Αυτό το ποστ, μπορεί
να μη φαίνεται αλλά κρύβει πολύ κόπο.
Όλα τα ποστ δηλαδή έχουν κόπο, αλλά αυτό
είχε περισσότερο.
Μού πήρε πάνω ένα μήνα να το ετοιμάσω και στοίχισε γύρω στα 20 ευρώ. Χαλάλι του όμως. Το φχαριστήθηκα με το παραπάνω.
Η ιδέα κατέβηκε στα
μέσα του Σεπτέμβρη όταν είδα δυο -τρεις
ρίζες χρυσανθέμων που έχω εδώ και χρόνια
να ετοιμάζονται για ανθοφορία.
Έκανα τότε τη σκέψη για ένα μεγάλο ποστ με χρυσάνθεμα, την ημέρα της ονομαστικής γιορτής τους.
Γιατί είναι από τα
ελάχιστα λουλούδια που έχουν ονομαστική
γιορτή καθώς σε πολλές περιοχές τα
λένε και δημητράκια, ή αγιοδημητράκια.
Το προσωνύμιο το απέκτησαν γιατί αυτές τις μέρες, στα τέλη του Οκτώβρη, είναι ανθοφόρα και μυρόβλητα, όπως κι ο ομώνυμος Άγιος.
Άρχισα λοιπόν εντατική
περιποίηση των υπαρχόντων και συστηματική
αναζήτηση νέων, σε φυτώρια, λαϊκές
αγορές, πλανόδιους πωλητές αλλά και στην οδό
Αθηνάς.
Αγόραζα μόνο μικρά φυτά που στοιχίζουν γύρω στο 1,5 ευρώ κι αν τα φυτέψεις εγκαίρως είτε σε γλάστρα είτε σε χώμα, αναπτύσσονται γρήγορα.
Προσπάθησα να βρω όσα
περισσότερα χρώματα και μεγέθη κυκλοφορούν
στην αγορά. Σχεδόν όλα έχουν άνθη μικρά
έως πολύ μικρά σε μέγεθος.
Δυσκολεύτηκα να βρω μεγάλα και τα κατάφερα μόνο χθες, στη δεύτερη επίσκεψη στην οδό Αθηνάς.
Τα μεγάλα κυριαρχούσαν
παλιότερα. Θυμάμαι στη αυλή του πατρικού
μου πολλά υψηλόκορμα δημητράκια, φυτεμένα
στο χώμα. Σε απόλυτα αρμονική χρωματική
σειρά.
Δεν μύριζαν μόνο τα άνθη τους μα και τα κλαδιά και τα φύλλα τους. Χαρακτηριστικό άρωμα που έχει συνδεθεί με το φθινόπωρο αλλά και με την παιδική μου ηλικία.
Τα χρυσάνθεμα του κήπου μας τα φρόντιζε ο πατέρας μου. Κοπριές, κλαδέματα και αραίωμα,
τόσο στα ίδια τα φυτά τους -όσα έβγαζε
τα χάριζε σε φίλους- όσο και στα άνθη.
Όταν στη κορυφή ενός κλαδιού υπήρχαν πέντε μπουμπούκια έκοβε τα δύο κι άφηνε μόνο τα τρία να μεγαλώσουν. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα άφηνε μόνο το ένα με αποτέλεσμα να γίνονται εντυπωσιακά μεγάλα.
Δεν ήταν καθόλου
δημοκρατικός αυτός ο ανθοκομικός τρόπος
και με στεναχωρούσε πολύ η διαδικασία του
αραιώματος αλλά και μετά, που έβλεπα αυτά που είχαν γλυτώσει και
είχαν πάρει όλη τη δύναμη του φυτού
σκεφτόμουν όλα τα άλλα που είχαν θυσιαστεί και δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.
Καθώς τα παιδικά τραύματα σε ακολουθούν μια ζωή, δεν αραιώνω καθόλου τα χρυσάνθεμα. Σχολαστικά όμως κόβω κάθε μέρα τα άνθη που μαραίνονται ώστε να δώσω χώρο, στα νέα μπουμπούκια που αγωνίζονται να βγουν από το εσωτερικό του θάμνου στο φως και στον ήλιο.
Η καλοκαιρία του Οκτώβρη και η φροντίδα βοήθησε τα νέα φυτά να αναπτυχθούν και να ανθίσουν – τα περισσότερα αγοράστηκαν με μισόκλειστα ακόμα τα μπουμπούκια τους, ώστε να εγκλιματιστούν πιο εύκολα.
Είχα αποφασίσει να τα φωτογραφήσω την παραμονή του Αγίου Δημητρίου και όχι νωρίτερα, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθούν πολύ από τις δυνατές μπόρες των τελευταίων ημερών.
Χθες, καθαρίστηκαν προσεκτικά από μαραμένα και κατεστραμμένα άνθη και ανάμεσα σε δυο βροχές, έγινε η φωτογράφηση.
Το φως που άλλαζε διαρκώς με δυσκόλεψε αλλά μετά, στην επεξεργασία των εικόνων κατάφερα σε μεγάλο βαθμό τα χρυσάνθεμα να έχουν, όσο ήταν δυνατόν, τα πραγματικά τους χρώματα. Μετά έπρεπε να μπουν οι εικόνες σε αρμονική χρωματική σειρά.
Αυτό ήταν σχετικά εύκολο καθώς το είχα ήδη κάνει όταν τα φύτευα στην αυλή, άλλα σε γλάστρες, άλλα στο χώμα. Στην μια πλευρά είναι όλα των κόκκινων αποχρώσεων και στην άλλη των κίτρινων ή μάλλον των χρυσών που δικαιολογούν και το επίσημο, σύνθετο όνομα που τους έδωσε το 1753 ο σπουδαίος Σουηδός βοτανολόγος Κάρολος Λινναίος.
Τώρα που είναι έτοιμο
το ποστ μετά από ένα μήνα και βάλε
δουλειάς, αν και φυσάει και κάνει αρκετό
κρύο, όσο έχει ακόμα φως, λέω να βγω στην αυλή για να ευχηθώ
στα αγιοδημητράκια μου. Ἐπί
τῇ
ὀνομαστικῇ
τῶν ἑορτῇ
Στον Nas που
αγαπάει τα χρυσάνθεμα
αλλά φέτος έχει μόνο
ένα.
