Γενάρης έξω

Κάνει Γενάρη εκεί έξω. Μουδιασμένο κι ασυνάρτητο. Όπως και μέσα στις οθόνες. Μόνο που ο έξω είναι πιο ήσυχος από τον Γενάρη μέσα. Σχεδόν βουβός. Περίκλειστος σαν το τοπίο εδώ·  σαν τους ανθρώπους. Κατάκλειστες κι οι μέρες του στο λιγοστό τους φως. “Όμοιες η μια με την άλλη” σκέφτομαι.

“Καμιά μέρα ίδια με την προηγούμενη δεν έχει” αντιλέγει συμπτωματικά κάποιος στη διπλανή παρέα στο καφενείο. Παλιότερα χάβρα, χαβαλές, πολιτικές κόντρες, ανελέητα πειράγματα. Τώρα εκκλησία. Και ψηλά στον τοίχο, ένα κομμάτι πιο καθαρό χρώμα, εκεί που βρισκόταν η αποκαθηλωμένη πλέον φωτογραφία του ηγέτη. Αμίλητοι οι θαμώνες γύρω από τα πράσινα τραπέζια. Στις ίδιες πάντα θέσεις. Ανακατεύουν, κόβουν, μοιράζουν, κατεβάζουν, κλείνουν, σημειώνουν. Γερνούν. Από το ραδιόφωνο άθλια τραγούδια σε χαμηλή ένταση από τοπικό σταθμό. Στην γιγάντια οθόνη παίζει κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Ο ήχος κλειστός. Κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει. Οχυρωμένοι όλοι πίσω από τα φύλλα τους.

Οχυρωμένοι όλοι στα σπίτια τους. Εκτός από τα πρωινά που έχει λίγη κίνηση, οι δρόμοι της μικρής μας πόλης, έρημοι. Τα βράδια δεν βλέπεις ψυχή. Ούτε ο απόηχος των κλαρίνων της πρωτοχρονιάς απέμεινε, ούτε τα πλήθη που χόρευαν στους δρόμους. Έφυγαν κι οι κομπανίες με τα χάλκινα από τους γύρω νομούς και από τα Σκόπια. Σκόρπισε και το κέφι. Αναλήφθηκε κι εξανεμίστηκε μαζί με τους καπνούς από τις καμινάδες. Κοντά εκατό τόνοι ξύλα μοιράστηκαν από το δήμο. Εκατό και τα σπίτια που δεν έχουν ρεύμα. Διπλάσιες οι μερίδες στο καθημερινό συσσίτιο της εκκλησίας.

“Πώς πάνε τα πράγματα;” ρωτάω φίλη που έχει εμπορικό κατάστημα. Κουνάει το κεφάλι της, ανοίγει το συρτάρι του γραφείου της και βγάζει ένα πάκο χαρτιά. “Έβαλα στη βιτρίνα για 2-3 μέρες αγγελία για πωλήτρια και ήρθαν 200 κοπέλες. Οι περισσότερες με πτυχία. Έβγαλα την αγγελία. Δεν ξέρω τί να κάνω. Κοιτάζω τα βιογραφικά μέρες τώρα και με πιάνει η ψυχή μου”.

Όποτε με πιάνει η ψυχή μου παίρνω το δρόμο για το ποτάμι. Μόνος. Παλιά με το ποδήλατο ήταν μια ανάσα δρόμος. Δυο ορθοπεταλιές. Με τα πόδια και τα χρόνια ο δρόμος φαίνεται παράξενα μακρύς. Η άπλα του κάμπου τελειώνει απότομα με έναν κατακόρυφο λόφο, ένα έξαρμα που κλείνει τον ορίζοντα καθώς ορθώνεται -τείχος κανονικό με το ποτάμι, τάφρο στα ριζά του. Στην κορυφή του ο Προφήτης Ηλίας. Παιδί ονειρευόμουν τη μέρα που θα έφτιαχνα μια ωραία σχεδία, θα την έριχνα στα νερά και θα έφευγα, σωστός Χοκ Φιν, πάνω στο ρεύμα. Από τον κλειστό μου τόπο μέχρι την ανοιχτή θάλασσα.

Ομίχλη. Υγρασία και κρύο. Όχι χιονιάς, μα κρύο και μονόχρωμη ερημιά. Ένα σκυλί γαβγίζει κάπου μακριά κι ύστερα λουφάζει. Οι ήχοι της πόλης που αφήνω πίσω μου λιγοστεύουν. Η βοή του ποταμού δυναμώνει. Καθώς πλησιάζω και πριν το δω, ακούω τις κροκάλες που χτυπιούνται παράφορα στο βυθό. Και τότε, για πρώτη φορά σκέφτομαι την αλλαγή σχεδίου. Όχι, δεν  αρκεί πια η απλή πλεύση πάνω σε σχεδία,  "κι όπου σε πάει το ρεύμα". Είναι ώρα να διαπλεύσω τον ποταμό. Να σκαρφαλώσω στον απότομο λόφο. Μέχρι την κορυφή. Από εκεί, πρώτα να δω, κι έπειτα να γυρίσω όλον το κόσμο, για να επιστρέψω πάλι εδώ, σωστός Φιλέας Φογκ. Από τον βουβό Γενάρη που κάνει μέσα- έξω, μέχρι τις Αλκυονίδες.

To a dead friend