Περί φωτιάς

Η φωτιά είναι σαν τον έρωτα. Και τα δυο, για να ανάψουν, να φουντώσουν και για να κρατήσουν, θέλουν τέχνη. Θέλουν όμως και προετοιμασία. Πρέπει εγκαίρως να έχεις εφοδιαστεί τα ξύλα, να τα έχεις αραδιάσει και να τα έχεις αποθηκεύσει σωστά. Πριν πιάσει κρύο. Πριν πιάσει μοναξιά. Για να ανάψεις τη φωτιά, χρειάζεσαι προσανάμματα. Μικρά κομμάτια ξύλου, λεπτά που αρπάζουν εύκολα. Με το τσεκούρι σχίζεις τα κατάλληλα ξύλα για να ετοιμάσεις τα προσανάμματα. Θέλει όμως να ξέρεις την τεχνική ώστε να καταφέρεις με το τσεκούρι καίρια χτυπήματα.

 Στήνεις τα προσανάμματα στο τζάκι, όρθια μα κάπως λοξά, σε τριγωνικούς μεταξύ τους σχηματισμούς ώστε να κυκλοφορεί ο αέρας ανάμεσά τους. Κι ο έρωτας κι η φωτιά θέλουν αέρα, θέλουν οξυγόνο για να φουντώσουν. Μετά, με τη τσιμπίδα αφήνεις κάτω, στη βάση της πυραμίδας που σχηματίζουν τα προσανάμματα, ένα μικρό κομμάτι παλιό ύφασμα, βουτηγμένο στο πετρέλαιο. Εκεί βάζεις το αναμμένο σπίρτο.

 Λαμπαδιάζει αμέσως το πανί, αρπάζουν τα ξύλα, μα δεν πρέπει να παρασυρθείς από τις ωραίες φλόγες. Πρέπει να έχεις τον νου σου και την κατάλληλη στιγμή, ούτε πολύ γρήγορα, μα ούτε και με καθυστέρηση να προσθέσεις πιο χοντρά ξύλα, δεξιά κι αριστερά στη φωτιά.

Σιγά -σιγά στεγνώνουν και τα χοντρά κι αρπάζουν κι αυτά με τη σειρά τους. Τότε μπορείς να καθίσεις αντίκρυ στη φωτιά για να ζεσταθείς. Για να τη χαρείς καθώς φουντώνει. Τότε μόνο, όταν πια είσαι σίγουρος ότι πήρε για τα καλά, μπορείς να τεντωθείς σαν το γάτο, να χουζουρέψεις. Να αφήσεις να χαθεί το βλέμμα κι ο νους σου στις φλόγες. Να ονειροπολήσεις. Να ευχαριστηθείς. 

Μα μην το παρακάνεις και ξεχαστείς. Να την έχεις συνέχεια στο νου σου τη φωτιά, να την τροφοδοτείς όποτε χρειάζεται . Και να βάζεις σωστά τα ξύλα. Για να μην φουντώσει πάρα πολύ και αρπάξει η αιθάλη της καμινάδας από τις φλόγες. Για να μην καπνίσει και ντουμανιάσει όλο το δωμάτιο. Και για να μη σβήσει. Γιατί σου το είπα από την αρχή: η φωτιά είναι σαν τον έρωτα. Άμα την παραμελήσεις θα σβήσει και εσύ ύστερα θα κάθεσαι να μαζεύεις τις στάχτες στο μαγκάλι.