Ανεμοσκορπίσματα

Έλαβα σήμερα ένα mail με τίτλο «Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά» . Πρόκειται, σύμφωνα πάντα με το mail, για την αποχαιρετιστήρια επιστολή που έγραψε ο Gabriel Garcia Marquez λόγω της επιδείνωσης της υγείας του και έστειλε σε φίλους, απ` όπου και προφανώς διέρρευσε. (Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια ο κολομβιανός συγγραφέας, που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, έχει αποσυρθεί λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει.)

«Χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου» ή απλώς διαδικτυακά «Ανεμοσκορπίσματα»; Διάβασα την επιστολή με επιφύλαξη: δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν διαρρεύσει ανακριβείς ‘ειδήσεις’. Όμως το γεγονός ότι προερχόταν από φίλο που εργάζεται σε ΜΜΕ- κι εκείνος το είχε λάβει από άλλον επίσης εργαζόμενο στα ΜΜΕ με ομαδική επιστολή- με έκανε να σκεφτώ ότι ήταν κάτι σοβαρό και διασταυρωμένο.

Το κείμενο ήταν επιεικώς γλυκερό και σε τίποτα δε θύμιζε το Gabo. Αλλά σκέφτηκα, ποιος μπορεί να ξέρει-πέραν των οικείων του- πώς γράφει ένας συγγραφέας όταν απευθύνεται σε φίλους και μάλιστα μια τόσο μοναδική στιγμή που νοιώθει ότι τελειώνει πια το «Φθινόπωρο του Πατριάρχη» και έχει φτάσει η δικιά του «Κακιά ώρα»; Ήταν δυνατόν σε μια τόσο ασυνήθιστη, σε μια επιθανάτια επιστολή να περάσει ο μαγικός ρεαλισμός των έργων του, και η ανεπανάληπτη τεχνική του;

Στη συνέχεια αναρωτήθηκα αν ο Marquez θα έγραφε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή. Η απάντηση ήταν μάλλον ναι. Ένας συγγραφέας που τιτλοφορεί την αυτοβιογραφία του «Ζω για να τη διηγούμαι» Vivir para contrala - εξαιρετικά πετυχημένος τίτλος- μάλλον συνεχίζει να το κάνει μέχρι την ύστατη στιγμή.

Τις προάλλες ξαναδιάβασα τον «Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας» ψάχνοντας ένα απόσπασμα που σκεφτόμουνα να ανεβάσω στις 14 Φεβρουαρίου. (Τελικά δεν το έκανα αλλά όπως θα διαπιστώσετε η ιδέα της ανάρτησης ερχόταν κατευθείαν από το Μάρκες. ) Ήταν η μοναδική σκηνή που, ο Φλορεντίνο Αρίσα και η Φερμίνα Δάσα οι υπερήλικες ήρωες, βρίσκονται για πρώτη φορά γυμνοί στην καμπίνα ενός ακινητοποιημένου ποταμόπλοιου μισό αιώνα μετά από τον πρώτο νεανικό τους έρωτα «…όταν το σωστό θα ήταν να σκέφτονται πως δεν τους έμενε πια καιρός παρά για να περιμένουν το θάνατο.»

Η παραπάνω σκηνή με έκανε να σταθώ στο σημείο του γράμματος που έλεγε: «Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!» Το νόημα θα συνηγορούσε υπέρ της γνησιότητας της επιστολής αν δε ήταν διατυπωμένη σε αυτό το…ξενέρωτο ύφος εφηβικού λευκώματος.

Σταμάτησα την ιατροδικαστική έρευνα στο σώμα του κειμένου και πληκτρολόγησα το όνομα του Μάρκες. Εμφανίστηκαν μερικά εκατομμύρια σελίδες. Μια από τις πρώτες περιείχε αυτό το γράμμα μεταφρασμένο στα ελληνικά, αλλά και το πρωτότυπο –υποτίθεται- ισπανικό κείμενο. Συνέχισα να ψάχνω και μετά από ώρα ανακάλυψα με οργή- γιατί ομολογουμένως την είχα πατήσει κανονικά - ότι αυτή η επιστολή κυκλοφορεί από το 2004! Αναρτήθηκε από αρκετά blogs, έγινε εκτενής συζήτηση για το θέμα- μάλιστα οι περισσότεροι φαινόταν ενθουσιασμένοι από τις προτροπές του Μάρκες και πολύ συγκινημένοι που γινόταν κοινωνοί της παρακαταθήκης του…

Τι έλεγε ο Philip Seymour Hoffman στην ταινία Doubt;

Αντιγράφω από τον Old Boy: Μικρή παραβολή: Ένα ακόμη κήρυγμα του Χόφμαν από την ίδια ταινία: Μια γυναίκα κουτσομπολεύει. Νιώθει ενοχές και πάει να εξομολογηθεί. Ο παπάς της λέει να πάει στην ταράτσα του σπιτιού της, να πάρει ένα μαξιλάρι κι ένα κοφτερό μαχαίρι και να το σκίσει. Η γυναίκα υπακούει και μετά γυρνάει στον παπά. «Έκανες αυτό που σου ζήτησα;» «Ναι». «Και ποιά ήταν τα αποτελέσματα;» «Πούπουλα. Πούπουλα παντού». «Ωραία, τώρα πήγαινε πίσω και μάζεψε και το τελευταίο πούπουλο». «Δεν μπορώ. Δεν ξέρω πού έχουν πάει. Τα έχει πάρει όλα ο άνεμος». «Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν διασπείρεις φήμες για την υπόληψη των άλλων».

Αν η ιστορία της ταινίας δε διαδραματιζόταν στο μακρινό 64, αλλά στο σήμερα, ο πάστορας της Αμφιβολίας θα αφιέρωνε σίγουρα ένα κήρυγμά του στις φήμες -«Ανεμοσκορπίσματα» του διαδικτύου.

οι φωτογραφίες του Μάρκες από http://www.daylife.com/

και από robertmccurdy.com/marquez.html

η μουσική - για να ηρεμήσω λίγο-από το cd Spain, Michel Camilo & Tomatitio

τίτλος: Two Much / Love Theme

Dance with me...

-Dean, επιτέλους έβαλε μουσική !

-Ναι Jerry, ακούω... είναι δικό μου τραγούδι .

η εικόνα από : http://www.observer.com/

*το τραγούδι αφιερώνεται στον PD

για την τεχνική υποστήριξη που παρείχε
*η εικόνα αφιερώνεται στον Κ.Κ.Μ για ευνόητους λόγους

Τον κακό σας τον καιρό!

Ο ρεπόρτερ ήταν κατάλληλα ντυμένος. Aδιάβροχο πανωφόρι ειδικό για ανάβαση σε απρόσιτες κορυφές σε έντονο πορτοκαλί χρώμα που όταν η ομίχλη καλύψει τα πάντα θα διακρίνεται στο χιονισμένο πλάνο, στο έκτακτο δελτίο με την παγκόσμια αποκλειστικότητα, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης θα ρέει η σύνοψη της καταστροφής: «Χιόνια στη Μαλακάσα».

Πέρα από το ντύσιμο, η όλη στάση του σώματος, η ένταση της φωνής, τα λεγόμενα, το νυχτερινό πλάνο στην ερημιά του Θεού, ήταν ικανά να δημιουργήσουν κλίμα πανικού. Αν έκλεινες τον ήχο θα έλεγες ότι ήταν στα περίχωρα της Βαγδάτης το βράδυ της 19ης Μαρτίου του 03 και από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπούσαν οι πρώτοι βομβαρδισμοί. Χθες βράδυ αυτά σε δελτίο καιρού. Λίγο μετά μέσα στη νύχτα βγήκα να καλύψω τις γλάστρες πριν εξαφανιστούν κάτω από τη λευκή επερχόμενη- κατά τον ρεπόρτερ- απειλή.

Πώς περάσαμε άραγε από τις μελό περιγραφές περασμένων δεκαετιών «ντύθηκε στα λευκά η Νύφη του Θερμαϊκού» στην τρομοκρατία των ακραίων καιρικών φαινομένων; «Σιβηρία το Νευροκόπι» Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το Νευροκόπι κατέχει σταθερά το πανελλήνιο ρεκόρ των αρνητικών προσήμων. «Πολικό ψύχος στη Ρουμανία» Η Ρουμανία είναι γνωστή για τους δύσκολους χειμώνες της και για το Δράκουλα της. «Δέκα υπό το μηδέν το θερμόμετρο στην Καστοριά» Παλιότερα περιμένανε να παγώσει η λίμνη για να τη διασχίσουν πεζή ή με κάρα. «Παγίδες θανάτου οι παγωμένοι δρόμοι…να αποφεύγονται οι άσκοπες μετακινήσεις»… Άπειρες κλισέ εκφράσεις, ανούσια λεκτικά πυροτεχνήματα, στομφώδης εκφώνηση και μουσική υπόκρουση υπερπαραγωγής στα δελτία καιρού με μόνη επιδίωξη μεγαλύτερα ποσοστά τηλεθέασης μέσω του φόβου που μπορούν τελικά να ενσπείρουν με μια «είδηση» για το απόλυτα φυσικό: τα χιόνια και τις χαμηλές θερμοκρασίες στη διάρκεια του χειμώνα.

Έπλυνα τα χέρια από τα χώματα και άρχισα να ψάχνω ένα απόκομμα εφημερίδας που είχα φυλάξει με την εικόνα ενός άραβα – του πιο χαρούμενου που έχω δει ποτέ- να παίζει με τα χιόνια πέρυσι κάπου στη Μέση Ανατολή. Αυτό μάλιστα! Ήταν ακραίο καιρικό φαινόμενο και επομένως είδηση. Χιόνια στο Αμάν, στη Βηρυτό, χιόνια μετά από πολλά- πολλά χρόνια στην Ιερουσαλήμ, από όπου και η φωτογραφία μια που το απόκομμα τελικά δε βρέθηκε .

(η φωτό τελικά βρέθηκε  στο διαδίκτυο) 

Στο μεταξύ δραπετεύει και ο Παλαιοκώστας –Πάντα Κυριακή ο αθεόφοβος- για δεύτερη φορά με τον παλιό καλό δοκιμασμένο κινηματογραφικό τρόπο του ελικοπτέρου. Mόλις τοο έμαθα,  σκέφτηκα ότι μετά την τρίτη φορά ούτε κι αυτό θα πρέπει να αποτελεί είδηση.

Radio Days *

Οι 'ημέρες ραδιοφώνου' πλησιάζουν...

υπάρχει όμως δυσκολία...

στην επιλογή

ανάμεσα στα δύο μοντέλα.

το πρώτο αγοράστηκε το 1937 ενώ το δεύτερο γύρω στο 45

* http://www.imdb.com/title/tt0093818/

Αποκριάτικη Κολεξιόν

Η παγκόσμια οικονομική κρίση δε θα μπορούσε παρά να επηρεάσει και το λαμπερό κόσμο της μόδας . Ο Τσαλαπετεινός κινούμενος στο γενικότερο κλίμα λιτότητας, σχεδίασε, ετοίμασε και σας παρουσιάζει σήμερα το πρώτο μοντέλο της κολεξιόν του για τις φετινές Αποκριές. Αν η ανταπόκριση του κοινού αποδειχτεί ικανή, θα υπάρξει και συνέχεια στο ίδιο πνεύμα περικοπής δαπανών.

Πρόκειται για ένα ανάλαφρο φόρεμα, άνετο για όλες τις ώρες και τις μέρες της Αποκριάς με υφέρπουσα ρομαντική διάθεση. Το ‘ύφασμα’ θροΐζει ανέμελα κατά την κίνηση και αντανακλά έντονα το φως με αποτέλεσμα, μια εμφάνιση που δε θα περάσει απαρατήρητη. Το μπούστο είναι εφαρμοστό τονίζοντας τις φυσικές ή πρόσθετες καμπύλες της περιοχής, ενώ από τη μέση και κάτω αρχίζει να κλοσάρει φτάνοντας κολακευτικά μέχρι το μέσον της γάμπας, μήκος που ενδείκνυται κυρίως για τους ψηλούς καρναβαλιστές. Τα μανίκια σε φούσκα δεν είναι παρά μια υπόμνηση, μια νοσταλγία αθωότητας. Η φαρδιά ζώνη στο χρώμα του φραμπαλά δένει πίσω σφιχτά σε ένα μεγάλο εντυπωσιακό φιόγκο και αναδεικνύει τη μέση.

Θα το συνδυάσετε απαραιτήτως με ασορτί παπούτσια και καπέλο – πάντα καλυμμένα με σακούλα της ίδιας αλυσίδας supermarket- και για πιο βραδινές εμφανίσεις με μια μπέρτα ανάλαφρη από δύο μεγάλες σακούλες σκουπιδιών ενωμένες στο χρώμα πάντα του φραμπαλά.

Είναι προφανές ότι μπορεί κανείς να αυτοσχεδιάσει και να προσαρμόσει τη συγκεκριμένη δημιουργία στο σωματότυπό του και στο είδος της εξόδου που πρόκειται να πραγματοποιήσει.

Το εικονιζόμενο φόρεμα δημιουργήθηκε μόνο σε 11 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα ενώ τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν υπάρχουν σε κάθε σοβαρό σπίτι: σακούλες super market και σκουπιδιών και ένα συρραπτικό με μπόλικα ανταλλακτικά.

Μετά τη χρήση μπορείτε να το φυλάξετε για του χρόνου- δε θα χρειαστεί καθαριστήριο γιατί είναι πλύνε βάλε - ή απλώς να το πετάξετε σε κάδο ανακύκλωσης. Α! κι επειδή σίγουρα θα σας ρωτήσουν τι έχετε ντυθεί αν χρησιμοποιήσετε σακούλες της συγκεκριμένης αλυσίδας μπορείτε να απαντήσετε ευθαρσώς: Βασιλοπούλα!

Γράμματα από το Κιότο.

Έκανα τις προάλλες εκτεταμένη blog–ό-τσαρκα*. Μετά από αλλεπάλληλα κλικ στο «Επόμενο Ιστολόγιο» και μικρές στάσεις σε αρκετά από τα ιστολόγια που συνάντησα τυχαία, βρέθηκα στο Α.d.F. Είχαν κουραστεί τα μάτια μου από χρώματα, εικόνες και το μυαλό μου από κείμενα, τίτλους όταν ξαφνικά βρέθηκα μια όαση λιτότητας: λευκό φόντο και αυτοί οι υπέροχοι χαρακτήρες. Γιαπωνέζικα προφανώς. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκέφτηκα αμέσως ένα πάλλευκο τοίχο κι απάνω του αυτά τα στοιχεία τεράστια, ένα -ένα ζωγραφισμένα με το χέρι.

Αντί να το φυλάξω στα Αγαπημένα το προσέθεσα στη λίστα με τα ιστολόγια που παρακολουθώ, με πονηρό ομολογουμένως σκοπό: αφ` ενός ήθελα να ξαφνιάσω τους δικούς μου επισκέπτες που θα το άνοιγαν και θα αναρωτιόταν αν ξέρω γιαπωνέζικα, αφ` ετέρου ήθελα να ‘δω’ τις αντιδράσεις του/της άγνωστου/ης blogger.

Την επόμενη μέρα στον παγκόσμιο χάρτη των επισκεπτών ένα αστεράκι άρχισε να αναβοσβήνει στην Ιαπωνία και συγκεκριμένα στο Κιότο.

Φαντάστηκα την έκπληξη που θα ένοιωσε βλέποντας αρχικά από πού προερχόταν ο νέος αναγνώστης του/της και στη συνέχεια με τους …εξωτικούς ελληνικούς χαρακτήρες. Ίσως να φαντάστηκε όπως και εγώ ένα λευκό τοίχο με ζωγραφισμένα πάνω του αυτά τα ‘υπέροχα στοιχεία’. Ίσως να αναζήτησε πληροφορίες για την Ελλάδα, όπως κι εγώ για το Κιότο, ίσως να ανέφερε το γεγονός στους φίλους του/της, ίσως...

Έκτοτε τον/την επισκέπτομαι συχνά. Χαζεύω τις φωτογραφίες κι από αυτές μαθαίνω ότι είχαν χιόνια εκεί αλλά τώρα πια μάλλον λιώνουν αφήνοντας ενδιαφέρουσες μορφές στο τραπεζάκι του κήπου- μορφές στις οποίες επεμβαίνει με το δείκτη του χεριού χαρίζοντάς τους ένα θλιμμένο πρόσωπο. Βλέπω το ενδιαφέρον του/της για την ιστορία μέσα από τις γκραβούρες της Simoda μιας μικρής πόλης στον κόλπο Yedo, τις φωτογραφίες από ένα ταξίδι στο Sydney, φωτογραφίες από πιάτα έτοιμα προς κατανάλωση, από το εσωτερικό ενός σπιτιού…

Αν κάποιος ξέρει ιαπωνικά τον παρακαλώ πολύ να μη μου μεταφράσει τα κείμενα αυτού του blog. Δε θέλω να ξέρω. Δε με νοιάζει το φύλο- σκέφτομαι μόνο ότι αν είναι άντρας τον λένε Tadao κι αν είναι γυναίκα τη λένε Yoko –δε με νοιάζει η ηλικία ή το επάγγελμα του/της άγνωστου/ης blogger. Μου αρκεί πότε –πότε να του/ της κάνω μια επίσκεψη και να χαζεύω αυτά τα υπέροχα γράμματα από το Κιότο...

*Τσάρκα: (τούρκικη λέξη cark- με μια απόστροφο κάτω από το c- στην περίπτωση που διαβάζει αυτό το ιστολόγιο ο Γιάννης Ξανθούλης ή ο Πέτρος Μάρκαρης) επιδρομή για αρπαγή ζώων, συνώνυμα: σεργιάνι (επίσης τούρκικη seyran) σουλάτσο (ιταλική sollazzzo).

τριαντα οκτώ και δύο

Ο Τσαλαπετεινός άρρωστος στο κρεβάτι του
ξεφυλλίζει εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο
και den καταλαβαίνει τίποτα.

Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη

Τριγυρίζω στην Αβάνα τρεις νύχτες στη σειρά. Στην Αβάνα που λαχταρούσα να γνωρίσω από την εποχή του Buena Vista Social Club - όπως οι περισσότεροι άλλωστε– αλλά έχασα, γιατί στο μικρό Δαναό μέσα στα σκοτάδια της αίθουσας έβαλα βαρύ όρο στο ταξίδι: «Θα πάω μόνο αν…». Όσο κι αν προσπάθησα- και προσπάθησα πολύ- δεν πέτυχα το ανέφικτο. Τηρώντας τους όρους αυτής της σιωπηλής, χωρίς μάρτυρες συμφωνίας με τον εαυτό μου, κατέθεσα τα όπλα και απέθεσα ευλαβικά την Αβάνα δίπλα στην Καμπούλ, στον ευτραφή φάκελο των ανεκπλήρωτων.


Τριγυρίζω στην Αβάνα τρεις νύχτες τώρα με το Μάριο Κόντε τον ήρωα του Λεονάρδο Παδούρα. Στο εξώφυλλο του βιβλίου, κάτω από τον τίτλο, Παρελθόν χαμένο στην ομίχλη, αναγράφεται με μικρότερα στοιχεία: Αστυνομικό Μυθιστόρημα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από την εφηβεία είχα να πιάσω στα χέρια μου αστυνομικό μυθιστόρημα διατηρώντας μια κάπως υποτιμητική στάση απέναντι στο συγκεκριμένο το είδος. Παρασύρθηκα όμως – με τρόπο αντίστροφο από ότι συνήθως συμβαίνει- από τον ίδιο το συγγραφέα που ήρθε στην Ελλάδα για την παρουσίαση του βιβλίου του – του δεύτερου -που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Ο Λεονάρδο Παδούρα είναι μια άκρως γοητευτική προσωπικότητα, όπως άλλωστε κι ο Μάριο Κόντε ο ήρωάς του, με τον οποίον μοιράζονται τόσα κοινά στοιχεία όσα τα δίδυμα αδέλφια. Γεννήθηκαν και οι δύο στην Αβάνα. Ο συγγραφέας τον Οκτώβριο του 1955, επί Μπατίστα. Τρείς μήνες πριν, στο Μεξικό είχε πραγματοποιηθεί η πρώτη και ιστορική όπως απέδειξε η συνέχεια, συνάντηση του εξόριστου Φιντέλ Κάστρο με τον Ερνέστο Γκεβάρα.


Η σύλληψη του ήρωα έγινε στη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής κρίσης που βίωσε η Κούβα στη δεκαετία του `90. Μια ζοφερή περίοδος που «όχι απλώς δεν τυπωνόταν βιβλία λόγω έλλειψης χαρτιού, αλλά καθημερινά όλοι αντιμετώπιζαν τρία βασικά προβλήματα: πώς θα εξασφαλίσουν το πρωινό, το μεσημεριανό και το βραδινό τους φαγητό». Πολλοί θα εγκαταλείψουν το νησί, ανάμεσά τους αρκετοί καλλιτέχνες· όμως για τον Παδούρα δεν τίθεται καν το ζήτημα. Είναι η περίοδος που εργάζεται περισσότερο από ποτέ και συνειδητοποιεί ότι ανήκει εκεί, σε αυτή τη πόλη. Αυτή η έντονη σχέση του συγγραφέα με την Αβάνα μεταγγίζεται με ένα φυσικό τρόπο στο χαρακτήρα που είναι στα σπάργανα κι έτσι ο ήρωας δένεται όπως ο δημιουργός του άρρηκτα μαζί της.


Η Αβάνα δεν αποτελεί απλώς το σκηνικό χώρο της δράσης αλλά αποκτά σημαίνοντα ρόλο καθώς ο ήρωας κινείται από τις από «τις πρώην αριστοκρατικές συνοικίες» του Βεδάδο και του Μιραμάρ μέχρι τις πιο σκοτεινές και επικίνδυνες γωνιές της. Κινείται και αφουγκράζεται. Βιώνει το αστικό τοπίο από τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειές του ως το σύνολο, που ενίοτε τον ξαφνιάζει, όταν χάνει το σφυγμό της μια που η πόλη σα ζωντανός οργανισμός αναπνέει και μεταλλάσσεται διαρκώς. Παρά την αγάπη- και ίσως εξ αιτίας της -στέκεται κριτικά απέναντί της: αναγνωρίζει και περιγράφει με σκληρότητα τις φθορές και τις πληγές της και μέσα από αυτές τελικά ανακαλύπτει τις δικές του φθορές, τις ταλαντεύσεις και τα αδιέξοδα.


Οι διαδρομές του όμως δεν περιορίζονται στο χώρο. Με την ίδια εμμονή κινείται και στον χρόνο. Ουσιαστικά ζει στο ενδιάμεσο ‘κενό’ παρόντος και παρελθόντος, που του επιτρέπει να καταφεύγει με άνεση στο πρόσφατο παρελθόν που ο ίδιος έχει βιώσει, στη άκρως γοητευτική και συνάμα αμαρτωλή προεπαναστατική περίοδο, αλλά και στα πιο παλιά, μέσα από σποραδικές αναφορές στις μυθικές μορφές από την τόσο πλούσια σε εξεγέρσεις Ιστορία της Κούβας.


Ο Μάριο Κόντε είναι ένας 48χρονος πρώην αστυνομικός που ζει τα τελευταία χρόνια από το εμπόριο παλιών βιβλίων. Λόγω ιδιοσυγκρασίας, παραιτήθηκε από την πρώτη επαγγελματική του δραστηριότητα και περιόρισε τη δεύτερη μόνο στην ανεύρεση βιβλίων καθώς «η πράξη της πώλησης κατέτρωγε τα λείψανα της ρημαγμένης του περηφάνιας…». Ένα τυχαίο γεγονός θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη του μυθιστορήματος και που θα τον ρίξει με μανία στο κυνήγι της χίμαιρας: της αναζήτηση της Βιολέτας δελ Ρίο. Μιας εικοσάχρονης καλλονής, τραγουδίστριας των μπολέρο που έγινε η Κυρία της Νύχτας στην Αβάνα του `58, για να εξαφανιστεί ανεξήγητα σα διάττοντας στην καλύτερη στιγμή μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας . Πρώτα η εικόνα της, σε μια σελίδα παλιού περιοδικού κι ύστερα η φωνή της σε ένα σαρανταπεντάρι, ασκούν στο Κόντε την ίδια γοητεία που σκόρπισε όταν τη φώτιζαν οι προβολείς της σκηνής του Λας Βέγκας και του Παριζιέν.


Όμως αυτό που παρασύρει τον ήρωα στην αναζήτηση της Βιολέτα δελ Ρίο, 42 χρόνια μετά την εξαφάνισή της, δεν είναι το μικρόβιο του αστυνομικού αλλά μια βαθύτερη ανάγκη του που αποτελεί κυρίαρχο συστατικό του χαρακτήρα που μάλλον κληρονόμησε από τον γεννήτορά του. Μιας ανάγκης που ομολόγησε ότι έχει από τα εφηβικά του χρόνια ο ίδιος ο συγγραφέας. Στη Κούβα, στο πρώτο προπανεπιστημιακό έτος- αντίστοιχο με το δικό μας λύκειο-μοιράζονται στους μαθητές φυλλάδια με αποσπάσματα από διάφορα έργα ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται 3-4 ραψωδίες από τα έπη του Ομήρου. Ο έφηβος Λεονάρδο Παδούρα γοητευμένος από τους ήρωες, δεν αρκέστηκε στα σχολικά φυλλάδια αλλά μελέτησε ολόκληρη την Ιλιάδα και την Οδύσσεια και στη συνέχεια η περιέργεια για την κατάληξη των ηρώων τον οδήγησε μέχρι την Αινειάδα του Βιργίλιου…

Ο Leonardo Padura ενστικτωδώς στοχεύει και ετοιμάζεται να πυροβολήσει τον Τσαλαπετεινό, με τη συναίνεση του πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα, Hermes Herrera Henandez.

Επί του πιεστηρίου: Αναχωρεί σήμερα από την Αβάνα η πρόεδρος της Χιλής Μισέλ Μπατσελέτ μετά την ολοκλήρωση της τετραήμερης επίσημης επίσκεψης -της πρώτης που πραγματοποιεί ηγέτης της Χιλής στην Κούβα μετά από 37 χρόνια.

Help!

...και η επόμενη ανάρτηση δε λέει να τελειώσει!

Πανσέληνος

Bodies The Εxhibition

Επισκέφτηκα την έκθεση Bodies The exhibition το περασμένο φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη στο South Seaport. Θα ήταν αδύνατον να την αποφύγω: όποιο έντυπο κι αν ξεφύλλιζες υπήρχε ένα σχόλιο, μια διαφήμιση, μια υπόμνηση. Η πόλη ήταν γεμάτη με αφίσες της έκθεσης και όλοι, μα όλοι μιλούσαν για αυτήν. Σε σκόρπιες κουβέντες στο δρόμο, στον υπόγειο κρυφάκουσα τις εντυπώσεις εκείνων που την είχαν ήδη επισκεφτεί αλλά και την πρόθεση άλλων να την επισκεφτούν άμεσα.

Tο South Seaport στη Fulton street, στέγαζε για 150 χρόνια την ψαραγορά της Νέας Υόρκης. Το 2005 η ψαραγορά μεταφέρθηκε στο Bronx και το κτίριο διαμορφώθηκε σε εμπορικό και εκθεσιακό κέντρο. Η έκθεση είχε όπως το φανταζόμουνα μεγάλη προσέλευση.

Η μαγική διαδρομή άρχιζε με τα οστά. Το λεγόμενο Ερειστικόν Σύστημα. Ο φέρων οργανισμός του σώματος, στο σύνολο αλλά και τις κρυφές του λεπτομέρειες. Αλλεπάλληλες τομές, συνδέσεις, στάσεις, κινήσεις. Ακολουθούσε με αντίστοιχο τρόπο το μυϊκό σύστημα, το κυκλοφορικό, το αναπνευστικό και τέλος το αναπαραγωγικό.

Μια έκθεση υποβλητική, ένα συγκροτημένο, άρτιο μάθημα ανατομίας που αποκάλυπτε σε όλους το θαύμα, τη λειτουργικότητα και την απίστευτη ομορφιά, του άγνωστου εσωτερικού μας κόσμου.

Ένας νεαρός σκίτσαρε το σύστημα της κυκλοφορίας του αίματος που είχε απομονωθεί, μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία από το σώμα και αιωρούνταν ολοκόκκινο σε ένα υγρό γαλάζιο περιβάλλον. Φαινόταν ότι προσπαθούσε να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο πιστά τη διακλάδωση αρτηριών σε τριχοειδή αγγεία.

«Κοίταξε!» έκανε νόημα ένας ηλικιωμένος κύριος στη γυναίκα του. Έσκυψαν και οι δύο κοιτάζοντας μια τα καρτελάκια με τους αριθμούς πάνω στο έκθεμα, μια τις πληροφορίες στη βάση του και βοηθώντας ο ένας τον άλλον ονομάζανε διαδοχικά, τα όργανα: μήτρα, σάλπιγγες, ωοθήκες…

Λίγο πιο πέρα στην αίθουσα με τα έμβρυα, μια μητέρα έπιασε τρυφερά το μπράτσο του πανύψηλου γιού της και τον παρέσυρε μπροστά στη γυάλα με το έμβρυο των 8 εβδομάδων και του είπε: «Ήσουνα έτσι, ακριβώς πριν από 29 χρόνια».

Παρατηρώντας τις εκφράσεις των επισκεπτών θυμήθηκα το Μάθημα ανατομίας του καθηγητή Τουλπ του Ρέμπραντ. Οι μορφές που παρακολουθούν το μάθημα έχουν ακριβώς την ίδια έκφραση με τους επισκέπτες της έκθεσης. Δέος, απορία, προσήλωση, έκλπηξη, θαυμασμό και σε κάποιες περιπτώσεις απέχθεια.

Ένα κοινό στοιχείο και στις δύο περιπτώσεις- του πίνακα και της έκθεσης- είναι το γεγονός ότι ανατέμνονται πραγματικά σώματα. Το στοιχείο αυτό μεγιστοποιεί τα συναισθήματα των θεατών που προβάλλονται ξεκάθαρα στα πρόσωπά τους, «διά της ενεργείας των δερματικών ή μιμικών μυών οίτινες εκφύονται εκ των οστών του κρανίου και καταφύονται εις το δέρμα».

Η χρήση ανθρώπινων σωμάτων είναι φυσικό να ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις όπου παρουσιάστηκε η έκθεση. Μια σειρά σοβαρών ηθικών ζητημάτων γεννούν ερωτήματα όπως: «Έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε έναν νεκρό με αυτό τον τρόπο;», «Από πού προέρχονται τα σώματα;»...Αυτά τα ερωτήματα θα τεθούν και εδώ, μια που σήμερα άνοιξε η έκθεση στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και είναι βέβαιο ότι θα πυροδοτήσουν μια ατέλειωτη σειρά έντονων συζητήσεων και σκληρών αντιπαραθέσεων.

http://www.bodiesinathens.gr/

Αποτελέσματα εικόνων για bodies the exhibition

http://www.youtube.com/watch?v=AqKvYUO7C7w ***

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=25.01.2009,id=74463420

Πάρβας, Άγονη Γραμμή

"Καλοκαίρι του 2004, πεντέμισι η ώρα το πρωί. Το καφενείο «Κάστρο» στη Χώρα της Αμοργού είναι κλειστό. Στην αυλή του, μέσα στο σκοτάδι μια παρέα που έχει ξεμείνει, περιμένει την ανατολή. Μια αλλόκοτη ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Ξαφνικά στο βάθος διακρίνεται μια ανεπαίσθητη κίνηση. Στην απόλυτη ησυχία ακούγονται αργόσυρτα βήματα στο πλακόστρωτο. Η φιγούρα ενός ηλικιωμένου που πλησιάζει αργά, αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Ο Δημήτρης Γιαννακός, γνωστός σε ντόπιους και ξένους σαν Πάρβας, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, ανασηκώνει την τραγιάσκα του, καλημερίζει και ανοίγει το καφενείο. Λίγο αργότερα, την ώρα που σερβίρει τους καφέδες, έχει πια ξημερώσει και η ομίχλη έχει διαλυθεί.

Αυτή η εικόνα αποτέλεσε, το αρχικό ερέθισμα για την ταινία «Πάρβας, Άγονη Γραμμή» του Γεράσιμου Ρήγα. Όπως όλες οι ιδέες, έτσι κι αυτή, χρειάστηκε χρόνο για να ωριμάσει.
«Κάνε εσύ τη δουλειά σου και εγώ θα κάνω τη δικιά μου», απάντησε αφοπλιστικά ο Πάρβας στο νέο σκηνοθέτη όταν άκουσε τις προθέσεις του. Ο Γεράσιμος εγκαταστάθηκε στην Αμοργό. Το σενάριο του εγχειρήματός του περιοριζόταν σε μια μόλις φράση: Η καταγραφή της ζωής του Πάρβα, της γυναίκας του Φλώρας και της κόρης τους Ντίνας.

Οι απλές καθημερινές δραστηριότητες, η δουλειά στο καφενείο με τους λιγοστούς θαμώνες, ο συνεχής μόχθος στο περιβόλι, η αρρώστια του Πάρβα και τελικά ο θάνατός του, καταγράφτηκαν από μια κάμερα μοναδικά διακριτική, θαρρείς αόρατη στα μάτια των φυσικών πρωταγωνιστών. Η κινηματογράφηση διήρκησε σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο.

Η σύνθεση αυτού του πρωτογενούς υλικού ήταν μια επίπονη αλλά τελικά γόνιμη διαδικασία. Οι ίδιοι χαρακτήρες και τα τυχαία περιστατικά μορφοποίησαν το σενάριο και ολοκλήρωσαν την ταινία που χαρακτηρίζεται κυρίως από ένα στοιχείο χαμένης ελληνικότητας: τη λιτή μορφή. Αυτή η λιτότητα συνάδει και αναδεικνύει απόλυτα την υφή των ηρώων που κινούνται στο ανεμοδαρμένο κυκλαδίτικο τοπίο.
Η μουσική του Νίκου Κυπουργού, αναδύει μια ανεπαίσθητη υπόμνηση παράδοσης και ενώνεται οργανικά με τις μεστές σιωπές των ηρώων, τον απέριττο λόγο και τις κοφτές ανάσες τους. Κάτω και πάνω από όλα η ίδια η φύση παρούσα, παρέχει το δικό της σταθερό ρυθμό της αέναης εναλλαγής των εποχών. Τελικά τα ψήγματα ζωής μετουσιώνονται σε ποίηση που παρασύρει τον θεατή σε ένα μοναδικό ταξίδι στην άγονη γραμμή... "

Απο τη συνέντευξη του Γεράσιμου Ρήγα

στο 'Κ' της Καθημερινής 25.1.2009

Το σκίτσο της αφίσας είναι του Βλαδίμηρου Λεβίδη

http://www.dailymotion.com/video/x7jdte_parvas-agonh-grammh_shortfilms

Τρακτέρ

Η καθυστερημένη απογείωση του Τσαλαπετεινού στον αιθέρα των Ιστολογίων του στέρησε την ευκαιρία να πετάξει πάνω από μπλόκα των αγροτών ανά την επικράτεια και να καλύψει τις κινητοποιήσεις τους από αέρος.

Θα μπορούσε βεβαίως να φτερουγήσει προς το λιμάνι του Πειραιά για την απόβαση των εκ Μεγαλονήσου ορμώμενων αγροτών. Μια τέτοια πτήση όμως θα ήταν άκρως επικίνδυνη για τον αρχάριο Τσαλαπετεινό.

Είναι γνωστό ότι τα γλαροπούλια του λιμανιού είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στις παραβιάσεις του εναερίου χώρου τους και δεν περιορίζονται σε αναχαιτίσεις, αλλά προβαίνουν με συνοπτικές διαδικασίες σε καταρρίψεις των Ορνίθων που εισβάλουν, ακόμα κι όταν έχει υποβληθεί εκ των προτέρων αναλυτικό σχέδιο πτήσης.

Όμως ακόμα κι αν εξέλειπε ο παραπάνω κίνδυνος, οι συνθήκες θα ήταν απαγορευτικές λόγω των δακρυγόνων που χρησιμοποιήθηκαν και εισέπνευσαν σκληροτράχηλοι Κρήτες και πολιτικοί άνδρες.

Έτσι, η σημερινή πτήση περιορίστηκε στο ασφαλές παρελθόν από όπου και η φωτογραφία με τίτλο: Εποχούμενος σε Κυριακάτικη βόλτα.

Just for fun

Από μακριά είδε τα χαρτόκουτα στημένα και κατάλαβε ότι είχε αργήσει. Κοντοστάθηκε για λίγο χωρίς να ξέρει πού να πάει. Ύστερα γύρισε και περπάτησε προς στην βορινή πλευρά του σταθμού. Βρήκε άδεια την εσοχή στη πλαϊνή είσοδο που ήταν πάντα κλειστή. Οι άστεγοι που διανυκτέρευαν στο σιδηροδρομικό σταθμό του Nettuno απέφευγαν αυτή τη γωνιά γιατί την έπιανε ο αέρας και ήταν απομονωμένη. Απόψε όμως δεν έκανε πολύ κρύο και ήταν μια ήσυχη βραδιά. Το τελευταίο τραίνο για Ρώμη είχε αναχωρήσει εδώ και αρκετή ώρα.


Ευτυχώς είχε φάει.Με το δάχτυλο τεντωμένο έδειξε ένα τριώροφο ζουμερό χάμπουργκερ στη μαρκίζα πάνω από τα ταμεία. Η κοπέλα πίσω από τον πάγκο, κοίταξε επίμονα τα κατάμαυρα νύχια του με μια έκφραση αποστροφής για το ρακένδυτο άντρα. Κατέβασε βιαστικά το χέρι του κι έσκυψε το κεφάλι. Χωρίς να δει τι ήθελε ο πελάτης, η κοπέλα φώναξε στο μικρόφωνο άσχετη παραγγελία και χτύπησε το αντίτιμο στην ταμειακή μηχανή. Εκείνος έβγαλε από τη τσέπη του μια χούφτα κέρματα, τα ακούμπησε στον πάγκο και της χαμογέλασε δειλά.

Έφαγε καθισμένος σε ένα παγκάκι απέναντι από τη θάλασσα χαζεύοντας τα λιγοστά ιστιοφόρα που ήταν δεμένα στη μαρίνα. Άναψε το τσιγάρο που είχε ζητήσει το απόγευμα από ένα περαστικό, το κάπνισε και σηκώθηκε . Βάδισε ανατολικά ακολουθώντας τη Via Cristoforo Colombo που οδηγεί από το λιμάνι στην Plazza 9 Settembre 1943 που βρίσκεται ο σιδηροδρομικός σταθμός. Είχε κίνηση όπως κάθε Κυριακή βράδυ.

Βολεύτηκε μόνος στη σκοτεινή γωνιά και σκεπάστηκε όσο μπορούσε καλύτερα. Όπως κάθε βράδυ με ανοιχτά τα μάτια ονειρεύτηκε ότι βρισκόταν στο Varanasi καθισμένος στα σκαλοπάτια της όχθης και μπροστά του απλωνόταν σκοτεινός ο Γάγγης. Έβγαλε τα ρούχα του και μόνο με το εσώρουχο μπήκε αργά στο ποτάμι. Πήρε νερό με τις χούφτες και έπλυνε το πρόσωπό του. Γύρω του υπήρχε πολύ κόσμος αλλά δεν άκουγε φωνές.

Ο ήλιος ανέτειλε πάνω στα νερά. Το φως τον τύφλωσε και γύρισε προς την άλλη μεριά. Μια νεκρική πυρά φούντωνε αφήνοντας ένα σύννεφο καπνού και τη γλυκιά μυρωδιά του σανταλόξυλου. Ανέπνευσε βαθειά θέλοντας να τη γευτεί, όσο μπορούσε περισσότερο. Μετά από λίγο η μυρωδιά μπερδεύτηκε με κάτι άλλο, το σανταλόξυλο χάθηκε και άρχισε να μυρίζει βενζίνη. Μια λάμψη, ήχος ανάφλεξης και πόνος.

Εικόνες: Επαίτης στη Τζαϊπούρ και Πρωινό στο Γάγγη

Έγκλημα από «ανία» στην Ιταλία, νεαροί πυρπόλησαν με βενζίνη Ινδό μετανάστη