BIA

Χθες αργά τ` απόγευμα μπαίνοντας στο σούπερ μάρκετ είδα μια κοπέλα να στέκει στην είσοδο. Γύρω στα είκοσι πρέπει να ήταν. Μπορεί και λιγότερο. Αδύνατη σα σπουργίτι. Μαζεμένη σαν να κρύωνε κι ας ήταν γλυκιά η βραδιά. Στεκόταν εκεί, μαζεμένη σαν να ντρεπόταν. Την προσπέρασα αλλά ντράπηκα να την κοιτάξω στα μάτια. 

Βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ με τρεις σακούλες κυρίως με σαρακοστιανά, είδα την κοπέλα ακουμπισμένη στο τοίχο έτοιμη να καταρρεύσει και μόλις που ακούστηκε το “πεινάω” της, απάντηση στην ερώτηση “είσαι καλά κορίτσι μου;” ενός ηλικιωμένου κυρίου που στεκόταν δίπλα της ανήσυχος. 

“Τί θέλεις να φας;” τη ρώτησε κι εκείνη μουρμούρισε “Γιαούρτι” και ύστερα πρόσθεσε διστακτικά: “...και λίγο ψωμάκι αν γίνεται”. Ο ηλικιωμένος την έβαλε να καθίσει σε ένα πεζούλι, γύρισε και μού είπε: “Μείνε εδώ να την προσέχεις” και μπήκε βιαστικά στο κατάστημα για να επιστρέψει αμέσως με μια σακούλα στο ένα του χέρι γεμάτη: ψωμί, γιαούρτι, γάλα κι ένα ψητό κοτόπουλο. Στο άλλο κρατούσε ένα πλαστικό κουταλάκι. 

Έβγαλε το γιαούρτι από τη σακούλα, το άνοιξε και άρχισε να την ταῒζει. Στην τρίτη κουταλιά –με δυο μπουκιές ψωμί ενδιάμεσα- η κοπέλα σαν να συνήλθε κάπως κι έκανε να σηκωθεί. Ήθελε φύγει για να πάει το φαγητό στους δικούς της. “Πού μένεις;” τη ρώτησε ο κύριος κι εκείνη έδειξε προς την αλάνα πίσω από το σούπερ μάρκετ. Στο σκοτάδι μόλις που διακρίναμε ένα αυτοκίνητο. Εκεί έμεναν. 

Χθες αργά το απόγευμα, οι τρεις σακούλες με τα σαρακοστιανά μού φάνηκαν ασήκωτες στο δρόμο της επιστροφής κι ας έφερνε ο νοτιάς ριπές ανθισμένης νεραντζιάς. Ασήκωτες μού φάνηκαν κι οι σκόρπιες φράσεις -“σύμφωνα με πηγές του οικονομικού επιτελείου...", "...έστειλε μήνυμα για τις επιπτώσεις των σκληρών μέτρων...", "1 δισ. δολλάρια σκοπεύει να επενδύσει..."- από το κεντρικό δελτίο, καθώς τακτοποιούσα τα τρόφιμα στο ψυγείο και στα ντουλάπια. 

Όταν έφτασε στα αυτιά μου η φράση “καταδικάζουμε τη βία...”,  δεν άντεξα κι έκλεισα την τηλεόραση.