Ο υδράργυρος

.

Τέλη Αυγούστου του 09 είχα ανεβάσει το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου Μη πολιτική πράξη. Λίγες μέρες πριν είχαν προκηρυχτεί εκλογές της 4ης Οκτωβρίου κι ο αέρας έφερνε τα αποκαϊδια από τις μεγάλες πυρκαγές κι εκείνου του καλοκαιριού. Η αηδία, η πρώτη λέξη του ποιήματος συνόψιζε την αίσθηση εκείνων των ημερών που δεν απέχουν πολύ από το σήμερα κι ας φαίνονται τόσο μακρινές.

Λίγες μέρες αργότερα συνάντησα τον ποιητή μαζί με ένα κοινό μας φίλο. Του ανέφερα την ανάρτηση του ποιήματος  και του έδειξα τα σχόλια που είχατε αφήσει. Τα διάβασε προσεκτικά και μας είπε πολύ συγκινημένος: “Δεν φανταζομουν ποτέ ότι ένα ποίημα που είχα γράψει πριν από τόσα χρόνια θα μπορούσε να εκφράσει το σήμερα και θα αγγίξει τόσους πολλούς.”

Στην συνέχεια άνοιξε ένα φάκελλο που είχε μαζί του, έβγαλε μερικές χειρόγραφες σελίδες και άρχισε να μας διαβαζει. Ήταν η σειρά μας να νοιώσουμε συγκινημένοι για αυτή την εξαιρετική τιμή, την εύνοια της τύχης να ακούμε εμείς  πρώτοι, τον ίδιο τον ποιητή να διαβάζει ποίηματα που μόλις είχε ολοκληρώσει και μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς άλλος δεν είχε διαβάσει .

Από τα ποίηματα που μας διάβασε κείνο το βράδυ είχα ξεχωρίσει Τον υδράργυρο για πολλούς λόγους αλλά χρειάστηκα πάνω από ένα χρόνο να βρω το κουράγιο να του ζητήσω το ποίημα χειρόγραφο για το μπλογκ. Μου το χάρισε πριν από ένα μήνα. Το φύλαξα για σήμερα που είναι ιδιαίτερη μέρα και με τη σειρά μου το χαρίζω σε σας.  

Ο υδράργυρος

Ο υδράργυρος με μάγευε

και μόνο με τ` ονομά του.

Πρώτα ήταν στο θεμόμετρο

τον έβλεπα ν` ανεβαίνει κι έλεγα

πότε επιτέλους θα κατέβει

να πέσει μαζί του ο πυρετός,

έτσι βεβαιωνόμουν πώς έγινα καλά.

Όταν έσπαγε το θερμόμετρο

πάσχιζα να πιάσω τις μπαλίτσες

που κύλαγαν υγρές και ασημένιες

κι ας μου φώναζαν πως είναι δηλητήριο,

δεν ήξερα ακόμη πως η άπιστη βασίλισσα

είχε σκοτώσει τον βασσιλιά Κλαύδιο

ρίχνοντας υδράργυρο στο αυτί του.

Αργότερα έμαθα πως οι καθρέφτες

φτιάχνονται με υδράργυρο απλωμένο

στο πίσω μέρος του γυαλιού

πάλι δεν μπόρεσα να τον αγγίξω

κι ας ήταν τώρα ακίνητος

όχι όμως εντελώς ακίνδυνος.

Εκεί με τρόμαζε πιό πολύ

καθώς άλλοτε μ` έδειχνε μ` ένα πρόσωπο

που δίχως να το θέλω έμενε διαρκώς το ίδιο

κι άλλοτε μ` έδειχνε μ` ένα άλλο πρόσωπο

βαθιά κι ανεπιθύμητα αλλοιωμένο.   

Μουσική: Preludio Triston σύνθεση του Αργεντινού Máximo Diego Pujol, κιθάρα Adam Khan