Καπνός

Ένωνα με συρραπτικό τα άδεια πακέτα των τσιγάρων. Ήθελα να φτιάξω ένα φιδάκι τόσο μακρύ που όταν θα το άπλωνα στο δρόμο, ξεκινώντας από το σπίτι, να φτάνει μέχρι το περίπτερο του Γιώργου και της Ντίνας. Το σενάριο έλεγε ότι όταν θα τα κατάφερνα, θα έκοβα το κάπνισμα. Μακροπρόθεσμο σχέδιο αν σκεφτεί κανείς ότι για να το πετύχω θα έπρεπε να καπνίσω γύρω στα 3.000 πακέτα. Πέντε πόντους το πακέτο. Με το σταθερό μου ρυθμό, ενάμισι με δυο πακέτα την ημέρα, σε μερικά χρόνια θα εγκατέλειπα οριστικά τη βλαβερή συνήθεια. 

Πριν λίγο καιρό βρήκα το περίπτερο κλειστό. Κλειστό ήταν και την επόμενη και τη μεθεπόμενη. Κατάλαβα. Τα παιδιά τελικά δεν άντεξαν· έγιναν καπνός. Το “δε βγαίνουμε, δε βγαίνουμε με τίποτα” το έλεγαν άλλωστε από το καλοκαίρι. Ακριβό το ενοίκιο, πεσμένη εδώ και πολύ καιρό η κατανάλωση, οι εταιρείες δεν έδιναν πια καθόλου πίστωση και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαν και συχνές μικροκλοπές. 

Πέρυσι είχε πιάσει στα πράσα ο Γιώργος δυο πιτσιρικάδες, αδέλφια. Δε φώναξε αστυνομία. Κράτησε τα ποδήλατά τους και τους είπε να έρθουν να τα πάρουν με τους γονείς τους. Ήρθαν με τον πατέρα τους, που όταν άκουσε τί έγινε έβαλε τις φωνές. “Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ; Που θα πεις τους γιους μου κλέφτες!” Άλλη φορά πάλι, πέρασε χρυσοχέρα τσιγγάνα και με ταχυδακτυλουργικά βούτηξε από την Ντίνα ένα κατοστάρι. Έτυχε να περάσω λίγο μετά και τη βρήκα κλαμένη. 

Ήταν πάντα γελαστοί κι οι δυο τους. Όταν έπαιρνα κούτα συνήθως με κερνούσαν καφέ, εσπρεσάκι παγωμένο σε κουτί. Μάπα ήταν, ετοιματζήδικο μα το χαιρόμουν. Το έπινα εκεί, ανοίγαμε κουβέντες, άνοιγα και την κούτα και με το πες πες με τα παιδιά μα και με άλλους πελάτες, έφτανα στη μέση το πρώτο πακέτο. Στέκι κανονικό το περίπτερό τους για τη γειτονιά, ειδικά άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο. Μικροί μεγάλοι περνούσαν και έμεναν πολύ περισσότερο από όσο χρόνο απαιτούσε μια τυπική συναλλαγή. 

Δεν ξέρω τί απέγιναν τα παιδιά. Ίσως να έφυγαν. Το λέω γιατί στην αρχή της κρίσης η Ντίνα, ανέφερε ότι “αν ζόριζαν τα πράγματα” θα πήγαιναν στη Γερμανία, σε μια θεία της που βρισκόταν χρόνια εκεί. Από τον τρόπο πάντως που το έλεγε, καταλάβαινα ότι η πιθανότητα μιας τέτοιας εκδοχής της φαινόταν μηδαμινή. Όπως και στους περισσότερους άλλωστε. Θέλω να ελπίζω ότι έφυγαν τελικά, γιατί δεν μπορώ να τους σκέφτομαι εδώ και τους δυο άνεργους. Βλέπεις πριν δυο χρόνια όταν κάναμε το αφιέρωμα στο ΦΟΒΟ, ο Γιώργος ήταν που είχε γράψει χωρίς δεύτερη σκέψη, με κεφαλαία γράμματα: “ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ & ΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ” 

Από τότε που έκλεισαν τα παιδιά, σταμάτησα να θρέφω το φιδάκι. Πήγα αναγκαστικά σε ένα άλλο περίπτερο, δεν είχαν τη μάρκα μου, είπα να δοκιμάσω καπνό και σιγά σιγά τον συνήθισα. Διαπίστωσα μάλιστα ότι κάπνιζα λιγότερο -τουλάχιστο μέχρι να εξοικειωθούν τα δάχτυλα με το στρίψιμο- ήταν και οικονομικότερος σε σχέση με τα τσιγάρα, έμεινα στον καπνό. Και όχι, δε σκέφτομαι να  κόψω το κάπνισμα. Μάλιστα τώρα δα, έπιασα να στρίβω ένα ακόμα...