Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Β, 26


Μικρός ήταν ήσυχο παιδί. Λιανό κι αμίλητο. Πάντα αγέλστο. Χωρίς πολλές παρέες και φίλους. Κακός μαθητής. Για φροντιστήρια ούτε λόγος. Δεν περίσσευε τίποτα. Έβγαλε με τα χίλια ζόρια το Λύκειο. Μετά ξυπνούσε αργά, έπρηζε  τη μάνα του για 10 ευρώ, για καφέ και τσιγάρα, εκείνη τα είχε για ψώνια, τελικά τού τα έδινε και μέχρι αργά το μεσημέρι την έβγαζε στις καφετέριες. Στο στρατό, του έστελναν ότι μπορούσαν. Απολύθηκε κι επέστρεψε διπλός. Ντουλάπα δίφυλλη κανονική.

Πάλι τα ίδια. Χαρτζιλίκι από το υστέρημα για καφέδες και τσιγάρα. Για δουλειά έψαχνε, αλλά μόνο γραφείου. Κλαιγόταν η μάνα, "κάτι να βρεθεί, να βολευτεί το παιδί". Τη λυπόταν μερικοί, του έδιναν δουλειές του ποδαριού, τις μισοέκανε κι ύστερα τις παρατούσε. Ή δεν τις έκανε καθόλου γιατί ήταν κακοπληρωμένες. Έτσι τουλάχιστον έλεγε η μάνα για να τον δικαιολογήσει. Και πάλι στις καφετέριες με φίλους ντουλάπες με μαύρα ρούχα. Αυτός πάντα αμίλητος κι αγέλαστος. Στο στόμα, μια το τσιγάρο, μια το χιλιοδαγκωμένο καλαμάκι του φραπέ.

Πέρυσι για πρώτη φορά μού μίλησε. Δε θυμόμουν τη φωνή του. Μού έκανε παρατήρηση γιατί χαιρετούσα λέει τους αλβανούς της γειτονιάς. “Βρωμίζουν...μας παίρνουν τις δουλειές” κατέληξε. Φέτος έχει ξυρίσει το κεφάλι και φοράει κι αυτός μαύρα ρούχα. Έτσι κεκαρμένοι είναι και άλλοι δυο -τρεις που έρχονται  στο σπίτι στο τέλος του δρόμου κι ύστερα βγαίνουν και σουλατσάρουν όλοι μαζί περιφέροντας μούσκουλα. 

Την περασμένη Τρίτη, τον είδα από μακριά στημένο να τους χαιρετάει με τεντωμένο χέρι μπροστά, με τεντωμένη παλάμη. Και μού φάνηκε ότι τον είδα   να γελάει. Για πρώτη φορά. 

Αυτός που ήταν ένα αγέλαστο, λιανό παιδί. 

22 σχόλια:

Σελιτσάνος είπε...

Δυστυχώς δεν είναι μόνον αυτοί.Είναι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας πια.Και δεν διστάζουν,ομαδόν πάντα,να "υπερασπίζονται" ό,τι θεωρούν ιερό και όσιο.

Σταυρούλα είπε...

Τώρα γελάει αυτός γιατί κλαιν άλλοι :|

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Αυτό που σε αφήνει άναυδο -κακώς βέβαια- είναι ότι πρόκειται για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Έφτασε η ώρα να υπερασπιστούμε χωρίς εισαγωγικά τα δικά μας ιερά και όσια.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Θυμάσαι το Φόβο; Αυτό φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο- δεν ήθελα να το ομολογήσω- και να που ήρθε.

Thalassenia είπε...

Μέχρι τώρα ακούγαμε για αυτά τα "αστέρια" και νομίζαμε ότι ζουν σε άλλο τόπο, σαν την "κρίση" που υπήρχε για τους άλλους.
Τώρα η "κρίση" είναι για όλους και τα "αστέρια" την φωτίζουν όλο και περισσότερο.
Τραγικό!!!

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia: Ακριβώς!

xtina είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=GUe1tGO6m88

αν δεν την έχετε δει, αξίζει να τη δείτε
καλημέρες

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina: Δεν την έχω δει. Ακόμα...

Σε ευχαριστώ,
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο
;-)

Ανώνυμος είπε...

Το τραγικό είναι ότι νέα παιδιά, τα παιδιά μας, τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα να παίζουν τον ρόλο του τιμωρού του βρώμικου πολιτικού συστήματος, κάποιου είδους Ζορό, δηλαδή. Πόσα βήματα μακρυά είναι από το να τους ψηφίζουν?

xtina είπε...

μ'αρέσει η ματιά του Τσίτου.αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια και χιούμορ μια δύσκολη πραγματικότητα, αποφεύγοντας τις ακρότητες

καλό σαββατοκύριακο έποπα (εύχομαι να "γλαρώσεις" σε καμμιά παραλία :-))

γρηγόρης στ. είπε...

Ας σκεφτούμε όμως και γιατί ο Β. νοιώθει -ίσως για πρώτη φορά- πως είναι κάτι.

antinetrino είπε...

O τιτλος πως σχετίζεται με το κείμενο?Δεν καταλαβαίνω.

π.χ. Βασίλης 26 ετών ή κάτι άλλο που δεν πιάνω?

Τσαλαπετεινός είπε...

Ανώνυμη: Τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων έδειξαν ότι δεν ήταν ούτε ένα βήμα μακριά. Δυστυχώς...
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και μείς κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα.

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina: Κι από το τρέιλελ φαίνεται...
Γλαρώνω μπροστά σε φωτογραφίες μιας παραλίας.
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 γρηγόρης στ.: Αυτό ακριβώς σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι...

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino: Πώς φαίνονται αυτοί που έχουν καιρό να περάσουν από δω!!!
Οι αναρτήσεις αυτού του μήνα – εκτός από μια- έχουν τίτλους ονόματα και ηλικίες. Πρόκειται για μικρά πορτραίτα ανθρώπων που συνάντησα αυτές τις μέρες. (Διάβασε την Πολυξένη)

Καλή σου μέρα!

Yannis Tsal είπε...

Όταν ξεκίνησε η κρίση λέγαμε πως σε κάθε παρέα υπάρχει και από ένας άνεργος τουλάχιστο. Τώρα πλέον όλοι έχουμε από έναν γνωστό νέο που έχει ακολουθήσει τον δρόμο του Β...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

"Κάποιοι βγαίνουν από τις ντουλάπες τους σιγά-σιγά" σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω τον Κασιδιάρη και εννοώ βέβαια την ιδιωματική έκφραση που πρωτοβρήκα σε ένα διήγημα του Tenesy Williams. Τώρα το σκέφτηκα και για τη δίφυλλη ντουλάπα της ιστορίας σου Τσαλαπετεινέ. Μάλλον χωρίς την παραμικρή συμπάθεια το σχόλιό μου...

Ανώνυμος είπε...

μετά απο ΔΥΟ εκλογικές εναμετρήσεις ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να ισχυριστει οτι δεν ήξερε....

Προχθές βγαίνοντας από το μετρό, ένας νεαρός μετανάστης έψαχνε στον κάδο για να βρεί εισιτήριο. Του έδωσα το δικό μου. Καθώς απομακρυνόμουν άκουσα φωνές. Γύρισα και είδα ένα ηλικιωμένο, μίζερο ανθρωπάκι που του ούρλιαζε ότι αν δεν έχει λεφτά να μην μπεί, να σηκωθεί να φύγει και άλλα πολλά.Τον έσπρωξε και του πέταξε το εισιτήριο. Γύρισα πίσω και παρενέβηκα, με απείλησε ότι θα καλέσει την Αστυνομία. Του είπα ότι θα την καλέσω εγώ. Φεύγοντας ο μετανάστης γύρισε και μου είπε “αυτοί δεν είναι που βάλατε στη βουλή”?

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Θα ήθελα να μάθω ποιό ήταν το διήγημα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Είναι απελπιστικό: καθημερινά πέφτουμε σε ανάλογα περιστατικά. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου εκδηλώνονται όλο και περισσότεροι ανοιχτά. Και θεωρούν αυτονόητη την απάνθρωπη συμπεριφορά.

Evi Voulgaraki είπε...

Πολύ ωραία αφήγηση.
Η "ιδεολογία", η "οργάνωση", η "πρακτική", η θανατίλα, πρέπει να στηθούν στον τοίχο - και συνοπτικά, χωρίς πολλές κουβέντες. Οι άνθρωποι πρέπει να κερδηθούν.
Είναι βέβαια αδύνατο να κερδηθούν άνθρωποι που σιχαίνεσαι, αλλά για αυτό και χρειάζεται προσοχή. Μιλώντας ως δασκάλα, οι μαθητές μας πρέπει να κερδηθούν, όχι να ηρωοποιηθούν.
Οι μαθητές μας άλλωστε μας έδειξαν το δρόμο με το σύνθημα (που κατέγραψε η Γεωργία Β.)στα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια: "φασίστες, κουφάλες, έρχονται οι δασκάλες". Θα αφήσουμε λίγο το κουφάλες κατά μέρος, και θα τους κοιτάξουμε ίσια στα μάτια, να δούμε ποιο βλέμμα μπορεί να σταθεί χωρίς να τρεμοπαίζει.