Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Παρασκευή στην Πανόρμου


Οι κουτσουπιές στο δρόμο πήραν να ροδίζουν· μέχρι τη μέρα που και πάλι θα κρεμαστεί σε μια από αυτές  ο Ιούδας, θα είναι ολάνθιστες. Παλιά ακόμα κι οι προδότες είχαν φιλότιμο. Σήμερα ούτε τσίπα  δε διαθέτουν.

Γοργό βήμα χθες τ` απόγευμα για το μετρό. Δε βιάζομαι. Τα νεύρα είναι που δίνουν ρυθμό. Συνάντησα βλέπεις γνωστό και με το “καλησπέρα” έφερε την κουβέντα στις εκλογές κι ύστερα άρχισε προπαγάνδα για κόμμα που ούτε τ` όνομά του δεν πληκτρολογώ. Και επειδή κατάλαβες για ποιο λέω, μην τολμήσεις να το αναφέρεις σε σχόλιο. Θα το κόψει μαχαίρι η λογοκρισία και το κρίμα της, όλο στο λαιμό σου.

Πανόρμου ή Αμπελόκηπους; Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι και την τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες, βγαίνω Πανόρμου. Λουίζης Ριανκούρ. Ακόμα κρατάει κάτι ανησυχητικό το όνομα αυτού του δρόμου. Σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα μαζί με την ηλικιωμένη που προηγείται με μια σακούλα ψώνια. Μπατάρει πότε από τη μια πότε από την άλλη, μαούνα σωστή. Στο τέλος όμως, στην άλλη όχθη της Πανόρμου το βλέμμα σκαλώνει σε μια λευκή πατούσα – η πρώτη φετινή- σε πέδιλο. Πρώιμη, σα μυγδαλιά ανθισμένη το Φλεβάρη.

Δεξιά για Δαναό, χωρίς να ξέρω τί παίζει, έτσι απρογραμμάτιστα στη μέση της προβολής ή αριστερά για τη δουλειά που ξεκίνησα; Ας το αφήσω στην τύχη. Ότι επιλέξει η λευκή πατούσα. Πάει αριστερά. Στη λεπτή αλυσίδα γύρω από τον αστράγαλο περασμένο ένα κοχύλι . “Να δεις που ήταν εκεί όλο τον χειμώνα κρυμμένο κάτω από κάλτσες”, σκέφτομαι κι εκείνη στρίβει κι ανηφορίζει την Καρύστου.

Ο παππούς που προηγείται, ογδόντα φεύγα, διαλέγει ανοιχτή πράσινη λαδομπογιά για τα κάγκελα. “Τώρα ξέρω τι θα ψηφίσεις στις εκλογές μπάρμπα Νίκο” τον πειράζει ο καταστηματάρχης κι ο παππούς  μουρμουρίζοντας θυμωμένος κάτι για μειωμένες συντάξεις και αυξημένα χαράτσια, αλλάζει γνώμη και πάει σε κλασσικό σκούρο πράσινο “...κυπαρισσί δώσε μου”. Την ώρα που πληρώνει -κέρμα κέρμα το ποσό- για να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία, δηλώνει περήφανος Παναθηναϊκός.

Βγαίνω από το μαγαζί με ένα πεντάκιλο άσπρο πλαστικό και με ένα άθλιο πινέλο που ξέρω ότι αύριο, μέχρι να τελειώσω τα παρτέρια θα έχει μαδήσει για τα καλά. Συνεχίζω προς την Αλεξάνδρας. Έχουν ανάψει φώτα μα η μέρα κρατάει ακόμα. Δε μετράω κλειστά μαγαζιά, προσέχω μόνο ένα καινούριο: ενεχυροδανειστήριο. Λίγο πιο κάτω σταματάω για τσιγάρα.

Να πάρεις και μια σημαία” μού λέει καθώς πληρώνω η γυναίκα στο ψιλικατζίδικο. Πάνω στο ψυγείο των παγωτών που φαίνεται ότι είναι εκτός λειτουργίας, καμιά εικοσαριά μικρές γαλανόλευκες καρφωμένες σε φελιζόλ. “Δεν είναι πλαστικές” συνεχίζει κι εγώ τη ρωτάω πολύ σοβαρά:“Τί είναι η πατρίδας μας;” Αιφνιδιάζεται για μια στιγμή, μετά γελάει, προφανώς δεν έχει απάντηση στο παλιό ερώτημα και συνεχίζει απτόητη: “Είναι καλό το ύφασμά τους και το κοντάρι ξύλινο”.

Χωρίς σημαία, στάση για τσιγάρο σε ένα παγκάκι της πλατείας Αγίου Δημητρίου. Από τα μεγάφωνα της εκκλησίας ακούγονται οι Χαιρετισμοί. Εισπνέω αναζητώντας μυρωδιά βιολέτας στον αέρα. Ούτε ίχνος· μόνο σκόνη και καυσαέριο από την Πανόρμου. “Έπρεπε να ήμουν τώρα στο Μυστρά” σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι αν ένας φίλος που ξέρω ότι βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια εκκλησία στο Μυστρά θα σκέφτηκε να ανάψει ένα κερί και για μένα.

Δίπλα μου ήρθε και κάθισε μια γυναίκα. Παραμιλάει χαμηλόφωνα ψάχνοντας με μανία τις τσέπες της. Στο άλλο παγκάκι, λίγο πιο πέρα, μια παρέα μεταναστών κατεβάζει λαίμαργα μπύρες από το περίπτερο. Στη μέση της πλατείας δυο πιτσιρίκια πιασμένα χέρι χέρι βολτάρουν χωρίς προορισμό φλυαρώντας. Ύστερα ο μικρός σταματάει την αγκαλιάζει και τη φιλάει. Δεν πρέπει να είναι πάνω πέντε χρονών, οπότε υπολογίζω ότι θα είναι το πρώτο τους φιλί.

Ανάβω δεύτερο ενώ από τα μεγάφωνα της εκκλησίας ακούγεται: “Χαῖρε, ὅτὶ ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί, χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί."   Η γυναίκα στο μεταξύ άφησε τις τσέπες κι έπιασε την τσάντα της. Αδειάζει νευρικά το περιεχόμενο στο παγκάκι και σηκώνομαι για να το αφήσω όλο στη διάθεσή της. Άλλωστε αν μείνω κι άλλο, σε λίγο θα ακουστεί το ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν” και δεν νομίζω ότι θα το αντέξω.

Δύο μερίδες φαγητό από το εστιατόριο πιο κάτω, μια γι απόψε που βαριέμαι να μαγειρέψω και μια για αύριο που θα είμαι όλη μέρα στο βάψιμο. “Να βάλω και ψωμί;” ρωτάει η κοπέλα. Ούτε ψωμί έχω στο σπίτι, εκείνη έχει Μάρτη στο χέρι της, “δύο μερίδες” της λέω και πριν βγω από το μαγαζί έχω ήδη τσιμπήσει τη γωνία.

Στο Νιρβάνα παίζεται Η Πηγή των Γυναικών. Σε πέντε λεπτά αρχίζει η δεύτερη προβολή αλλά πώς να πας Παρασκευή βράδυ σινεμά κουβαλώντας ένα πεντόκιλο δοχείο πλαστικό και δυο μερίδες φαγητό; Κατεβαίνοντας στο σταθμό του μετρό στους Αμπελόκηπους μια κοπέλα που βγαίνει βιαστική μού δίνει το εισιτήριό της. Κάτι μου λέει ότι πηγαίνει σινεμά. Λίγο μετά, όρθιος στο βαγόνι με τις σακούλες στα πόδια μου κοιτάζω το εισιτήριο. Είχε ακυρωθεί στον σταθμό της Ακρόπολης στις 19 και 36.



στον κύριο Σελιτσάνο 





34 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Ενδιαφέρουσα γειτονιά. Συνεχίζοντας δεξιά έχει μερικές καφετέριες που αν κάτσεις τέτοιες μέρες, νιώθεις πως είσαι σε νησί.

Στη Λ.Ριανκούρ Εκεί δεν εωράκασιν την 17Νεράντζι? :P

Τσαλαπετεινός είπε...

renata:Αν έπινα καφέ τέτοιες μέρες θα ήταν σε πλαστικό, στα βράχια της Πειραϊκής.

Ναι εκεί...νεράντζια πάντως δεν πρόσεξα αν υπάρχουν
;-)

Ιφιμέδεια είπε...

Για κάποιον σαν εμένα που έχω τόσο καιρό να κάνω μιά βολτίτσα στην Αθήνα, βάλσαμο ήταν η περιήγησή σου - σαν να με πήρες μαζί σου :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ιφιμέδεια: Μα τότε στην επόμενη βόλτα δεν έχω να κάνω ψώνια και θα κρατάω φωτογραφική μηχανή.

;-)

xtina είπε...

ώστε ήρθες?!
έτσι εξηγούνται όλα!
καλωσόρισες έποπα :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina: Ναι ήρθα στους Αμπελόκηπους!
Είναι όμως αυτός λόγος να με καλωσορίζεις;

(Αν πάντως εννοείς στην Αθήνα, είμαι εδώ και 16 με 17 αναρτήσεις)
;-)

kovo voltes... είπε...

Ενδιαφέρουσες συναντήσεις...;)
*θα μπορούσε να είναι μια ανάρτηση απο αυτές που σου ζήτησα...

γρηγόρης στ. είπε...

Δεν ξέρω, ειλικρινά, σε ποια Στάση να μείνω περισσότερο.

Το Φαουδι είπε...

Γοργό και το διάβασμα. Τα νεύρα σας το καθόρισαν και αυτό. Ελπίζω το βάψιμο να πήγε καλά.
Καλό βράδυ

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes... : Είδες που σιγά σιγά ξεπληρώνω τα χρέη μου; Και μάλιστα χωρίς PSI...

Καλό σου βράδυ!

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. : Αν δεν ήταν η κυρία, θα σου έλεγα να καθίσεις στο παγκάκι της πλατείας. Θα παίρναμε και δυο μπύρες από το ψιλικατζίδικο με τις σημαίες.

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Το Φαουδι: Και το γράψιμο έγινε γοργά για να προλάβω να περάσω το πρώτο χέρι σήμερα. Κάτι κατάφερα...

Καλό σου βράδυ Φαουδι ;-)

new-girl-on-the-blog είπε...

Μου άρεσε πολύ η "βόλτα" σου..τη συνόδευσα μ΄αυτή τη μουσική..!

Καλημέρες και..χρόνια πολλά (λόγω της ημέρας)!
:-)

xtina είπε...

μετρώντας το χρόνο με αναρτήσεις...
(δεν είχα αντιληφθεί το γεγονός της αφίξεώς σου-θα έπρεπε να είμαι περισσότερο παρατηρητική :-))
καλημέρα!

Σελιτσάνος είπε...

Βεβαίως και το άναψα.Δεν θα τολμούσα να το ξεχάσω.Όπως αξέχαστα μου έμειναν τα καταναλωθέντα δικοτυλήδονα,ομού μετά ευγεύστου αποστάγματος.Τεκμήριο:

http://www.box.com/s/4766a092765e1598461e

Yannis Tsal είπε...

Κοίτα να δεις παιχνίδια που σου παίζει το dejavu... Ανεξήγητα έχω την εντύπωση ότι κάπου έχω ξανακούσει ή ξαναδιαβάσει ένα μέρος της "ύλης" της ανάρτησης :)

Έμαθα όμως - ή επιβεβαίωσα - και κάποια ακόμα πράγματα για σένα αδελφούλη. Πρώτον, αν και το κρύβεις επιμελώς, είσαι φετιχιστής. Δεύτερον, ούτε εσύ έχεις αποκηρύξει τις συμπάθειες στο ένδοξο αγωνιστικό παρελθόν. Εκείνη η Γαλλίδα κυρία είναι μάρτυς. Τέλος, συνεχίζεις να τρως από ετοιματζίδικα, παρά το γαστρονομικό σου ταλέντο. Τα έργα εξωραϊσμού κιγκαλερίας δεν αποτελούν δικαιολογία. Εκτός αν φιλοδοξείς να επεκταθείς και στον τοίχο της αυλής, στα χνάρια του Ντιέγο Ριβέρα.

Τέλος, σχετικά με την γαλανόλευκη σημαία,ασχέτως εθνικής εορτής νομίζω πως έκανες λάθος που δεν την πήρες. Σε 3 μήνες περίπου ξεκινάει το Euro και περιμένουμε νέες επιτυχίες του... πειρατικού! Με τι θα κατέβουμε να πανηγυρίσουμε στην Ομόνοια; Προφανώς όχι με τα πράσινα λάβαρα - αυτά θα κάνουμε καιρό μάλλον να τα βγάλουμε από το χρονοντούλαπο...

ippoliti_ippoliti είπε...

Υπάρχει ένα όμορφο φαγάδικο με γευστικότατα φαγητά σε κάθετο της Λουίζης Ριανκούρ. Ο Νικηφόρος. Νομίζω δίπλα στον ΟΤΕ. Ξεχνώ το δρόμο,πώς λέγεται. Αν δεν είναι δίπλα στον ΟΤΕ θα ξαναμπώ να σου γράψω το δρόμο. Είναι η γειτονιά της δουλειάς μου.
Καλό βράδυ

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Στην πλατεία που καθόσουν μένει ακόμη μια γυναίκα, της οποίας το θάρρος πολύ ζήλεψα στη ζωή. Ήρθε από την Αλβανία μόνη (εννοώ χωρίς τον άντρα της) με τη γριά μάνα της και τις τρεις κόρες της. Πλένοντας σκάλες σε πολυκατοικίες κράτησε την οικογένειά της και σπούδασε τα τρία κορίτσια της (αν θυμάμαι καλά η μία γιατρός, η άλλη φιλόλογος και η μικρή νομίζω θεατρολόγος). Έμεναν δίπλα μου σε ένα δυάρι στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας τότε. Πρόσφατα έμαθα πως η γιαγιά έχει πεθάνει και πως η γυναίκα αυτή παλεύει με τον καρκίνο.

Πόσες διαδρομές τέμνονται όταν κυκλοφορούμε στον κόσμο φίλε...

Ανώνυμος είπε...

Η ανθρωπογεωγραφία της Αθήνας στα χρόνια της κρίσης. Υπέροχο ήταν!

Theorema είπε...

Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει,
αυτή να ρωτήσουμε να δούμε πού πάει, αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας,
ο άγνωστος δρόμος της,
να βρει το δικό μας.

Μαγευτικό, εξωτικό μου πουλάκι.
Να πώς περιγράφεται με λέξεις η πηγή ενός χαμόγελου.

katabran είπε...

τι βόλτα...

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που περιγράφεις με το πεδιλάκι και την αλυσιδίτσα είναι που λένε "κυνηγός του ποδόγυρου";
Τα κατάφερες πάλι να με μπερδέψεις για τα καλά!

Οι διαδρομές όπως τις περιγράφεις "δεν βγαίνουν". Διότι το εστιατόριο που λές είναι πιο κάτω απο τον Άγιο Δημήτρη προς Αλεξάνδρας.
Τώρα πως τα κατάφερες και απο τη Λ Ριανκούρ βρέθηκε στην Κηφησίας και μετά πάλι στην Πανόρμου κι απο κει στην Αλεξάνδρας μόνο εσύ ξέρεις.

Και δεν ήπιες κι ένα ποτάκι στα φτηνά μπαράκια της λεγόμενης "παραλίας".

Ανώνυμος είπε...

Ειμαστε γείτονες ... Βοηθάω στο δεύτερο χέρι

Τσαλαπετεινός είπε...

 new-girl-on-the-blog : Η μουσική που διάλεξες είναι εξαιρετική και η διάρκεια της είναι τόση όση χρειάζεται για να σου κάνει παρέα καθώς διασχίζεις την Πανόρμου πεζός. Από Κηφισίας μέχρι Αλεξάνδρας ή το αντίστροφο. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 xtina: Προσπαθώ να ελαττώσω το τσιγάρο, γι αυτό μετράω το χρόνο με αναρτήσεις.

καλό σου απόγευμα
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 Σελιτσάνος: Ως Θωμάς, άνοιξα το τεκμήριο. Έπρεπε να έχω πίστη και να μη θέσω το δάκτυλο... ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal: Η εντύπωση ότι έχεις ξανακούσει μέρος αυτής της ύλης να οφείλεται στο γεγονός ότι τελικά μάλλον είμαστε δίδυμα.
Το Euro δεν το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Τώρα όμως που μου το θύμησες μπορεί να ξαναπεράσω για μια μικρή σημαία. Έκαναν 1 ευρώ, αλλά φαντάζομαι ότι τώρα μετά την παρέλευση της εθνικής εορτής, να έχουν πέσει οι τιμές.

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: Όταν ξαναπεράσω, θα το αναζητήσω, αν και αυτό που τίμησα είναι πολύ καλό. Μαγειρευτό φαγητό, σχεδόν σπιτικό

Καλό σου απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Οι διαδρομές τέμνονται στο χώρο αλλά και οι ιστορίες εμφανίζονται ξανά και ξανά στο χρόνο με άλλους πρωταγωνιστές. Σκέψου πόσες ανάλογες υπήρξαν στα χρόνια του 50 και του 60 με εσωτερικούς μετανάστες και βέβαια πόσες ακόμα μας επιφυλάσσει το μέλλον σε άλλους παραλλήλους. Απλώς οι ρόλοι και οι σκηνές αλλάζουν. Αναδιανομές...

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing: Ευτυχώς συγκρατήθηκα και δεν πήγα σινεμά – και στην αρχή και στο τέλος της βόλτας. Οπότε κι η δουλειά έγινε και το ποστ βγήκε...
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

katabran: Μικρή. Όση κι η Πανόρμου... ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Να τα πάρουμε από την αρχή; Βγαίνω από την έξοδο Ριανκούρ στο σταθμό της Πανόρμου. Περνάω απέναντι. Δεξιά μου έχω την Κηφισίας αριστερά την Αλεξάνδρας. Επιλέγω ως Γκούσταβ Άντολφ Έκνταλ την αριστερή κατεύθυνση. Φτάνω στην πλατεία, συνεχίζω προς το φαγάδικο και αφού δω τι παίζει το Νιρβάνα καταλήγω στον σταθμό των Αμπελοκήπων.

Δεν πίνω ποτέ εν ώρα υπηρεσίας!
(για ποστ βγήκα και το άσπρο πλαστικό ήταν η δικαιολογία)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ανώνυμε Γείτονα: Μια που το δεύτερο χέρι περάστηκε, τί θα έλεγες για πότισμα όταν θα λείπω;

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ευχαρίστως...