Μέρα μουντή με ψιλόβροχο και ξεθυμασμένο βοριά. Τέλος του χειμώνα και των εκπτώσεων στο Ηράκλειο. Μια ηλικιωμένη γυναίκα περπατούσε αργά στον πεζόδρομο της Χάνδακος ανηφορίζοντας προς τα Λιοντάρια. Μπροστά στο μαγαζί με υφάσματα έκοψε κι άλλο ταχύτητα κοιτάζοντας αφηρημένα. Στο τέλος της βιτρίνας δίστασε για λίγο, αλλά τελικά σταμάτησε.
Πλησίασε το πρόσωπο στο τζάμι και κοίταξε προσεκτικά όλα τα υφάσματα ένα-ένα με τη σειρά. Υπολόγισε το ποσοστό της έκπτωσης. Υπέθεσε με έμπειρο βλέμμα την υφή τους. Φαινόταν βέβαιη για τις ποιότητες, σαν να είχε ήδη ψαχουλέψει τα υφάσματα, ανιχνεύοντας με ακρίβεια, μετάξι, ρεγιόν, καθαρό μαλλί, βελούδο, κασμίρι.
Πιθανόν να λογάριασε, πόσα μέτρα θα έπρεπε να αγοράσει για το καινούριο φόρεμα που χρειαζόταν για το γάμο της εγγονής της. Πόσο θα στοίχιζε, συν τα ραφτικά βέβαια, τις φόδρες τα κουμπιά και το φερμουάρ. Τα δάχτυλά στο ένα χέρι που έκλειναν διαδοχικά, ίσως υπολόγιζαν τις πρόβες θα της έκανε η μοδίστρα. Αναρωτήθηκε αν θα το είχε έτοιμο εγκαίρως.
Ύστερα, τραβήχτηκε λίγο, άλλαξε γωνία και το τζάμι της βιτρίνας έγινε καθρέφτης. Και τότε, με το άλλο χέρι, χάιδεψε το πρόσωπό της.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο τέταρτο τεύχος του μπαχάρ
(βυτίο, ευχαριστώ για την πρόσκληση)
3 σχόλια:
Διπλό το χάδι λοιπόν. Νοερό στα υφάσματα και πραγματικό στον εαυτό της :)
Πολύ ωραία ιστορία, Τσαλαπετεινέ :)
Σταυρούλα: Το διπλό χάδι δεν το είχα σκεφτεί!
Να σαι καλά Σταυρούλα
;-)
Το χάδι στο πρόσωπό της μπορεί να κρύβει άπειρες σκέψεις...
όπως "πως γέρασα"
"τι ωφελεί να ψάχνω για ρούχα"
"πάει ο καιρός που τα ρούχα στόλιζαν κάτι"
Όμως σίγουρα ήταν πονεμένο χάδι...
Δημοσίευση σχολίου