Έπλεκε τις σκέψεις όπως τα μαλλιά της: σφιχτά, μεθοδικά και περίπλοκα. Ίσως όμως εμένα να μού φαινόταν έτσι, γιατί πάντα όταν μιλούσε ξεχνιόμουν κοιτάζοντας την πλεξίδα της. Κατέβαινε το βλέμμα μου σκαλί σκαλί από εκεί που ξεκινούσε, ψηλά, ακριβώς πάνω στο αθέατο άτλαντα, μέχρι κάτω στο λαστιχάκι, το όριο ανάμεσα την πλεξίδα και στον ατίθασο θύσανο του τέλους. Ακολουθούσα βιαστικά τις φωτεινές καμπύλες, στεκόμουν λίγο παραπάνω στις σκιές, χανόμουν για ώρα στα σημεία που τέμνονταν οι τρεις πλόκαμοι.
“Δε με προσέχεις” έλεγε στο τέλος, όταν καταλάβαινε ότι είχα χάσει το τραίνο του περίτεχνου συλλογισμού της. Εκνευριζόταν, στην αρχή χαριτωμένα, αργότερα αρκετά έντονα. Γελούσα, λογάριαζα ότι αυτό ήταν το παιχνίδι μας: να μου μιλάει κι εγώ να χάνομαι στην περίπλοκη πλεξίδα της αντί να ακολουθώ το δρόμο της σκέψης της. Έπειτα, όταν ο θυμός της δεν άφηνε περιθώρια ούτε για χαμόγελο, κοίταζα αμήχανα το λαστιχάκι και σκεφτόμουν...
Το “δε με προσέχεις” αυτή τη φορά βγήκε από σφιγμένα χείλη απίστευτα οργισμένο κι εγώ που δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα την κάθοδο αιφνιδιάστηκα. Κοιταχτήκαμε αμίλητοι. Ύστερα άρπαξα την πλεξίδα της και τράβηξα απότομα το λαστιχάκι. Δεν αντέδρασε καθόλου. Τέντωσα το λαστιχάκι και το άφησα. Πέταξε ψηλά και σκάλωσε στο φωτιστικό. Έπεσε λίγη σκόνη από τη λευκή οπαλίνα, αλλά αυτό παρέμεινε εκεί. Ύστερα της ξέπλεξα τα μαλλιά. Το αναπάντεχο μήκος τους, κάλυψε όλους τους σπονδύλους κι απελευθερωμένα επιτέλους από το σφιχτό πλέξιμο σκέπασαν τους ώμους, το στήθος και την κοιλιά. Έμεινε ορατό μόνο ένα μέρος του προσώπου της, οι κλείδες και το στέρνο.
-Μίλα τώρα, της είπα όταν ολοκλήρωσα το έργο μου. Με κοίταξε σαστισμένη και για πρώτη φορά άρχισε να μιλάει λυτά, χωρίς το πλέξιμο των σκέψεων της, σαν όλους τους ανθρώπους και εγώ την καταλάβαινα, ίσως γιατί δεν είχα μπροστά μου την πλεξίδα να με αποσπά, ίσως γιατί επιτέλους μιλούσε λιτά. Την καταλάβαινα κι εκείνη καταλάβαινε ότι την καταλάβαινα. Όταν σώπασε -ακριβώς τη στιγμή που υπό άλλες συνθήκες θα μου έλεγε “δε με προσέχεις”- κατάλαβα ότι δεν την αγαπούσα πια.
Μουσική: Quixote By Brian Eno
25 σχόλια:
Απομυθοποίηση... Έτσι ίσως πάντα μιλούσε αλλά δεν το ΄χε προσέξει.
Όταν πια τίποτε δε μας περισπά ή κάποιο σημείο αποσαφηνίζεται κι αντιλαμβανόμαστε το αληθινό πρόσωπο του άλλου, αλλάζουν όλα.
renata:Μετά από το σχόλιό σου είμαι σίγουρος πως αργά το βράδυ θα περάσει ο αδελφός μου, ο έτερος τσαλ και θα αποκαλύψει το πολιτικό μήνυμα του ποστ.
Καλό απόγευμα renata!
Παρακολούθησα με κομμένη ανάσα την ανοδική πορεία που έκανε το λαστιχάκι, ξέροντας πως ό,τι κι αν γίνει, πέσει κάτω ή σκαλώσει κάπου ψηλά, τα πράγματα δεν θα είναι ίδια πια. Και που το ήξερα όμως, δεν το ήθελα έτσι. Να καταλάβει ότι δεν την αγαπούσε πια.
Καλύτερα οι "λυμένες" σκέψεις παρά οι μεθοδικές και σφιγμένες. Και ας μην αγαπιούνται πάντα. Το σίγουρο είναι ότι δεν κουβαλάνε τη δεύτερη σκέψη της...οργανωτικότητας ;)
Είναι το μυστηριώδες, το α- και δυσ-πρόσιτο, που δελεάζουν, προκαλούν και έλκουν σαν μαγνήτης. Είναι και που ότι γίνει "του χεριού μας" χάνει τη σαγήνη του και σύντομα (;)... κάποτε (;) ...κουράζει.
΄Ολως περιέργως, συμφτερωτέ μου, δε συμβαίνει το ίδιο με την πένα σου η οποία, τη συνοδεία της απίστευτα μυστηριώδους και ιδανικής μουσικής υποστήριξης, στέλνει τον αναγνώστη στα σύννεφα.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Καλύτερα, νομίζω έτσι. Το ζητούμενο θα ήταν να την αγαπούσες έτσι, με τα μαλλιά λυτά, με τα λόγια απλά, με τη μορφή της την πραγματική να φανερώνεται μπροστά σου. Τελικά, ήρθε η λύτρωση. όμορφο κείμενο. :)
Τώρα αναρωτιέμαι: μήπως είναι λάθος μια γυναίκα να δένει και να λύνει (το μέσα ή το έξω της) παρουσία ενός άντρα;
Μήπως όλη αυτή η οικειότητα σκοτώνει το μυστήριο της ΠΛΟΚΗΣ;...
Μήπως μερικά πράγματα, για να εξακολουθήσουν να είναι συγκινητικά, οφείλουν να παραμένουν μυστικά;...
Εξωτικό πουλάκι, γράψατε πάλι...
Και ξεγράψατε! (παρακαλώ αυτό να το εκλάβετε ως κομπλιμάν).
Δεν την αγαπάει πια... επιστρέφει στην δόνια Δουλτσινέα από το Τοβόσο! Η οποία, μεταξύ μας, δεν είναι καμιά καλλονή σαν την μακρυμαλλούσα Βαλκυρία, αλλά είναι η αιώνια αγαπημένη του ιππότη μας! Καλό πρελούδιο για τις αυριανές ισπανικές εκλογές ;) Tierra y Libertad!
Με τα μαλλιά λιτά και με λόγια λυτά έγινε σαν όλους τους ανθρώπους;
Μάλλον τότε ήταν που δεν την πρόσεξες, όταν η κοτσίδα λύθηκε και τα λόγια γίναν κατανοητά.
Εξαιρετικό και η μουσική συνοδεία επίσης!
Καλό ξημέρωμα τσαλαπετεινέ μου
Η αγάπη καμία σχέση δεν έχει με την κατανόηση ή τον άλλον. Τα παιχνίδια της αγάπης στο δικό μας μυαλό είναι που κάνουν τη διαφορά. Κι εδώ αυτός απλά επέλεξε να τα τελειώσει. Ξεκαθάρισε έτσι την κατάσταση. Πραγματικά όμορφο κύριε Τσαλαπετεινέ :-)
κοίταξε το πρόσωπό του στον καθρέφτη…τα μαλλιά του είχαν αραιώσει
κάποτε τα πιανε κοτσίδα πίσω στο λαιμό του...
(άσχετο;)
το κείμενό σας θαυαμαστό,την καλησπέρα μου!
Αυτό λέω κι εγώ, για έρωτες είμαστε φτιαγμένοι, όλα τα άλλα είναι μπουρμπουλήθρες...
Τι πάθατε όλοι ρε παιδιά; Σαν να σας χτύπησε πρώιμη άνοιξη. Το λαστιχάκι στο φωτιστικό μου θύμισε την καπνοθήκη της Ρίσκι (http://ouden-amiges.blogspot.com/2011/11/blog-post_20.html).
Πάντως Τσαλαπετεινέ πάλι καλά που τα είχε πλεξούδα. Ήθελα να σε έβλεπα τι θα έκανες αν τα είχε κοτσιδάκια....
ΜAΡΙΑ ΔΡΙΜΗ: Τελικά προδοτικό το λαστιχάκι και η τροχιά του, τα μαρτύρησαν όλα πριν το τέλος. Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα ;-)
kovo voltes...: Όπως μπορεί ο καθένας· να σκέφτεται, να εκφράζεται, να αγαπάει...να φεύγει ή να μένει. Καλή μας βδομάδα.
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ : Είναι άραγε στο χέρι μας να αντιστρέψουμε τον κανόνα και να αποδώσουμε στα δυσπρόσιτα και στα απρόσιτα λιγότερο μυθικές διαστάσεις και να εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω τα του χεριού μας; -)
karagiozaki: Καλύτερα, χειρότερα, ποιός ξέρει...όπως δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική μορφή του άλλου. Άσε που πολύ συχνά δεν ξέρουμε ούτε την πραγματική “μορφή” του εαυτού μας. ;-)
Theorema: Να επιστρατεύω τον Λουίτζι για να απαντήσω και στα 3 ερωτήματα: “έτσι είναι αν έτσι νομίζετε” ή να πω Α. ΝΑΙ και ΟΧΙ Β. ΝΑΙ και ΟΧΙ Γ. ΝΑΙ και ΟΧΙ ;-)
Υ.Γ. Ως κοπλιμάν το εξέλαβα !
Yannis Tsal: Πάνε οι Ισπανικές εκλογές, πάει και η μακρυμαλλούσα. Ευτυχώς κάπου υπάρχει μια Δουλτσινέα να μας περιμένει. Στην Terra incognita
;-)
Margo : Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η πλεξίδα έδενε τα λόγια, ή τα λόγια την πλεξίδα. Κι αν λυμένα όλα, έλυσαν και τα μάγια.
Καλή μας βδομάδα.
M: Θα συμφωνούσα αν αντί της λέξης “αγάπη” είχατε βάλει τη λέξη “έρωτας”. Γιατί ο Έρωτας ως θεός τουλάχιστον, είναι από τη φύση του παιχνιδιάρης. Αφήστε που έχει μεγάλη σχέση και με τον πόλεμο.
;-)
http://tsalapetinos.blogspot.com/2009/11/blog-post_9053.html
katabran: Το θέμα είναι τί έκανε τα λαστιχάκια που έδενε τη κοτσίδα του πριν αραιώσουν τα μαλλιά του. ;-)
Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα.
silentcrossing: Κάποιος έπρεπε να το πει -και χαίρομαι που τελικά ήσουν εσύ- οπότε μπορώ κι εγώ τώρα που πήρα την πάσα να φωνάξω: Τέρμα πια οι μπουρμπουλήθρες!
Γιώργος Κατσαμάκης: Δεν βγαίνει αλλιώς Γιώργο αυτός ο χειμώνας παρά μόνο με ποστ που φέρνουν πρώιμα την άνοιξη. Αντίσταση είναι, δεν το ψιλιάστηκες;
Αν ήταν δύο κοτσίδες δεν το συζητάω: θα έκανα ακριβώς το ίδιο. Αν ήταν πολλά κοτσιδάκια...άσε καλύτερα, σα γόρδιος δεσμός μου φαίνεται.
Πολύ σοφή η διαπίστωσή σας και η συνεπακόλουθη απαγκίστρωσή σας.Είναι εξάλλου γνωστό ότι μία γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της κάνει τα μαλλιά της ράστα.
Σελιτσάνος: "Χαίρομαι πάρα πολύ που θέσατε αυτό το σχόλιο, πράγμα που δείχνει ότι αίρεστε στο ύψος των περιστάσεων,τούτες τις δύσκολες ώρες, που είναι κοινώς παραδεκτό ότι οι ανθρώπινες σχέσεις βρίσκονται σε κρίση και ότι χρειάζονται προσπάθειες από όλους για να επανέλθουμε,με τους αγώνες και τις θυσίες μας σε ομαλή κατάσταση,ωστε να μπορέσουμε να ξαναβγούμε στη γύρα."
Αμ πώς;
Πάρα πολύ ωραίο κείμενο και φωτογραφία.Και πολύ κινηματογραφικό,πέρα από αληθοφανές.Και μου ρθε τώρα μια λέξη στο μυαλό,ποιος ξέρει από ποια παλιά μνήμη αρχαίου κειμένου..."λυσιπλόκαμος κόρη".
ολα θα πανε καλα...: Αυτό το "λυσιπλόκαμος κόρη" και μένα κάτι μου θυμίσει από τη στιγμή που το ανέφερες. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν λέξη από τη μετάφραση της Οδύσσειας των Καζαντζάκη- Κακριδή. Θυμάμαι ανάλογα επίθετα
-"κρουσταλοβράχιονη"- για τη Ναυσικά.
Βρήκα όμως κάτι άλλο:
"Εις τους πρόποδας αποτόμου βράχου, δεσπόζοντος πυκνοτάτου δάσους, κατάκειται την επομένην εσπέραν λιπόθυμος και λυσιπλόκαμος η Ψυχή, ενδεδυμένη την νυμφικήν της στολήν."
ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ, Διήγημα του Άγγελου Βλάχου
@Τσαλαπετεινός:
Με πέθανες...Και δεν το είχα διαβάσει αυτό ποτέ.Ωραίο!
Νομίζω κι εγώ πως από την Οδύσσεια είναι το "λυσιπλόκαμος".
ολα θα πανε καλα..: Τελικά αυτή η λέξη, θα γίνει αφορμή για επανάληψη στην Οδύσσεια. ;-)
Καλό σαββατοκύριακο
Δημοσίευση σχολίου