Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Η ολοκλήρωση της διαδρομής


Τον Νοέμβριο του 2010, στην Κωνσταντινούπολη, δίπλα στο Kapalı Çarşı, στην αγορά των μεταχειρισμένων βιβλίων, ακριβώς έξω από τις δημόσιες τουαλέτες, εκείνος που τις φρόντιζε είχε στήσει ένα μικρό τραπέζι και πουλούσε δερματόδετα σημειωματάρια με υποκίτρινες σελίδες. Αγόρασα δύο, έναντι τριών ευρώ. Ένα για μένα κι ένα για έναν Αμερικάνο φίλο.

Τον Ιούλιο του 2011, συνάντησα τον φίλο σε ένα καφέ της οδού Canal, στην Νέα Υόρκη και τού έδωσα το σημειωματάριο. Φάνηκε ότι του άρεσε -είχα βέβαια κάποιες αμφιβολίες για το αν θα το χρησιμοποιούσε- κι έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία του που τού διηγήθηκα αναλυτικά· ειδικά για το γεγονός ότι το “μαγαζί” που το αγόρασα, ήταν ακριβώς έξω από δημόσιες τουαλέτες.

Το Δεκέμβρη του 2013, ξανασυνάντησα τον φίλο στην ΝΥ. Την στιγμή που με αποχαιρετούσε, μετά από μια ωραία περιπλάνηση στους 42 δρόμους κι ένα καφέ στο Bryant Park,  πίσω από τη δημόσια Βιβλιοθήκη, μού έδωσε ένα μικρό πακέτο. Δώρο! μού είπε. Τον ευχαρίστησα, το άνοιξα και είδα το σημειωματάριο από την Κωνσταντινούπολη που τού είχα χαρίσει δύο χρόνια πριν.

"Ήξερα ότι θα σ` αρέσει" σχολίασε βλέποντας το έκπληκτο ύφος μου. Δεν είπα τίποτα για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Τον ευχαρίστησα και πάλι γελώντας με τη φοβερή σύμπτωση· δεν το χρησιμοποίησε ποτέ, ξέχασε την ιστορία που του είχα πει, το θυμήθηκε όταν τού τηλεφώνησα για να βρεθούμε, σκέφτηκε ότι θα μου άρεσε, το τύλιξε και μού το χάρισε.

Μάης του 2015 και διαπιστώνω ότι έχω ξεμείνει από σημειωματάριο. Θυμάμαι το δώρο του Αμερικάνου φίλου, αλλά τελικά αποφασίζω να μην το χρησιμοποιήσω. Πιστεύω ότι το μικρό δερματόδετο σημειωματάριο με τις υποκίτρινες σελίδες, πρέπει να ολοκληρώσει τη διαδρομή του. Πρέπει να πάω πάλι στην Κωνσταντινούπολη και να το παραδώσω στον άνθρωπο από τον οποίον το αγόρασα.

Δε θα ζητήσω βέβαια να μού επιστρέψει το αντίτιμο. Θα αρκεστώ στο τσάι που θα με κεράσει όπως και την άλλη φορά. Θα καθίσουμε στα σκαμνάκια που έχει δίπλα στο τραπέζι με τα σημειωματάρια έξω τις δημόσιες τουαλέτες και θα καθώς θα πίνουμε το τσάι μας, θα του διηγηθώ αυτή την ιστορία. 



2 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ωραία ιστορία Τσαλαπετεινέ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Ως γνωστόν, τις καλύτερες ιστορίες τις γράφει η ζωή κι εμείς απλώς τις αντιγράφουμε.

;-)