Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Άφοβα Ρομαντικό, Κορίτσι Μπαταρία


Ούτε δυνατά φώτα, ούτε μαρκίζα. Όμως οι συγκεντρωμένοι στο πεζοδρόμιο της οδού Δεινοκράτους, στο ύψος του Ναυτικού Νοσοκομείου που καπνίζουν περιμένοντας να αρχίσει η παράσταση, είναι ασφαλές σημάδι ότι δεν έκανες λάθος.

Εδώ λοιπόν είναι το ''θέατρο'' με την εύγλωττη ονομασία “Προσωρινός”. Το ισόγειο μιας τυπικής πολυκατοικίας του `60 έγινε χωρίς ιδιαίτερες επεμβάσεις θεατρική σκηνή: μια μικρή ξύλινη κερκίδα τοποθετημένη έτσι ώστε να βλέπει προς το δρόμο και η “αυλαία”, παράλληλα στη τζαμαρία, που κλείνοντας απομονώνει, όχι τη σκηνή από τους θεατές, αλλά τον έξω, από το μέσα χώρο.

Όταν μετά από λίγο οι θεατές καθίσουν στις θέσεις τους και χαμηλώσουν οι προβολείς, θα απομείνουν μόνο τα φώτα του δρόμου και οι προβολείς των διερχομένων αυτοκινήτων. Δυο φιγούρες περαστικών κοντοστέκονται και είναι σαν να λέει ο ένας στον άλλον: “Μα τί συμβαίνει εκεί κάτω;”. Τότε, βλέπεις ξαφνικά την Όλια Λαζαρίδου να πλησιάζει από το δρόμο ντυμένη με ένα εκτυφλωτικά πράσινο φόρεμα, να ανοίγει την είσοδο και να μπαίνει. Η παράσταση αρχίζει. Το “Κορίτσι Μπαταρία”, φορτίζει. 



Το έργο που έγραψε η ίδια η ηθοποιός -και ο σκηνοθέτης της παράστασης, Ευριπίδης Λασκαρίδης χαρακτηρίζει “άφοβα ρομαντικό mini live”- είναι ένας αυτοβιογραφικός μονόλογος. Ατόφιες εξορυγμένες μνήμες ή μνήμες που έχουν υποστεί τη λείανση της μυθοπλασίας; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Έτσι όπως ξετυλίγονται, από τις πρώτες φράσεις, παρασύρεσαι ενώ διαπιστώνεις για άλλη μια φορά, ότι οι μικρές προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων εμφανίζουν κοινά σημεία, ακόμα κι αν δε συμπίπτουν οι χώροι, οι δεκαετίες, οι βασικές συνθήκες.
 

Παρασύρεσαι καθώς οι εικόνες και οι σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη, παρασύρεσαι έτσι όπως η χαμηλών τόνων, άμεση ερμηνεία της Λαζαρίδου γίνεται όχημα. Όχι κλειδαρότρυπα, που σε βάζει στον πειρασμό να κρυφοκοιτάξεις, αλλά όχημα που σε διεκδικεί διαρκώς, συνεπιβάτη στην διαδρομή της. Μια διαδρομή, που άλλοτε είναι βαθιά εσωτερική, με λόγο σύγχρονα ποιητικό κι άλλοτε ανάλαφρη σαν καθημερινή κουβέντα, συνωμοτικά παιχνιδιάρικη. 


Μουσικές, χρώματα, μυρωδιές, σε χαμηλές κλίμακες και σε ήπιες αποχρώσεις. Χωρίς εξωραϊσμούς. Εστίαση με επιμονή κι αγάπη στο μικρό, το φαινομενικά ασήμαντο που όμως γίνεται ιδιαίτερο, σχεδόν πολύτιμο καθώς αποτελεί την αφορμή για να αναδυθούν σταδιακά τα ψήγματα που συνθέτουν τον μονόλογο και τελικά τον ψυχισμό ενός κοριτσιού που μεγαλώνει, ονειρεύεται, αφήνει τη πρίζα της οικογένειας για να κάνει αποφασιστικά τη μεγάλη έξοδο στον κόσμο “Εκεί έξω που η βία είναι φανερή και δε κρύβεται...” . Ενός κοριτσιού που ερωτεύεται πριν υπάρξει καν το αντικείμενο του έρωτα. Όταν τελικά το συναντήσει, θα αρχίσει η διαδικασία της ωρίμανσης που σταδιακά, με μαγικό τρόπο μετατρέπει το "κορίτσι μπαταρία" σε γυναίκα. Με σταθερό ηλεκτρικό φορτίο.



Από την παιδική κατασκήνωση και τα άγουρα εφηβικά καλοκαίρια, στο θυρωρείο μιας πολυκατοικίας στο κέντρο κι από κει στην Αθήνα των γνωστών δρόμων. Από την δεκαετία του εξήντα, μέχρι το σήμερα. Ή για να είμαστε ακριβείς, μέχρι την Αθήνα του “τώρα” που είναι παρούσα σε δεύτερο πλάνο: όταν η “αυλαία” είναι ανοιχτή, ένα κομμάτι της Δεινοκράτους γίνεται από συνειδητή κι όχι αναγκαστική επιλογή, το βασικό σκηνικό της παράστασης. Έτσι τα του έξω κόσμου,  δημιουργούν ένα τυχαίο φόντο, ιδανικά ρευστό.   


Η Όλια Λαζαρίδου, με την ιδιαίτερη καλλιτεχνική της πορεία, εμπιστεύτηκε το έργο και την ερμηνεία της στον Ευριπίδη Λασκαρίδη, ένα νέο σκηνοθέτη που κατάφερνε με το καθαρό θεατρικό του ένστικτο, να ζυγίσει σωστά και τελικά να πετύχει  αρμονική ισορροπία ανάμεσα στο γλυκό και στο πικρό, στο αστείο και στο τραγικό· αυτό το απλό τραγικό που συνοδεύει την πορεία κάθε ύπαρξης. 



Η ταυτότητα της παράστασης

Ερμηνεία: Όλια Λαζαρίδου
Σκηνοθεσία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
Μουσική live: Γιώργος Πούλιος - Κωνσταντίνος Τσιώλης
Σκηνικά: Μυρτώ Σταμπούλου
Κοστούμια make-up: Πλάτων Λούβαρης
Σχεδιασμός φωτισμών: Σοφία Αλεξιάδου
Οργάνωση παραγωγής: Αθηνά Στυλιανίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Ζαραφίδου

 





Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15 το βράδυ και Κυριακή στις 20.30,  θέατρο "Προσωρινός", Δεινοκράτους 103, τηλ. κρατήσεων 6949/ 556389. Είσοδος: 15 και 10 ευρώ. Λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού, ενώ αρχικά είχαν προγραμματιστεί μόνο 10 παραστάσεις, δόθηκε παράταση




Μουσική: Blue Valentines, με τον Tom Waits, που ακούγεται στην παράσταση.


18 σχόλια:

Sue G. είπε...

Μια παράσταση μπιζού, δλδ... :-)

Ανώνυμος είπε...

room with a view

KKM

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έχω την αίσθηση καθώς διαβάζω το καλογραμμένο σημείωμά σου Τσαλαπετεινέ πως κάτι τέτοιες δράσεις λειτουργούν σχεδόν αντιστασιακά και συνωμοτικά αυτές τις μέρες. Όχι γιατί στοχεύουν άμεσα και ευθέως σε καμία ανατροπή, αλλά γιατί διατηρούν ζωντανή την ανθρωπιά μας και τον άυλο πολιτισμό μας (αόρατα πράγματα δηλαδή και χωρίς οικονομικό αντίκρισμα....)

Theorema είπε...

Μαγική περιγραφή, σκέφτομαι πως μερικές φορές προτιμώ να σας διαβάζω παρά να τα βλέπω :)

kovo voltes... είπε...

Η Τέχνη και ιδιαίτερα αυτή που στήνεται με λίγα αλλά ουσιαστικά, καθάρια υλικά, θα είναι πάντα η αντίσταση μας στην μέσα ομίχλη...
Τυχερός. Θα'θελα πολύ να δω αυτό το ξωτικό, σ'αυτό το θέατρο και σε δικό της κείμενο :(

SoDurck είπε...

Καλώς ήρθε και πάλι η τρυφερή σας ματιά. Είναι και πάλι λυτρωτική.

Όσο για την παράσταση ο κ, Κατσαμάκης με κάλυψε ολοκληρωτικά και οι υπόλοιποι σχολιαστές σας, ολοκληρωμένα.

γρηγόρης στ. είπε...

Πολύ θα ήθελα να το δω, Τσαλαπετεινέ, αλλά είμαι μακριά.
Ας είναι....
Θεατής νοερός ως αναγνώστης.

Σταυρούλα είπε...

Παράσταση και κείμενο (το δικό σου) κοσμήματα και τα δυο. :)

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο ήταν αυτό, ονειρικό και ταξιδιάρικο, με έβγαλε μια στιγμή από τη δύσκολη καθημερινότητα :)
Α! και ο καλύτερος τίτλος ανάρτησης έβερ!

Σελιτσάνος είπε...

Δεν αφήνετε και πολλά περιθώρια σχολιασμού,φαντάζομαι.Πάντως το μετρημένο κείμενο μαρτυρά την ποιότητα του έργου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Sue: Αν είχα σκεφτεί αυτή τη λέξη, δε θα χρειαζόταν να γράψω το κείμενο. ;-)

ΚΚΜ: ...ειδικά τις μέρες που έπαιζαν The Bostonians

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Το σχόλιό σου είναι ο καλύτερος επίλογος της ανάρτησης. (Αυτό ήθελα να πω αλλά δεν έβρισκα τα λόγια;-)

 Theorema  : Σας συγχωρώ γιατί ξέρω ότι είσαστε μακριά -οπότε δεν μπορείτε να δείτε την παράσταση- και γιατί έχω διαβάσει τα δύο τελευταία σας ποστ. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Να διακινδυνέψω μια πρόβλεψη; Έχω την εντύπωση ότι μπορεί η παράσταση να ανηφορίσει... Και το λέω γιατί την περασμένη Κυριακή -με “τις ραγδαίες εξελίξεις”- το θέατρο ήταν γεμάτο.

 Soduck: Μη φοβάσαι. Αυτή η ματιά δε χάνεται. “Αν το `χει η κούτρα σου...”. Κάποιες στιγμές σκοτεινιάζει, αλλά για λίγο. Το έχει κάνει τάμα βλέπεις, να αντισταθεί στην κατήφεια. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ.: Μα τότε πρέπει να προσθέσω φωτογραφίες στην ανάρτηση. ;-)

 renata: Ήταν το χειροκρότημά μου στην παράσταση. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing: κι εμένα η παράσταση με έβγαλε από τη δύσκολη καθημερινότητα. Όχι μόνο κατά τη διάρκειά της, αλλά όλο εκείνο το βράδυ.

Ο τίτλος εντελώς κλεμμένος. ;-)

Σελιτσάνος: Επίτιμε, διαβάζετε πίσω και κάτω από τις γραμμές. ;-)

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Πολλά likes στην περιγραφή σου! Ψήθηκα τόταλι να πάω. :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Πιγκουίνος: Και να σκεφτείς ότι ήμουν συγκρατημένος... ;-)

Βασιλική Ν. είπε...

Τι παράξενο που είναι... Όλα ξεκινούν από μια "κλοπή" άθελά σου, μιας φωτογραφίας που θα συνοδέψει το κείμενό σου... Μετά έρχεται ο κύριος Τσαλαπετεινός και σου λέει ευγενικά πως είναι δική του η φωτογραφία κι εσύ διορθώνεις αμέσως το ποστ και προσθέτεις το αντίστοιχο λινκ ζητώντας συγνώμη, γιατί ήοουν βιαστική μέσα στο ρευστό χάος του google και πρόσθεσες αβασάνιστα την φώτο χωρίς να προσέξεις την κυριότητά της... Κι ύστερα κάτι σε σπρώχνει να μπεις και να διαβάσεις, ίσως η ευγένεια του μηνύματος που έλαβες προς αποκατάσταση της αλήθειας και της γνησιότητας... Κι έτσι βρίσκομαι εδώ να διαβάζω αυτό το έξοχο κείμενο που θαρρώ πως έχει εστιάσει σχεδόν σε όσα έχω εστιάσει κι εγώ, αλλά με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια, ίσως και βάθος... Να, λοιπόν, που τα ανθρώπινα λάθη μας κάποτε βρίσκουν τον σωστό δρόμο!