Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Ardi (Κώστας), 43



Σηκώνει το τσιμέντο, σκίζει το χαρτί και το αδειάζει στη γούβα της άμμου. Ανακατεύει με το φτυάρι το χαρμάνι, το φορτώνει στο καρότσι, το ρίχνει στα καλούπια κι ύστερα  το στρώνει αριστοτεχνικά με το μυστρί. Ρίχνει πάνω στην επιφάνεια τσιμέντο σκόνη, το υγρό το πίνει, το ξαναστρώνει. Ξαναρίχνει, το ξαναστρώνει. Πολλές φορές. Στεγνώνει και νομίζεις πως είναι μάρμαρο από τη γυαλάδα κι όχι ένα ταπεινό χαρμάνι με άμμο, τσιμέντο και ψιλό γαρμπίλι. Γεννημένος μάστορας ο Ardi. Τεχνίτης με αντίληψη, σβέλτος κι ακούραστος. Και πάνω από όλα φιλότιμος.

Το χειμώνα -λίγο ο καιρός, περισσότερο η κρίση- νεκρή η οικοδομή, μόνο δυο δουλειές του έτυχαν. Σκεπές. Από την αρχή, όχι μερεμέτια. Η μια κατέρρευσε από το βάρος του χιονιού ή άλλη από φωτιά που ξεκίνησε από τη μπουκωμένη καμινάδα. Κατάφεραν να τη σβήσουν -έτρεξε αμέσως όλο το χωριό- πριν καταστραφεί το σπίτι.

Τα κουτσοβόλεψαν,  με τα λεφτά από τις σκεπές και με τα αυτά που είχαν στην άκρη. Μη φανταστείς κανένα σπουδαίο κομπόδεμα. Αρχές της άνοιξης ζόρισαν πολύ τα πράγματα άρχισαν οι σκληρές περικοπές. Πήγε στο φροντιστήριο της κόρης και τους είπε ότι τέρμα, σταματάει, δεν μπορούν πια να πληρώσουν. Ο καθηγητής, του είπε: “Ούτε να το συζητάς. Το παιδί θα συνεχίσει, χωρίς λεφτά. Αν και όταν έχεις τα πληρώνεις. Αν όχι, δεν πειράζει. Αλλά δε θα σταματήσει λίγο πριν τις εξετάσεις η καλύτερη μαθήτρια.”

Το δέχτηκε με βαριά αλλά πολύ περήφανη καρδιά. Τώρα, που  έχει εδώ κι   μήνα δουλειά, ό τι μπορεί το ξεχωρίζει,  πάει να τους το δώσει αλλά εκείνοι τον διώχνουν. “Αργότερα” του λένε “αργότερα...”. Πήγε καλά η μικρή, μπορεί να περάσει και νομική. Πώς θα τα βγάλει πέρα; Πώς θα της στέλνει; Θα κάνει το σκατό του παξιμάδι, αλλά το κορίτσι του θα σπουδάσει.  Σηκώνεται στις 6 για να φύγει για δουλειά και τη βρίσκει πάνω στο βιβλίο. Μαύρους κύκλους γέμισαν τα μάτια της από το διάβασμα όλη νύχτα.

Όταν γεννήθηκε η μικρή στην Αλβανία, στα μεγάλα ζόρια που δεν είχαν να φάνε, πήρε ένα γαϊδουράκι, πήγαινε αξημέρωτα στη Μπίλιστα, το φόρτωνε δύο τσουβάλια ζάχαρη -πενήντα κιλά από τη μια και πενήντα από την άλλη-  και γύριζε από χωριό σε χωριό και τα πουλούσε. Έτσι επέζησαν τότε. Τώρα άμα χρειαστεί στον ώμο θα τα πάρει τα σακιά και θα τα κουβαλήσει. Αλλά η μικρή θα σπουδάσει. 



15 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Με συγκίνησες. Έτσι κάπως μας μεγάλωσαν και μας σπούδασαν οι γονείς μου κι ούτε η φτώχεια ούτε η ανεργία άφησαν να τους καταβάλλει.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: ;-)

χαρη είπε...

πέρα από την ιστορία τού κοριτσιού και τού πατέρα του (φοβερή ιστορία...) μού κάνει εντύπωση: υπάρχουν *και* τέτοιοι φροντιστηριάρχες αλήθεια; :)))

γεια σου Τσαλαπετεινέ!

Τσαλαπετεινός είπε...

χαρη: Γειά σου και σένα Χάρη!

Δεν ξέρεις τι ανακούφιση ένιωσα όταν έμαθα ότι υπάρχουν.

γρηγόρης στ. είπε...

Να είσαι τυχερός πάντα να γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους!

Ιφιμέδεια είπε...

Αχ. Εσύ.

-Να'ναι καλά οι Ardi αυτού του κόσμου να δουλεύουν για να δουν τα κοριτσάκια τους να προκόβουν. Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτό το κορίτσι θα πάει μπροστά;

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ: Από τις καλύτερες ευχές! Σε ευχαριστώ...

(ειδικά σήμερα, μού χρειαζόταν)

Ανώνυμος είπε...

Και :) και με πρόλαβες...

gasireu

Τσαλαπετεινός είπε...

Ιφιμέδεια: Πολύ γλυκό το "Αχ. Εσύ"!
Σχεδόν το άκουσα...

Χωρίς αμφιβολία θα πάει μπροστά βλέποντας τους γονείς της να παλεύουν
τόσο. (Είναι από τις λίγες φορές που χρησιμοποιώ τη λέξη "παλεύω" και δε νοιώθω ότι υπερβάλλω)

Τσαλαπετεινός είπε...

gasireu: Πες μου τώρα ότι ήθελες να γράψεις για τον Ardi και σε πρόλαβα!

(να σου πω τί θα είναι το επόμενο;)

Yannis Tsal είπε...

Αν γράψεις μερικούς ακόμα πετυχημένους "Βίους παράλληλους", δικαίως θα καταξιωθείς ως... Εντουάρντο Γκαλεάνο των Βαλκανίων.

Ανώνυμος είπε...

Με τέτοιους πατεράδες και τέτοιους δασκάλους έπρεπε να είναι γεμάτη η ζωή μας. Μακάρι ο Ardi να δει μια μερα την κόρη του μεγάλη και σπουδαία δικηγόρο που θα υπερασπίζεται το δίκιο των φτώχων και των αδυνάτων. Αυτή θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή για εκείνον και για όλους εμας.

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal : Αν είναι έτσι να συνεχίσω!
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Και με τέτοια παιδιά που ξημερώνουν διαβάζοντας και έχουν ζωντανή μέσα τους την ελπίδα.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

αν δεν είναι της φαντασίας σου όλα αυτά, είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρα. Αν είναι της φαντασίας σου θα έρθω να μείνω μέσα της λίγο καιρό...