Παραγγελιά

Ο νέος χρόνος έφτασε όπως πάντα την πρώτη Ιανουαρίου. Δεν είχε όμως καν προλάβει να ανοίξει τις αποσκευές του, να τακτοποιήσει τα ξυριστικά του στο μπάνιο, να κρεμάσει τα ρούχα του, να βάλει τα σώβρακά του και τις κάλτσες στα συρτάρια. Το ίδιο και οι καλικάντζαροι. Είχαν μεν πάρει να κατηφορίζουν από την μέρα των Φώτων μα δεν είχαν προλάβει ακόμα να φτάσουν στα έγκατα της γης όπου είναι το στέκι τους. Η δε καλή μας κυβέρνηση, ούτε κι εκείνη είχε προκάμει  να ανακοινώσει κάποιο καινούριο χαράτσι, να προβεί σε μια τόση δα μείωση μισθών και συντάξεων. Όλα κι όλοι είχαν ένα αργό ρυθμό, αυτόν που συνήθως ακολουθεί την εορταστική περίοδο. Όλοι; Ναι όλοι, εκτός του βιβλιοθηκάριου.

“Την ερχόμενη Παρασκευή να ανεβάσετε φωτογραφίες με τα βιβλία που σας χάρισαν στις γιορτές και δίπλα τους να υπάρχει ένα λούτρινο παιχνίδι” ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες στην πρωινή αναφορά. Μπορείς κάλλιστα να κάνεις μεταβολή από την ουρά της εφορίας χωρίς να φτάσεις στο ταμείο. Μπορείς να περάσεις σφαίρα από τα διόδια χωρίς να πληρώσεις. Μπορείς να πεις “όχι” σε όλους και όλα. Σε όλους, εκτός από τον βιβλιοθηκάριο. Ακόμα κι αν δεν έχεις πάρει ούτε ένα δώρο αυτές τις γιορτές. Ούτε βιβλία, ούτε λούτρινα παιχνίδια. Ακόμα κι αν το χαρτζιλίκι που έβγαλες από τα κάλαντα πήγε να βουλώσει  τρύπες στη βάρκα που μπάζει από παντού και δεν κατατέθηκε ολόκληρο, όπως άλλες χρονιές, σε βιβλιοπωλεία. Ακόμα κι αν ο Άγιος Βασίλης, προσπέρασε την καμινάδα σου χωρίς στάση. Ακόμα και τότε πρέπει να βρεις τρόπο να ανταποκριθείς στο πρόσταγμά του στρατηγού βιβλιοθηκάριου. Όσοι τον ξέρετε δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω γιατί. Καταλαβαίνετε και μόνοι σας. Όσοι πάλι δεν τον ξέρετε και να σας εξηγήσω δεν θα καταλάβετε. 

Σήμανε λοιπόν συναγερμός. Επιστράτευσα πρώτο και καλύτερο το στρατιωτάκι που επέζησε από τις μάχες, ενώ οι άλλοι πέντε σύντροφοί του χάθηκαν άδοξα στα χαρακώματα. Τον κατσιασμένο γάτο -παλαίμαχο λούτρινο- που ποζάρει μαζί μου, νεαρός και φουντωτός σε όλες ανεξαιρέτως τις φωτογραφίες της βρεφικής μου ηλικίας. Και βέβαια μερικά από τα αγαπημένα μου βιβλία της εποχής του δημοτικού. Κυρίως όπως βλέπετε Ιούλιο Βερν. Τα άλλα αγαπημένα, την Ελληνική Μυθολογία, τον Ροβινσώνα Κρούσο, τον Τομ Σόγερ, τον Χοκ Φιν, τα κράτησα καβάντζα για του χρόνου. Γιατί σίγουρα ο βιβλιοθηκάριος και το 2014 τέτοιες μέρες θα μας ζητάει τα ίδια και βέβαια για τόσο σοβαρό θέμα όπως ένα ποστ, δεν μπορώ να βασίζομαι ούτε στις ελπίδες για ανάκαμψη της οικονομίας μας, μα ούτε και στη συνέπεια του Άγιου Βασίλη.