν Άγνωστοι πια.

karagiozaki είπε...

to the point! πολύ καλό μπράβο!

navarino-s είπε...

Eκπληκτικό κείμενο που συναρπάζει καθηλώνει και δίνει περιεκτικά μέσα από μια καφκική ατμόσφαιρα το αβάσταχτο παρόν και το αβέβαιο μέλλον μας!
Μπράβο Τσαλαπετεινέ μου!

Ανώνυμος είπε...

Δύσκολη η μεταφορα ρε γμτ....

Ισως θα ηταν πιο ευκολο αν δεν ειχε ακουμπησει τις ελπιδες του στο πρώτο

Σε σώσαμε...

Unknown είπε...

Εξαιρετικό. Θα έλεγα όσοι έχουμε facebook να το κοινοποιήσουμε. Κατά τη γνώμη μου, η διασπορά της δημιουργίας στην εποχή της στειρότητας είναι υποχρέωση όλων μας.Και, πιο σημαντική από το πατατοκίνημα.

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Η ναρκωμένη κοινωνία φοβάμαι ότι περιμένει κι ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός και θα έχουμε λύση του δράματος.

Τσαλαπετεινός είπε...

 Theorema: Κι αυτό το “απροχώρητο” τελικά δεν είναι ένα σημείο, αλλά καθώς φαίνεται, μια μακρά ευθεία πολύ αναφορική και κακοτράχαλη.

Τσαλαπετεινός είπε...

αγγελικη : Σε ευχαριστώ Αγγελική

Τσαλαπετεινός είπε...

Χαμένο Επεισόδιο: Δεν είναι μεταφορά. Η ασφυξία είναι πραγματική, την νιώθεις σωματικά πια.

Τσαλαπετεινός είπε...

 γρηγόρης στ.: Μα τελικά είναι γνωστοί που εμφανίζονται σαν άγνωστοι. Γνωστοί-άγνωστοι που λέμε...

Τσαλαπετεινός είπε...

karagiozaki : Τώρα έχει σειρά το match point. Το τελευταίο σερβίς. Να `σαι καλά karagiozaki!

Τσαλαπετεινός είπε...

Navarino-s: Ήμουν στη μέση του κειμένου όταν βρήκα αυτές τις δύο εικόνες. Έψαχνα για εικονικό πνιγμό, πέτυχα -ανάμεσα σε πολλές άλλες- αυτές και μού έδειξαν το δρόμο.

Σας ευχαριστώ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Coula: Δύσκολη δε λες τίποτα. Όσο για το άλλο, τί να πω; Στερνή μου γνώση να σ` είχα πρώτα...

Τσαλαπετεινός είπε...

politispittas: Καλησπέρα στη Μεγαλόνησο! Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και για τη διασπορά. ;-)

Yannis Tsal είπε...

Συνέχισε έτσι, και σύντομα θα γίνεις απαγορευμένος συγγραφέας :)
Βέβαια, μπορείς να υπολογίζεις σε παλλαϊκό διεθνές κίνημα για την αποκατάσταση και παλινόρθωσή σου. Σαν να βλέπω ήδη τις πρώτες βαριές υπογραφές: Φιντέλ Κάστρο, Νόαμ Τσόμσκι, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ιγνάσιο Ραμονέ, Σλαβόι Ζίζεκ, Ναόμι Κλάιν, Σον Πεν και πολλοί άλλοι. Θα βολιδοσκοπηθούν ακόμα ο Τζίμι Κάρτερ και ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Στη ζούλα μπορεί να προσθέσω και τις υπογραφές του Χάουαρντ Ζιν, του Χάρολντ Πίντερ και του Ζοζέ Σαραμάγκου. Γιατί αν και μας έχουν αφήσει χρόνους, σίγουρα θα στήριζαν τον σκοπό αν ζούσαν.

Σελιτσάνος είπε...

Το τραγικά αληθές αυτής της καφκικής ιστορίας είναι ότι είναι μόνος του και το κελί ηχομονωμένο.

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal: Με την πρώτη πρόταση ανατρίχιασα. Στη συνέχεια ξεθάρρεψα και μετά από ώρα σκέφτηκα να σου ζητήσω να παρακαλέσεις τα μέλη της πρώτης ομάδας να ποζάρουν για να τους φωτογραφήσω. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Το τραγικό νομίζω ότι είναι ότι κάποιος πήρε μίζα (και) για την ηχομόνωση.