Η Συνάντηση

Τις προάλλες, συνάντησα τυχαία στο κέντρο, έναν αγαπημένο φίλο. Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε· για την ακρίβεια, είχαμε για χρόνια χάσει ο ένας τα ίχνη του άλλου. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη καταφύγαμε στο Galaxy στη Σταδίου. Ήταν νωρίς το βράδυ μιας καθημερινής και δεν είχε κόσμο. 

Πριν μας σερβίρει ο κύριος Γιάννης, είχαμε ήδη αρχίσει να εξιστορούμε εναλλάξ τί μας συνέβη τα χρόνια που μεσολάβησαν από την εποχή που βρισκόμασταν καθημερινά στη δουλειά. Δουλειές, σχέσεις, περιπέτειες· τα σημαντικά στην αρχή, τα πολύ βασικά, με διακοπές όμως κάθε φορά που θυμόμασταν κάποιον συνάδελφο. Με τις κλασσικές ερωτήσεις: “Έχεις νέα του Αργύρη;” ή “Ξέρεις τι απέγινε η Ειρήνη;” 

Είχαμε την τύχη να δουλεύουμε στην ιδανική δουλειά: εξαιρετικά δημιουργική, ζωντανή και καλοπληρωμένη. Ζήσαμε αναπόφευκτα και αρκετές δύσκολες στιγμές, με εντάσεις και θυμούς, μα είχε δέσει τόσο καλά εκείνη η μεγάλη ετερόκλητη ομάδα που όλα τα ξεπερνούσε και συνέχιζε ακάθεκτη· όλα εκτός από το αναπάντεχο τέλος. 

Μερικές ώρες αργότερα και ενώ το Galaxy είχε πια γεμίσει χωρίς να το πάρουμε είδηση απορροφημένοι καθώς ήμασταν από την κουβέντα, αποφασίσαμε να φύγουμε μεν αλλά να ξανασυναντηθούμε πολύ σύντομα. Άνοιξε πρώτος το κινητό του για να αποθηκεύσει τον αριθμό μου. Τότε είδα στην οθόνη το άβαταρ ενός γνωστού ιστολόγου. Το σχολίασα αμέσως και μετά από μια μικρή, ελάχιστη παύση, μού απάντησε κάπως χαμηλόφωνα: “Εγώ είμαι ο Χ”. 

Αυτή η τρομερή δήλωση, όπως καταλαβαίνετε, ανέβαλε αυτόματα την αναχώρησή μας και ενώ είχαμε ήδη πληρώσει, περάσαμε σε ένα ακόμα γύρο. Τον κοίταζα εξεταστικά υπό την επήρεια της συνταρακτικής αποκάλυψης αλλά και του αλκοόλ που είχε προηγηθεί, φυσικά τού έκανα πολλές ερωτήσεις τη μία μετά την άλλη και τέλος τού εξομολογήθηκα πως η εικόνα που είχα σχηματίσει για τον Χ. παρακολουθώντας τις αναρτήσεις του, λίγη σχέση είχε με την πραγματικότητα. 

Σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί δεν αποκάλυψα αμέσως ότι είμαι ο Τσαλαπετεινός. Η ζωή καθώς λένε είναι ωραία, μα νομίζω ότι μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη αν τη ρουφάς γουλιά-γουλιά και δεν την κατεβάσεις μονορούφι. Αν το έκανα αμέσως, θα είχαμε σίγουρα ένα δυνατό κρεσέντο. Προτίμησα εγωιστικά να απολαύσω  το γεγονός ότι εγώ "ήξερα", ενώ εκείνος όχι και να αποκαλυφθώ λίγο αργότερα. Έτσι η βραδιά θα αποκτούσε δραματουργικά περισσότερο ενδιαφέρον αφού θα είχαμε δύο γερές κορυφώσεις αντί μιας. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ομολογήσω ότι φυσικά και σκέφτηκα -από την πρώτη μάλιστα στιγμή- το ενδεχόμενο να αγνοούσε την ύπαρξη του πτηνού. Οπότε αρχικά βάλθηκα να το ανιχνεύσω. 

-Και δε μού λες; Παρακολουθείς άλλους μπλογκερς; 

-Ναι, αρκετούς. 

-Διαβάζεις τον Α; 

-Ανελλιπώς! 

-Α! Κι εγώ. Πολύ καλός, ε; 

-Ναι, εξαιρετικός! 

-Τότε θα διαβάζεις και τον Ψ; 

-Ναι, πολύ συχνά. 

-Τον Τσαλαπετεινό; 

-Ναι κι αυτόν. 

-Τον Ζ; 

-Μα βέβαια. 

Θα συνέχιζα για λίγο ακόμα αν δεν με έκοβε λέγοντάς μου: “Καλά, εσύ πώς τους ξέρεις όλους αυτούς;” Χαμογέλασα. Γύρισα να πάρω ένα ακόμα τσιγάρο, το άναψα και άφησα τον αναπτήρα δίπλα στο ποτήρι μου που ήταν και πάλι άδειο. Τον κοίταξα κι ύστερα έσκυψα προς το μέρος του και του είπα χαμηλόφωνα: “Είμαι ο Τσαλαπετεινός”. Ήταν η σειρά του να γουρλώσει τα μάτια· για μια στιγμή μόνο, γιατί μετά έσκασε στα γέλια, λέγοντας ένα μακρόσυρτο “Μάααλιστα!” και ύστερα γύρισε και ζήτησε από τον κύριο Γιάννη να μας βάλει ένα ποτό ακόμα.

Το ποστ αυτό αφιερώνεται φυσικά στον Χ, αλλά και σε όλους τους φίλους ιστολόγους που καμιά φορά αναρωτιούνται ποιός ή πώς είναι  ο τσαλαπετεινός· με μια επισήμανση: μπορεί ήδη να τον ξέρουν, χωρίς να το ξέρουν. 

Σε όσους δεν έχουν αναρωτηθεί ποτέ, αφιερώνω το What The World Needs Now με τον Stanley Turrentine στο σαξόφωνο 

η φωτογραφία του Galaxy από εδώ, αλλά στην ασπρόμαυρη εκδοχή της