Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό

το βίντεο του Δρομογράφου είναι χθεσινό

Την ύστατη στιγμή

Την ώρα που η ζωή ενός ανθρώπου κρέμεται από μια κλωστή, δεν μπορώ να κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη. Δεν μπορώ και δε θέλω να καταγράψω για μια ακόμα φορά τα αυτονόητα. Δεν μπορώ και δε θέλω να αναζητήσω  στίχους ποιητών από καιρό γραμμένους, που περιγράφουν επακριβώς το ζόφο του σήμερα ή άλλους που θρηνούν εκ των προτέρων τον πιο απευκταίο θάνατο. Πολύ περισσότερο δε, δεν μπορώ και δεν θέλω να γράψω ένα “ωραίο”, “συγκινητικό” ή “υπαινικτικά επαναστατικό” και δεν ξέρω τί άλλο, κείμενο που θα προστεθεί σε όλα τα άλλα. Αυτή την ώρα που η ζωή ενός ανθρώπου και η αξιοπρέπεια όλων μας κρέμεται από μια κλωστή, το μόνο που θέλω, είναι να κάνω είναι ό,τι μπορώ,  για να αποτραπεί, έστω και αυτή την ύστατη στιγμή το κακό: να κλείσω την οθόνη και να βγω στο δρόμο. 

Στο super market

 Στο super market της γειτονιάς άλλαξαν τα καρότσια. Τα παλιά μεγάλα -που δεν ήταν φθαρμένα- αντικαταστάθηκαν από μικρά, σχεδόν παιδικά. Αν ρωτήσει κανείς, η επίσημη εξήγηση σίγουρα θα είναι: είχαν παλιώσει ή έτσι μικρό που είναι το κατάστημα, στους στενούς διαδρόμους ήταν δύσκολη η κυκλοφορία των μεγάλων. Εμείς όμως ξέρουμε τον πραγματικό, τον ανομολόγητο λόγο. Τα μεγάλα δεν γεμίζουν πλέον· με τα μικρά όμως κάτι γίνεται και έτσι ο καταναλωτής, αν θέλει, μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από παλιά.

 “Θες κούρεμα” μου λέει ο ψηλός στα τυριά. “Θέλω και φέτα” του απαντάω και γελάει. Από το βαρέλι, βγάζει Κεφαλλονιάς. Κόβει όσο ακριβώς θέλω, χωρίς να του πω. Ξέρει. Δεν ξέρω το όνομά του, δεν ξέρει το δικό μου. Είμαστε φίλοι όμως. Πριν από χρόνια βρεθήκαμε σε μια πορεία. Ξαφνιάστηκα που τον είδα. Ξαφνιάστηκε που με είδε. Δυο κουβέντες αλλάξαμε τότε και πριν χωρίσουμε ρίξαμε από ένα χτύπημα ο ένας στην πλάτη του άλλου. Μετά, για αρκετό καιρό δεν τον είδα στο super market. “Έχασα τη γυναίκα μου. Σαράντα δύο χρόνων...” μού είπε όταν ξανάρθε και τότε πρόσεξα πόσο είχε ασπρίσει. “Ορίστε η φέτα, αλλά να κουρευτείς” επιμένει.

 Με το καλάθι στο ταμείο. Πίσω της μικρή ουρά. Υπομονετική, αμίλητη, γεμάτη κατανόηση για την καθυστέρηση, καθώς από τα ήδη χτυπημένα είδη κάποια αφαιρούνται. -Σύνολο 29.60 -Κάτι ακόμα... –Τώρα είναι 25.25. Εντάξει; -Να βγάλουμε κι αυτό. Να πάει το πολύ 20 ευρώ. Τα καταφέρνουν τελικά, αφαιρώντας είδη να κατεβάσουν το λογαριασμό στα 19.80. Μια σακούλα πράγματα. Τα απολύτως απαραίτητα. Τα ρέστα από το εικοσάρικο θα τα βάλει μαζί με άλλα ψιλά σε ένα μικρό πορτοφόλι. Όλα μαζί, ζήτημα να συμπληρώνουν ένα ευρώ.

 Τον έχω δει στην πίσω πλευρά, εκεί που είναι η αποθήκη και αράζουν τα φορτηγά να ξεφορτώνει κιβώτια. Και μέσα τον έχω δει να αραδιάζει προϊόντα στα ράφια. Κάνει τσιγάρο στη κεντρική είσοδο και πότε πότε σκύβει και κόβει ξερά φύλλα από τις τριανταφυλλιές. Τρία τετραγωνικά χώμα, έξι ρίζες. Όλες μικρές, οι mini. Ροδώνας κανονικός και γύρω πλάκες πεζοδρομίου. Τις πουλούσαν, αλλά αυτές απότιστες μαράθηκαν. Όλα έχουν τη φύρα τους. Τις πήρε από τον μεγάλο κάδο που τις είχαν πετάξει, τις φύτεψε και τις φροντίζει χρόνια τώρα. Έπιασαν, ξεπετάχτηκαν και είναι ακόμα ανθισμένες, τέλη Νοέμβρη. 

*Διαβάστε το γκλιν γκλον του Σάιλεντ

*Αναδημοσίευση στο tvxs 

Δεύτεροι ρόλοι

Πάντα και μόνο την Blanche

Τη Stella κανείς δεν τη θυμάται

 Η Kim Hunter στο ρόλο της Stella Kowalski στην παράσταση του έργου του Τ. Ουίλιαμς, Λεωφορείο ο Πόθος που έκανε πρεμιέρα στο  Ethel Barrymore Theatre τον Δεκέμβρη του 1947. Με τη Vivien Leigh στο ρόλο της Βlanche και τον Marlon Brando στο ρόλο του Stanley. Η δεύτερη εικόνα, από την ομώνυμη ταινία του 1951, σε σκηνοθεσία Elia Kazan με πρωταγωνιστές τους ίδιους ηθοποιούς.

Το στίγμα της Αμυγδαλέζας

μαύρο γάλα της αυγής πίνουμε τα βράδια
μαύρο γάλα πρωί μεσημέρι μαύρο γάλα και τη νύχτα
πίνουμε πίνουμε
σκάβουμε έναν τάφο ψηλά στα σύννεφα εκεί θα έχουμε άνεση*

"Δε μιλάμε για κέντρα φιλοξενίας, αλλά για ρατσιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φυλακίστηκα γιατί δεν είχα χαρτιά. Μπήκαμε υγιείς και βγήκαμε άλλοι άνθρωποι, με άλλο μυαλό, ψυχικά και σωματικά άρρωστοι. Ξεκινήσαμε την απεργία πείνας για τον θάνατο του αδελφού μας Μοχάμεντ Ασφάκ και για να μας δώσουν χαρτιά, δε γίνεται να περάσουμε όλη τη ζωή μας στη φυλακή. Αν είσαι φτωχός και κάνεις το παραμικρό σε βγάζουν παράνομο. Όμως παράνομο δεν είναι και το να σε φυλακίζουν απλώς επειδή δεν έχεις χαρτιά; (Νιώθεις ανακουφισμένος που αποφυλακίστηκες;) Ναι, όμως το χαρτί της απέλασης μου φέρνει απελπισία. Αν είναι να με διώξουν τότε για ποιό λόγο με κράτησαν 25 μήνες;”

"Ξεκινήσαμε την απεργία πείνας μετά το θάνατο του Μοχάμεντ Ασφάκ. Έπασχε από άσθμα και δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Δεν τον πήγαν ποτέ σε νοσοκομείο, γι αυτό πέθανε."

 Mahmood Waheed 26 ετών κρατούμενος για 2 χρόνια και 17 ημέρες

"Είμαι συντετριμμένος, δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τη θλίψη μου. Δεν ξέρω γιατί δεν του έδωσαν φάρμακα και γιατί δεν έφεραν κάποιον γιατρό. Με τον Ασφάκ ήμασταν φίλοι και συγκρατούμενοι στην Κόρινθο. Εκεί χτυπήθηκε άσχημα, τον πήγαν στο νοσοκομείο και μετά του έδιναν ένα φάρμακο που τον κρατούσε κοιμισμένο από 24 ως 30 ώρες. Πιστεύω ότι αυτό το φάρμακο δεν ήταν από το νοσοκομείο. Χρειάζεται κάποια έρευνα για το τί του έδιναν για να μη βήχει και διαμαρτύρεται.”

"Πεθανε ο Ασφάκ και μετά πέθανε και ένας Μπαγκλαντεσιανός. Είμαστε άνθρωποι και δε γίνεται να πεθαίνουν οι διπλανοί μας στα χέρια μας. Ξεκινήσαμε την απεργία μήπως και μας ακούσει κάποιος. Αν ζητήσει κάποιος για δεύτερη ή τρίτη φορά φάρμακα ή γιατρό, η απάντηση είναι κλωτσιές και βρισιές, όπως: Μαλάκα φύγε πίσω!”

"Η συμπεριφορά της αστυνομίας και των φυλάκων ήταν καθαρά ρατσιστική, μας έβριζαν και μας χτυπούσαν. Ναι μας χτυπούσαν αρκετές φορές”

Farruk Hassim, 28 ετών. Κρατούμενος για 2 χρόνια και 7 ημέρες

"Οι συνθήκες στην Αμυγδαλέζα είναι πολύ άσχημες αλλά το πιο άσχημο είναι η συμπεριφορά των αστυνομικών, το παίζουν μάγκες βρίζουν και χτυπάνε. Αρκετές φορές δε μας αφήνουν ούτε να βγούμε από τα κοντέινερ στα οποία μένουμε. Κι αν βγούμε πάλι μας βρίζουν και μας χτυπάνε. Στα κοντέινερ πολλοί λίγοι έχουν ρεύμα και νερό. Το καλοκαίρι στα σιδερένια κοντέινερ έχουμε 50 βαθμούς. Οι τουαλέτες είναι σπασμένες και η αποχέτευση πλημμυρίζει τα δωμάτια που κοιμόμαστε με αποτέλεσμα να ζούμε με ποντίκια και κατσαρίδες.”

"Τα ποντίκια είναι πάρα πολλά. Τόσο μεγάλα. Οι συνθήκες είναι πολύ άσχημες. Όποιος δεν έχει χρήματα δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την οικογένειά του και μπορεί να περάσουν μήνες για να μάθει κάποιος που βρισκόμαστε. Δεν επιτρέπονται τα κινητά. Όπως είπε και ο σύντροφος μας Σατζατ Ουσμάν, δεν είναι ανθρώπινες οι συνθήκες που ζήσαμε. Μπορώ να πω πάρα πολλά αλλά είναι και πολλά για τα οποία ντρέπομαι. Όσοι είμαστε εμείς που ζούμε εκεί τα ποντίκια και οι κατσαρίδες είναι διπλάσια. Δεν έχουμε ρεύμα τρεχούμενο νερό και τα νερά της αποχέτευσης πλημμυρίζουν τα δωμάτιά μας.”

Mahmad Tenveer, 26 ετών κρατούμενος για 2 χρόνια και 17 ημέρες.

"Νιώθω καλά που τώρα είμαι έξω, το χαρτί της απέλασης όμως με στεναχωρεί. Με είχαν φυλακίσει για 25 μήνες και τώρα με στέλνουν πίσω εκεί που δεν μπορώ να πάω. Είναι ακόμα πολλά άτομα που έχουν περάσει 25, 26, 27 μήνες κλεισμένοι στην Αμυγδαλέζα και είναι ακόμα εκεί. Είμαι σε κατάσταση σοκ. Δεν μας άκουε κανείς εκεί μέσα. Πώς είναι δυνατόν κάποιος άρρωστος να μένει χωρίς φάρμακα και γιατρό;”

"Χθες βράδυ όταν μας άφησαν ήμασταν πολύ χαρούμενοι και όταν σήμερα το πρωί πήγαμε στην Πέτρου Ράλλη στη διεύθυνση αλλοδαπών , μας είπαν πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τη χώρα σε 30 μέρες και να παρουσιαστούμε 2 φορές σε Α.Τ. Με εντολή απέλασης και χωρίς χαρτιά νιώθω σαν ζωντανός νεκρός που πρέπει να γυρίσω πίσω. Η εντολή απέλασης είναι μια πολύ σκληρή και ρατσιστική απόφαση. Αυτό που θέλουμε είναι νόμιμα χαρτιά και να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.”

"Εμείς ζητήσαμε πολιτικό άσυλο και αυτοί μας έκλεισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για 25 μήνες και τώρα μας απελαύνουν. Γιατί μας κράτησαν τόσο πολύ; Αν ήθελαν να μας διώξουν τότε γιατί μας κρατούσαν κλεισμένους;”

Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που απελευθερώθηκαν από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, από το βίντεο που επιμελήθηκε ο Τάσος Μόρφης για την Popaganda. Οι φωτογραφίες του Άγγελου Χριστοφιλόπουλου. Περισσότερες εικόνες στο λινκ. 

*Paul Celan, Η Φούγκα του Θανάτου, μετάφραση GeorgeLe Nonce

Σύντομο Μάθημα Ανατομίας

“Μεγάλος κιβωτιόσχημος τάφος με ανθρώπινα οστά, σε υπόγειο χώρο βάθους 1,60 μέτρων, βρέθηκε στο δάπεδο του τρίτου θαλάμου. Δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί αν πρόκειται για άνδρα ή γυναίκα, αλλά από τα ευρήματα προκύπτει ότι ήταν εξέχουσα προσωπικότητα.” έλεγε η ανακοίνωση από τις ανασκαφές της Αμφίπολης την περασμένη Τετάρτη (12/11) και συνέχιζε: “Ο σκελετός του νεκρού βρέθηκε εντός και εκτός του τάφου. Είναι προφανές ότι το ανθρωπολογικό υλικό θα εξεταστεί από ειδικούς επιστήμονες."

Η απάντηση στο ερώτημα του φύλου, είναι μάλλον απλή και εντοπίζεται κυρίως στα δύο ανώνυμα οστά, που μαζί με το ιερό οστό συγκροτούν τον “σκελετό της πυελικής ζώνης” ή πιο απλά την πύελο.

Τα γυναικεία ανώνυμα οστά είναι λεπτότερα, ευρύτερα και αβαθέστερα των αντίστοιχων ανδρικών και αποκλείνουν προς τα έξω. Η ηβική καμάρα που σχηματίζουν τα δύο ανώνυμα οστά, με κορυφή την ηβική σύμφυση, είναι ευρύτερη 90° -100° στις γυναίκες ενώ στους άνδρες ανέρχεται τις 75°.

Άλλες διαφορές εντοπίζονται στους λαγόνιους βόθρους – των γυναικών είναι αβαθέστεροι- στο ιερό οστό -το γυναικείο είναι πλατύτερο- και στον κόκκυγα, στο τέλος του ιερού οστού, που είναι περισσότερο ευκίνητος στις γυναίκες.

Τέλος, τα θυροειδή τρήματα των ανώνυμων οστών, στις γυναίκες είναι μικρότερα και έχουν τριγωνικό σχήμα, ενώ στους άνδρες είναι μεγαλύτερα και ωοειδή. 

Αυτοάμυνα

Άμα ζορίζουν τα πράγματα, 

διαβάζω ιστορία.

Άμα παραζορίσουν, ποίηση.

*το σκίτσο , του Vincent Van Gogh

Ρατσιστικό Πνεύμα Άθλιο

Οι Αλεξανδρος Ταξιλδάρης και  Μακης Καλαρας ταξίδεψαν από την Κομοτηνή στην Αθήνα με σκοπό να συμμετάσχουν στον κλασικό μαραθώνιο με τα χειρήλατα αμαξιδια τους. Οι διοργανωτές είχαν άλλη άποψη και απαγόρευσαν την συμμετοχή των δυο διακεκριμένων αθλητών φέροντας ως δικαιολογία την επικινδυνότητα των χειρήλατων αμαξιδίων  για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Η χυδαιότητα των διοργανωτών εκφράστηκε ακόμα και με το επιχείρημα: ”Επειδή σας άφησαν να συμμετάσχετε σε κανά δυο πανηγυράκια, δεν σημαίνει ότι θα σας αφήσουμε να πάρετε μέρος στον μαραθώνιο της Αθήνας” (!).

Ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης υπέβαλλε και πέρυσι αίτηση συμμετοχής για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Όπως αναφέρει στο inpost.gr, «την προηγούμενη χρονιά είχα δηλώσει συμμετοχή για να τρέξω με τον ίδιο τρόπο, αλλά δεν την δέχθηκαν. Νόμιζα ότι φέτος θα είχαν κάνει μια σχετική προεργασία και θα επιτρεπόταν στα Άτομα με Αναπηρία να συμμετέχουν».

Με την πεποίθηση ότι ο Αλέξανδρος και ο Μάκης θα συμμετείχαν στον Κλασικό Μαραθώνιο, τηλεφώνησαν στην οργανωτική επιτροπή για να τους ενημερώσουν. «Ήρθα σε τηλεφωνική επικοινωνία με τους αρμόδιους, για να ενημερωθούμε για την αίτηση μας και να τους κάνω γνωστό πως θέλουμε να τρέξουμε στο τέλος της διαδρομής, μόλις ξεκινήσουν όλοι οι αθλητές και οι συμμετέχοντες για να μην προκαλέσουμε πρόβλημα με τα ποδήλατα μας», λέει ο Αλέξανδρος.

Από εκείνη την στιγμή ξεκινά το θέατρο του παραλόγου, το οποίο δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από ρατσιστικές νοοτροπίες άλλων δεκαετιών. «Μόλις οι αρμόδιοι έμαθαν πως είμαστε Άτομα με Αναπηρία και θα αγωνιζόμασταν με χειρήλατα ποδήλατα, μας απαγόρευσαν τη συμμετοχή με γελοίες δικαιολογίες».

Συνεχίζοντας, ο Κομοτηναίος παραολυμπιονίκης ανέφερε «όταν τους διεμήνυσα πως εγώ και ο Μάκης, αλλά και άλλοι αθλητές του συλλόγου ΠΕΡΠΑΤΩ συμμετείχαμε στο 2ο Διεθνή Ημιμαραθώνιο της Θεσσαλονίκης και στο Μαραθώνιο των Σπετσών μας απάντησαν πως "επειδή σας άφησαν να συμμετάσχετε σε δυο πανηγυράκια, δεν σημαίνει ότι θα σας αφήσουμε να πάρετε μέρος στον μαραθώνιο της Αθήνας"!».

Οι παραολυμπιονίκες επέμειναν στη συμμετοχή τους, αλλά οι αρμόδιοι συνέχισαν το ρατσιστικό και βλακώδες παραλήρημα. «Τους τονίσαμε επίσης πως πληρούμε όλα τα δεδομένα ασφάλειας για τους υπόλοιπους αθλητές».

Τέλος ο Αλέξανδρος πριν σταματήσει την επικοινωνία με την αρμόδια οργανωτική επιτροπή του Μαραθωνίου, τους ενημέρωσε πως αν δεν τους έλεγε πως είναι Άτομα με Αναπηρίες δεν θα συνέβαινε τίποτα. Οι διοργανωτές του είπαν με θράσος πως "δεν μπορούμε να προβλέψουμε τα πάντα. Αν εσείς μπορεί να θέλετε να τρέξετε κρατώντας μια βόμβα, κάποιος άλλος με μια σημαία εναντίον του Μαραθωνίου, εμείς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε".

Το άρθρο copy paste από το Left.gr

H πρώτη φωτο, του Αλέξανδρου, από την επίσημη παρουσίαση της Παραολυμπιακής ομάδας στο Χίλτον, λίγο πριν την αναχώρησή της για Πεκίνο τον Αύγουστο του 08.

Η δεύτερη του Μάκη, από τη σελίδα του στο φβ.

Η τρίτη, από τον Μαραθώνιο "πανηγυράκι" της Νέας Υόρκης το 2011. 

Εκατομμύρια

Ήμουν φορτωμένος και βιαζόμουν να επιστρέψω στο σπίτι. Κοντοστάθηκα για λίγο βλέποντας με τεράστια γράμματα “δεκαεπτά εκατομμύρια - τζακ ποτ”. Όχι ολογράφως- με αριθμό το δεκαεπτά. Συνέχισα το δρόμο μου, αλλά μετά από μερικά βήματα, άλλαξα γνώμη και γύρισα προς το πρακτορείο.

Δευτέρα αργά το μεσημέρι και ήταν άδειο. Ζήτησα ένα δελτίο και ο ιδιοκτήτης που φαινόταν κατάκοπος, μού είπε ότι είχαν εξαντληθεί και περίμενε να του φέρνουν το απόγευμα. Ήμουν στην πόρτα έτοιμος για να φύγω όταν με σταμάτησε λέγοντας ότι είχε ένα δελτίο -τον είδα να το σηκώνει από το καλάθι των αχρήστων-. που ήταν συμπληρωμένη η πρώτη στήλη. “Μπορώ να την ακυρώσω”, συμπλήρωσε.

Πήρα το δελτίο, ένα στυλό και συμπλήρωσα βιαστικά άλλες τρεις στήλες και τού το έδωσα. “Να ακυρώσω την πρώτη;” επέμεινε ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου. “Όχι βέβαια” τού είπα δίνοντάς του δύο ευρώ, “αν υπάρχει μια πιθανότητα να κερδίσω, βρίσκεται σε αυτή την πρώτη στήλη”. Δεν του είπα όμως ότι ακόμα κι αν κέρδιζα, δε θα το μάθαινα, καθώς τις ελάχιστες φορές που παίζω ή αγοράζω λαχεία, αμελώ συνήθως να τσεκάρω τους αριθμούς μετά την κλήρωση.

Στην αρχή δε μού μιλούσε. Με κοίταζε ντροπαλά και μετά κατέβαζε το κεφάλι. Είχαμε μερικούς μήνες να βρεθούμε και μάλλον δε με θυμόταν. Μετά από ώρα άρχισε να ξεθαρρεύει, αρχής γενομένης από τη στιγμή που της έκανα τον κούκο. Μού ζήτησε να της πω ένα παραμύθι, αυτοσχεδίασα, κάτι βγήκε, αρκετά ενδιαφέρον, όχι τόσο δραματουργικά αλλά κυρίως λόγω των διαφορετικών φωνών που έκανα για τους ήρωες που μιλούσαν σε πρώτο πρόσωπο. Μετά παίξαμε.

Όταν βαρέθηκε, πήρε ένα σκαμνάκι, το έκανε γραφείο έβγαλε από το τσαντάκι της ένα μπλοκάκι και χρωματιστούς μαρκαδόρους, το σκέφτηκε λίγο κι έπειτα ρίχτηκε στη δουλειά. Την ακούγαμε που κάτι μουρμούριζε καθώς ζωγράφιζε. Όταν ολοκληρώθηκε το πρώτο έργο και γύρισε σελίδα για να συνεχίσει, άρχισε να λέει δυνατά πλέον: “εκατομμύρια ποντικάκια, εκατομμύρια ποντικάκια, εκατομμύρια...”

Μετά από αρκετή ώρα πυρετώδους δουλειάς, είχε μπροστά της καμιά εικοσαριά ζωγραφιές, χρωματικές παραλλαγές στο ίδιο θέμα: ένα ποντικάκι. Οκτώ από αυτές, τις έσκισε από το μπλοκάκι της και μού τις χάρισε την ώρα που με αποχαιρετούσε.

Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα γίνω πολύ πλούσιος. Όχι γιατί θα κερδίσω τα εκατομμύρια κάποιου τζακ ποτ στο τζόκερ, αλλά γιατί η πεντάχρονη φίλη μου, η Ηχώ, όταν θα μεγαλώσει, θα γίνει διάσημη ζωγράφος και τότε θα μοσχοπουλήσω μερικές από τις παραλλαγές από τα “εκατομμύρια ποντικάκια” που μού χάρισε.

*τα "Εκατομμύρια" αναδημοσιεύτηκαν στο tvxs  

Γοντσέχ Καλλιπάτειρα Γαβαμί

νὰ μὲ ἀφήσετε πρέπει, Ἑλλανοδίκες, 

κι ἐγὼ νὰ καμαρώσω μὲς τὰ ὡραῖα 

κορμιά, ποὺ γιὰ τὸ ἀγρίλι τοῦ Ἡρακλέα 

παλεύουν, θαυμαστὲς ψυχὲς ἀντρίκειες.(1)

 Μόλις ο Πεισίροδος ανακηρύχθηκε νικητής στο αγώνισμα της πάλης, ένας άντρας υπερπήδησε το ἔρυμα(2) που χώριζε τους αθλητές από τους γυμναστές για να τρέξει προς το μέρος του. Στην προσπάθειά του, έπεσε ο χιτώνας και αποκαλύφθηκε ότι ήταν η μοναδική γυναίκα που αψήφισε τον αυστηρό νόμο των Ηλείων που προέβλεπε να κατακρημνίζουν από τους ψηλούς βράχους του όρους Τυπαίου, εκείνες που θα τολμούσαν να περάσουν τον Αλφειό για να πάνε στον χώρο της Ολυμπίας κατά τη διάρκεια των αγώνων.

 Δεν ήταν άλλη από την Καλλιπάτειρα, τη μητέρα του νικητή. Κόρη του ολυμπιονίκη Διαγόρα του Ρόδιου, αδελφή των ολυμπιονικών Ακουσίλαου, Δαμάγητος και Δωριέα και σύζυγος του επίσης ολυμπιονίκη Καλλιάνακτος. Όταν ο τελευταίος πέθανε, ανέλαβε όχι μόνο την ανατροφή αλλά και την εκγύμναση του γιού της και ἤγαγεν ἐς Ὀλυμπίαν τὸν υἱὸν μαχούμενον(2) μεταμφιεσμένη σε γυμναστή, για την 96η Ολυμπιάδα, το 396 π.Χ.

 Ο ενθουσιασμός για νίκη του γιου της -νίκη της τρίτης γενιάς της οικογένειάς της στους κορυφαίους αγώνες- την έκανε να αψηφίσει τον κίνδυνο να φανερωθεί και να υποστεί την εσχάτη των ποινών. Παρά την αποκάλυψη, η Καλλιπάτειρα τελικά δεν τιμωρήθηκε από σεβασμό στην γενιά της που γέννησε τόσους ολυμπιονίκες. Ωστόσο, φρόντισαν για έναν νέο κανονισμό που από τότε όριζε οι γυμναστές να προσέρχονται γυμνοί στους αγώνες.

 Δύο χιλιάδες τετρακόσια δέκα χρόνια αργότερα, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ολυμπία, μια ακόμα γυναίκα αψηφά τον νόμο. Πρόκειται για την Ιρανοβρετανή δικηγόρο Γοντσέχ Γαβαμί που συμμετείχε τον περασμένο Ιούνιο σε μια κινητοποίηση γυναικών που ήθελαν να παρακολουθήσουν -παρά την απαγόρευση που ισχύει με πρόσχημα την προστασία τους από τυχόν ανάρμοστες συμπεριφορές οπαδών- τον διεθνή αγώνα βόλεϊ ανδρών, μεταξύ των εθνικών ομάδων του Ιράν και της Ιταλίας που έγινε στο στάδιο Αζάντι – έδρα της παγκοσμίου φήμης Persepolis FC - της Τεχεράνης. 

 Η Γοντσέχ Γαβαμί, συνελήφθη και κρατείται από τον Ιούνιο. Ο διοικητής της εθνικής αστυνομίας του Ιράν στρατηγός Εσμαΐλ Αχμαντί Μογαντάμ είχε εξηγήσει τότε ότι η αστυνομία δεν μπορεί «να επιτρέψει την παρουσία γυναικών στα στάδια», καθώς «η συνύπαρξη των δύο φύλων στα στάδια δεν εξυπηρετεί ακόμη το γενικό συμφέρον». Η ειρωνεία; Αζάντι, το όνομα του σταδίου, στα φαρσί σημαίνει Ελευθερία.

Η εικοσπεντάχρονη που καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση για διασπορά προπαγνάδας κατά του καθεστώτος, άρχισε από το περασμένο Σάββατο απεργία πείνας. Στο Change.org συγκεντρώνονται υπογραφές για την απελευθέρωση της Γαβαμί.

1.Το απόσπασμα από το σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη με τίτλο Καλλιπάτειρα
2. Από την Ελλάδος Περιήγηση του Παυσανία, Α VI.7
Η τελευταία εικόνα, αφίσα της ταινίας Offside του Jafar Panahi