Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Η βόλτα με τον Ορέστη


Σποράκι του δημοτικού με κοντά παντελόνια. Ξεκίνησε στα σκοτεινά για το σχολείο. Γκρίζος χιονιάς κι ας ήταν ακόμα τέλη Οκτώβρη. Είχε χαρά. Το πρώτο χιόνι της χρονιάς ήταν πανηγύρι. Παίζανε πόλεμο μέχρι να μουσκέψουν ολόκληροι κι ύστερα ζέσταιναν κόκκινα δάχτυλα στη σόμπα της τάξης, με μάτια αλλοπαρμένα από τη μάχη.

Στα μισά του δρόμου άκουσε πίσω του οπλές να χτυπούν το καλντερίμι. Γύρισε τη στιγμή που το άλογο με ένα τρομερό χλιμίντρισμα σήκωνε τα μπροστινά του πόδια και στάθηκε όρθιο. Είδε ψηλά, πολύ ψηλά στον άσπρο ουρανό το κεφάλι του ζώου να αφήνει στο αέρα ζεστό χνώτο κι ύστερα να κατεβαίνει πάλι στη γη.

«Ορέστη, τι κάνεις;» είπε χαϊδεύοντας το κεφάλι του ζωντανού που ήρεμο μετά την έκρηξη τον είχε πλησιάσει. «Πότε θα με πας τη βόλτα που μου χεις τάξει;» συνέχισε πιο δυνατά, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καβαλάρη με τα στρατιωτικά που γέλασε με τις γαλιφιές και απλώνοντας χέρι στο μικρό είπε: «Έλα! Σήμερα θα σε πάει βόλτα ο Ορέστης».

Τον άρπαξε και τον σήκωσε το αέρα. Πριν τον καθίσει μπροστά, ο μικρός είδε ότι στα μουστάκια του θείου Τάσου είχαν σταθεί νιφάδες. Κρατήθηκε από τη χαίτη καθώς το άλογο άρχισε να καλπάζει. Ο αέρας φαινόταν πιο παγωμένος τώρα και το χιόνι, μικρές βελόνες του έκαιγε τα μάγουλα. Κράτησε τη ανάσα του μέχρι που φτάσανε πίσω, στο σπίτι.

Ο πατέρας του στη αυλή φτυάριζε το χιόνι. Σταμάτησε και τους κοίταξε ανήσυχος. Ξεπέζεψαν. «Μας χτύπησαν Γιάννη οι άτιμοι…». Το φτυάρι έφυγε από τα χέρια και βούλιαξε στο χιόνι. Τα χέρια άνοιξαν διάπλατα κι έκλεισαν απότομα σε μια αγκαλιά που έκρυψε το βούρκωμα. Ύστερα χώρισαν, έκαναν από ένα βήμα πίσω. Το κάθε βλέμμα έμεινε προσηλωμένο στο πρόσωπο του άλλου παρατείνοντας τον αποχωρισμό.

Πήρε τα χάμουρα από τα χέρια του μικρού και με ένα σάλτο καβάλησε. Σπιρούνισε τα πλευρά του ζώου κι εκείνο χύθηκε μπροστά, καλπάζοντας κάτασπρο και περήφανο. Άλογο κι αναβάτης χάθηκαν στο χιονιά. «Πότε θα με ξαναπάει βόλτα ο θείος με τον Ορέστη;» ρώτησε ο μικρός τον πατέρα του καθώς μπαίνανε στο σπίτι. «Άμα τελειώσει ο πόλεμος.» του αποκρίθηκε εκείνος σκουπίζοντας τα μάτια. «Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος;» επέμενε ο μικρός. «Όταν νικήσουμε» είπε ο πατέρας κι έβαλε την αμπάρα της πόρτας.





Κάθε χρόνο, σα σήμερα την ώρα του φαγητού έλεγε αυτή την ιστορία. Του άρεσε να διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τί συνέβη το πρωί της μέρας που κηρύχτηκε ο πόλεμος του `40. Τη μέρα που έκανε την πρώτη και τελευταία βόλτα του καβάλα στον Ορέστη-ούτε το άλογο ούτε ο καβαλάρης γύρισαν από το μέτωπο.

Τώρα που ο πατέρας μου δεν είναι πια εδώ, έπρεπε με τη σειρά μου να τη διηγηθώ.



Μουσική: Gnossienne Nº 3 σύνθεση του Erik Satie -



24 σχόλια:

vague είπε...

..και καλά έκανες.
Τι θα ήταν η Ιστορία, χωρίς αυτές τις ιστορίες;

Θεία Θ είπε...

...άλλωστε κι ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα.
(Πάντα συγκινητικές οι αναρτήσεις σας)
Τώρα ο πατέρας σας σίγουρα κάνει πολλές βόλτες με τον Ορέστη και βλέπει αφ' υψηλού τα μέτωπα σε όλη τη γη ελπίζοντας για την πανανθρώπινη ειρήνη. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια άλλα παιδιά κάποτε να το ζήσουν αυτό.

Μαρία Δριμή είπε...

Διάβασα και ξαναδιάβασα το κείμενο τρεις φορές απανωτά για να το χορτάσω και για να ακούσω ολόκληρη τη gnosienne.
Εδώ δεν ταιριάζει το "Ο πατέρας μου, φεύγοντας, δώρισε μισόν αιώνα στην παιδική μου ηλικία"; Πόσες ιστορίες που ακούγαμε από τους παλιότερους ανθρώπους δεν ηχούσαν στα παιδικά μας αυτιά σαν τα ελκυστικότερα παραμύθια και δεν τις επαναλαμβάναμε, με τη σκέψη ή με το λόγο, με την πρώτη ευκαιρία;

Καλό απόγευμα, Τσαλαπετεινέ.

ELvA είπε...

Το βρισκω ομορφο που διηγηθηκες μια οικογενειακη σου αναμνηση,στη μνημη του πατερα σου.
Γιατι τι αλλο ειναι 'ιστορια' εκτος απο γεγονοτα που σημαδευσαν ανθρωπους και τοπους στο παρελθον;

Υ.Γ
Γνωστο και το πολυ καλο κομματι του Ε. Satie, που ταιριαζει στο κλιμα της διηγησης.

Φιλια απο Sverige ;)

navarino-s είπε...

Να είσαι καλά Τσαλαπετεινέ μου που κάθε τόσο έρχεσαι και μας παίρνεις με το δικό σου άλογο για μια απίθανη βόλτα που μπορεί λίγο να μας γρατζουνάει τα εσώψυχα μας αλλά μας γεμίζει και με μια γλύκα ανθρώπινης ζεστασιάς και ελπίδας!

Ανώνυμος είπε...

Τσαλαπετεινέ σ'ευχαριστώ για την ιστορία; για τους δικούς μου λόγους. Δεν έχει άλλωστε σημασία. Σ'ευχαριστώ.

k είπε...

Πολύ "όμορφη" ιστορία Τσαλαπετεινέ μου. Ήμουν εκτός κλίματος σήμερα μέχρι τώρα. Κάτι τέτοιο αναζητούσα θαρρώ. Καλησπέρα.

DonnaBella είπε...

ki egw eixa xehasei, eixe aposhmasiopoihthei to "san shmera" mesa mou. (me tromazei na xehnaw, aisthanomai oti hanw tis rizes mou, k pws na yparxei meta xwris to prin).

μ είπε...

Οι προσωπικές ιστορίες των πατεράδων και παππούδων μας είναι πολύ πιο αξιόπιστες και αντιπροσωπευτικές για τα ιστορικά γεγονότα της εποχής.

καλησπέρα Τσαλ :)

maximus είπε...

Τι τρυφερή ανάρτηση και μια ήρεμη δύναμη που αποπνέει. Δεν το γνώριζα το τελευταίο.. μα και πως να το γνωρίζω, αναρωτιέμαι τι μπορεί να σημαίνει αυτό για σένα, ελπίζω να έχει γλυκάνει. Σ' αυτό ήθελα να σταθώ και όχι στην ίδια την ιστορία.

Καλό ξημέρωμα

b|a|s|n\i/a είπε...

οι άνθρωποι φεύγουν. ιστορίες ξεθωριάζουν. στιγμές μένουν. και σαν μένουν με αυτή την αλήθεια συναισθημάτων πάντα οι άνθρωποι έρχονται και οι ιστορίες ζωντανεύουν.
να 'σαι πάντα καλά! με αυτή την αλήθεια συναισθημάτων. καλημέρα σου!

Σελιτσάνος είπε...

Ο δικός μου πατέρας ήταν συνάδελφος του "θείου Τάσου".Αυτός γύρισε(αν και πριν την κατάρρευση του μετώπου,αν μ'εννοείτε).Δεν μίλαγε συχνά γι αυτήν την εποχή.Κι όταν το έκανε,προσπαθούσε να δώσει έναν ανάλαφρο τόνο-κάτι σαν μια παλιά περιπέτεια.Άμυνες...

Τσαλαπετεινός είπε...

Συνοδοιπορος: … και πώς θα ήταν άραγε η Ιστορία αν περιείχε μόνο αυτές τις μικρές ιστορίες; Ίσως τελικά ως ανάγνωσμα να ήταν πιο ελκυστικό.

Θεία Θ : Ωραία εικόνα αυτή, στο μπαλκόνι του ουρανού! Ακόμα κι αν από εκεί έχει θέα σε όλα τα μέτωπα του κόσμου.

Maria Jose : Ακόμα και οι μικρές ιστορίες, όπως αυτή μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που διαδραματίστηκαν φαντάζουν σημαντικές. Κι όταν μεταφέρονται από γενιά σε γενιά εμπλουτίζονται από τα μικρά απειροέλαχιστα στοιχεία που προσθέτουν οι αφηγητές.

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva: Καλά το λες – το είχα σκεφτεί αλλά τελικά δεν συμπλήρωσα ότι η διήγηση είναι «εις μνήμην» των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Αλλά είναι σχεδόν αυτονόητο. Σήμερα εδώ έσκασε μύτη δειλά ο ήλιος. Φιλιά από την Αθήνα και καλησπέρες. ;-)

navarino-s : Οι βόλτες και τα ταξίδια μπορούν να γίνονται με οποιοδήποτε μέσο. Αυτή τη φορά είχαμε τον Ορέστη μαζί μας και πήγαμε το δρόμο καβάλα.
Η γλύκα καμιά φορά προέρχεται από αυτό το μικρό… γρατζούνισμα.

Ανώνυμος : Πόσο θα με είχατε ευχαριστήσει αν ακούγατε τις παρακλήσεις μου και προσθέτατε στο σχόλιό σας ένα ψευδώνυμο…

Τσαλαπετεινός είπε...

kayadesigner : Αν σε έβαλα στο κλίμα της ημέρας, μάλλον σε έβαλα από τη πίσω πόρτα! Καλό σου απόγευμα.

DonnaBella : Οπότε όλες οι μικρές ιστορίες μπορούν να μπαίνουν με την γενική ετικέτα «εμπόδιον λησμονιάς», όπως αναγραφόταν πίσω από τις φωτογραφίες, παλιότερα.


Μανος: Μη σου πω ότι ακόμα καλύτερες είναι οι ιστορίες των γιαγιάδων και των θειάδων. Είναι πιο λεπτομερείς, πιο αναλυτικές από ότι των αντρών που λένε λιγότερα. Άμυνες…όπως λέει κι ο κύριος Σελιτσιάνος πιο κάτω.

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS : Όσο θυμάμαι κι όσο αναγνωρίζω την συνέχεια του σε μένα, δε μπορεί παρά να βγαίνει γλυκιά και ήρεμη δύναμη. Η ίδια που έβγαινε κι από κείνον όταν θυμόταν τον δικό του πατέρα.

b|a|s|n\i/a: Οι ιστορίες ξεθωριάζουν όχι όταν φεύγουν οι άνθρωποι, αλλά όταν αυτοί που μένουν τις αφήνουν να χαθούν στη λήθη. Όσο τις θυμόμαστε υπάρχει ο μίτος της συνέχειας.


Σελιτσάνος: Άλλες γενιές!
Γενικά πάντως οι άντρες δεν μιλούσαν πολύ κι όταν το κάνανε ο λόγος τους ήταν πολύ στακάτος, χωρίς πολλές περιγραφές, χωρίς αναφορές σε συναισθήματα, χωρίς συμπεράσματα. Ναι! Σίγουρα και οι άμυνες έπαιζαν το ρόλο τους.

mermyblue είπε...

πολύ συγκινητικό... να συνεχίσεις να λες αυτήν την ιστορία κάπου κάθε τέτοια ημέρα... για να μην ξεχάσουμε κ ξεχαστούμε
την μεθεορτική μου καλησπέρα

Τσαλαπετεινός είπε...

mermyblue:verba volant, scripta manent...τώρα που την έγραψα θα μείνει.

Oσο για του χρόνου- για να δεις τι προγραμματισμό έχει αυτό το μπλογκ-έχω φωτο του παππού με τη Βέμπο!

ippoliti_ippoliti είπε...

Τι τρυφερή ανάρτηση κι όχι μόνο.Πόσο με εκφράζει το σχόλιο του Navarino και η απάντησή σου.
Πολύ Καλή σου ημέρα
Υ.Γ Ηθελα να γράψω τις αναμνήσεις που "έξυσες" από τον παππού και τον πατέρα μου, το μετάνιωσα, το βρήκα εγωϊστικό

Yannis Tsal είπε...

Ωραία ιστορία... Μια μικρή παρηγορία για την απώλεια του Ορέστη και του αναβάτη του, ότι απέφυγαν πιθανή συμμετοχή στον καταστροφικό εμφύλιο που ακολούθησε.

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: ‘Άργησα αρκετά να σου απαντήσω και τώρα εκτός από το καλό απόγευμα, να σου ευχηθώ καλό μήνα. Όταν νοιώσεις έτοιμη οι αναμνήσεις θα μπουν μόνες τους στο χαρτί. Ίσως δεν έφτασε ακόμα η ώρα.



tsalapeteinos : Σε αυτή την περίπτωση ταιριάζει ο τίτλος «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» .

Είδες Ψυχή Βαθιά;

Yannis Tsal είπε...

Την είδα αδερφέ την "Ψυχή". Καλή ταινία, αν τη δεις ως "αστική" προσέγγυση. Από το Βούλγαρη ειδικά περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Όχι κατ' ανάγκη "στρατευμένο". Κάτι σαν συνέχεια των Πέτρινων Χρόνων και του χάπι Ντέι, ας πούμε. Για πιο αναλυτική ταινιοκριτική εδώ
http://kokkinompaloni.wordpress.com/2009/10/28/stin-epeteio-tou-oxi/#comment-2637

ΥΓ: Έχω ψηλές προσδοκίες για τη Λευκή Κορδέλα του Χάνεκε - ακόμα και... ο σύντροφος Δανίκας την αποθέωσε!

Σταυρούλα είπε...

Όσο τα θυμόμαστε δε σβήνουν. Αυτό θα πει ζωντανή Ιστορία!

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Φέτος που την ξαναθυμήθηκα, μέτρησα το βάρος της και το βρήκα μεγαλύτερο.