Οur beloved Bob

The Long Good Friday (1980) Σκηνοθεσία: John Mackenzie 

 Στο ρόλο του Harold Shand (φωτο)

The Honorary Consul 1983 Σκηνοθεσία:John Mackenzie 

Στο ρόλο του Colonel Perez (με τον Richard Gere) φωτο

The Cotton Club (1984) Σκηνοθεσία: Francis Ford Coppola. 

Στο ρόλο του Owney Madden. φωτο

Brazil (1985) Σκηνοθεσία: Terry Gilliam. 

Στο ρόλο του Spoor (φωτο)

Mona Lisa (1986) Σκηνοθεσία:  Neil Jordan. 

Στο ρόλο του George για τον οποίο είχε κερδίσει 

υποψηφιότητα για Όσκαρ (Με τη  Cathy Tyson, φωτο)

A Prayer for the Dying  (1987) Σκηνοθεσία: Mike Hodges. 

Στο ρόλο του ιερέα Michael Da Costa (βιντεο)

Who Framed Roger Rabbit (1988) Σκηνοθεσία:Robert Zemeckis.Στο ρόλο του Eddie Valiant (φωτο)

Heart Condition (1990) Σκηνοθεσία:James D. Parriott

Στο ρόλο του Jack Moony Με τον Denzel Washington (φωτό)

Hook (1991) Σκηνοθεσία: Steven Spielberg 

Στο ρόλο του Smee (φωτό)

The Inner Circle (1991) Σκηνοθεσία:Andrei Konchalovsky 

 Στο ρόλο του Beria (φωτο)

Nixon (1995) Σκηνοθεσία:  Oliver Stone 

 Στο ρόλο του J. Edgar Hoover (φωτο)

The Secret Agent (1996) Σκηνοθεσία:  Christopher Hampton 

 Στο ρόλο του Verloc (φωτο)

Twenty Four Seven (1997) Σκηνοθεσία: Shane Meadows 

Στο ρόλο του Alan Darcy (φωτο)

Cousin Bette (1998) Σκηνοθεσία: Des McAnuff 

 Στο ρόλο του Cesar Crevel Με την Jessica Lange (φωτο)

Felicia's Journey (1999) Σκηνοθεσία:  Atom Egoyan 

Στο ρόλο του Joe Hilditch. Με την Elaine Cassidy (φωτο)

Last Orders (2001) Σκηνοθεσία: Fred Schepisi 

 Στο ρόλο του Ray. Με τους Ray Winstone, Tom Courtenay 

και Michael Caine (φωτο)

Enemy at the Gates (2001) Σκηνοθεσία: Jean-Jacques Annaud

Στο ρόλο του Nikita Khrushchev (φωτο)

The Sleeping Dictionary (2003) Σκηνοθεσία: Guy Jenkin 

Στο ρόλο του Henry Με την Brenda Blethyn(φωτο)

Vanity Fair (2004) Σκηνοθεσία:Mira Nair 

Στο ρόλο του Sir Pitt Crawley Με την Eileen Atkins (φωτο)

Mrs Henderson Presents (2005) Σκηνοθεσία: Stephen Frears 

Στο ρόλο του Vivian Van Damm Με τηνJudi Dench (φωτο)

Danny the Dog (2005) Σκηνοθεσία: Louis Leterrier 

Στο ρόλο του Bart (φωτο)

Ruby Blue (2007) Σκηνοθεσία: Jan Dunn

Στο ρόλο του Jack (φωτο)

Made in Dagenham (2010) Σκηνοθεσία: Nigel Cole 

Στο ρόλο του Albert Passingham (φωτο)

Will (2011) Σκηνοθεσία: Ellen Perry

 Στο ρόλο του Davey (φωτο)

Snow White and the Huntsman (2012) Σκηνοθεσία: Rupert Sanders 

Στο ρόλο του Muir (φωτο)

Πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 71 ετών 

ο Βρετανός ηθοποιός Bob Hoskins.



αναδημοσίευση: toportal

Όλα μούσκεμα

1. Μαργαρίτα

 2. Φελίτσια

3.Σκυλάκι τρικολόρ

 4. Μαργαρίτα mini

5. Γαρίφαλο

6. Ριχόσπερμα

7. Αγγελική

8. Κινέζικο γαρίφαλο 

9. Αγιόκλημα

10. Κάλα

11. Τηλέγραφος

12. Σερφίνια

 13.Τριανταφυλλιά mini

14.Σκουλαρίκι

15. Τριανταφυλλιά 

16. Μπιγκόνια

17. Γιασεμί

18. Μαργαρίτα mini

On the Sunny Sida of the Street, Teddy Wilson

Con mariposas y flores amarillas

-Ήρθα να δω τα καινούρια μοντέλα, είπε η Μέμε.

-Αυτή είναι μια καλή δικαιολογία, είπε εκείνος.

 Η Μέμε κατάλαβε πως τσουροφλιζόταν μες στις φλόγες της αλαζονίας του κι έψαξε να βρει τρόπο να τον ταπεινώσει. Όμως εκείνος δεν της άφησε περιθώρια. "Μη στεναχωριέσαι",  της είπε χαμηλόφωνα. "Δεν είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα τρελαίνεται για έναν άντρα". Ένιωσε τόσο ανίσχυρη ώστε εγκατέλειψε το γκαράζ χωρίς να δει τα καινούρια μοντέλα και πέρασε όλη τη νύχτα ως τα ξημερώματα στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι της και κλαίγοντας από αγανάκτηση. Τότε ήταν που πήρε είδηση τις κίτρινες πεταλούδες που εμφανιζόταν λίγο πριν από τον Μαουρίσιο Μπαμπιλόνια. Τις είχε ξαναδεί, ιδιαίτερα στο μηχανουργείο και ειχε σκεφτεί πως τις τραβούσε η μυρωδιά της βαφής. Κάποια φορά τις είχε νιώσει να φτερουγίζουν πάνω από το κεφάλι της μες στο σκοτάδι στον κινηματογράφο. Αλλά, όταν ο Μαουρίσιο Μπαμπιλόνια είχε αρχίσει να την ακολουθεί, σαν φάντασμα που μόνο εκείνη αναγνώριζε μέσα στο πλήθος, είχε καταλάβει ότι οι κίτρινες πεταλούδες είχαν κάποια σχέση μαζί του.  Ο Μαουρίσιο Μπαμπιλόνια βρισκόταν πάντα ανάμεσα στους θεατές στα ρεσιτάλ της, στον κινηματογράφο, στη λειτουργία, κι εκείνη δε χρειαζόταν να ψάξει να τον δει γιατί της τον έδειχναν οι πεταλούδες. Μια φορά ο Αουρελιάνο Σεγούνδο εκνευρίστηκε τόσο με το ασφυκτικό τους φτερούγισμα, που εκείνη ένιωσε την ανάγκη να τού εμπιστευτεί το μυστικό της, όπως του είχε υποσχεθεί, αλλά το ένστικτό της, τής είπε πως αυτήν τη φορά δεν θα γελούσε όως συνήθως: "Αν το `ξερε η μητέρα σου". Ένα πρωινό, την ώρα που κλάδευε τις τριανταφυλλιές, η Φερνάντα έβγαλε μια φωνή και τράβηξε τη Μέμε απ` το μέρος όπου βρισκόταν και που ήταν το ίδιο μέρος του κήπου όπου είχε αναληφθεί στους ουρανούς η ωραία Ρεμέδιος. Για μια στιγμή είχε την εντύπωση πως το ίδιο θα συνέβαινε και με την κόρη της, γιατί την είχε ταράξει ένα ξαφνικό φτερούγισμα. Ήταν οι πεταλούδες. Η Μέμε τις είδε, λες κι είχαν γεννηθεί ξαφνικά μέσα στο φως, και της κόπηκε το αίμα. Εκείνη τη στιγμή έμπαινε μέσα ο Μαουρίσιο Μπαμπιλόνια με ένα πακέτο που όπως είπε...*

Η Mercedes Barcha με τους γιους της, Gonzalo και Rodrigo μπροστά στην τεφροδόχο.

Με παραδοσιακή μουσική της Κολομβίας - vallenato και cumbia-  με κίτρινα λουλούδια και με κίτρινες χάρτινες πεταλούδες σαν κι αυτές που φτερουγίζουν στα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, χιλιάδες κόσμου και οι Juan Manuel Santos και Enrique Peña Nieto, πρόεδροι  της Κολομβίας και του Μεξικού αντίστοιχα, αποχαιρέτησαν σήμερα τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες   στο Μέγαρο Καλών τεχνών στην πόλη του Μεξικού. 

*το απόσπασμα από τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, στη μετάφραση της Κλαίτης Σωτηριάδου- Μπαράχας, εκδόσεις Λιβάνη

 οι φωτο από εδώ. 


Διαβάστε Αποχαιρετώντας  τον Γκάμπο της Κλαίτης Σωτηριάδου

“υπεχρεώθη να επέμβη”

Τις πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου 1967 η κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου ανατράπηκε από μια ομάδα άγνωστων αξιωματικών. Ο πρωθυπουργός, υπουργοί, βουλευτές πολιτικά πρόσωπα, ανώτεροι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων και πολλοί πολίτες συνελήφθησαν ή τέθηκαν σε περιορισμό. Άρχισε να ισχύει κατάσταση πολιορκίας, άρθρα του Συντάγματος ανεστάλησαν, ειδικά δικαστήρια συστάθηκαν, τα πολιτικά κόμματα διαλύθηκαν και σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κ. Κόλλια. Την πραγματική εξουσία είχαν αξιωματικοί του στρατού με επικεφαλής τους Γ. Παπαδόπουλο, Ν. Μακαρέζο και Σ. Πατακό, οι οποίοι και εξαπέλυσαν δριμύτατο “κατηγορώ” κατά των εκλεγμένων κυβερνήσεων του παρελθόντος, προβάλλοντας ως κύρια απειλή τον κομουνιστικό κίνδυνο.

Οι πρωινές εφημερίδες είχαν ήδη εκδοθεί κανονικά με τα νέα τη ημέρας. Η Καθημερινή και η Αυγή είχαν προλάβει να συμπεριλάβουν και ένα μικρό άρθρο με την είδηση των βραδινών κινήσεων του στρατού. Ελάχιστα φύλλα όμως είχαν μπορέσει να κυκλοφορήσουν. Εκδότες, διευθυντές εφημερίδων, συντάκτες και αρκετοί δημοσιογράφοι ήταν ανάμεσα στους συλληφθέντες. Οι πρωινές εφημερίδες κυκλοφόρησαν πάλι την Κυριακή 23 Απριλίου, και οι απογευματινές τη Δευτέρα 24 του μηνός. Πέντε εφημερίδες όμως- η Καθημερινή(1) και Μεσημβρινή, η Ελευθερία, η Αυγή και η Δημοκρατική Αλλαγή(2)- δεν εμφανίστηκαν ξανά. Την Κυριακή τρεις πρωινές, ο Ελεύθερος Κόσμος, η Ακρόπολις και το Βήμα ήταν οι μόνες που κυκλοφόρησαν. Αντίθετα από τις προηγούμενες εκδόσεις τους και οι τρεις είχαν πολλές ομοιότητες.

Στο Βήμα της 23ης Απριλίου τα γεγονότα της 21ης κάλυψαν το ένα τρίτο περίπου της πρώτης σελίδας. Τίτλος του κεντρικού άρθρου ήταν η είδηση “Ωρκίσθη Κυβέρνησις υπό τον κ. Κ. Κόλλιαν” και η υπότιτλος η ανακοίνωση “Το διάγγελμα του Πρωθυπουργού και αι προγραμματικαί δηλώσεις της Κυβερνήσεως”. Το άρθρο της εφημερίδας ήταν περιγραφικό και βασισμένο σε επίσημες δηλώσεις. Συνεχιζόταν στην τελευταία σελίδα. Τα υπόλοιπα πρωτοσέλιδα άρθρα είχα θέματα τελείως διαφορετικά. Δίπλα σε εκείνο της ορκωμοσίας ήταν ένα με θέμα το πρόσφατο ταξίδι στο διάστημα. Ένα άλλο είχε θέμα την ανθρώπινη ιδιοφυία στην ιατρική. Επίσης δημοσιευόταν με εξωτερική είδηση, ένα μη πολιτικό χρονογράφημα, ένα άρθρο για την ηλεκτροπαραγωγή και ένα κείμενο του Αντρέ Μορουά.

Το πραξικόπημα ειδησεογραφικά και αρθρογραφικά κάλυπτε ολόκληρη την πρώτη σελίδα του Ελεύθερου Κόσμου στις 23 Απριλίου. Ενώ ο κεντρικός τίτλος της εφημερίδας ήταν “Ο Στρατός ανέλαβε την εξουσία” ο υπότιτλος ήταν ίδιος με του Βήματος, “Ωρκίσθη Κυβέρνησις υπό τον κ. Κ. Κόλλιαν” και το περιεχόμενο λίγο πολύ παρόμοιο.

Τα δύο τρίτα της πρώτης σελίδας ήταν αφιερωμένα στο κύριο άρθρο του Ελεύθερου Κόσμου, υπογεγραμμένο από τον εκδότη του Σάββα Κωνσταντόπουλο. Τίτλος του άρθρου ήταν “Η μοιραία πορεία” και είχε θέμα τα γεγονότα της 21ης Απριλίου. Το άρθρο κατά κάποιο τρόπο δικαιολογούσε την ανατροπή του καθεστώτος. “Αι περιστάσεις υπεχρέωσαν τον Στρατόν να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία” σημείωνε. “...Εβαδίζαμε μοιραίως προς την έκρηξιν” συνέχιζε. “...Ο στρατός φορεύς υγιούς πατριωτικού πνεύματος” παρακολουθούσε “...με προσοχή αλλά και "με συνεχώς αυξανόμενη ανησυχία την επιδείνωση των πραγμάτων” και “υπεχρεώθη να επέμβη”. Και κατέληγε με τη διαπίστωση: “...Η πράξις του προκάλεσε γενικήν ανακούφισιν.”

Οι πρώτες απογευματινές εφημερίδες εμφανίστηκαν τη Δευτέρα, 24 Απριλίου. Ανάμεσά τους η Βραδυνή, η Απογεματινή και τα Νέα. Οι τίτλοι των εφημερίδων ήταν παρόμοιοι με φραστικές μόνο διαφορές. Κεντρικό θέμα ήταν οι πληροφορίες “των αρμοδίων υπηρεσιών” για την επέμβαση της “άκρας αριστεράς, εν συνεργασία με δυναμικούς πυρήνες της κεντροαριστεράς...να προκαλέσουν...αιματηράς ταραχάς...και να επιχειρήσουν κατάλυσιν του κράτους” με την ευκαιρίαν μιας πολιτικής συγκέντρωσης της Ενώσεως Κέντρου στη Θεσσαλονίκη. Οι φράσεις “Αιματοκύλισμα της Θεσσαλονίκης είχε οργανώσει η κεντροαριστερά. Ο Στρατός απεσόβησεν τας ταραχάς” ήταν ο τίτλος της Βραδυνής. “Ο Στρατός επενέβη προς αποσόβησιν αιματηρών ταραχών στην Θεσσαλονίκη που θα εξεδηλούντο κατά τη χθεσινή συγκέντρωση της Ενώσεως Κέντρου” της Απογευματινή και “Ο Στρατός απεσόβησε αιματοκύλισμα” των Νέων. Τα κείμενα των άρθρων ήταν και πάλι βασισμένα σε επίσημες ανακοινώσεις.

Κύριο άρθρο δημοσίευσε μόνο η Απογευματινή. “Με αισιοδοξία” ήταν ο τίτλος του και θέμα είχε τα γεγονότα της εβδομάδας. Μεταξύ των άλλων υπογράμμιζε “ζήτημα...είναι...πώς θα βαδίσωμεν προς την...ομαλότητα...ημπορούμε να είμεθα αισιόδοξοι...ας προσηλωθώμεν εις το καθήκον μας, ας βοήθησωμεν με όλας τας δυνάμεις μας, ας έχωμεν ως μόνο ορόσημο την Ελλάδα και το εθνικό συμφέρον...” Αντίθετα από το κύριο άρθρο του Ελεύθερου Κόσμου, της Απογευματινής ήταν μικρότερο σε μέγεθος και ανυπόγραφο.

Την Τρίτη 25 Απριλίου, κυκλοφόρησαν κανονικά οι εφημερίδες. Το Βήμα και ο Ελεύθερος Κόσμος εμφανίστηκαν με τους τίτλους των απογευματινών φύλλων της Δευτέρας. Η μόνη προσθήκη ήταν η φράση “Ο Βασιλεύς θα προεδρεύσει του Υπουργικού Συμβουλίου εντός της εβδομάδος”. Τα άρθρα και των δυο αποτελούσαν οι επίσημες ανακοινώσεις.

Υπογεγραμμένο από τον εκδότη της εφημερίδας το κύριο άρθρο του Ελεύθερου Κόσμου είχε τίτλο “Τα οκτώ αίτια” και θέμα τις οκτώ αιτίες του πραξικοπήματος. Σε πολλές θύμιζε αιτίες που είχαν αναφερθεί σε κυβερνητικές ανακοινώσεις. Η διαφορά ήταν οτι μέσω των αιτιών ο Ελεύθερος Κόσμος έκανε γνωστή την προηγούμενη πολιτική του θέση, της ΕΡΕ δηλαδή, λέγοντας ότι “ημείς, η ΕΡΕ, δεν αντιλήφθημεν το νόημα των γεγονότων...” Η αναφορά στην ΕΡΕ και έμμεσα στο Κοινοβούλιο, η ευθύνη του κόμματος και η σχέση της ΕΡΕ με την εφημερίδα έδιναν μεγαλύτερη και άμεση αναγνώριση στο άρθρο. Τέτοια -αυθόρμητη σε μεγάλο βαθμό- αναγνώριση απουσίαζε από παρόμοια άρθρα άλλων εφημερίδων. Με τίτλο “Ο υπέρτατος νόμος” το κεντρικό άρθρο της Βραδυνής, λόγου χάρη, βασιζόταν μόνο σε λόγια από την ομιλία του πρωθυπουργού.

(1) Η Καθημερινή και η Μεσημβρινή με πρωτοβουλία της Ελένης Βλάχου, εκδότριας των δύο εφημερίδων, έκλεισαν αμέσως μετά το πραξικόπημα του Απριλίου. Ενώ το καθεστώς μεσολάβησε για να μην διακοπεί η έκδοσή τους, η διεύθυνση των εφημερίδων αρνήθηκε την επανέκδοσή τους παρ` όλες τις διαβεβαιώσεις προνομιακής μεταχείρισης. Η Ελένη Βλάχου τέθηκε σε περιορισμό, κατάφερε όμως να διαφύγει από την χώρα και να συνεχίσει την προσπάθεια στο εξωτερικό.

(2) Δύο από τις σημαντικότερες εφημερίδες της Αριστεράς, η Αυγή και η Δημοκρατική Αλλαγή, έκλεισαν τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου μετά από επέμβαση του στρατού.

*Οι ξένες εφημερίδες, τα ξένα περιοδικά και βιβλία συνέχισαν να διανέμονται κανονικά στην Ελλάδα. Αν και η κυκλοφορία τους είχε απαγορευτεί τις πρώτες μέρες, πολύ σύντομα η απαγόρευση εγκαταλείφθηκε. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Η διακοπή της διανομής τους θα είχε αρνητικά αποτελέσματα για τον τουρισμό της χώρας. Ένας δεύτερος λόγος ήταν ο μικρός αριθμός των ελλήνων αναγνωστών που είχε πρόσβαση σε αυτά, καθώς λίγοι γνώριζαν καλά μια ξένη γλώσσα και ακόμα λιγότεροι είχαν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν. Το μεγαλύτερο μέρος του περιορισμένου αναγνωστικού κοινού των ξένων εντύπων ήταν ήδη αντίθετο. Τρίτος λόγος, ήταν οτι σημαντικό μέρος του πληθυσμού μπορούσε να ακούει ελεύθερα ελληνικά δελτία ειδήσεων από πολλούς ξένους ραδιοφωνικούς σταθμού, όπως από το BBC και την Deutsche Welle, αλλά και αρκετούς από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. 

Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Στράτου “Αντίθεση και Διαφωνία. Η στάση των εφημερίδων στη Δικτατορία 1967-74”,  Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995. (Σελίδες 31,32,33 και 140, 141)

Adios Gabito querido

Στο σπίτι του στο Μεξικό το 2003

..μόνο τα βιβλία που μας κάνουν να τα ξαναδιαβάζουμε θα έπρεπε να διαβάζονται.

Είχα εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο με το τολμηρό όνειρο να ζήσω από τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία χωρίς ανάγκη να τις διδαχτώ, εμψυχωμένος από μια φράση που νομίζω ότι είχα διαβάσει στον Μπέρναρντ Σο: “Από πολύ μικρός αναγκάστηκα να διακόψω τη μόρφωσή μου για να πάω στο σχολείο” 

Με τη Μερσέδες το 1969 στη Βαρκελώνη 

Το τραίνο έκανε μια στάση σε ένα σταθμό χωρίς άλλα σπίτια και λίγο αργότερα πέρασε μπροστά από τη μοναδική μπανανοφυτεία της διαδρομής που είχε γραμμένο το όνομα στην είσοδο: Μακόντο. Αυτή η λέξη είχε τραβήξει την προσοχή μου από τα πρώτα ταξίδια με τον παππού μου, αλλά μόνο σαν ενήλικος ανακάλυψα πως μού άρεσε η ποιητική της αντήχηση. Ποτέ δεν την είχα ακούσει από κανέναν, ούτε και αναρωτήθηκα τί σήμαινε. Την είχα ήδη χρησιμοποιήσει σε τρία βιβλία ως όνομα ενός φανταστικού χωριού, όταν βρήκα σε μια συνηθισμένη εγκυκλοπαίδεια πως πρόκειται για ένα δέντρο των τροπικών παρόμοιο με τη σέιμπα, που δε βγάζει ούτε άνθη ούτε καρπούς και που το σπογγώδες ξύλο του χρησιμοποιείται για να κατασκευάζουν μονοξυλα και σκεύη κουζίνας. Αργότερα ανακάλυψα στην Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα πως στην Τανγκανίκα υπάρχει η νομαδική φυλή των Μακόντο και σκέφτηκα ότι αυτή θα μπορούσε να είναι η προέλευση της λέξης. Αλλά ποτέ δεν το επαλήθευσα ούτε γνώρισα το δέντρο, γιατί πολλές φορές ρώτησα γι αυτό στην περιοχή της μπανάνας και κανείς δεν ήξερε να μου πει. Ισως και να μην υπήρξε ποτέ. 

Στη Βαρκελώνη με φίλους. Αριστερά ο Μάριο Βαρκας Λιόσα , δεξιά ο Μάρκες

Σύμφωνα με την εκδοχή της μητέρας μου, είχαν συναντηθεί με τον πατέρα μου για πρώτη φορά στην αγρύπνια ενός παιδιού που ούτε αυτός ούτε αυτή μπόρεσαν αργότερα να θυμηθούν. Εκείνη τραγουδούσε στην αυλή με τις φίλες της, σύμφωνα με τη λαϊκή συνήθεια να συνοδεύουν με ερωτικά τραγούδια τα εννιάμερα των αθώων. 

Με τον Χούλιο Κορτάσαρ – με τη μάσκα- στο Παρίσι το 1974

Πιστεύω πως στην πραγματικότητα οφείλω την ουσία της ύπαρξής μου και του τρόπου με τον οποίον σκέφτομαι στις γυναίκες της οικογένειας και στις πολλές του υπηρετικού προσωπικού που με φρόντισαν στα παιδικά μου χρόνια... Νομίζω πως η οικειότητά μου με το υπηρετικό προσωπικό μπορεί να ήταν η άκρη του νήματος της κρυφής επικοινωνίας που πιστεύω πως έχω με τις γυναίκες και που σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου μού επέτρεψε να αισθάνομαι πιο άνετα μαζί του, απ` ό τι με τους άντρες. Ίσως από εκεί προέρχεται η πεποίθεσή μου πως είναι αυτές που στηρίζουν τον κόσμο, ενώ εμείς οι άντρες τον αναστατώνουμε με την ιστορική μας κτηνωδία.

Με τη Μερσέδες τη γυναίκα του στην Αρακατάκα το 2007

Την ανάγκη να τραγουδήσω για να νιώσω ζωντανός μού την ενέπνευσαν τα τάνγκο του Κάρλος Γαρδέλ, που διαδόθηκαν σε όλον τον κόσμο. Ντυνόμουνα σαν κι αυτόν, με τσόχινο καπέλο και μεταξωτό φουλάρι, και δε χρειαζόμουν πολλά παρακάλια για να χορέψω ένα τάνγκο με κάθε σοβαρότητα. Μέχρι το δυσάρεστο πρωινό που η θεία Μάμα με ξύπνησε με την είδηση πως ο Γαρδέλ είχε σκοτωθεί κατά τη σύγκρουση δύο αεροπλάνων στο Μεδελίν.

Ένας πλανόδιος πωλητής βιβλίων συνομιλεί με τον Μάρκες στην Καρταχένια των Ινδιών το Μάη του 2013 Φωτο: JOAQUÍN SARMIENTO (GETTY)

(Στο μοντεσοριανό σχολείο στην Αρατάκα) έμαθα να εκτιμώ την όσφρηση, που η δύναμή της νοσταλγικής επίκλησή της είναι σαρωτική. Τον ουρανίσκο, τον οποίο εκλέπτυνα μέχρι του σημείου να έχω δοκιμάσει ποτέ με γεύση παράθυρου, μπαγιάτικα ψωμά με γεύση μπαούλου, αφεψήματα με γεύση θείας λειτουργίας. 

Με τον Φιδέλ Κάστρο το 1976

Ακόμα και τώρα, σε συγκεντρώσεις νέων που θα μπορούσαν να είναι εγγονοί μου, πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να μην αισθάνομαι νεότερος από αυτούς.

Δεν ξέρω τί έμαθα κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας μου στο Εθνικό Λύκειο, αλλά τα τέσσερα χρόνια ωραίας συμβίωσης με όλους μου δημιούργησαν ένα όραμα ενότητα τους έθνους, ανακάλυψα πόσο διαφορετικοί ήμασταν και έμαθα για να μην το ξεχάσω ποτέ, ότι στον καθένα από μας αντιπροσωπευόταν όλη η χώρα.

Στη Βαρκελώνη το 1972 φωτο RODRIGO GARCÍA

Πέθανε χθες 17 Απριλίου στο Μεξικό -όπου διέμενε από το 1961- σε ηλικία 87 ετών ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Το 1982 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Έγραψε: “Εκατό χρόνια μοναξιάς” -βιβλίο που έχει ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 50 εκατομμύρια αντίτυπα- “Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας”, “Το χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου”, “Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει", "Το φθινόπωρο του Πατριάρχη" "Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων", "Δώδεκα διηγήματα περιπλανώμενα", "Ανεμοσκορπίσματα” και το αυτοβιογραφικό “Ζω για να τη διηγούμαι" από όπου και τα παραπάνω αποσπάσματα. (εκδόσεις Λιβάνη, μετάφραση Κλαίτη Σωτηριάδου) Γεννήθηκε στην Αρακατάκα της επαρχίας Μαγδαλένα της Κολομβίας στις 6 Μαρτίου του 1927. 

όλες οι φωτογραφίες από την EL PAIS εκτός της τελευταίας με τον Πάμπλο Νερούδα που την βρήκα στον Espectador, εφημερίδα της Μποκοτά στην οποία ο Μάρκες εργαζόταν σαν δημοσιογράφος το 1954.  

Διαβάστε: Ο Γκάμπο μας αποχαιρετά του Yianni Tsal

Αναδημοσίευση στο tvxs