Ντριν!

Ντριν! Καλησπέρα σας (με ενθουσιασμό) Τί μού κάνετε; (με προσποιητή οικειότητα) Και μετά, αν κάνεις την αποκοτιά κι απαντήσεις χαλαρά, αν βρουν μπόσικη τη φωνή σου, ένα κατεβατό  κασέτας που θέλει να σου πουλήσει κάτι. Κάτι που στην αυστηρά αξιολογημένη λίστα των αναγκών σου καταλαμβάνει την εκατοστή και βάλε θέση. Ευγενικά τις περισσότερες φορές εξηγείς ότι "αυτό" δε σου χρειάζεται, ή ότι δεν έχεις τη δυνατότητα να το αγοράσεις και τότε η φωνή  αντιτείνει έτοιμα επιχειρήματα, προσαρμοσμένα στα δεδομένα της κρίσης για να σε πείσει για το αντίθετο. Τότε αγριεύεις, γίνεσαι απότομος κι αγενής, το κλείνεις στα μούτρα του επίμονου, του αναίσθητου που δεν καταλαβαίνει. Το κλείνεις με ένα γελοίο "χαίρετε!" που ηχεί για ώρα στα αυτιά σου. Στο λεπτό όμως μετανιώνεις για τον τρόπο σου. Μετανιώνεις γιατί σκέφτεσαι τον άλλον καθηλωμένο σε ένα τηλεφωνικό κέντρο με ψίχουλα, να αγωνίζεται να κρατηθεί σε αυτό το κάτεργο που ονομάζουν δουλειά.

Ντριν! Όλο και λιγότερο πια από φίλους. Ο καθένας στο καβούκι του μηρυκάζει το πανελλήνιο ως προσωπικό του δράμα· ίσα που τα καταφέρνει με το βάρος, οπότε ούτε όρεξη ούτε αντοχές έχει να ακούσει των άλλων. Αν κάνεις εσύ την κίνηση, θα χαρεί -το νιώθεις ξεκάθαρα στη φωνή του- θα σου πει με το που θα ακούσει το δικό σου "τί γίνεται;", πρώτα για τη θέρμανση κι ύστερα για τους απλήρωτους λογαριασμούς. Θα ακολουθήσουν τα χαράτσια,  το ενδεχόμενο της απόλυσης και θα κλείσει το μονόλογο με ένα, πέρα από την απελπισία,   "τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα". Στον αναστεναγμό του θα αρπάξεις την ευκαιρία να πεις τα δικά σου . Μόνο και μόνο για να κρατήσεις τις ισορροπίες, δε θα επαναλάβεις τα ίδια μα θα πεις τάχα ανέμελα αλλά γεμάτος  ενοχές, για τις τρεις εξόδους των τελευταίων πενήντα ημερών: ένα σινεμά, απόγευμα Τετάρτης, με μισό εισιτήριο και δείπνο στη συνέχεια -δυο πιτόγυρα στα όρθια στην Αλεξάνδρας- μια διαδήλωση, ναι ρε και την διαδήλωση έξοδο τη λογαριάζω πια και τέλος τη χλιδή μιας παράστασης που ήθελες -γιατί είχε όλο το έργο- μα δεν τόλμησες να αγοράσεις το πρόγραμμα.

Κι ύστερα εκεί που απελπίζεσαι τρία Ντριν! στη σειρά. Το ένα μετά το άλλο. Για να πάρεις ανάσα. Τη μια μετά την άλλη. 

Ντριν!Με το "εμπρός" ούτε "γειά", ούτε "τί γίνεται" αλλά: Τί κάνεις στις 28; Δεν ξέρεις ακόμα. Λέμε να μαζευτούμε σπίτι, ναι, ανάμεσα Χριστούγεννα -Πρωτοχρονιά. Όχι, όχι, τίποτα σπουδαίο, μόνο μερικοί φίλοι. Εμείς κι εμείς. Μπορείς να το πεις και πάρτι. Να βρεθούμε επιτέλους βρε παιδί μου. Χαθήκαμε πολύ καιρό και δε λέει τώρα ο καθένας μόνος του. Ναι βέβαια, αν είσαι εδώ. Θα σε περιμένουμε. Όχι μη φέρεις κρασί, έχουμε μπόλικο, μας έστειλαν από το χωριό. Αν θες, ετοίμασε καμιά σαλάτα. Σουφλέ; Αυτό με τα ξερά βερίκοκα; Ωραία! Ξέχνα τη σαλάτα, σουφλέ καλύτερα. Αν είσαι εδώ.

Ντριν! Έτοιμοι οι λωτοί! Γέμισε ο τόπος. Πέφτουν και δεν προλαβαίνω να μαζεύω. Χιόνι και λωτούς. Λέω να βάλω σ` ένα κιβώτιο και να σού στείλω με το λεωφορείο. Αφού ξέρω πόσο σου αρέσουν. Να κάνεις πάλι μαρμελάδα να βάλεις και στην κατάψυξη. Ένα χρόνο κρατάνε αρκεί όμως να τους βάλεις ώριμους. Αν κάνεις μαρμελάδα να μού στείλεις ένα βαζάκι. Να δω πώς είναι. Κανόνισε ποια μέρα σε βολεύει να πας στον Κηφισό στο πρακτορείο να το παραλάβεις. Θα σου βάλω και ένα μπουκάλι τσίπουρο από το φετινό -σε πλαστικό να μη σπάσει- και ένα βάζο σάλτσα, από τις ντομάτες του μπαχτσέ. Χωρίς λίπασμα. Κοπριά μόνο.Τρελάθηκαν φέτος. 

Ντριν!...τον έβλεπαν που κοιμόταν στη Σβώλου. Γύρω στα πενήντα. Στο πεζοδρόμιο.  Από ένα φούρνο στη γειτονιά έπαιρνε ψωμί από τις σακούλες που αφήνουν την ώρα που κλείνουν το βράδυ. Δεμένες στα κιπέγκια, γεμάτες με αυτό που περισσεύει κάθε μέρα. Πάντα κρυφά, με προφυλάξεις να μην τον δούνε πλησίαζε το φούρνο, σαν να ντρεπόταν. Πήγαν τα παιδιά, μικροί, ζευγάρι φοιτητών σου λέω-σε ένα δυάρι εδώ πιο πάνω μένουν- και τον κάλεσαν σπίτι τους. Έτσι απλά. Δίστασε λίγο μα έκανε κρύο εκείνο το βράδυ και τελικά πήγε. Έκανε μπάνιο πρώτα κι ύστερα ήθελε να πέσει κατάχαμα στο χολ. Του έστρωσαν στον καναπέ. Με το ζόρι τον κατάφεραν. Κοντεύει μήνας τώρα. Μια χαρά τα πάνε. Αξιοπρεπής. Θα μείνει μαζί τους. Για όσο...