Φίλε μου

Βρήκα το μήνυμά σου όταν γύρισα, μα λογαριάζοντας τη διαφορά ώρας είδα πως ήταν αργά για να σου τηλεφωνήσω. Χάρηκα με τα νέα σου, χάρηκα πολύ· μα την αλήθεια θα ήθελα να μπορούσα να σε κάνω κι εγώ με τη σειρά μου να χαρείς. Μα εδώ τ` αγκάθια είναι πολλά, αγκάθια σε όλο το μάκρος της μέρας, ως μέσα στον ύπνο.(1)

Κι εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται.(2) Και εγώ, τώρα που ξεκίνησα να γράφω, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να απαντήσω στο ανήσυχο “τί γίνεται εκεί κάτω;” που με ρωτάς στο τέλος. Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;(3) Ο χρόνος μου λεηλατημένος(4), σαν τη ζωή μου. Σαν τις ζωές μας σ` αυτό τον τόπο. Κι οι ψυχές μαραγκιασμένες, παρτάλια στο ζόφο κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει(5). 

Βγαίνει σωματικά όλο αυτό: το νιώθω στο στομάχι, στο στήθος στο κεφάλι. Άλυτος κόμπος μέσα στο πρώτο, πάνω στο δεύτερο η πέτρα ανερμήνευτος χρησμός(6) κι αυτά τα καρφιά που χτυπάνε στο κεφάλι καταλαγιάζουν προσωρινά μόνο με Requiem. Τ` ακούω μέρες τώρα, το μετονομάζω: της Δημοκρατίας κι ύστερα κοιτάζω ψηλά· δεν είναι πλέον ουρανός αυτός, είναι ένα γαιοβάμον σκότος που μας πνίγει.(7) Λέω συχνά τα νεφρά μου θα υπερισχύσουν. Εν τούτοις μαθητεύω πια συνέχεια σε τρόμο.(8)

Μη γελαστείς! Δε δεν νοιώθουν όλοι έτσι. Μια μερίδα τόσο πολύ μαστίγωνε την ψυχή της που στο τέλος το συνήθισε και το αποζητούσε το μαστίγωμα.(9) Αυτοί είναι που σου λένε ανερυθρίαστα: "Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου, ο σώζων εαυτόν σωθήτω."(10) Τους βλέπεις ασάλευτους και φωνάζεις: "Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα, ή σκύβεις ή απογειώνεσαι"(11) κι ένας -ένας απαντούν, όλοι το ίδιο: "είμαι τόσο φοβισμένος, που όταν μού έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μού άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του".(12)

Δε θα στο στείλω. Γράφω ώρες τώρα. Λόγια δικά μου, μα το βλέπεις, πιο πολύ μπαίνουν λόγια δανεικά. Γράφω και σβήνω. Τέτοια ζωή μας μέλλονταν, να γράφουμεν επιστολές που να μη στέλνουμε από μιαν αξήγητη δειλία (13) Θα σου έλεγα  πως όσα έχω περάσει μού `διναν κάθε δικαίωμα να τρελαθώ. Κι αληθινά θα τρελαινόμουν, αν δεν αποτελούσε κι αυτό μια κάποια παραχώρηση. (14) Θα σου έλεγα ακόμα, θέλω να γείρω… να ξεκουραστώ… να γείρω…να μάθω πάλι να μετράω τ’ άστρα χωρίς να χάνω και τον ουρανό.(15) Κι αν δεν το  γράφω είναι γιατί κι αυτό ακόμα, σήμερα μετράει σαν ήττα. Και το ξέρω καλά πια: αν αγαπήσεις τους γκρεμούς σε βγάζουν συντομότερα.(16)

τα δανεικά 

1.Γιάννης Ρίτσος ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΞΟΡΙΑΣ Ι

2.Μανώλης Αναγνωστάκης 13.12.43 

3.Γιώργος Σεφέρης Ο γυρισμός του ξενιτεμένου 

4.Τίτος Πατρίκιος, Μεσ στη λεηλασία 

5.Γιώργος Σεφέρης Τελευταίος Σταθμός

6.Αργύρης Χιόνης Ακόμα μερικές πέτρες

7.Αργύρης Χιόνης, Εσωτικά Τοπία 

8.Νίκος Καρούζος, Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη

9.Τίτος Πατρίκιος, Πίσω από το φλούδι των φιλιών 

10.Νίκος Καρούζος Διάλογος πρῶτος 

11.Μιχάλης Γκανάς, Απορία 

12.Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοπροσωπογραφία 

13 Γιάννης Ρίτσος Απροσάρμοστοι

14.Τίτος Πατρίκιος Δικαίωμα 

15.Θωμάς Γκόρπας, Ποιοι μας αγαπάνε; 

16.Γιάννης Στίγκας, Η τέλεια ακουστική του λαβύρινθου 

Αναδημοσίευση στην bibliotheque