Ο Εχίνος της υπομονής

Η διαδικασία άρχισε ξαφνικά και είχε ραγδαία εξέλιξη. Στην αρχή υπολόγισα με βάση την εμπειρία μου από άλλα είδη ότι θα διαρκέσει τουλάχιστον μια- δυο μέρες. Διαψεύστηκα όμως αφού η μικρή σκουρόχρωμη φούντα στο σώμα του κάκτου που το πρωί άρχισε να αναπτύσσεται, μέχρι το μεσημέρι είχε μετατραπεί σε ένα επίμηκες κοτσάνι με αποκρουστικά μαύρα χνούδια θυμίζοντας εκκολαπτόμενα τέρατα σε ταινίες τρίτης διαλογής.

Απέκτησα αυτό τον κάκτο πριν από μερικά χρόνια. Αποδείχτηκε ανθεκτικός και είχε ελάχιστες απαιτήσεις σε σχέση με τα υπόλοιπα, οπότε δεν του έδινα και πολλή σημασία. Ουδέποτε τράβηξε την προσοχή μου όπως κάνουν διαρκώς τα άλλα φυτά είτε με την θεαματική ανάπτυξη είτε με την ανθοφορία τους. Μεγάλωνε βέβαια, αλλά αργά και πολλαπλασιάστηκε αθόρυβα: η αρχική αγκαθωτή σφαίρα απέκτησε σταδιακά παρέα άλλες μικρότερες. Σήμερα όμως μου επεφύλασσε την έκπληξη.

Στις κρίσιμες στιγμές επιλέγω τους παραδοσιακούς τρόπους αναζήτησης κι έτσι αντί να καταφύγω στο διαδίκτυο τράβηξα από το κυρτωμένο ράφι την τετράκιλη Botanica με τις χίλιες είκοσι σελίδες που περιέχουν δέκα χιλιάδες είδη φυτών από όλο τον πλανήτη. Ο κάκτος αυτός, ανήκει στο γένος Echinopsis με καταγωγή τη νότιο Αμερική που αριθμεί πάνω από 120 είδη. Το συγκεκριμένο προέρχεται από τη Βραζιλία και φέρει το εντυπωσιακό όνομα Echinopsis oxygona - προέρχεται από την λέξη εχίνος, που σημαίνει αγκαθωτός. Αναφέρεται επίσης ως Easter Lily Cactus και επί το ελληνικότερο ‘κεφάλι της πεθεράς’. Για να μη θεωρηθεί ότι μόνο εμείς από τους Μεσόγειους έχουμε τέτοιους είδους εμπνεύσεις, να σημειώσω ότι και οι Ισπανοί ονομάζουν κάποιο συγγενές είδος, Silla de la suegra- η καρέκλα της πεθεράς.

Πέρασα βιαστικά από την περιγραφή, την καλλιέργεια και τον πολλαπλασιασμό του και επέστρεψα στα γενικά όπου είδα ότι «Some bloom at night and are very short lived». Αυτό το τελευταίο με έκανε να ρίξω μια ματιά στη γλάστρα. Το κοτσάνι στην άκρη είχε διογκωθεί. Ήταν πλέον θέμα χρόνου. Χωρίς κανένα απολύτως ενδοιασμό -τα πάντα άλλωστε στη ζωή είναι θέμα επιλογής -ανέτρεψα το πρόγραμμα μιας ζόρικης μέρας στο κατώφλι του Αυγούστου. «Μου έτυχε κάτι σημαντικό δεν θα μπορέσω σήμερα.» χρειάστηκε να δηλώσω κοφτά με πολύ σοβαρό ύφος δυο τρεις φορές στο τηλέφωνο, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Τι να πεις άλλωστε; Ελάχιστοι θα μπορούσαν κατανοήσουν την ακύρωση μια συνάντησης και ανατροπή του προγράμματος λόγω επικείμενης άνθισης κάκτου.

Πέρασα τις επόμενες ώρες παρατηρώντας τον. Στην αρχή ήταν κάπως δύσκολο να συγκεντρωθώ. Διαρκώς κάτι μου αποσπούσε την προσοχή και η εξέλιξη μου φαινόταν αβάσταχτα αργή. Ύστερα όμως τα κατάφερα: συντονίστηκα με τους ρυθμούς του και είδα τα πέταλα να ανοίγουν ένα- ένα. Αποκαλύφθηκαν οι στήμονες και ο ύπερος και τότε ένοιωσα για πρώτη φορά το άρωμά του. Δε μου θύμιζε κάτι. Θα το χαρακτήριζα φίνο και πλάνο . Έπρεπε να πλησιάσεις πολύ για να το μυρίσεις και μάλιστα με δυνατές εισπνοές καθώς ήταν ιδιαίτερα ήπιο. Μόλις απομακρυνόμουνα λίγο, χανόταν και όσο και να προσπαθούσα δε μπορούσα να το ανασύρω. Η μνήμη της όσφρησης είναι από τις πιο ισχυρές αλλά μάλλον αυτό ισχύει μόνο για τις μυρωδιές που γευτήκαμε κατ` επανάληψη ή αυτές που είναι συνυφασμένες με την παιδική ηλικία.

Μια μέλισσα που εμφανίστηκε διεκδίκησε το μερίδιο που της αναλογούσε και σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ εγωιστικό από μέρους μου να τη διώξω. Τραβήχτηκα διακριτικά και την άφησα να περάσει. Ζουζούνισε αρκετή ώρα στα άδυτα αναστατώνοντας τις συμμετρίες κι όταν επιτέλους βγήκε, φαινόταν ζαλισμένη. «Και εγώ τα ίδια» της είπα, αλλά συνέχισε την πορεία της χωρίς να μου δώσει σημασία.

Η κορύφωση κράτησε λίγες ώρες και ήταν μεγαλειώδης. Μετά στους ίδιους ρυθμούς τα πέταλα άρχισαν να μαραίνονται και να κλείνουν από το βάρος. Χάθηκαν οι στήμονες, στην συνέχεια κι ο ύπερος. Το λουλούδι έγειρε ζαρωμένο. Τώρα που γράφω έχει πέσει πια από τον κάκτο. Τον κοίταξα προσεκτικά και δεν υπάρχει πουθενά ανάμεσα στα αγκάθια του άλλη σκουρόχρωμη φούντα ένδειξη για ένα ακόμα άνθος. Προφανώς θα εμφανιστεί του χρόνου το καλοκαίρι. Σήμερα όμως, έμαθα να περιμένω.



Μουσική : Time lapse του Michael Nyman από το δίσκο A Zed and Two Noughts

Flowers in growth (time lapse)

Η αυγή της επανάστασης

συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης Movimiento 26 de Julio

Μετά το πραξικόπημα που ματαίωσε τις εκλογές, ο Φίντελ Κάστρο που ήταν υποψήφιος του Ορθόδοξου κόμματος για το Κογκρέσο, προχώρησε στην οργάνωση ομάδας με την επωνυμία το Κίνημα που για κάποιο διάστημα αναφερόταν σαν ‘Νεολαία της Εκατονταετηρίδας’ γιατί την χρονιά εκείνη συμπληρωνόταν τα 100 χρόνια από την γέννηση του εθνικού ήρωα της Κούβας, του ποιητή Χοσέ Μαρτί του 'Αποστόλου της Κουβανικής Ανεξαρτησίας'- που τα οράματά του είχαν υιοθετήσει ο Κάστρο και οι σύντροφοι του. Επρόκειτο για μια από τις ομάδες που είχαν οργανωθεί εκείνη την εποχή, καθώς η δυσφορία για το καθεστώς γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη, σχεδιάζοντας την ανατροπή του. Κάποιες από αυτές μάλιστα είχαν προχωρήσει σε σαμποτάζ, σε μεγάλες πόλεις.

Τα μέλη που στρατολόγησε ο Κάστρο, με στόχο όπως λέει ο ίδιος όχι την επανάσταση αλλά τον αγώνα για την επιστροφή στο συνταγματικό καθεστώς (2), προερχόταν κυρίως από την μεσαία τάξη, στην πλειονότητα τους ήταν νέοι κάτω των τριάντα ετών- φοιτητές, εργάτες, αγρότες, νεαροί επαγγελματίες, μερικοί επιστήμονες και καλλιτέχνες. Για ένα περίπου χρόνο εκπαιδευόταν με άκρα μυστικότητα στα περίχωρα της Αβάνας, πολύ κοντά μάλιστα στο Ανακριτικό Κέντρο της Στρατιωτικής Μυστικής Υπηρεσίας! Κανείς δεν υποπτεύθηκε τίποτα αφού στη διάρκεια αυτού του χρόνου, συνεχίζανε κανονικά, τις συνηθισμένες καθημερινές τους δραστηριότητες.

Την ίδια εποχή, ο Ερνέστο Γκεβάρα, ο μελλοντικός Κομαντάντε Τσε ολοκλήρωνε τις σπουδές του στην Ιατρική σχολή του Μπουένος Άϊρες και ετοιμαζόταν με τη μοτοσικλέτα του να διασχίσει για δεύτερη φορά την νότιο Αμερική, σε ένα σημαντικό ταξίδι του οποίου οι εμπειρίες, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του .

Το Κίνημα, δεν έτυχε καμίας οικονομικής βοήθειας ούτε από το εσωτερικό ούτε από το εξωτερικό. Εξοικονόμησαν μόνοι τους με θυσίες, ένα ποσό μικρότερο των 20.000 δολαρίων. Για τη συγκέντρωσή του αναγκάστηκαν να πουλήσουν βιβλία και κοσμήματα, να υποθηκεύσουν τα αυτοκίνητα και τις περιουσίες τους, να δουλέψουν υπερωρίες και μερικοί να θυσιάσουν τις οικονομίες χρόνων. Ο Κάστρο ζήτησε από τον ευκατάστατο πατέρα του 3.000 δολάρια αλλά τελικά έλαβε μόνο 140 (1). Με τα χρήματα αυτά αγοράστηκαν όπλα και ετοιμάστηκαν στρατιωτικές στολές. Όμως ο εξοπλισμός της ομάδας ήταν τόσο πενιχρός που την μεγάλη μέρα της επίθεσης μερικοί δεν συμμετείχαν λόγω ανεπάρκειας όπλων!

Το σχέδιο ήταν απλό και γι αυτό και ιδιοφυές . Η νύχτα της γιορτής θα έφερνε την αυγή της επανάστασης. (1) Η ολοκλήρωση της συγκομιδής του ζαχαροκάλαμου γιορτάζεται με δωδεκαήμερο καρναβάλι που ολοκληρώνεται στις 25 Ιουλίου. Τα ξημερώματα της 26ης κι ενώ όλος ο κόσμος θα ξεφάντωνε, οι νεαροί επαναστάτες θα εισβάλανε ντυμένοι με στρατιωτικές στολές σε δύο βάσεις της επαρχίας Οριέντε. Στο Μπαγιάμο και στο φρούριο Μονκάδα, κοντά στο Σαντιάγο, τη δεύτερη σε δύναμη μονάδα της χώρας.

Δεν θα ήταν πρώτη ούτε και τελευταία φορά που μια εξέγερση ξεκινούσε από το συγκεκριμένο γεωγραφικό στίγμα. Η επαρχία Οριέντε είναι το λίκνο των επαναστάσεων της Κούβας καθώς οι εξεγέρσεις του 1868 και του 1895 για την Ανεξαρτησία άρχισαν από εκεί. Τρία χρόνια αργότερα, το 1956, πάλι από την οροσειρά της Σιέρρα Μαέστρα θα άρχιζε το αντάρτικο που οδήγησε τελικά στην εκδίωξη του Μπατίστα και στην νίκη των επαναστατών τον Ιανουάριο του 1959.

Το σχέδιο προέβλεπε την κατάληψη των στρατοπέδων, την αρπαγή του οπλισμού και στην συνέχεια τη μετάδοση μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού της έκκλησης στους πολίτες και στους στρατιώτες να ενωθούν μαζί τους για μια γενικευμένη εξέγερση. Αυτό το μήνυμα περιείχε τις βασικές αρχές του Κινήματος: τη δέσμευση για οικονομική ανεξαρτησία και ευμάρεια, κοινωνική δικαιοσύνη, σεβασμό των εργαζομένων, εξασφάλιση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και ακλόνητη πίστη στο Σύνταγμα του 1940.

Μόνο έξι άνθρωποι γνωρίζανε τι ακριβώς επρόκειτο να συμβεί πριν από την επίθεση. Οι υπόλοιποι το μάθανε τελευταία στιγμή, όταν έφτασαν οι περισσότεροι από την Αβάνα στο αγρόκτημα Σιμπονέϋ, στα περίχωρα του Σαντιάγο όπου είχαν ήδη κρυμμένα όσα όπλα είχαν καταφέρει να προμηθευτούν. Για πρώτο στρατόπεδο το Μπαγιάμο ξεκίνησαν 28, ενώ η κύρια δύναμη της ομάδας 134 επαναστάτες- ανάμεσά τους και δύο γυναίκες -επιτέθηκε στο φρούριο Μονκάδα, δύναμης χιλίων ανδρών. Δυσανάλογα μικρές δυνάμεις, φτωχός εξοπλισμός και πλημμελής εκπαίδευση, αλλά από την άλλη ως αντιστάθμισμα υπήρχε το μεγάλο πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και το ακμαιότατο ηθικό τους.

Ίσως και να είχαν πετύχει το στόχο τους αν δεν έπαιζαν καθοριστικό ρόλο αστάθμητοι παράγοντες. Ένα όχημα που μετέφερε το βαρύ οπλισμό, μπλόκαρε ανάμεσα στο συγκεντρωμένο για το καρναβάλι πλήθος, και δεν έφτασε στην ώρα του. Κάποιοι άλλοι χάσανε το δρόμο, ενώ ένα αυτοκίνητο έμεινε στο δρόμο από λάστιχο!

Ραούλ Κάστρο και Καμίλο Σινφουέγος το 1959

Δύο τμήματα που είχαν αναλάβει την κατάληψη του Δικαστικού Μεγάρου και του δημοτικού νοσοκομείου, με αρχηγούς, τον αδελφό του Φιντέλ, Ραούλ και τον Αμπελ Σανταμαρία, αντίστοιχα, έφεραν σε πέρα την αποστολή τους με επιτυχία.
Η πρώτη ομάδα που εισέβαλε στο στρατόπεδο Μονκάδα αφού αφόπλισε τους φρουρούς, έπιασε κυριολεκτικά τους στρατιώτες στον ύπνο, αλλά γρήγορα αποκόπηκε από τους υπόλοιπους. «Είχαμε πετύχει τον απόλυτο αιφνιδιασμό» λέει ο Κάστρο μισό αιώνα μετά από εκείνη τη νύχτα «Τρία λεπτά αργότερα το Διοικητήριο και τα κυριότερα σημεία της εγκατάστασης θα βρισκόταν στα χέρια μας. Το πιστεύω ακράδαντα ακόμα και σήμερα».

Όμως μια έφιππη φρουρά που ήταν στο καρναβάλι έτυχε να επιστρέφει εκείνη την ώρα. Κάποιοι πυροβολισμοί έπεσαν νωρίτερα από ότι έπρεπε και ο συναγερμός χτύπησε. Το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού είχε πλέον χαθεί. Η μάχη αποδείχτηκε άνιση και δεν κράτησε περισσότερο από μια ώρα. Ο Κάστρο διέταξε υποχώρηση και κατάφερε να διαφύγει με μερικούς ακόμα σε κοντινό δάσος. Μια περίπολος της αγροφυλακής περικύκλωσε τους εξαντλημένους φυγάδες και τους συνέλαβε την 1η Αυγούστου, για να οδηγηθούν λίγο αργότερα σε δίκη. Ο Κάστρο ανέλαβε ο ίδιος την υπεράσπιση του και μετέτρεψε την απολογία του σε ένα δριμύ κατηγορώ κατά του καθεστώτος. Με την ευκολία των μεγάλων ανδρών να ξεστομίζουν φράσεις προορισμένες να μείνουν στην Ιστορία έκλεισε λέγοντας: « Καταδικάστε με. Η Ιστορία θα με δικαιώσει ».
Όπως κάθε επανάσταση, έτσι κι αυτή είχε υψηλό τίμημα σε αίμα. Ενώ στη διάρκεια της μάχης ελάχιστοι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν και από τις δύο πλευρές, τελικά περισσότεροι από τους μισούς εισβολείς, συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν τις επόμενες μέρες μετά από φρικτά βασανιστήρια που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Το εγχείρημα της 26ης Ιουλίου απέτυχε στρατιωτικά. Αποτέλεσε όμως μια αναπάντεχη πολιτική νίκη καθώς οι επιπτώσεις του ήταν πολύ σημαντικές. Τα ιδανικά που εμπνεύσανε τους νεαρούς επαναστάτες, το απαράμιλλο θάρρος τους , αλλά και η αγριότητα που επέδειξε το καθεστώς στην εξόντωσή τους, αφύπνισε την κοινή γνώμη και ξεσήκωσε αντίδραση στο καθεστώς Μπατίστα.

Η επίθεση στο φρούριο Μονκάδα ήταν η πρώτη πράξη της επανάστασης. Ακολούθησαν αρκετές ακόμα μέχρι να πέσει τελικά η αυλαία στην Αβάνα έξι χρόνια αργότερα. Ο Κάστρο πάντως ισχυρίζεται ότι η επανάσταση άρχισε με την πρώτη εξέγερση των Κουβανών για την ανεξαρτησία, στις 10 Οκτωβρίου του 1868 και «επεκτείνεται δια μέσου της Ιστορίας» (2).

Πανηγυρισμοί στην Αβάνα το 1959 κατά την είσοδο των επαναστατών

Οι φωτογραφίες: του Χοσέ Μαρτί από το βιβλίο (2), του Che από το βιβλίο The Motorcycle Diaries εδώ, ο χάρτης της επαρχίας Οριέντε από εδώ, Ραούλ - Φιντέλ και οι πανηγυρισμοί από το LIFE.




1. Hugh Thomas «The Cuban Revolution» Εκδόσεις Weidenfeld and Nicolson
2. Ιγνάσιο Ραμόνε, «Εκατό ώρες με τον Φιντέλ- βιογραφία σε δύο φωνές» Εκδόσεις Πατάκη.

Μουσική: Besame Mamma του Poncho Sanchez από το δίσκο Latin Soul του 1999

Movimiento 26 De Julio

Οι τρεις σκοποί της βάρδιας στο φυλάκιο της κεντρικής πύλης ήταν άκεφοι. Ο απόηχος της μουσικής δεν έφτανε μέχρι το στρατόπεδο, όμως ξέρανε ότι μερικά χιλιόμετρα μακριά, κάποιοι συνάδελφοι τους και αρκετοί αξιωματικοί διασκέδαζαν εκείνη την ώρα και θα επέστρεφαν το πρωί, μετά το ξέφρενο γλέντι του καρναβαλιού. Κάπνιζαν αμίλητοι όταν ξαφνικά άκουσαν μηχανές αυτοκινήτων. Ήταν πέντε και τέταρτο το πρωί. Μια αυτοκινητοπομπή πλησίαζε. Πήραν τα όπλα τους ανήσυχοι και στάθηκαν στη πύλη. Το πρώτο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά τους με τους προβολείς αναμμένους. Οι φόβοι τους για νυχτερινή έφοδο επιβεβαιώθηκαν όταν πετάχτηκαν έξω έξι άγνωστοι άντρες με στρατιωτικές στολές, χωρίς διακριτικά. Ο πρώτος, τους πλησίασε βιαστικά και φώναξε αγριεμένος: « Στην άκρη να περάσει ο στρατηγός!». Δεν προλάβανε να παρουσιάσουν όπλα και βρέθηκαν αφοπλισμένοι στα χέρια των αγνώστων εισβολέων. Ακούστηκε ριπή αυτομάτου. Η επίθεση στο φρούριο Μονκάδα είχε αρχίσει. Ήταν ξημερώματα της 26ης Ιουλίου 1953. Η αυλαία της πρώτης πράξης της Κουβανικής Επανάστασης είχε ανοίξει σαν σήμερα, πριν από πενήντα έξι χρόνια. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, όσο κι αν αυτό μας ξεστρατίζει αρκετά.

« Είναι το ομορφότερο νησί που είδαν ποτέ ανθρώπινα μάτια!» είπε ο Χριστόφορος Κολόμβος στις 29 Οκτωβρίου του 1492, ημέρα που πρωτοαντίκρισε τα παράλια της Κούβας από την πλώρη της Σάντα Μαρία, της ναυαρχίδας του βασιλικού στόλου της Ισπανίας. Ο παράδεισος όμως πολύ σύντομα μετατράπηκε σε επίγεια κόλαση για τους ειρηνικούς αυτόχθονες. Οι κονκισταδόρες υπήρξαν ανελέητοι με αποτέλεσμα την πλήρη εξολόθρευσή τους. Η έλλειψη εργατικών χεριών-για τα ορυχεία χρυσού και τις φυτείες- αντιμετωπίστηκε με εισαγωγή σκλάβων από την Αφρική. Η ποσότητα των κοιτασμάτων όμως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του Ισπανικού θρόνου κι έτσι η Κούβα κατέληξε ενδιάμεσος σταθμός της αποικιοκρατικής δύναμης προς τις υπερπόντιες κτήσεις της στη Νότιο Αμερική.

Ιανουάριος του 1896 Κουβανοί μαχητές στη διάρκει του πολέμου της Ανεξαρτησίας

Η ισπανική κυριαρχία στο νησί διήρκησε τέσσερις αιώνες και σημαδεύτηκε από αιματηρές εξεγέρσεις κρεολών και μαύρων σκλάβων που ενωμένοι πολέμησαν τους κατακτητές, ακολουθώντας τον άνεμο ανεξαρτησίας που επικρατούσε σε όλη τη Λατινική Αμερική το 19ο αιώνα και έφερε τη σφραγίδα του Libertador του Σιμόν Μπολίβαρ. Το τέλος του Ισπανο –Αμερικανικού πολέμου το 1898, βρίσκει την Ισπανία αποδυναμωμένη και η Κούβα κατακτά την ανεξαρτησία της. Μια ανεξαρτησία που ουσιαστικά ακυρώνει το 1902 η περίφημη τροπολογία Πλατ που επιβάλλεται στο σύνταγμα της χώρας από τις Η.Π.Α . Καρπός του 7ου όρου της, η ναυτική βάση του Γκουαντανάμο. (Την τροπολογία Πλάτ που επέτρεπε στις ΗΠΑ να παρεμβαίνουν στην Κούβα, κατήργησε το 1934 η κυβέρνηση του Φ. Ρούσβελτ στα πλαίσια της πολιτικής της ‘καλής γειτονίας’.)

Τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα με ραγδαίους ρυθμούς πραγματοποιείται η ‘εισβολή’ και η κυριαρχία των Η.Π.Α, τόσο στην οικονομία όσο και στη διακυβέρνηση της χώρας. Η διαφθορά βασιλεύει πίσω από την λαμπερή βιτρίνα των καζίνο, των μπαρ και των καμπαρέ.

Τον Ιανουάριου του 1934 ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού Φουλχένσιο Μπατίστα ανατρέπει τον Πρόεδρο Σαν Μαρτίν και για τα επόμενα 25 χρόνια κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Αβάνας, είτε διορίζοντας προέδρους ανδρείκελα, είτε φροντίζοντας να εκλέγεται ο ίδιος πρόεδρος. Το Μαρτίο του 52, λίγο πριν από τις προεδρικές εκλογές στις οποίες ήταν υποψήφιος με ελάχιστες πιθανότητες να εκλεγεί, ο στρατηγός ανατρέπει τον πρόεδρο Κάρλος Πρίο Σοκάρρας και καταλαμβάνει την εξουσία.
Η πρώτη φωνή διαμαρτυρίας που ακούστηκε, τέσσερις μέρες μετά το πραξικόπημα και δέκα πριν την επίσημη αναγνώριση του καθεστώτος από τις Η.Π.Α ήταν ενός νεαρού δικηγόρου που άκουγε στο όνομα Φίντελ Κάστρο Ρουζ. Προσέφυγε στη Δικαιοσύνη ζητώντας να κηρυχθεί αντισυνταγματική η οικειοποίηση της εξουσίας από το στρατηγό. Το αίτημα φυσικά απορρίφθηκε.

Στο ερώτημα αν ο επαναστάτης γεννιέται ή γίνεται, η απάντηση στην περίπτωση του Κάστρο είναι μάλλον η πρώτη. Ήταν μόλις δεκατριών χρόνων όταν παρακινούσε τους εργάτες στη φυτεία του πατέρα του στο Μπριάν της επαρχίας Οριέντε, να κάνουν απεργία. (1) Ο ίδιος ωστόσο διατυπώνει αντίθετη άποψη: «Ο άνθρωπος δε γεννιέται επαναστάτης…εγώ έγινα…είχα αρκετούς λόγους για να γίνω.» (2)

Πρωτοετής στη Νομική σχολή του πανεπιστημίου της Αβάνας εκλέγεται εκπρόσωπος των φοιτητών. Την ίδια εποχή συμμετέχει στην αποτυχημένη προσπάθεια της Λεγεώνας της Καραϊβικής για την ανατροπή του Τρουχίλλο, δικτάτορα της γειτονικής Δομινικανής Δημοκρατίας. Τον Απρίλη του `48 είναι εκπρόσωπος του πανεπιστημίου της Αβάνας σε φοιτητικό συνέδριο στη Μπογκοτά της Κολομβίας, που θα γινόταν παράλληλα με το 9ο Παναμερικανικό Συνέδριο. Στις 9 Απριλίου ο Κάστρο επρόκειτο να συναντήσει τον αρχηγό του Φιλελεύθερου κόμματος της Κολομβίας, Χόρχε Ελιέσερ Γαϊτάν. Η συνάντηση αυτή  δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο Γαϊτάν δολοφονήθηκε λίγο πριν και αμέσως ξέσπασαν ανεξέλεγκτες ταραχές στη Μπογκοτά. Ο Γκαρσία Μάρκες βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο της δολοφονίας. Έντεκα χρόνια αργότερα, γνώρισε τον Κάστρο την ημέρα που έμπαινε θριαμβευτής στην Αβάνα. Στο Vivir para contrala ο συγγραφέας αναφέρει: « Στις μακρές συζητήσεις μας η 9η Απριλίου ήταν ένα επαναλαμβανόμενο θέμα που ο Φίντελ ποτέ δεν σταμάτησε να αναφέρει ως ένα από τα αποφασιστικά δράματα της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του.» (3)

Η συνέχεια: Η αυγή της επανάστασης
Δευτέρα πρωί - πρωί.

1. Hugh Thomas «The Cuban Revolution» Εκδόσεις Weidenfeld and Nicolson
2. Ιγνάσιο Ραμόνε, «Εκατό ώρες με τον Φιντέλ- βιογραφία σε δύο φωνές» Εκδόσεις Πατάκη.
3. Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες, «Ζω για να τη διηγούμαι», Εκδόσεις Λιβάνη

Η πρώτη εικόνα από εδώ , του Μπατίστα από το LIFE , οι άλλες από το βιβλίο 2.

Μουσική: Afro Blue του σπουδαίου Κουβανού συνθέτη Ramón "Mongo" Santamaría σε μια από τις καλύτερες εκτελέσεις του από τον συνθέτη και σαξοφωνίστα Momo Wandel Soumah από τη Γουινέα . (Εδώ το Afro Blue από το κουαρτέτο του John Coltrane)

Επειδή ένας τσαλαπετεινός δε φέρνει την επανάσταση...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ!

Διάλογοι

Άπαντες – κοινό και κριτικοί - επισημαίνουν σε υψηλούς τόνους την παταγώδη αποτυχία που σημείωσαν όλες ανεξαιρέτως οι απόπειρες των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων να αποδώσουν τους εκτεταμένους τηλεφωνικούς διαλόγους μεταξύ των μελών της εξαρθρωθείσας σπείρας Βλαστού. Τα βασικά χαρακτηριστικά της δραματοποίησής τους ήταν η παντελής έλλειψη σκηνοθετικής γραμμής, η κάκιστη διανομή -προφανώς από μη επαγγελματίες ηθοποιούς- και μια άνευ προηγουμένου προχειρότητα.

Με δεδομένα τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το θλιβερό αποτέλεσμα που προσέβαλε βάναυσα την αισθητική των θεατών. Ας παραβλέψουμε όμως την πλημμελή ενημέρωση και ας σταθούμε στο καλλιτεχνικό φιάσκο ολκής, διάρκειας महाभारत , που υπέμεινε καρτερικά το τηλεοπτικό κοινό: επί μέρες παρακολούθησε έναν αόρατο θίασο συγκροτούμενο από ερασιτέχνες που αγνοούσαν τις διδαχές του Στανισλάβσκι, στην πρώτη ανάγνωση των κειμένων, απουσία σκηνοθέτη και κυρίως ενός οράματος που υπό ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να οδηγήσει στο ζητούμενο της θεατρικής πράξης: στη μέθεξη.

Η διοίκηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που σέβεται τον εαυτό της όταν υποστεί αλλεπάλληλες ήττες θα προχωρήσει πάραυτα, στην αντικατάσταση του προπονητή, στην αναζήτηση μεταγραφών που θα ενδυναμώσουν το έμψυχο δυναμικό, και στην εντατικοποίηση των προπονήσεων, ώστε να δρέψει σύντομα τις ζητούμενες δάφνες στον αγωνιστικό χώρο. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι, υπό την γενική κατακραυγή, το ίδιο θα συνέβαινε και στους τηλεοπτικούς σταθμούς: άμεση αντικατάσταση του σκηνοθέτη, ριζικές αλλαγές στο casting και εξαντλητικές πρόβες ώστε η δραματοποίηση του σπαρταριστού υλικού να αποδώσει τους αναμενόμενους καρπούς.

Παρά την αντίθετη γνώμη που εξέφρασε ο ειδικός επί του θέματος Πέτρος Μάρκαρης σε δελτίο του ΣΚΑΙ τις προηγούμενες μέρες οι ιθύνοντες των καναλιών, απέδωσαν τη γενικευμένη δυσαρέσκεια στην μικρή ομολογουμένως αναλογία γαργαλιστικού υλικού – δύο τρία «Τζιτζίκα μου» δεν ήταν αρκετά- στους διαλόγους των μελών της σπείρας κι έτσι αντικατέστησαν αμέσως το ελληνικό έργο «Το συνδικάτο του εγκλήματος» με την πετυχημένη παραγωγή εισαγωγής με τίτλο «Ο ερωτύλος Ιππότης». Οι μεστοί διάλογοι της ελληνικής μαφίας αντικαταστάθηκαν με ανάλαφρους διαλόγους υπαινικτικού πορνό με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον ακούραστο Ιταλό πρωθυπουργό σε μεταγλώττιση ή με υπότιτλους. Η κίνηση ήταν καθαρά εμπορική κι έπιασε αμέσως αφού το κοινό, ξύπνησε από το λήθαργο και ανακάθισε στους καναπέδες του, γεμάτο ενδιαφέρον για τη συνέχεια μετά την πρώτη ατάκα του έργου: «Σίλβιο, να σε περιμένω στο κρεβάτι του Πούτιν;»

Για να συνέλθουμε κάπως από τους δραματοποιημένους διαλόγους του Βλαστού και τους αυθεντικούς του Μπερλουσκόνι που είδαν το φως της δημοσιότητας και μας ταλαιπώρησαν τόσο φέτος τον Ιούλιο, ας μεταφερθούμε στην ίδρυση της Νεφελοκοκκυγίας με ένα μικρό απόσπασμα διαλόγου μεταξύ του Έποπα (Τσαλαπετεινός) και του Χορού από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, που έτυχαν μιας μοναδικής όσο και επεισοδιακής παράστασης από το Θέατρο Τέχνης το 1959 στο Ηρώδειο.



Τσαλαπετεινός: Για πέστε μου, τι θέλετε να φτιάσετε; Να καταστρέψετε, να κομματιάσετε, χωρίς κακό κανένα να σας κάνουνε ω σεις, χειρότερα θεριά του κόσμου!
Χορός: Και πρέπει να τους λυπηθούμε περισσότερο κι από τους λύκους, ποιους άλλους θα εκδικηθούμε, πιο φοβερούς εχθρούς.
Τσαλαπετεινός: Από τη γενιά τους είναι εχθροί, μα είναι φίλοι στην ψυχή και θα σε μάθουν πράγματα που θα σε κάνουν ευτυχή.
Χορός: Πού ξέρω αν θα μας μάθουνε ό τι είναι ωφέλειά μας, που πάντα ήσαν εχθροί με τα προγονικά μας;
Τσαλαπετεινός: Από τους εχθρούς τους οι σοφοί μεγάλη παίρνουν γνώση και πάντοτε η προφύλαξη κατόρθωσε να σώσει. Ο φίλος όμως τίποτα στο νου σου δε σου βάζει και να μαθαίνει ο εχθρός μονάχα σ` αναγκάζει.



Η φωτογραφία από την επίθεση των πουλιών.

Μουσική: Ω καλή μου ξανθιά, με το Γιώργο Μούτσιο από την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης σε μουσική Μάνου Χατζηδάκι. Η σκηνοθεσία ήταν του Καρόλου Κουν, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, η χορογραφία της Ζουζούς Νικολούδη και η μετάφραση- διασκευή του Βασίλη Ρώτα.

Το σημερινό άσμα αφιερώνεται στα προσφιλή
πτηνά που κατοικούν στα ΚΕΛΑΗΔΙΑΣΜΑΤΑ ,

« Στην Νεφελοκοκκυγία, αδελφοί μου στην Νεφελοκοκκυγία…» Α.Π.Τ

Όρνιθες του Αριστοφάνη σε Κόμικς

Η Πάροδος

Η φωτογραφία

Ο Ομάρ το έσκασε νύχτα από το σπίτι του.

Το προηγούμενο απόγευμα στην αυλή είχε εκμυστηρευτεί στη κατά μια ώρα μικρότερη αδελφή του τι σκόπευε να κάνει. Εκείνη τον άκουσε προσεκτικά αν και ήξερε- με τον τρόπο των διδύμων- τα πάντα από τη στιγμή που την πλησίασε με σοβαρό ύφος και άρχισε να της λέει ψιθυριστά, ότι θα φύγει για την δύση, για την Ευρώπη, θα βρει μια καλή δουλειά, θα σπουδάσει, θα βρει μια ακόμα καλύτερη δουλειά και τότε θα την πάρει μαζί του. Δεν αντέδρασε καθόλου όσο της μιλούσε, αλλά εκείνος κατάλαβε βλέποντάς την να σουφρώνει τη μύτη της ότι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Δεν μπορώ άλλο στη Νάκα…» της είπε με απελπισία κι εκείνη σταμάτησε το σούφρωμα της μύτης, σηκώθηκε, μπήκε στο σπίτι και μετά από λίγο βγήκε με τη μοναδική φωτογραφία τους στο χέρι. Την κοίταξε, χαμογέλασε κι ύστερα του την έδωσε.

-Για να μη με ξεχάσεις.
-Εσύ πώς θα με θυμάσαι;
-Θα κοιτάζω τον καθρέφτη.

Ο Ομάρ κατάφερε να φτάσει από την Πάκτια στην Καμπούλ τέσσερεις μέρες αργότερα στην καρότσα ενός φορτηγού. Καθώς πλησίαζαν στην πρωτεύουσα δέχτηκαν ριπές πυροβόλου από ένα ελικόπτερο που περνούσε πάνω τους. Ήταν 1η Μαρτίου του 2006, η ημέρα που έκλεινε τα δεκαπέντε του και για μια στιγμή πίστεψε ότι το ταξίδι του θα τελείωνε εκεί.

Στην Καμπούλ έμεινε τρεις μήνες. Τα βράδια κοιμόταν σε ένα ερειπωμένο από βομβαρδισμούς κτίριο και τις μέρες έκανε δουλειές του ποδαριού. Μάζεψε μερικά χρήματα και πριν συνεχίσει το ταξίδι προς τη δύση αγόρασε μια μαντίλα και την έστειλε στην αδελφή του με ένα συγχωριανό του που συνάντησε τυχαία.

Τα δύο επόμενα χρόνια – μέχρι το καλοκαίρι του 2008 που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη – προχωρούσε σταθερά με κατεύθυνση προς την Ευρώπη και το όνειρο. Όπου έβρισκε δουλειά έμενε για λίγο και έπειτα συνέχιζε, πότε με τα πόδια, πότε με λεωφορείο ή τραίνο πότε με κάρα ή φορτηγά που τον παίρνανε από το δρόμο.

Σε κάθε σταθμό του ταξιδιού, αγόραζε ένα δώρο για την δίδυμη αδελφή του και το έστελνε με ένα σημείωμα που έλεγε κάθε φορά τα ίδια, ότι είναι καλά, ότι σύντομα θα τα καταφέρει και θα την πάρει μαζί του να μην ανησυχεί και να προσέχει. Στο Αμμάν που έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα, του έστειλε κι εκείνη δύο γράμματα με όλα νέα της οικογένειας και κυρίως την πίκρα της μάνας τους που έφυγε χωρίς να την αποχαιρετίσει ο πρωτότοκος γιός της.

Τα βράδια πριν κοιμηθεί πάντα κοίταζε τη φωτογραφία τους.

Ο Ομάρ με άλλους πέντε βούτηξε νύχτα το Έβρο. Οι δύο δε βγήκαν στην άλλη όχθη. Τους έφαγε το σκοτάδι. Σα το σκυλί κολύμπησε με τη φωτογραφία κρατημένη στα δόντια του, τυλιγμένη προσεκτικά σε μια νάιλον σακούλα. Έκανε σε είκοσι μέρες με τα πόδια τη διαδρομή από τα σύνορα μέχρι την Αθήνα. Περπατούσε μόνο βράδυ, δίπλα στην εθνική οδό και κοιμόταν τις μέρες όπου έβρισκε. Από την Αθήνα της αγόρασε ένα χρυσό μενταγιόν με το κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στο σημείωμα πρόσθεσε στο τέλος: «τώρα είμαι στη Δύση».


Στην Πάτρα κόλλησε σχεδόν ένα χρόνο περιμένοντας την ευκαιρία να μπουκάρει σε ένα φορτηγό με τελικό προορισμό την Αγγλία.


Τινάχτηκε στον ύπνο του με το πρώτο χτύπημα. Νόμιζε ότι ονειρευόταν. Στο δεύτερο, ο πόνος δεν του άφησε περιθώρια. Μέσα στο λιγοστό φως είδε ένα τεράστιο κεφάλι- όχι κράνος ήταν -πάνω του κι άκουσε βρισιές που δεν είχε ξανακούσει. Χέρια τον τράβηξαν από το στρώμα μαζί με τους άλλους που κοιμόταν δίπλα του και τον έσυραν έξω από την παράγκα . Ξημέρωνε. Άντρες με στολές, έφηβοι κι άντρες μισόγυμνοι ζαλισμένοι από τον ύπνο, ένα κουβάρι. Πανικός. Κι άλλες βρισιές, ξύλο, ουρλιαχτά ενώ ο ήλιος μόλις έσκαγε μύτη.

Τους συγκεντρώσανε σε μια αλάνα έξω από τον καταυλισμό. Τότε μπήκαν οι μπουλντόζες. Η επιχείρηση σκούπα σε πλήρη εξέλιξη. Οι παράγκες άρχισαν να σωριάζονται η μία μετά την άλλη. Τρίξιμο ξύλων, λαμαρίνες που πέφτανε με θόρυβο. Μόνο οι φωνές είχαν πια καταλαγιάσει. Ο Ομάρ άκουσε τους διπλανούς του να μιλάνε για απέλαση κι ασυναίσθητα έβαλε το χέρι στο στήθος του. Ανάμεσα στο τρύπιο φανελάκι και στο στέρνο του δεν υπήρχε… Εκείνη τη στιγμή κάποιος φώναξε: «Φωτιά!» κι όλοι γυρίσανε να δούνε τις φλόγες που ξεπήδησαν στο βάθος.

Ξέφυγε από το κλοιό των φρουρών και άρχισε να τρέχει σα δαιμονισμένος προς τον καταυλισμό μέσα από τα σωριασμένα ερείπια. «Θα προλάβω, θα προλάβω» έλεγε στον εαυτό του, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του. Ένοιωθε ότι τον καταδίωκαν αλλά ήταν σίγουρος πως δεν θα κατάφερναν να τον πιάσουν. Το τίναγμά του από τη μάζα, τους αιφνιδίασε και άργησαν να αντιδράσουν.

Δεν πρόλαβε. Η παράγκα είχε λαμπαδιάσει. Πάνω στο στρώμα κάτω από το μαξιλάρι καιγόταν η μοναδική φωτογραφία των διδύμων που δεν αποχωρίστηκε ούτε μια στιγμή. Η φωτογραφία που είχε κατάσαρκα συνεχώς, εκτός από εκείνη την τελευταία νύχτα . Σωριάστηκε κάτω και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Είχε να κλάψει από δέκα χρονών. Από την ημέρα που αμερικανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τη Νάκα σκοτώνοντας 25 ανθρώπους -ανάμεσά τους ήταν οι δύο καλύτεροι φίλου του. Εκείνη τη μέρα είχε ορκιστεί ότι θα έφευγε για πάντα από το Αφγανιστάν.

'Ακουσε μια λαχανιασμένη ανάσα πίσω του. Δεν γύρισε. Ένα χέρι τον ακούμπησε στη πλάτη κι έμεινε εκεί. Συνέχισε να κλαίει κουβαριασμένος στο χώμα δίπλα στις φλόγες. Το χέρι τον χτύπησε μαλακά κι αδέξια δυο τρείς φορές. Γύρισε και είδε ξαφνιασμένος έναν άντρα με στολή να του λέει ήρεμα : «Έλα σήκω! Πάμε…Τελείωσε.»

Στο λεωφορείο της μεταγωγής των ανηλίκων μπήκε τελευταίος. Στο πρώτο σκαλί κοντοστάθηκε. Κρατήθηκε από τις μπάρες, έγειρε πίσω το σώμα του και κοίταξε το πρόσωπό του στον πλαϊνό καθρέφτη. Ήταν το πρόσωπο ενός άντρα με αποκαΐδια πάνω στο πυκνό χνούδι που είχε σχηματίσει μουστάκι και άρχίζε να καλύπτει το πηγούνι. Όμως τα μεγάλα μαύρα μάτια που τον κοίταζαν από τον σκονισμένο καθρέφτη ήταν τα μάτια της αδελφής του.



Η ιστορία, αν και βασίστηκε σε πραγματικά περιστατικά είναι φανταστική. Όμως επειδή τα σενάρια της ζωής συνήθως υπερβαίνουν τα σενάρια της φαντασίας, μπορείτε να την εκλάβετε ως αληθινή και να αναρωτηθείτε Τι Απέγιναν οι Συλληφθέντες της Πάτρας;

Μουσική: Paris, Texas του Ry Cooder, από την ομώνυμη ταινία του Wim Wenders

-Μην ακούσω...

…σήμερα κανέναν να λέει ότι ζεσταίνεται!

Μουσική: Too darn hot, του Cole Porter από το μιούζικαλ Kiss me, Kate. (διασκευή του έργου του Σαίξπηρ, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι ) με τη Stacey Kent.

Σα σήμερα

Ένας φίλος που ήταν στην συνέντευξη τύπου το πρωί, με ειδοποίησε ότι είχε εξασφαλίσει μια πρόσκληση και για μένα «αλλά να είσαι πάνω νωρίς» συμπλήρωσε, «γιατί θα πάμε στα καμαρίνια να του δώσω μερικά cd ελληνικής μουσικής που του υποσχέθηκα…»

Η προοπτική να συναντήσω τον Καναδό μουσικό παραγωγό, συνθέτη και ερμηνευτή Daniel Lanois – ο πρώτος του δίσκος το Acadie παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου- με έκανε να ανηφορήσω στο Λυκαβηττό πολύ νωρίς, σχεδόν τρεις ώρες πριν τη συναυλία. Όταν έφτασα επάνω, εκτός από μερικούς πιτσιρικάδες που κάνανε σουτ στη νότια μπασκέτα, δεν υπήρχε ψυχή. Πλησίασα και ένας από αυτούς μου παίξε την μπάλα. Σούταρα, μπήκε καλάθι και μου την ξαναπέταξε. Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να παίζαμε κανένα μονό για να περάσει η ώρα. Ήμασταν όμως πέντε. Δυο εναντίων τριών θα ήταν κάπως άνισο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ψηλός μαύρος, ο Daryl όπως μας συστήθηκε και ρώτησε αν μπορούσε να παίξει μαζί μας. Χωριστήκαμε αμέσως και αρχίσαμε χωρίς να μετράμε, για ζέσταμα και για να δούμε αν ήταν ισοδύναμες οι ομάδες.

Τα μονά παιχνίδια στο μπάσκετ παίζονται στο μισό γήπεδο και είναι σαφώς πιο εύκολα από τους κανονικούς αγώνες που τρέχεις ασταμάτητα πάνω κάτω. Μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα και αρκετά γρήγορα με ωραίες φάσεις που κανένα χρονόμετρο δε διακόπτει γιατί ένας παίκτης ξεχάστηκε μέσα στη ρακέτα περιμένοντας assist για να σκοράρει. Κυρίως όμως τα μονά είναι διασκέδαση, αφού παίζεις για το κέφι σου και μόνο. Οι κανόνες παιχνιδιού διαφέρουν από παρέα σε παρέα. Οι περισσότεροι όμως παίζουν "στα 21", που σημαίνει ότι κερδίζει η ομάδα που φτάνει πρώτη στα εικοσιένα καλάθια που μετράνε ένα πόντο το καθένα εκτός από τα τρίποντα που μετράνε διπλά. Όσο για τις αμφιλεγόμενες φάσεις οι παίκτες αποφασίζουν από κοινού, αν κάποιος έκανε φάουλ ή πάτησε έξω από το γήπεδο και βέβαια μερικές φορές υπάρχουν γκρίνιες και τσακωμοί.

Εκείνο το απόγευμα γίνανε μερικά πολύ ωραία μονά. Αν και άγνωστοι μεταξύ μας, δέσαμε και παίξαμε δυνατά παρά τη ζέστη με θεαματικές πάσες, αιφνιδιασμούς και δύο τρία μαγικά καρφώματα του Daryl. Έπαιζε καταπληκτικά. Είχε μοναδικό ρυθμό, σχεδόν χορευτική κίνηση στις ντρίπλες και στα ευθύβολα σουτ του. Κυρίως όμως τον χαρακτήριζε το φίλαθλο πνεύμα: μοίραζε μπαλιές σε όλους στους συμπαίκτες του αλλά και επιδοκίμαζε με ενθουσιασμό τις επιτυχίες των αντιπάλων.

Σταματήσαμε όταν πια τον αγωνιστικό χώρο άρχισαν να καταλαμβάνουν τα αυτοκίνητα. Ο φίλος με τις προσκλήσεις άργησε να έρθει και έτσι η επίσκεψη στα καμαρίνια έμεινε για το τέλος της συναυλίας. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα, οι προβολείς φώτισαν το θέατρο του Ζενέτου και όταν ο Daniel Lanois εμφανίστηκε με το συγκρότημά του μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε: ο Daryl ήταν επί σκηνής στα κρουστά αρχικά και μετά στο μπάσο! Είχα ένα λόγο παραπάνω να απολαύσω τη συναυλία.

Το κοινό δεν ήταν πολυπληθές αλλά μυημένο και ενθουσιώδες. «Ο Daniel Lanois και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν μάγεψαν το Αθηναϊκό κοινό…» όπως συνηθίζουν να λένε τα ρεπορτάζ του Μega για όλες τις συναυλίες του Μεγάρου. Η απογείωση όμως ήρθε στο τέλος με την μοναδική δεκάλεπτη εκτέλεση του Indian Red που περιέχεται στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Lanois, For The Beauty Of Wynona και είχε κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά.

Μετά τη συναυλία, την ώρα που κατεβαίναμε στα καμαρίνια, ο φίλος-που αγνοούσε τα του μπάσκετ- μου έδειξε τα CD που είχε φέρει για να χαρίσει στον Lanois. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή ελληνικής μουσικής. Θυμάμαι ότι ένα από αυτά ήταν τα Λειτουργικά με τη Φλερύ Ντανωνάκη.

Η πόρτα στο καμαρίνι ήταν ανοιχτή και όλο το συγκρότημα ήταν εκεί. Δεν είχαμε προλάβει να μπούμε κι ο Daryl Johnson ήρθε προς το μέρος μου και γελώντας είπε: «Hi ! Give me five!» σηκώνοντας το χέρι στον κλασσικό αφροαμερικάνικο χαιρετισμό που συνηθίζουν πολύ οι παίκτες του μπάσκετ. «Take five!», του είπα με νόημα, χτυπώντας δυνατά την παλάμη μου στη δικιά του. Κι ενώ όλοι μας κοιτούσαν με απορία, συνέχισε: «Where you at the concert? Did you enjoy it?»

-Yes, it was great! You played wonderfully...
-You too! Απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι.

Κατά σατανική σύμπτωση σήμερα που αποφάσισα να ξανακούσω το The Maker, μετά από πολύ καιρό, από το ένθετο βιβλιαράκι του Acadie έπεσε η πρόσκληση της συναυλίας που, αν προσέξατε γράφει: 13 Ιουλίου 1993. Βρήκα μια σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Daryl από συναυλία στη Δανία το 2005 . Είναι ένας πολύ καλός μουσικός και μπορώ να πω με απροκάλυπτη περηφάνια ότι έχω παίξει μαζί του, σα σήμερα πριν από δεκάξι χρόνια. Μπάσκετ.

Μουσική : The Maker απο το Acadie τον πρώτο δίσκο του Daniel Lanois
Και για όσους δεν το έχουν πληροφορηθεί ακόμα: Το ασημένιο μετάλλιο κατέκτησε η Εθνική Εφήβων του μπάσκετ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα...

Γιώργος Αυγερόπουλος:

Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας...

Πρόλαβα μια εποχή όπου οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι και όχι τηλεπερσόνες και μεγαλοπαράγοντες. Τότε τα δελτία ήταν μισής ώρας και έπαιζαν πραγματικές ειδήσεις, ενώ οι εφημερίδες στηρίζονταν στο ρεπορτάζ. Πρόλαβα μια εποχή όπου ο κόσμος αισθανόταν το δημοσιογράφο δίπλα του, σύμμαχο ενάντια στην αδικία και όχι ένα λαμόγιο.

Αυτά συνέβαιναν πριν από 20 χρόνια. Σήμερα τα τηλεοπτικά δελτία έχουν μετεξελιχθεί σε lifestyle μαγκαζίνο η σε εκπομπές γνώμης όπου ο θεατής πρώτα ακούει το σχόλιο και έπειτα την είδηση. Οι εφημερίδες, από την άλλη, έχουν γίνει πολυέντυπα που προσφέρουν αυτοκίνητα, σκάφη, σπίτια, σερβίτσια και 2 ταινίες dvd στον αποβλακωμένο αναγνώστη τους. Περιγράφουν μάλιστα με λεπτομέρειες συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ, όπως αυτή των Καραμανλή – Ερτογάν.

Πέρα από τις ευθύνες των εκδοτών – ιδιοκτητών, πέρα από την οικονομική κρίση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μαστίζει το χώρο της ενημέρωσης έχουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, μεμονωμένα και συλλογικά.

Σχετικά με την προσωπική ευθύνη του καθενός μας βλέπω πως το επάγγελμα έχει γεμίσει με ανθρώπους που λένε πρόθυμα "ναι" σε όλα για να επιβιώσουν. Μωροφιλόδοξοι που δεν πειράζει να κάνουν λίγες εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά τους, προκειμένου να γίνουν διάσημοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ζητηθεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι "γιατί αυτό κάνει νούμερα" μπορεί και να πηδήξουν. Σε συζητήσεις γύρο από αυτό το θέμα έχω ακούσει τις πιο παράδοξες απαντήσεις: "Αν δεν το κάνω εγώ, θα είναι κάποιος άλλος" , ή "εγώ εντολές εκτελώ". Το πρώτο μου θυμίζει απαντήσεις διεφθαρμένων Μεξικανών αστυνομικών που συνεργάζονται με τα καρτέλ των ναρκωτικών. Το δεύτερο μου θυμίζει τις απαντήσεις των ναζί εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης.

Σχετικά τώρα με τη συλλογική ευθύνη, αυτή βρίσκεται στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων. Οι απεργίες και οι καταγγελίες είναι καλές σε ό,τι έχει να κάνει με τα κρίσιμα εργασιακά ζητήματα. Τι γίνεται όμως με την ουσία του πράγματος, με την ποιότητα της δουλειάς; Τίποτα. Η μεγαλύτερη ένωση δημοσιογράφων της χώρας δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την επαγγελματική επιμόρφωση των μελών της. Με άλλα λόγια, "η δημοσίευσις που αποτελεί την ψυχή της δικαιοσύνης" έχει αφεθεί στην τύχη της.

Είναι χαρακτηριστικό πως από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Ιούλιο του 2009 η ΕΣΗΕΑ είχε οργανώσει μόνο ένα σεμινάριο ορθοφωνίας και ένα συνέδριο με τίτλο "Η ποίηση σήμερα". Την ίδια περίοδο δεν οργανώθηκε τίποτα για τις νέες τεχνολογίες ή που να εξετάζει ζητήματα ηθικής και αξιοπιστίας στην ενημέρωση. Θα αισθανόμουν ειλικρινά χαρούμενος αν έβρισκα στον ιστότοτοπο της Ένωσης έστω και μία καταδικαστική ανακοίνωση για το ρεπορτάζ με την υποτιθέμενη συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν. Δεν βρήκα τίποτα. Και θα ήμουν ευτυχής αν μάθαινα ότι το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων κήρυξε 24ωρη απεργία σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό απαιτώντας να ανέβει η ποιότητα του δελτίου. Μέχρι να συμβεί αυτό θα ενημερώνομαι από το διαδίκτυο και θα κοιτώ τη χώρα μου με τα μάτια ενός ξένου. Θα βλέπω τα ΜΜΕ να μαστίζονται από τις επεμβάσεις κέντρων εξουσίας και να αποτελούν πεδίο δράσης μηχανισμών διοχέτευσης πληροφοριών. Θα βλέπω δημοσιογράφους να χορεύουν χέρι χέρι με πολιτικούς το χορό του Ζαλόγγου. Με ολέθριες συνέπειες για τον κλάδο, την ενημέρωση την κοινωνία και τη δημοκρατία.

Το άρθρο που διαβάσατε είναι του Γιώργου Αυγερόπουλου δημοσιογράφου και δημιουργού της πολυβραβευμένης σειράς ντοκιμαντερ Εξάντας. Δημοσιεύθηκε το Σάββατο 11 Ιουλίου 2009, στον ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΥΠΟ, την δεκαεξασέλιδη εφημερίδα που εκδίδουν οι απολυμένοι δημοσιογράφοι του Ελεύθερου Τύπου.

Ladies and gents...

turn up

your sound system

to the sounds of the guitar

played by ...

Carlοs Santana

y



oigan




como va




su ritmo




Ο.Α.Κ.Α - 08 JULY `09




Maria Maria by Calros Santana

With Love And Peace From Carlos Santana…

Γούντστοκ στην Καλογρέζα

Ο «παντοτινός χίπης» στάθηκε πάνω από τα σουξέ

IIIα. Hammam

Σαν να μην έφτανε η βροχή και η αυξημένη κίνηση της Παρασκευής, τα δύο ασθενοφόρα που κατευθυνόταν στο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Hacettepe προκάλεσαν οριστικό έμφραγμα στην Talatpaşa Bulvarı. Ο καθηγητής Ναζίμ Μπαϊκάλ ζήτησε από τον οδηγό να πιάσει τη δεξιά λωρίδα και κατέβηκε από το αυτοκίνητο.

Το χαμάμ του Karacabey, ήταν σχεδόν ένα χιλιόμετρο μακριά αλλά προτιμούσε να περπατήσει μες στο αγιάζι του Μάρτη και στη βροχή, παρά να μείνει εγκλωβισμένος κι άλλο στην κίνηση της λεωφόρου. Πήγαινε τακτικά σε αυτό ιστορικό χαμάμ της Άγκυρας, που άρχισε να λειτουργεί το 1440 επί Murat II και ονομάστηκε έτσι στη μνήμη του Karacabey αξιωματούχου του Σουλτάνου. Απόψε το χρειαζόταν όσο ποτέ άλλοτε να βρεθεί εκεί-έστω και για λίγο.

Στις δώδεκα το βράδυ θα απαντούσε θετικά. Το προσωπικό στοίχημα του Ρετζέπ, με ένα περίεργο τρόπο από τη μια στιγμή στην άλλη είχε γίνει και δικό του στοίχημα. Αναρωτήθηκε τι ήταν αυτό τελικά που τον έκανε να αποφασίσει να πει το ναι. Η πιο πιθανή εξήγηση ήταν ότι ήθελε να ταράξει το τέλμα της τακτοποιημένης ζωή του που κινιόταν με απόλυτη ακρίβεια στο σταθερό ρυθμό των ακαδημαϊκών ετών.

«Τρία κιλά…» σκέφτηκε μόλις ξεντύθηκε και είδε το στομάχι του στο ημίφως, «πρέπει να χάσω τρία κιλά επειγόντως». Ύστερα θυμήθηκε τα γεμάτα καμπύλες σώματα των γυναικών στους πίνακες του Gérôme, του Debat-Ponsan, και κυρίως του Ingres και παρηγορήθηκε αρκετά. Του άρεσαν οι σκηνές των χαμάμ που αποτύπωσαν οι οριενταλιστές ζωγράφοι του 19ου αιώνα. Του θύμιζαν την νηπιακή του ηλικία στην Κωνσταντινούπολη, όταν μπορούσε ακόμα να πηγαίνει στη γυναικεία πτέρυγα του χαμάμ με τη μητέρα του, τις αδελφές και τις θείες του. Οι μνήμες εκείνης της εποχής- εικόνες, μυρωδιές και ήχοι -παρέμεναν ζωντανές κι όλες μαζί συμπυκνώνονταν στον πίνακα του Ingres, Turkish Bath.

Ήταν πολύ ήσυχα απόψε. Δυο νεαροί καθόταν σε μια από τις κόχες που υπήρχαν περιμετρικά της αίθουσας, έριχναν πάνω τους νερό και κουβεντιάζανε χαμηλόφωνα. Ο Χασάν μόλις είχε αρχίζει να σαπουνίζει ένα ευτραφή μεσήλικα που ήταν ξαπλωμένος. Τον είδε να μπαίνει, τον χαιρέτησε με τα χέρια γεμάτα αφρούς και του έκανε νόημα ότι δε θα αργούσε να τελειώσει.

Ξάπλωσε στο ζεστό μαρμάρινο βάθρο κάτω από το θόλο με τα μικρά γυάλινα ανοίγματα στο σχήμα αστεριού. Μια νύχτα το περασμένο καλοκαίρι- Αύγουστος πρέπει να ήταν- η πανσέληνος βρέθηκε ακριβώς πάνω από αυτό το θόλο. Ξαφνικά και για λίγα μόλις λεπτά το φως του φεγγαριού εισέβαλε στο εσωτερικό σε γαλάζιες δέσμες μέσα στην αχλύ των ατμών. Απόψε τα αστέρια ήταν κατάμαυρα.

Γύρισε μπρούμυτα και προσπάθησε να αδειάσει το μυαλό του από κάθε σκέψη. Υπό κανονικές συνθήκες το κατάφερνε εύκολα. Απόψε όμως ήθελε αρκετή προσπάθεια και δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Έκλεισε τα μάτια του και συγκέντρωσε την προσοχή του στις πρώτες σταγόνες ιδρώτα που άρχισαν να κυλάνε στη ραχοκοκαλιά του κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια των σπονδύλων. Μετά από λίγο χάθηκε...

Συνεχίζεται…


Εικόνα: Ο πίνακας του Gérôme, Moorish Bath, 1870

Μουσική: Kashf του Anouar Brahem από το δίσκο Thimar, 1998

Έχει γούστο...

...όταν ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις μια παιδική χορωδία να τραγουδάει Χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Μπαίνεις αμέσως σε ένα κλίμα γιορτινό, λες ώρα είναι να κατεβάσω το δέντρο από το πατάρι και να αρχίζω να το στολίζω. Αρχίζεις να λογαριάζεις τα δώρα που θα πάρεις για τους φίλους σου, τα δώρα που θα σου κάνουν εκείνοι, τον δέκατο τρίτο μισθό, τις βασιλόπιτες, τα ρεβεγιόν…κάποια στιγμή όμως το σκέφτεσαι πιο ψύχραιμα και αρχίζεις να ανησυχείς γιατί το ημερολόγιο δείχνει Δευτέρα 6 Ιουλίου, η θερμοκρασία είναι πάνω από τριάντα βαθμούς, κάποιοι ήδη έχουν σαλπάρει για τις καλοκαιρινές τους διακοπές ενώ οι υπόλοιποι ετοιμάζονται.

Τηλεφωνείς ωστόσο στη ΕΡΤ για να τους ευχηθείς –αν εκεί έχουν Χριστούγεννα και δουλεύουν τέτοια μέρα οι άνθρωποι- το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι ένα τηλεφώνημα. Λες τα Χρόνια Πολλά, κι αντί να ακούσεις ένα ευχαριστώ αντί να σου ανταποδώσουν τις ευχές, σε βάζουν στην αναμονή, μετά σε συνδέουν με το αθλητικό τμήμα, το ραδιόφωνο- που ευτυχώς δεν έχει ζωντανή μετάδοση από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας του 1896 - μετά πάλι αναμονή για να εισπράξεις τελικά μετά από έξι λεπτά ένα νευριασμένο « Θα ενημερώσουμε τη ροή του προγράμματος» και βέβαια δεν μπορείς παρά να απορήσεις «Καλά, ακόμα δεν το έχουν πάρει είδηση ότι μεταδίδουν σε επανάληψη ένα γιορταστικό Έχει γούστο με τη Μπήλιω Τσουκαλά ;»

Στο μεταξύ από το βάθος, από τα συνεχή κουδουνίσματα φαίνεται ότι το τηλεφωνικό κέντρο έχει ανάψει, εξ ου κι ο εκνευρισμός της τηλεφωνήτριας. Η ροή του προγράμματος όμως απτόητη συνεχίζει να μεταδίδει…τώρα ας πούμε τα τραγούδια με την παιδική χορωδία με τα τριγωνάκια αντικατέστησαν παραδοσιακοί χοροί από το Λύκειο των Ελληνίδων. Ενδιαμέσως η Μπήλιω με γιορτινό χαμόγελο δεν παραλείπει να εύχεται Καλή Χρονιά στους τηλεθεατές και στους καλεσμένους της. Σας αφήνω κάπως βιαστικά γιατί θέλω να δω τη συνέχεια…

Καλού κακού... The Christmas Song - Nat King Cole

Η ΝΕΤ συνεχίζει απτόητη! Σήμερα 7.7.09 μαθαίνουμε από την ίδια εκπομπή ότι είναι 7 Ιανουαρίου, χωρίς να διευκρινίζεται το έτος.

Αλλαγή φρουράς

.

.

Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη

Σύνταγμα
00:01 (5.7.09)


Μουσική: Variation Ten, με το τρίο του Jacques Loussier από το δίσκο
Beethoven: Allegretto From Symphony No. 7, Theme And Variations, 2003

Συλλήβδην… αειθαλές.

Αυτήν την ιστορία την ξέρω χρόνια, μα δε μπορώ να θυμηθώ αν μου τη διηγηθήκανε ή την διάβασα κάπου. Δε μπορώ να θυμηθώ ούτε τι όργανο έπαιζε ο ανατολίτης μουσικός, ο πρωταγωνιστής της- κατά πάσα πιθανότητα όμως ήταν έγχορδο. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν καθόταν όλη μέρα στην αυλή του σπιτιού του και έπαιζε. Ξαφνικά τα τραγούδια του αντικαταστάθηκαν από μία νότα. Μια και μοναδική νότα που επαναλάμβανε ακατάπαυστα όλη τη μέρα. Το ίδιο έκανε και τις επόμενες μέρες. H γυναίκα του στο τέλος δεν άντεξε το μαρτύριο και του φώναξε αγανακτισμένη: «Άνθρωπέ μου, παίξε κάτι άλλο, επιτέλους!» Εκείνος σταμάτησε, την κοίταξε έκπληκτος και της απάντησε: « Μα γιατί, αφού βρήκα τη νότα;»

Αν οι λέξεις σε ένα κείμενο είναι ότι οι νότες για τη μουσική, πολύ θα ήθελα να είχα την τύχη του ανατολίτη μουσικού. Τότε θα άφηνα κατά μέρος όλες τις άλλες λέξεις και τους άπειρους συνδυασμούς που μπορεί να κάνει κανείς χρησιμοποιώντας τις. Θα την υιοθετούσα οριστικά και καθημερινά ή ανά δύο μέρες θα έκανα μια ανάρτηση που θα περιείχε αυτή και μόνο τη λέξη. Μια φορά ή περισσότερες. Με κεφαλαία ή πεζά γράμματα, όρθια ή λοξά. Πιστέψτε με, δε θα το κανα για να αποφύγω τον κόπο- γιατί κάθε φορά θα αναρωτιόμουνα μέχρι βασανισμού αν παραμένει για μένα η μια και μοναδική.

Έχω δύο λέξεις κατά νου αλλά δυσκολεύομαι να διαλέξω. Είναι οι λέξεις «συλλήβδην» και «αειθαλές». Την πρώτη την συνάντησα σε αρχαίο κείμενο στην τρίτη Λυκείου, είναι επίρρημα και σημαίνει: συνολικά, περιληπτικά. Με εντυπωσίασε τόσο που άρχισα να τη γράφω σε τοίχους, πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ πριν και δεν επανέλαβα όταν πια είχε περάσει ο πρώτος φλογερός έρωτας που μου ξύπνησε. Η δεύτερη, το αειθαλές είναι σύνθετη από το αεί (πάντα) + θάλλω (ανθίζω, βλασταίνω, είμαι ακμαίος, αειθαλή φυτά: αυτά που διατηρούν το φύλλωμά τους και το χειμώνα). Αειθαλές λοιπόν το πάντα θαλερό, το αενάως ακμαίο.

Σίγουρα σκέφτεστε ότι κατέληξα αυτές λόγω της σημασίας τους. Όχι! Αυτό που με γοητεύει είναι κυρίως ο ήχος τους, η γεύση που αφήνει στο στόμα η προφορά τους. Ο ρυθμός που παράγεται από τον συνδυασμό των συμφώνων τους. Δωρικός του στιβαρού συλλήβδην και ιωνικός, ανάλαφρος και ανέμελος του αειθαλούς. Δεν υποτιμώ καθόλου την αξία των φωνηέντων σε αυτές τις λέξεις-τα αλλεπάλληλα «ι» στο συλλήβδην ή την στενή γειτνίαση του άλφα με το δίφθογγο έψιλον γιώτα, στο αειθαλές που αφήνει το ηχείο για λίγο ανοικτό, για να κλείσει στη συνέχεια με τη γλώσσα πάνω στην οδοντοστοιχία με το θήτα που ακολουθεί.

Τελικά όμως δεν καταφέρνω να διαλέξω ανάμεσά τους κι αυτό νομίζω ότι είναι σοβαρή ένδειξη ότι καμία από αυτές δεν είναι η λέξη μου. Ίσως εκείνη, η μοναδική, μου είναι ακόμα άγνωστη ή πάλι μπορεί να υπάρχει μέσα μου, να υπάρχει στο λεξιλόγιό μου αλλά δεν έχει νικήσει ακόμα όλες τις άλλες για να μπορεί να αναδυθεί και τελικά να επικρατήσει.

Θα συνεχίσω να την αναζητώ με την επιμονή και την υπομονή του ανατολίτη μουσικού. Αν και φοβάμαι ότι άμα την βρω και αρχίσω να χρησιμοποιώ αποκλειστικά και μόνο αυτή στις αναρτήσεις, θα διαμαρτυρηθείτε λέγοντας: «Άνθρωπέ μου, γράψε κάτι άλλο επιτέλους!» Και τότε φυσικά θα απαντήσω: «Μα γιατί, αφού βρήκα τη λέξη;»

Στην αγαπημένη μου M. Σ

Μουσική: Offering των Ravi Shankar και Philip Glass

από το καταπληκτικό δίσκο, Passages του 1990 .

Μπαλόνια και Κορδέλες

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πλατεία Κοτζιά, το μεσημέρι της Τρίτης 30/6, στις 3μμ. Κάτοικοι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες του κέντρου και των γύρω περιοχών κύκλωσαν με χρωματιστές κορδέλες και μπαλόνια το Δημαρχείο και με σύνθημα “Ψάχνουμε Δήμαρχο” ζήτησαν από το Νικήτα Κακλαμάνη και το Δημοτικό Συμβούλιο να μπουν μπροστά στις κινητοποιήσεις τους για τη διάσωση του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας.

Ο Δήμαρχος Αθηναίων επιχείρησε και πάλι να απαξιώσει τους συλλόγους και φορείς που διαμαρτύρονται, δηλώνοντας στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου οτι “όλα αυτά υποκινούνται από έναν επιχειρηματία της Πλατείας Θεάτρου κι οτι οι σύλλογοι που φέρονται οτι υπογράφουν, δεν έχουν ιδέα για την κινητοποίηση” - κάτι που δεν αντέχει ούτε σε σοβαρή απάντηση.

Η Κίνηση Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου επαναλαμβάνει οτι απαιτεί από την Πολιτεία να εκπονήσει ολοκληρωμένο ρυθμιστικό σχέδιο για την αναβάθμιση της περιοχής και ζητάει από όλους τους φορείς της άμεση ενεργοποίηση.

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Μουσική: Το γερμανικό τραγούδι 99 Luftballons στην αγγλική του εκδοχή

-99 Red Ballons- από την Nena

...και καλό μήνα σε όλους!

Από την Καθημερινή: Οταν τα προβλήματα του κέντρου της Αθήνας αλλάζουν γειτονιά

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα blogs του Maximus, της Mermy Blue, του λι8οξόος, του Prokopi Douka, του John Black, του seagazing και των Άνεργων Δημοσιογράφων.