Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Πρόχειρο Διαγώνισμα





1.Να αναγνωρίσετε και να περιγράψετε με εικαστικούς όρους το παραπάνω άγαλμα.

2. Αναφέρετε επιγραμματικά τις ιδιότητες της θεότητας που απεικονίζει.

3. Γράψτε περιληπτικά την ιστορία ανεύρεσης του αγάλματος.

4. Αναφέρατε το όνομα του γλύπτη που το φιλοτέχνησε, το υλικό που χρησιμοποίησε, και το Μουσείο στο οποίο ευρίσκεται σήμερα.

5.Επιχειρήστε να εντάξετε το άγαλμα στην περίοδο της ιστορίας της τέχνης στην οποία ανήκει και αναφέρατε άλλα δύο αγάλματα ή συμπλέγματα της ίδιας περιόδου.

6.Να συγκρίνετε το άγαλμα του διαγωνίσματος με εκείνο της ίδιας θεότητας- το επονομαζόμενο «…. της Κνίδου» - που φιλοτέχνησε ο Πραξιτέλης.

7.Να αναφέρετε τουλάχιστον 5 έργα τέχνης στα οποία η ίδια θεότητα έχει κυρίαρχο ρόλο, τους δημιουργούς τους και την εποχή. (Λογοτεχνία, Λυρικό θέατρο, Ζωγραφική, Γλυπτική)

8. Να αναφέρετε τουλάχιστον ένα περιοδικό ελληνικό ή ξένο που κυκλοφόρησε με την εικόνα του αγάλματος στο εξώφυλλό του.




Χρόνος διαγωνίσματος μία ώρα. Βιβλία ανοιχτά .
Παρακαλώ να μη μιλάτε μεταξύ σας-ο καθένας στην οθόνη του!


Η εικόνα από εδώ.
Μουσική: Piece Of Cake, με το τρίο του Michel Camilo

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Χαμαί*


- Βολεύτηκες;
- Στην πλάτη μου είναι μια πέτρα.
-Ανασηκώσου λίγο να τη βγάλουμε…
-Πάρε κι αυτή, την μικρή από εδώ.
- Ωραία! Είσαι εντάξει τώρα;
-Μμμ…
-Δεν είναι ενδιαφέρουσα η προοπτική των δέντρων από δω κάτω;
-Ωχ!
-Τί συμβαίνει;
-Κάτι περπατάει πάνω στο πόδι μου!
-Δεν είναι τίποτα!
-Κάτι περπατάει σου λέω!
-Μη φοβάσαι, ένα σκαθάρι έκανε βόλτα. Το πέταξα.
-Κι αν ξανάρθει;
-Ξέχνα το μωρό μου και κοίταξε πώς τρέχουν τα σύννεφα!
-Ναι… αλλά….
-Τι είναι;
-Το χώμα είναι νωπό. Θα βραχώ.
-Έλα σήκω!
-Φεύγουμε;
-Όχι ακόμα. Θα στρώσω το παλτό μου να ξαπλώσεις.
-….
-Τώρα εντάξει;
-Καλύτερα…
-Σσσ...άκου τα πουλιά!
-...αλλά κρυώνω!
-Να βάλε το πουλόβερ μου. Ετσι μπράβο! Έλα να σ` αγκαλιάσω…ζεστάθηκες λίγο;
-Μμμ.
-Α! Τον είδες; Τον είδες;
-Ποιόν;
-Το κότσυφα που πέρασε, τώρα μόλις!
-Όχι…
-Μα πού κοιτάς επιτέλους;
- Απέναντι, το εμπορικό κέντρο…

* Χαμαί

Μουσική: Bye Bye Black bird σύνθεση του Ray Henderson του 1926,

στην κατά Miles Davis εκδοχή του.

Εδώ το ίδιο, με τον Gene Austin

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Άφες αυτοίς ....

...ου γαρίδας(ι) τι ποιούσι … © Riski


Στεναζούσης νυκτός

και του βαθέως Άδου

τρομεραί θυγατέρες,

εσάς φωνάζω, εσάς

τας Γαρίδας.


~ . ~


Τι ακαίρως τα βασίλεια

σκοτεινά κατοικείτε

του βυθού; ν' αποσπάσετε

τα δεσμά των ονείρων

τι αργοπορείτε;


~ . ~

Α ι! των βυθών αι γαρίδαι

ως ελαφρά διαλύονται

όνειρα βρέφους· χάνονται

ευθύς, γοργά εις άπειρον

βάθος οισοφάγου.




Στην Riski

που με παρέσυρε και μου έδωσε τον τίτλο.

Η ιεροσυλία επί των Ωδών του Κάλβου.

Μουσική: Claire De Lune, του Claude Debussy

με το Trio του Jacques Loussier


Ακολουθεί

η άρτι αφιχθείσα πολύτιμος συνεισφορά

του Κυρίου Σελιτσιάνου

~ . ~

Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ της πείνας αισθάνονται,

ούζον και γαρίδας ας έχωσι·

θέλει αρετήν και τόλμην

η γαριοδοφαγία.

~ . ~

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

νουν αληθείας) ετίλωσετον

Ίκαρον· και αν έπεσεν

ο τιλωθείς κ' επνίγη

ουζοπιωμένος·

~ . ~

Από πεινών όμως έπεσε,

και απέθανεν γεμάτος.

-Αν γένης σφάγιον άτιμον

ενός τυράννου, νόμιζε

εαυτόν γαρίδα.


Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Το πέρασμα

Το κύμα έχει περιοδικότητα, δεν έχει όμως ρυθμό. Ξέρεις ότι θα έρθει, αλλά δεν ξέρεις πότε. Στέκεσαι διστακτικά στο δρόμο δίπλα στο Castello a Mare και λογαριάζεις το χρόνο που θα σου πάρει να διανύσεις αυτό το βρεγμένο κομμάτι ασφάλτου για να βρεθείς στεγνός στην άλλη άκρη για να συνεχίσεις τη βόλτα σου στην προβλήτα.

Στην αρχή ξεγελιέσαι, νομίζεις ότι υπάρχει κάποιος ρυθμός. Αρχίζεις να μετράς όπως με τις αστραπές ένα, δύο, τρία …επτά…μέχρι να σκάσει το επόμενο κύμα. Μετράς πέντε- έξι φορές. Στα δέκα, στα δεκαοκτώ, στα δώδεκα δευτερόλεπτα. Βγάζεις το μέσο όρο και λες σχεδόν με σιγουριά ότι το επόμενο κύμα θα σκάσει στα τόσα δεύτερα. Ύστερα με το μάτι λογαριάζεις τα μέτρα που έχεις να διανύσεις, διαιρείς* την απόσταση d με το χρόνο t που βρήκες προηγουμένως κι υπολογίζεις με σχετική ακρίβεια την ταχύτητα υ που πρέπει να αναπτύξεις, αλλά κοντοστέκεσαι και δεν ξεκινάς γιατί δεν είσαι δα κι η Αστραπή από τη Τζαμάικα να περάσεις αέρας αυτά τα τριάντα- σαράντα μέτρα δυτικά του κάστρου του Χάνδακα.

Το ενδεχόμενο να σταματήσουν τα κύματα να υψώνονται απειλητικά και να σκάνε στο δρόμο το αποκλείεις εξ αρχής. Δε βαυκαλίζεσαι στην ιδέα ότι την ώρα που εσύ θα περνάς, εκείνη θα πάψει να κινείται για χάρη σου . Ξέρεις πολύ καλά πια ότι «τα σπλάχνα μας κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν».

Βλέπεις τους άλλους περιπατητές της προβλήτας. Κοντοστέκονται- όχι τόσο για να υπολογίσουν όπως εσύ μα για να πάρουν βαθειά ανάσα- και ύστερα τρέχουν κοιτάζοντας ανήσυχοι κατά τη μεριά της θάλασσας. Ελάχιστοι φτάνουν στο τέλος στεγνοί. Άλλους τους πιάνει το κύμα κάπου στη μέση της διαδρομής. Άλλους στην αρχή και κάποιους στο τέλος, εκεί που ήταν σίγουροι ότι είχαν αποφύγει τον κίνδυνο της ψυχρολουσίας. Μπορεί να είναι λίγες σταγόνες αλμύρας, μπορεί όμως κι ένα ολόκληρο κύμα απρόβλεπτο να σκάσει πάνω τους.

Το λογάριασα πολύ. Μέτρησα κύματα, έκανα τους υπολογισμούς μου αρκετες φορές μα άκρη δεν έβγαλα. Ξαφνικά θυμήθηκα εκείνο το περίφημο 43 που έλεγε : «Οι άνθρωποι που σκέφτονται πάρα πολύ πριν ενεργήσουν ή έχουν ελλιπή πληροφόρηση ή είναι βραδύστροφοι» και έτσι αποφάσισα να περάσω αμέσως. Με σταθερό βήμα, χωρίς να τρέχω ούτε καν να βιάζομαι. Κοιτάζοντας μπροστά. Προκαλώντας την με την αναίδειά μου. Αλλά προετοιμασμένος για μπουγέλο. Γιατί άμα ξεκινάς να περάσεις απέναντι πρέπει να ξέρεις ότι κινδυνεύεις να βραχείς. Και να είσαι αποφασισμένος να συνεχίσεις μούσκεμα, κάτω από το πέτρινο βλέμμα των λεόντων. Τη βόλτα σου στο μόλο.


* υ = d/ t


Μουσική: Alla bachiana, από έργο για κιθάρα του Pepe Gómiz, ESTUDIO EN SOL MENOR


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Όλα με το μάτι

Άκου να σου πω! Η πίτα είναι μπελαλίδικο πράμα. Θέλει ώρες και υπομονή. Θα σου πω πώς την κάνω, αλλά μη μου ζητήσεις συνταγές. Όλα με το μάτι τα βάζω από τότε που άρχισα να μαγειρεύω. Έτσι με έμαθε η μάνα μου, έτσι την έμαθε κι εκείνη η μάνα της.
Παλιά που ήταν τα παιδιά έκανα ένα μεγάλο ταψί. Τώρα την ίδια δόση τη βάζω σε δυο μικρά. Το ένα το ψήνω εκείνη την ώρα το άλλο το φυλάω στην κατάψυξη. Σπανακόπιτα πάντως κάνω μόνο άμα βρω καλό σπανάκι. Φρέσκο και τρυφερό. Θέλει προσεκτικό καθάρισμα και καλό πλύσιμο. Πολλά νερά. Ύστερα το μαραίνω σε μια μεγάλη κατσαρόλα. Ένα κιλό, ένα τρακόσια, ανάλογα πόσο παχιά θέλω τη γέμιση. Εσύ τώρα αν δεν έχεις μεγάλη κατσαρόλα θα το κάνεις σε δύο δόσεις. Μετά θέλει καλό στράγγισμα, να φύγουν τα ζουμιά του.


Άμα στραγγίσει καλά το βάζω σε μια μεγάλη λεκάνη.
Ψιλοκόβω κρεμμύδι. Και φρέσκο και ξερό. Μπόλικο. Βάζω άνηθο, δυο τρία πράσα κι, άμα έχω, μυρόνια και καυκαλήθρες . Με αυτά, ξέρεις, γίνεται πιο πικάντικη. Άμα δεν έχω πάλι, δεν πειράζει.

Φέτα βάζω πάντοτε Κεφαλονιάς. Πιπεράτη. Κι αυτή με το μάτι, τετρακόσια γραμμάρια μπορεί και μισό κιλό. Με το πιρούνι τη κάνω τρίμματα για να πάει παντού. Αν έχω τριμμένο κεφαλοτύρι- Ελασσόνας αγοράζω- θα βάλω και μια χουφτίτσα. Δεν ξέρεις πόσο τη νοστιμίζει! Τέλος βάζω δύο τρία αυγά και λίγο λάδι. Αν δω ότι έχει πολλά ζουμιά, θα προσθέσω λίγο σιμιγδάλι- μερικές βάζουν ρύζι, εγώ προτιμώ το σιμιγδάλι. Μια δυο κουταλιές τις σούπας να βάλεις εσύ.

Εγώ είπαμε, το βάζω με το μάτι. Ανακατεύω καλά τη γέμιση να γίνει ομοιόμορφη κι ύστερα τη βάζω στο ψυγείο και ανάβω το φούρνο για να ζεσταίνεται. Στους εκατόν ογδόντα, καλά είναι. Ανάλογα το φούρνο.


Τη ζύμη την έχω ετοιμάσει πιο μπροστά, πριν αρχίσω τη γέμιση. Ένα κιλό αλεύρι, λίγο άσπρο κρασί και λάδι. Νερό όσο πάρει. Ζυμώνω καλά και τη σκεπάζω, πρέπει να είναι στα ζεστά για να ξεκουραστεί.

Ύστερα τη χωρίζω στα δύο για το μεγάλο ταψί, ή στα τέσσερα αν κάνω τα δύο μικρά που σου έλεγα. Αδειάζω το τραπέζι, το καθαρίζω καλά –καλά και ρίχνω αλεύρι για να μην κολλήσει η ζύμη. Κι ο πλάστης θέλει να αλευρωθεί προσεκτικά.


Ανοίγω το κάτω φύλλο μεγαλύτερο, να κρέμεται έξω από το ταψί. Βάζω τη γέμιση και την απλώνω παντού με το πιρούνι κι ύστερα ανοίγω το δεύτερο φύλλο και το βάζω προσεκτικά πάνω από τη γέμιση. Το πρώτο που κρέμεται, το γυρίζω και σιγά σιγά με τα δάχτυλα το ενώνω με το δεύτερο. Άμα σου βγει μεγάλο, να το κόψεις, να μη γίνει πολύ χοντρή η ένωσή τους. Και να φροντίσεις να είναι η ίδια γύρω γύρω. Να φαίνεται ωραίο το ταψί. Μετά με ένα πινέλο -δεν έχεις; έχω ένα περισσευούμενο να σου δώσω- λαδώνεις καλά όλη την επιφάνεια, αλλά παραπάνω στο γύρισμα. Μετά βρέχεις τα χέρια σου με νερό και την πιτσιλίζεις.




Μην ξεχάσεις πριν τη βάλεις στο φούρνο, να τη χαράξεις σε κομμάτια, σταυρωτά. Θέλει προσοχή το χάραγμα. Όχι πολύ βαθειά, ίσα ίσα να φαίνεται. Από τις χαραγματιές φεύγουν οι υδρατμοί και μετά το ψήσιμο τα κομμάτια θα κόβονται πιο εύκολα.

Τη βάζεις στο φούρνο, τη σκεπάζεις με ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο για να μην αρπάξει από πάνω αμέσως που όμως θα το βγάλεις προς στο τέλος για να ροδοκοκκινίσει. Σε μια ώρα και κάτι είναι έτοιμη. Αλλά μην ανοίγεις όλη την ώρα το φούρνο και φεύγει η ζεστασιά.



Αχ! Βρε πουλάκι μου, περίμενε! Ξέχασα να σου πω το σημαντικότερο. Η σπανακόπιτα δε θα σου πετύχει αν δεν προσθέσεις μπόλικη αγάπη. Αυτή τα κάνει όλα πιο νόστιμα.



Μουσική: Delacroix, σύνθεση του Titus Chen, από το The BeCool Jazz Quartet

Η ανάρτηση αφιερώνεται στα Θηρία Ενήμερα

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Στιγμιότυπα


* Περιποιημένη και καλοστεκούμενη, περασμένα εβδομήντα. Ελέγχει προσεκτικά τη διασταύρωση και διασχίζει το δρόμο με τον ρυθμό των χρόνων της. Στα μισά, απαστράπτον αυτοκίνητο στρίβει με ταχύτητα καταπάνω της. Εκείνη κοντοστέκεται αλλά αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο οπισθοχωρεί. Όχι τόσο επιτιμητικά, όσο με έκπληξη σηκώνει το χέρι της προς το αυτοκίνητο που συνεχίζει την πορεία του χωρίς να ελαττώσει ταχύτητα. Της ξεφεύγει ένα παραπονιάρικο «εεεε!!» .
Τότε ο οδηγός φρενάρει, ανοίγει το παράθυρο και τη λούζει κανονικά: Που τόλμησε να περάσει, που πάει αργά, που δεν κάθεται στο σπίτι της, που…
Η ηλικιωμένη γυναίκα, αντίθετα με μια συνομήλική της, ακούει αμίλητη τον εξάψαλμο με το βλέμμα της χαμηλωμένο. Η σύζυγος στη θέση του συνοδηγού και τα βλαστάρια στο πίσω κάθισμα, παρακολουθούν αδιάφοροι τη σκηνή που τελειώνει όταν το αυτοκίνητο απομακρύνεται με θυμωμένα γκάζια.


* Στο μετρό, με φίλο έχουμε πιάσει κουβέντα για κατοικίδια. Παρασύρομαι και μιλάω για το Μάρκο, το καναρίνι μου που άρχιζε να κελαηδάει κάθε πρωί, πάντα λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και περίμενε την απάντησή μου για να συνεχίσει με τα υπέροχα τιτιβίσματά του να ‘συζητάει’ μαζί μου.
Ξαφνικά ο διπλανός μας, μπαίνει στην κουβέντα με απροσδόκητο τρόπο. «Κι εμένα Μάρκο με λένε!». Τον κοιτάζουμε χαμογελώντας αμήχανα και εκείνος συνεχίζει απτόητος: «Κι εγώ τραγουδάω….Τραγουδάω καλά!». Στα παπούτσια του υπήρχαν μικρές πιτσιλιές. Τα νύχια του, στεφανωμένα στις ρίζες με λεπτές άσπρες καμπύλες ασβέστη. Μύριζε φρέσκο σοβά. Δεν θέλαμε περισσότερα για να τον φανταστούμε ασπρόμαυρο σε σκαλωσιά παλιάς ελληνικής ταινίας να τραγουδάει Μάτια Βουρκωμένα.


* Γλυκό σούρουπο καθημερινής στην Πανεπιστημίου. Δύο άστεγοι έχουν ετοιμάσει το γιατάκι τους έξω από την τράπεζα. Χαρτόνια κι ένα φθαρμένο sleepping bag από κάτω. Από πάνω σκέπασμα και στέγη κουβέρτες, ο ένας με εξωτικούς φοίνικες κι ο άλλος με ένα τροφαντό δελφίνι. Στο προσκέφαλο, το χαμηλό πεζούλι της τράπεζας, στήριξαν πίσω τους αγκώνες κι έτσι αραχτοί, χάζευαν από το καλύτερο σημείο σαν σε τεράστια οθόνη τους βιαστικούς περαστικούς και τα ράθυμα αυτοκίνητα που ανηφόριζαν προς το Σύνταγμα με φόντο την πλατεία Κλαυθμώνος. Αν δεν είχε προηγηθεί μιας αράδας είδηση θα έλεγα ότι εκείνο το σούρουπο οι δύο άστεγοι στη γωνία Κοραή και Πανεπιστημίου ήταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι.




Μουσική: The Man I Love, σύνθεση του George Gershwin στην κατά Miles Davis εκδοχή του

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Ακορντεόν



-Μικρέ, για έλα εδώ!
-Μάλιστα κυρία.
-Πάρε πέντε ευρώ.
-Πολλά δεν είναι;
-Όχι! Παίζεις υπέροχα!
-Ευχαριστώ…
-Εκτός από καλός μουσικός είσαι και ευγενικό παιδί!
-…..
-Τι τάξη πας;
-Έκτη Δημοτικού.
-Είσαι καλός μαθητής;
-Μμμ… ναι.
-Τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;
- Ή γιατρός ή μουσικός.
-Πρέπει να γίνεις μουσικός!
-Και γιατρός μου αρέσει…
-Στη μουσική όμως έχεις ταλέντο.
-Ευχαριστώ…
-Κάνεις μαθήματα σε ωδείο;
-Όχι…-Μόνος σου έμαθες;
- Με τον πατέρα μου.
-Είναι μουσικός;
-Ναι, αλλά δουλεύει οικοδομή.
-Και δε μου λες;
-Μάλιστα.
-Έχεις αδέλφια;
-Ναι, έντεκα.
-Έντεκα!!! Παίζουν κι αυτά ακορντεόν;
-Ναι, όλα.
-Μπράβο! Εσείς κάνετε ολόκληρη ορχήστρα!
-Ναι παίζουμε όλοι μαζί στο σπίτι.
-Τυχεροί οι γείτονές σας!
-Μπα μας κάνουν παρατήρηση.
-Σα δε ντρέπονται!
-…..
-Τι συμβαίνει;
-Πρέπει να πηγαίνω…
-Ναι μικρέ μου…μη σε κρατάω άλλο.
-Γεια σας…και σας ευχαριστώ!
-Περίμενε! Να σε ρωτήσω κάτι ακόμα…
-Μάλιστα.-Πώς σε λένε;
-Εεε..
-Μα γιατί ντρέπεσαι;
-Εεε…το όνομά μου…
-Τι έχει το όνομά σου;
-Ξέρετε δεν είναι…
-Πώς σε λένε βρε παιδάκι μου;
-...είναι κάπως...
-Πες το επιτέλους!
-Φεβρουάριο.



Μουσική: Fou Rire, με το κουαρτέτο του Orosz Zoltán


Bonus track : La foule