Τα δύο άλφα, ο Ρήγας και ο Τσε

"...αλλά τότε μας έτυχε σοβαρή αβαρία και έτσι μείναμε σχεδόν δύο μήνες στην Αβάνα για επισκευές. Όλη μέρα στις μηχανές, φούρνος το μηχανοστάσιο, μες τα γράσα και τη μουτζούρα, αλλά τα βράδια που βγαίναμε ήταν δύο Α. Ξέρεις, τα δύο άλφα τα καλύτερα: Alegria κι amor. Και να είναι δεκαετία του `60 και να είσαι είκοσι χρονών...”

Ούτε δίωρη η διαδρομή με το λεωφορείο, αλλά ανιαρή του θανάτου. Μού έτυχε όμως λαχείο σωστό: στη στεριά θαλασσοδαρμένος, κι έτσι με τις ιστορίες του οι ρόδες, θαρρείς και κατάπιναν τα χιλιόμετρα στην άσφαλτο. Εξηνταπεντάρης, πρώην μηχανικός στα καράβια, με μουστάκι, ευτραφής, όπως ακριβώς κι η ηλικιωμένη -χωρίς όμως μουστάκι- στα διπλανά καθίσματα, που είχε από την αρχή στήσει αυτί στην κουβέντα μας.

Εκείνος βέβαια μιλούσε περισσότερο. Τί να έλεγα κι εγώ, με το ένα και μοναδικό ταξίδι στην λατινική Αμερική που μάλιστα δεν περιλάμβανε Κούβα; Αλλά λίγο με τη λογοτεχνία, την ιστορία, τις ταινίες και τη μουσική της, τον κούρδιζα όσο μπορούσα για να μη σταματήσει πριν τον προορισμό μας. Κι είχε ο συνεπιβάτης μου υλικό μιας ζωής ικανό να γεμίσει όχι τη δίωρη διαδρομή μας, μα ταξίδι από Cartagena μέχρι Mar del Plata και πίσω, ένα γύρο τη Λατινική Αμερική, με σκάλα στο Valparaiso.

Έτσι όπως είχε πάρει είδηση τη διπλανή μας να κρυφακούει, τις πιπεράτες ιστορίες του -που ήταν κι οι πιο πολλές- τις διηγούνταν χαμηλόφωνα και χαιρόταν να τη βλέπει να αλλάζει θέση, να γέρνει προς το μέρος μας και να τεντώνει σώμα κι αυτιά, για να ακούσει. Και τα κατάφερνε μια χαρά, γιατί, με την άκρη του ματιού, την έβλεπα να κρυφοχαμογελάει πονηρά και μια φορά να κοκκινίζει. Τις άλλες, τις πιο ανώδυνες ιστορίες, ο συνταξιούχος ναυτικός τις έλεγε δυνατά- μέχρι κι ο οδηγός, μπροστά μπορεί να τις άκουγε.

“...είχαμε βρει που λες, ένα μπαρ κοντά στην Plaza de la Revolución και πηγαίναμε κάθε βράδυ. Ούτε για τα ποτά, ούτε για τη μουσική είχαμε κολλήσει εκεί· για να κερνάμε τον Ernesto πηγαίναμε. Το πρώτο βράδυ, δεν είχαμε προλάβει να καθίσουμε, έρχεται ένας Κουβάνος, στέκεται μπροστά στο τραπέζι μας, σοβαρός-σοβαρός, καθαρίζει λίγο την φωνή του και αρχίζει να απαγγέλει δυνατά στα ελληνικά:

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,

μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.

Έγινε χαμός, τον χειροκροτήσαμε και τον ρωτήσαμε τί ήθελε να τον κεράσουμε. “Una cervezita fria” ζήτησε και ήρθε αμέσως σε μεγάλο ποτήρι. Κάθισε στην παρέα μας, μα γρήγορα καταλάβαμε ότι το μόνο που ήξερε στα ελληνικά ήταν αυτοί οι στίχοι του Φεραίου. Κάποιος, -προφανώς ναυτικός- πριν από μας τού το είχε μάθει κι αυτός όταν έβρισκε ελληνικό πλήρωμα έσπευδε να απαγγείλει. Έτσι έβγαζε τις μπύρες του. Δυο μήνες εκεί, ο Ernesto, κάθε βράδυ ζητούσε στα ελληνικά ελεύθερη ζωή κι εμείς τον δροσίζαμε με παγωμένες μπύρες.”

Μετά τις “παγωμένες μπύρες” ο ναυτικός σταμάτησε. Γύρισε προς το παράθυρο του λεωφορείου και το βλέμμα του χάθηκε στα θερισμένα χωράφια του κάμπου· μια θάλασσα κι αυτός, κίτρινη, ανταριασμένη από λίβα, απλώνονταν όσο έβλεπε το μάτι. Η ηλικιωμένη δίπλα ανακάθισε κι έπειτα γύρισε τάχα τυχαία προς το μέρος μας. Με κοίταξε με ένα τρόπο που ήταν σαν να μού έλεγε: “Τί περμένεις; Κούρδισέ τον!”

Αρπάχτηκα από το όνομα του διψασμένου Κουβάνου και την πλατεία που είχε αναφέρει λίγο πριν ο ναυτικός. “Στην Plaza de la Revolución δεν είναι ένα κτίριο που στην όψη του υπάρχει ένα τεράστιο πορτραίτο του Τσε;” ρώτησα, αλλά πριν προλάβει ο ναυτικός να απαντήσει, η ηλικιωμένη, που φαίνεται ότι δεν άντεχε άλλο απλώς να κρυφακούει κι ήθελε να μπει κι αυτή στην κουβέντα, ρώτησε με αναπάντεχο για την ηλικία της νάζι: “Ποιός είναι ο Τσε;”

“Σειρά σου!” μού είπε ο ναυτικός ξεκαρδισμένος στα γέλια από την αφοπλιστική αφέλεια της ηλικιωμένης. Μπορούσα κάλλιστα να πω μια κουβέντα μόνο -“ο Ερνέστο Γκεβάρα ήταν επαναστάτης”- και να ξεμπερδεύω, άλλα υποψιάστηκα ότι η εξοργιστική της άγνοια ήταν μάλλον αποτέλεσμα πολιτικής τοποθέτησης· η ναζιάρα ηλικιωμένη πρέπει να αγνοούσε τον Τσε είτε γιατί δεν είχε  καμία σχέση με την πολιτική είτε γιατί ανήκε ιδεολογικά στο “άλλο στρατόπεδο”.

Μπήκα στον πειρασμό να μιλήσω αναλυτικά για τον Τσε Γκεβάρα, να τονίσω όλα αυτά τα στοιχεία που θα την έκαναν να τον συμπαθήσει, -ει δυνατόν να τον λατρέψει, λέγοντάς της πόσο ωραίος άντρας ήταν- πριν καταλήξω στην ουσία: την επανάσταση. Έτσι άρχισα να διηγούμαι την ιστορία του Τσε από την αρχή: μίλησα για τη γέννησή του στο Μπουένος Άιρες, την οικογένειά του, τις σπουδές του στην ιατρική σχολή, τα ταξίδια του με μοτοσυκλέτα κατά μήκος της ηπείρου, στη διάρκεια των οποίων διαπίστωσε ιδίοις όμμασι την κατάσταση στην Λατινική Αμερική.

Οι δύο ακροατές μου φάνηκαν να ενδιαφέρονται. Ο ναυτικός πότε- πότε κουνούσε επιδοκιμαστικά το κεφάλι του λέγοντας: "σπουδαίος άντρας" ή "μεγάλη μορφή" . Αλλά κι εκείνη δεν πήγαινε πίσω· φαινόταν να κρέμεται από τα χείλη μου. Συνέχιζα ακάθεκτος τη διάλεξη, μέχρι τη στιγμή που ανέφερα: “...τέτοιες μέρες, καλοκαίρι του `55 ο Τσε, συνάντησε στο Μεξικό τον Φίντελ Κάστρο και...” . “Δε μού λες;” με διέκοψε η ηλικιωμένη εμφανώς εκνευρισμένη. “Ήταν κομμουνιστής;” Αιφνιδιάστηκα για τα καλά κι αφού το σκέφτηκα για λίγο και ζύγισα την κατάσταση, ξεστόμισα ένα διστακτικό “Ναι”. Τότε εκείνη είπε θριαμβευτικά: “Μα για αυτό δεν τον ξέρω!”

Ακολούθησε μια αμήχανη παύση. Κάτι πήγα να πω, αλλά ο ναυτικός μού έκανε νόημα να μη συνεχίσω. Η ηλικιωμένη  μετακινήθηκε στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Κοίταξε για λίγο έξω κι έπειτα, έβγαλε από την τσάντα της ένα περιοδικό με σταυρόλεξα κι ένα μολύβι. Μέχρι το τέλος της διαδρομής δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί μας και δεν άκουσε ούτε λέξη από την επόμενη ιστορία που ο ναυτικός μού διηγήθηκε σχεδόν ψιθυριστά.

*Αν και έχω φωτογραφίες του ναυτικού και της ηλικιωμένης, προτιμώ να αφήσω την ιστορία χωρίς εικονογράφηση. 

Adelina de paseo

Από τις εκδόσεις LABOR κυκλοφόρησε το 1975 το έργο του Federico García Lorca "Canciones y poemas para niños" (Τραγούδια και ποιήματα για παιδιά). Η εικονογράφηση είναι του αρχιτέκτονα Daniel Zarza.

Στη σελίδα 32, το τραγούδι Adelina de paseo. (Το πρωτάκουσα πριν μερικά χρόνια στο ιστολόγιο της Margo) 

Ο Lorca εκτελέστηκε στις 19 Αυγούστου του 1936 στη Γρανάδα από τους φασίστες του Φράνκο. 

Ψυχρολουσία (για καλό σκοπό)

Πριν από μερικές μέρες παρακολούθησα τα ξαδέλφια μου να μπουγελώνονται Ήταν μικρά σε διάρκεια βιντεάκια, στατικά, γυρισμένα στην αυλή του σπιτιού τους στη Βοστόνη. Καθένας τους είχε ετοιμάσει από ένα, όπου κάτι έλεγε στην αρχή και μετά αναποδογύριζε στο κεφάλι του ένα κουβά με νερό που περιειχε πολλά παγάκια. Είχα κλειστό τον ήχο κι έτσι δεν άκουσα τί έλεγαν. Υπέθεσα ότι κύμα καύσωνα είχε χτυπήσει τη Βοστόνη και βρήκαν αυτό τον τρόπο να δροσιστούν.

Την επόμενες μέρες όμως κι άλλοι αμερικάνοι φίλοι ανάρτησαν παρόμοια βιντεάκια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και πάλι δεν έδωσα σημασία. Και πάλι δεν άκουσα τί έλεγαν -γιατί και αυτοί κάτι έλεγαν πριν την ψυχρολουσία. Με την εύκολη εξήγηση -“Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι”- ξεμπέρδεψα με το θέμα αλλά σκέφτηκα ότι αυτή η τρέλα με τον τρόπο που εξαπλώνονταν, σύντομα θα έβρισκε μιμητές και σε μας. Όπως με τόσα άλλα προερχόμενα από την ανατολική όχθη του Ατλαντικού.

Τα πράγματα ξεκαθάρισαν χθες όταν είδα αρχικά τον Mark να κάνει το ίδιο και αμέσως μετά τον Bill. Η τρέλα που χτύπησε κατακαλόκαιρο τους Αμερικάνους ήταν για καλό σκοπό: την ενίσχυση και την προβολή του ιδρύματος ALS που ιδρύθηκε το 1869 από τον γάλλο νευρολόγο Jean-Martin Charcot με σκοπό την καταπολέμηση της Αμυοτροφικής Πλάγιας Σκλήρυνσης. “Η πάθηση αυτή είναι γνωστή και ως αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση είναι μια προοδευτική νευροεκφυλιστική πάθηση που επηρεάζει τα νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο και στην σπονδυλική στήλη.  Ονομάστηκε και ασθένεια του “Lou Gehrig”, επειδή το 1939 ο διάσημος παίχτης του μπέϊζμπολ, Lou Gehrig είχε προσβληθεί από αυτή την ασθένεια και αναγκάστηκε να αποσυρθεί από το άθλημα.” *

Οι κανόνες της ψυχρολουσίας είναι απλοί. Ο κάθε συμμετέχων έχει προσκληθεί -ή καλύτερα προκληθεί-προηγουμένως από κάποιον. Μέσα σε 24 ώρες από τη στιγμή της πρόσκλησης, πρέπει να ανεβάσει στο διαδίκτυο ένα βίντεο όπου θα αδειάζει ένα κουβά με παγωμένο νερό πάνω του προκαλώντας κι αυτός με τη σειρά του, άλλους τρεις να κάνουν το ίδιο. Σε διαφορετική περίπτωση – αν αρνηθούν- πρέπει να δωρίσουν εκατό δολάρια στο ίδρυμα ALS. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσοι δέχονται το αυτομπουγέλωμα δεν συνεισφέρουν στο ίδρυμα· μάλλον το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει καθώς σε λιγότερο από ένα μήνα οι δωρεές στο ίδρυμα ALS έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία αγγίζοντας τα 2,3 εκατομμύρια δολάρια. Και σίγουρα θα αυξηθούν κατά πολύ  αν και ο πρόεδρος Ομπάμα δεχτεί την πρόκληση του άσσου το NBA, James LeBron που μάλιστα όπως θα διαπιστώσετε βλέποντας το επόμενο γιουτουμπάκι, πρέπει να έγινε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. 

* Από τη σελίδα του MDA 

Στο Πανηγύρι

Με αυτό, αυτό, αυτό κι άλλα πολλά. 

Μαθήματα Ιστορίας

"Μόνος θα μείνεις! Κι εγώ θα φύγω.” μού λεγε τις προάλλες ο κύριος Τ. Καθόμασταν στο μπαλκόνι του, οι δυο εναπομείναντες της γειτονιάς, αργά το βράδυ κι από κει ψηλά βλέπαμε τις έρημες πολυκατοικίες. Κατάκλειστα παντζούρια παντού αλλά που και που, σε εισόδους και μπαλκόνια ένα φως αναμμένο, έτσι για ξεκάρφωμα. Ωραία νύχτα. Ήσυχη, γλυκιά, με ένα φεγγάρι που μετά την πανσέληνο πρόβαλε λειψό πάνω από τον Υμηττό. Και με ένα μεγάλο πιάτο στο τραπέζι γεμάτο πεπόνι, γλυκό και δροσερό και δίπλα του, ένα άλλο με πιπεράτη γραβιέρα.

“Παραμονή της Παναγίας πρωί πρωί θα περάσουν τα παιδιά να με πάρουν και θα πάμε στο χωριό. Στα Λαγκάδια” συνέχισε. Τον κοίταξα σκεφτικός. Το γεγονός ότι θα έμενα μόνος στη γειτονιά, δεν με απασχολούσε. Είχε συμβεί άλλωστε κι άλλες φορές στο παρελθόν. Το όνομα του χωριού του, τα Λαγκάδια, κάτι μού θύμιζε και προσπαθούσα μάταια να θυμηθώ τί. Τού το είπα, μπας και μπορούσε να με βοηθήσει. “Θα το έχεις ακούσει, γιατί από κει ήταν ο Πλουμπίδης.” κι ύστερα από μια μικρή παύση, με φανερή περηφάνια, συμπλήρωσε: “Ξέρεις, ήταν θείος μου.”

Άρχισε να μού διηγείται την ιστορία του. Όχι όπως την είχα διαβάσει σε στεγνά ιστορικά άρθρα παλιότερα -και σιγά σιγά ακούγοντάς την, θυμόμουνα- αλλά με τον τρόπο του απλού ανθρώπου που η Ιστορία είναι βίωμα. Με τον τρόπο του συγγενή. Κι αυτό το δεύτερο, καθόλου δε μείωνε το δέος απέναντι στον άνθρωπο και κυρίως στο ήθος του. Το ήθος και την εντιμότητα που τον διέκριναν σε όλη του τη  ζωή. Την υποδειγματική ζωή ενός αληθινού αριστερού. Το ήθος του στα μικρά και στα μεγάλα: από τη βρύση που με δικά του έξοδα έβαλε να χτίσουν στη Μηλέα της Eλασσόνας όπου ήταν δάσκαλος και που με ευγνωμοσύνη οι κάτοικοι την έλεγαν «η βρύση τ’ Πλουμπίδη» μέχρι την προσπάθειά του – ενώ ήταν ο ίδιος καταζητούμενος- να σώσει από την εκτέλεση τον Μπελογιάννη. Και τέλος για τον τρόπο με το οποίο αντιμετώπισε ανυποχώρητος και ήρεμος “με τα μάτια ανοιχτά” το εκτελεστικό απόσπασμα το 1954. 

Αν και ο κύριος Τ. είχε δει τον Πλουμπίδη όταν ήταν πολύ μικρός μόνο μια δυο φορές, τον περιέγραφε τόσο έντονα που νόμιζα ότι τον έβλεπα μπροστά μου. Ειδικά όταν αναφερόμενος στην περίφημη επιστολή του στον τύπο, που την θυμόταν απ` έξω, -“Εγώ και όχι ο Μπελογιάννης είμαι υπεύθυνος για την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ. Κατά συνέπεια ευθύνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες και ενέργειες αυτής της οργάνωσης."- σήκωσε το δεξί του χέρι λέγοντας το υστερόγραφο: “Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα." Κι  εκείνη τη στιγμή, ήταν σαν να έβλεπα το χέρι του ίδιου του Πλουμπίδη να ετοιμάζεται να προσθέσει στο τέλος του χαρτιού, τα δακτυλικά του αποτυπώματα.

Το ίδιο χέρι  που βρέθηκε για άλλη μια φορά, μετά τη σύλληψή του δεμένο  με χειροπέδες. Το χέρι αυτό που αργότερα, λίγο πριν την εκτέλεση, έγραψε ένα γράμμα για το γιο του τον Δημήτρη που ήταν τότε μόλις έξι χρονών με την εντολή να το διαβάσει όταν θα γίνει 18. Το χέρι που υψώνονταν στο στρατοδικείο αγορεύοντας. “Ήταν τρομερός ρήτορας” τόνισε ο κύριος Τ. “Και το ήξεραν οι στρατοδίκες. Να φανταστείς,  φρόντισαν στη διάρκεια της δίκης να μην παραβρίσκονται κατώτεροι αστυνομικοί γιατί με ευφράδεια που είχε, φοβόταν ότι θα τους παρέσυρε και θα γινόταν κι αυτοί κομμουνιστές". 

Ήταν περασμένες δύο όταν χαιρέτησα τον κύριο Τ. Διέσχισα το δρόμο κοιτάζοντας για μια ακόμα φορά το φεγγάρι που πια μεσουρανούσε. Όλες αυτές οι λέξεις, “εξορία”, “βασανισμοί” "φυματίωση" κι ύστερα, “χαφιές”, ”ψεύτικες και άδικες κατηγορίες”, “στρατοδικείο”, “δις εις θάνατον” και ειδικά η τελευταία: “εκτέλεση”, ηχούσαν ακόμα στα αυτιά μου ακόμα πιο τραγικές στην αυγουστιάτικη νύχτα. Μπήκα στο σπίτι, άναψα τσιγάρο και πληκτρολόγησα “Νίκος Πλουμπίδης”. Άνοιξα μερικές σελίδες από τα 20.600  αποτελέσματα που έβγαλε η  αναζήτηση και τις διάβασα διαγώνια. Στάθηκα στο μόνο στοιχείο που δεν είχε αναφέρει ο κύριος Τ. στην διήγησή του. Στην ημερομηνία της εκτέλεσης: 14 Αυγούστου.

It's too darn hot

It's too darn hot,
It's too darn hot.
I'd like to sup with my baby tonight,
Refill the cup with my baby tonight.
I'd like to sup with my baby tonight,
Refill the cup with my baby tonight,
But I ain't up to my baby tonight,
'Cause it's too darn hot.

It's too darn hot,
It's too darn hot.
I'd like to coo with my baby tonight,
And pitch the woo with my baby tonight.
I'd like to coo with my baby tonight,
And pitch the woo with my baby tonight.
But brother you'll fight my baby tonight
'Cause it's too darn hot.

According to the Kinsey Report
Ev'ry average man you know
Much prefers his lovey dovey to court
When the temperature is low,
But when the thermometer goes 'way up
And the weather is sizzling hot,
Mr Pants,
For romance,
Is not.

'Cause it's too, too
Too darn hot,
It's too darn hot,
It's too darn hot.

Too darn hot, από τη δεύτερη πράξη του μιούζικαλ του Cole Porter, Kiss Me, Kate. 

Good Robin Williams

“...μπορεί να μην είναι ο Μεσσίας, σίγουρα όμως είναι ένας προφήτης...” ακούγεται κάποια στιγμή στο trailer της ταινίας “Jakob the Liar” για τον κεντρικό ήρωα, το Jakob που ενσάρκωνε ο Robin Williams. Παραφράζοντας κανείς αυτή τη φράση, θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράψει και τον ίδιο τον Williams. Μπορεί να μην ήταν το ιερό τέρας της έβδομης τέχνης, αλλά ήταν σίγουρα ένας χαρισματικός ηθοποιός.

Rest in peace Good Robin Williams

The World According to Garp, ταινία του 1982 βασισμένη στο μυθιστόρημα του John Irving σε σκηνοθεσία George Roy Hill, στο ρόλο του Garp.

The Survivors του 1983, σκηνοθεσία του Michael Richie με τον Walter Matthau. Ο Robin Williams στο ρόλο του Donald Quinelle

Moscow on the Hudson του 1984, σκηνοθεσία Paul Mazursky . Στο ρόλο του Vladimir Ivanoff (trailer)

Seize the Day του 1986, σκηνοθεσία Fielder Cook . Στο ρόλο του Tommy Wilhelm 

Good Morning, Vietnam του 1987 σε σκηνοθεσία Barry Levinson. Στο ρόλο του Adrian Cronauer.   (Trailer)

The Adventures of Baron Munchausen του 1988, σκηνοθεσία Terry Gilliam. Ο Robin Williams, King of the Moon (Trailer)

Dead Poets Society του 1989 σε σκηνοθεσία Peter Weir. Στο ρόλο του καθηγητή John Keating (Trailer)

Awakenings του 1990 σε σκηνοθεσία  Penny Marshall με τον Robert De Niro. Ο Robin Williams στο ρόλο του Dr. Malcolm Sayer (Trailer)

Dead Again του 1991 σε σκηνοθεσία του Kenneth Branagh. Με τους Kenneth Branagh, Andy Garcia, Derek Jacobi, Hanna Schygulla και Emma Thompson. Ο Robin Williams,  Doctor Cozy Carlisle (Trailer)

The Fisher King του 1991 σε σκηνοθεσία του Terry Gilliam με τον Jeff Bridges. Ο Robin Williams στο ρόλο του Parry (Trailer)

Hook του 1991 σε σκηνοθεσία Steven Spielberg. Με τους Dustin Hoffman, Julia Roberts, Bob Hoskins, Maggie Smith και τον Robin Williams στον ρόλο του Peter Pan. (Trailer)

Mrs. Doubtfire του 1993 σε σκηνοθεσία του Chris Columbus. Με τη Sally Field. Ο Robin Williams στον ρόλο του Daniel Hillard και της κυρίας Doubtfire. (Trailer) 

Hamlet του 1996 σε σκηνοθεσία Kenneth Branagh που έπαιζε τον ομώνυμο ρόλο ενώ η Kate Winslet ήταν η Ophelia. Έπαιζα επίσης οι Richard Attenborough, Julie Christie, Gérard Depardieu, Charlton Heston , Derek Jacobi και ο Jack Lemmon. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Osric. (Trailer) 

Deconstructing Harry του 1997 σε σενάριο και σκηνοθεσία Woody Allen. Ο Robin Williams, στο ρόλο Mel. (Trailer) .

Good Will Hunting του 1997 σε σκηνοθεσία Gus Van Sant. Με τους Matt Damon Ben Affleck και την Minnie Driver. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Sean Maguire. Για την ερμηνεία του τιμήθηκε  το Όσκαρ.  (Trailer) 

What Dreams May Come του 1998 σε σκηνοθεσία Vincent Ward. Στο ρόλο του Chris Nielsen. (Trailer)  

Jakob the Liar του 1999. Σκηνοθεσία  Peter Kassovitz. Στο ρόλο του Jakob (Trailer)    

Bicentennial Man του 1999 βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Isaac Asimov . Σκηνοθεσία του  Chris Columbus. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Andrew Martin (Trailer)

  Insomnia του 2002. Σε σκηνοθεσία Christopher Nolan με τον Al Pacino. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Walter Finch (Trailer) 

One Hour Photo του 2002. Σκηνοθεσία Mark Romanek. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Seymour Parrish (Trailer)

The Final Cut του 2004 σε σενάριο και σκηνοθεσία του  Omar Naim. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Alan Hakman (Trailer)

Man of the Year του 2006, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Barry Levinson. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Tom Dobbs. (Trailer) 

Night at the Museum του 2006 σε σκηνοθεσία του Shawn Levy. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Teddy Roosevelt (Trailer)

August Rush του 2007. Σκηνοθεσία του Kirsten Sheridan. Με τους  Freddie Highmore, Keri Russell, Jonathan Rhys Meyers και Terrence Howard.  Ο Robin Williams, στο ρόλο του Maxwell 'Wizard' Wallace. (Trailer)

Old Dogs του 2009 Σκηνοθεσία του  Walt Becker με τους  John Travolta, Seth Green και τον Williams, στο ρόλο του Dan (Trailer)

  Shrink του 2009. Σκηνοθεσία του Jonas Pate. Με τους Kevin Spacey,  Mark Webber,  Keke Palmer και τον Williams, στο ρόλο του Holden. (Trailer)  

The Big Wedding του 2013. Σενάριο και σκηνοθεσία, Justin Zackham. Με τους  Robert De Niro, Diane Keaton, Katherine Heigl  και Susan Sarandon. Ο Robin Williams, στο ρόλο του ιερέα Moinighan (Trailer)

 The Face of Love, 2013. Σκηνοθεσία, Arie Posin. Παίζουν οι Annette Bening και Ed Harris. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Roger (Trailer)  

The Butler 2013. Σκηνοθεσία Lee Daniels. Με τους  Forest Whitaker, Oprah Winfrey, John Cusack. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Dwight D. Eisenhower (Trailer)

Boulevard του 2014. Σκηνοθεσία Dito Montiel. Με τον Bob Odenkirk και την Kathy Baker. Ο Robin Williams, στο ρόλο του Nolan Mack.

The Angriest Man in Brooklyn, 2014. Σκηνοθεσία Phil Alden Robinson. Με την  Mila Kunis και τον Peter Dinklage Ο Robin Williams, στο ρόλο του Henry Altmann (Trailer) 

και

η μικρού μήκους ταινία- μόλις 1 λεπτό και 18 δευτερόλεπτα- του 2013 με τίτλο “Robin Williams in Multiple Exposures” σε σενάριο και σκηνοθεσία του Matt Hoyle 


Αναδημοσίευση της ανάρτησης στο toportal

* Ρόμπιν Γουίλιαμς: Ο κωμικός που δεν έμοιαζε με κανέναν, του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου.