Santa Claus...

Κλείστε τον Sam, το ραδιοφωνάκι στη δεξιά πορτοκαλί στήλη για να ακούστε την Ella στο ‘Santa Claus got stuck in my chimney’.

Ο Χριστός στο Κάστρο

Ὁ ναὸς τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἦτο ἡ παλαιὰ μητρόπολις τοῦ φρουρίου. Ὁ ναΐσκος, πρὸ ἑκατονταετηρίδων κτισθείς, ἵστατο ἀκόμη εὐπρεπὴς καὶ δχὶ πολὺ ἐφθαρμένος. Ὁ παπα-Φραγκούλης καὶ ἡ συνοδεία τοῦ φθασαντες εἰσηλθον τέλος εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ καρδία τῶν ἠσθανθη θάλπος καὶ γλυκύτητα ἄφατον. Ὁ ἱερεὺς ἐψιθυρισε μετ᾿ ἐνδομύχου συγκινήσεως τὸ «Εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον σου», κι ἡ θειὰ τὸ Μαλαμῶ, ἀφοῦ ἤλλαξε τὴν φ᾿στάνα της τὴν βρεγμενην κι ἐφόρεσεν ἄλλην, στεγνήν, καὶ τὸ γ᾿νάκι της τὸ καλό, τὰ ὁποῖα εὐτυχῶς εἰχεν εἰς ἀβασταγὴν καλῶς φυλαγμένα ὑπὸ τὴν πρῷραν τῆς βάρκας, ἔδεσε μέγα σάρωθρον ἐκ στοιβῶν καὶ χαμόκλαδων καὶ ἠρχισε νὰ σαρώνῃ τὸ ἔδαφος τοῦ ναοῦ, ἐνῷ αἱ γυναῖκες αἱ ἄλλαι ἤναπταν ἐπιμελῶς τὰ κανδηλια, καὶ ἤναψαν μέγα πλῆθος κηρίων εἰς δυὸ μανουάλια, καὶ παρεσκεύασαν μεγάλην πυρὰν μὲ ξηρὰ ξύλα καὶ κλάδους εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναοῦ, ὅπου ἐσχηματίζετο μακρὸν στένωμα παράλληλον τοῦ μεσημβρινοῦ τοίχου, κλειόμενον ὑπὸ σῳζόμενου ὀρθοῦ τοιχίου γείτονος οἰκοδομῇς, κι ἐγέμισαν ἄνθρακας τὸ μέγα πύραυνον, τὸ σῳζόμενον ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, καὶ ἔθεσαν τὸ πύραυνον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ναοῦ, ρίψασαι ἄφθονον λίβανον εἰς τοὺς ἄνθρακας. Καὶ ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας.

Ἔλαμψε δὲ τότε ὁ ναὸς ὅλος, καὶ ἤστραψεν ἐπάνω εἰς τὸν θόλον ὁ Παντοκράτωρ μὲ τὴν μεγάλην κι ἐπιβλητικὴν μορφήν, καὶ ἠκτινοβόλησε τὸ ἐπίχρυσον καὶ λεπτουργημενον μὲ μυρίας γλυφὰς τέμπλον, μὲ τὰς περικαλλεῖς τῆς ἀρίστης Βυζαντινῆς τέχνης εἰκόνας του, μὲ τὴν μεγάλην εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ὅπου «Παρθένος καθέζεται τὰ Χερουβεὶμ μιμουμένη», ὅπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αἱ μορφαὶ τοῦ Θείου Βρέφους καὶ τῆς ἀμώμου Λεχοῦς, ὅπου ζωνταναι παρίστανται αἱ ὄψεις τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων καὶ τῶν ποιμένων, ὅπου νομίζει τὶς ὅτι στιλβει ὁ χρυσός, εὐωδιάζει ὁ λίβανος καὶ βαλσαμώνει ἡ σμύρνα, καὶ ὅπου, ὡς ἐὰν ἡ γραφικὴ ἐλαλει, φαντάζεται τὶς ἐπὶ μίαν στιγμὴν ὅτι ἀκούει τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ»!

Ἐν τῷ μέσῳ δὲ κρεμαται ὁ μέγας ὀρειχάλκινος καὶ πολυκλαδος πολυέλεος, καὶ ὁλόγυρα ὁ κρεμαστὸς χορός, μὲ τὰς εἰκόνας τῶν Προφητῶν καὶ Ἀποστόλων, ὑφ᾿ ὃν ἐτελοῦντο τὸ πάλαι οἱ σεμνοὶ γάμοι τῶν χριστιανῶν ἀνδρογύνων. Καὶ ὁλόγυρα αἱ μορφαὶ τῶν Μαρτύρων, Ὁσιων καὶ Ὁμολογητῶν. Ἵστανται ἐπὶ τῶν τοίχων ἠρεμοῦντες, ἀπαθεῖς, ὁποῖοι ἐν τῷ Παραδείσῳ, εὐθὺ καὶ κατὰ πρόσωπον βλέποντες, ὡς βλέπουσι καθαρῶς τὴν Ἁγίαν Τριάδα... Καὶ εἰς τὴν χηβαδα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ὑψηλά, ἐφαινετο στεφανουμενη ὑπὸ ἀγγέλων ἡ τῶν Οὐρανῶν Πλατυτέρα. Καὶ κατωτερω, περὶ τὸ θυσιαστήριον, ἵσταντο, ἄρρητον.σεμνότητα ἀποπνεουσαι, αἱ μορφαι τῶν μεγάλων Πατέρων, τοῦ Ἀδελφοθεου, τοῦ Βασιλείου, τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ Θεολόγου, καὶ ἐφαινοντο ὡς νὰ ἐχαιρον διότι ἐμελλον ν᾿ ἀκουσωσι καὶ πάλιν τὰς εὐχας καὶ τοὺς ὕμνους τῆς Εὐχαριστίας, οὖς αὐτοὶ ἐν Πνεύματι συνέθεσαν. Πέριξ δέ, καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτός, εἰκονιζετο περιτεχνως ὅλον τὸ Δωδεκαορτον καὶ τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων, καὶ ἡ βρεφοκτονία, καὶ οἱ κόλποι τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ὁ λῃστὴς ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ὁμολογήσας.

Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ Κάστρον καὶ εἰσηλθον εἰς τὸν ναὸν τοῦ Χριστοῦ, τόσον θάλπος ἐθώπευσε τὴν ψυχὴν τῶν, ὥστε, ἂν καὶ ἠσαν κατάκοποι, ἂν καὶ ἐνυσταζον τινὲς αὐτῶν, ἠσθανθησαν τόσον τὴν χαράν του νὰ ζωσι καὶ τοῦ νὰ ἐχωσι φθάσει αἰσίως εἰς τὸ τέρμα τῆς πορείας τῶν, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κύριου, ὥστε τοὺς ἔφυγε πᾶσα νύστα καὶ πᾶσα κόπωσις... Ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἡ θερμότης ἦτο λίαν εὐάρεστος, τὴ βοήθεια τῶν ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν πυρῶν. Καὶ εἶχον σωρεύσει πάμπολλας δέσμας ξηρῶν ξύλων καὶ κλάδων οἱ ἐκεῖ καταφυγοντες αἰπόλοι, μὲ τὰς ὀλιγας αἶγας καὶ τὰ ἐρίφια τῶν, ὅσα δὲν εἶχον ψοφήσει ἀκόμη ἀπὸ τὸν βαρὺν χειμῶνα τοῦ ἔτους ἐκεινοῦ, οἱ τραχεῖς αἰπόλοι, οἵτινες εἶχον σώσει καὶ τοὺς δυὸ ὑλοτόμους ἐκ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς χιονος. Καὶ εἰτα ὁ ἱερεὺς ἔβαλεν εὐλογητὸν καὶ ἐψαλη ἡ λιτή της μεγαλοπρεποῦς ἑορτῆς, μεθ᾿ ὃ ὁ κὺρ Ἀλεξανδρὴς ἤρχισε τὰς ἀναγνώσεις, καὶ ὅσοι ἦσαν νυστασμενοι, ἀπεκοιμηθησαν σιγὰ εἰς τὰ στασίδια τῶν (ἅ! ἐμελλον ἄρα τοῦ Προφητάνακτος οἱ θεσπέσιοι ὕμνοι ἀπὸ ψαλμῶν νὰ καταντήσωσιν ἀνάγνωσις νυστακτική, καὶ ὡς ἀνάγνωσις νὰ παραλειπωνται ὅλως, ὡς φορτικὸν τί καὶ παρέλκον!), βαυκαλιζόμενοι ἀπὸ τὴν ἔρρινον καὶ μονότονον ἀπαγγελίαν τοῦ κὺρ Ἀλεξανδρῆ.

Ἀλλ᾿ ὀτε ὁ ἱερεὺς ἐξελθων ἔψαλε τὸ «Δεῦτε ἴδωμεν, πιστοί, ποὺ ἐγεννηθη ὁ Χριστός», τότε αἱ μορφαὶ τῶν Ἅγίων ἐφανησαν ὡς νὰ ἐφαιδρυνθησαν εἰς τοὺς τοίχους. «Ἀκολουθησωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ», καὶ ὁ κὺρ Ἀλεξανδρὴς ἐνθουσιῶν ἔλαβε τὴν ὑψηλὴν καλάμην καὶ ἔσεισε τὸν πολυέλεον μὲ τὰς λαμπάδας ὅλας ἀνημμένας. «Ἄγγελοι ὑμνούσιν ἀκαταπαύστως ἐκεῖ», καὶ ἐσεισθη ὁ ναὸς ὅλος ἀπὸ τὴν βροντώδη φωνὴν τοῦ παπα-Φραγκούλη μετὰ πάθους ψάλλοντος: «Δόξα ἐν ὑψιστοις λέγοντες τῷ σήμερον ἐν σπηλαιῳ τεχθεντι», καὶ οἱ ἄγγελοι οἱ ζωγραφιστοί, οἱ περικυκλοῦντες τὸν Παντοκράτορα ἄνω εἰς τὸν θόλον, ἔτειναν τὸ οὖς, ἀναγνωρισαντες οἰκεῖον αὐτοὶς τὸν ὕμνον.

Καὶ εἰτα ὁ ἱερεὺς ἐπῆρε καιρὸν καὶ ἤρχισε νὰ προσφέρῃ τῷ Θεῷ θυσίαν αἰνέσεως.

Απόσπασμα από το διήγημα Ο Χριστός στο Κάστρο του Σκιαθίτη κοσμοκαλόγηρου. Ελπίζω να επιχειρήσετε να το διαβάσετε δυνατά. Ολόκληρο το διήγημα θα το βρείτε εδώ.

Εικόνα: Από το εξώφυλλο του βιβλίου Διηγήματα των Χριστουγέννων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, εκδόσεις Αρμός. Η εικονογράφηση είναι του Γιώργου Κόρδη

Μουσική: Kanaries σύνθεση του Wim Mertens

Άσχημο προαίσθημα

-Δεν σε βλέπω κεφάτη αυτές τις μέρες.
- Δεν είμαι…
-Τι συμβαινει;
- Έχω ένα πολύ άσχημο προαίσθημα.
- Έλα τώρα.
- Ναι σου λέω!
-Ανοησίες.
-Τα ίδια έλεγες και στο Μπεν.
- Ποιο Mπεν;
-Μα καλά δεν τον θυμάσαι;
- Αααα, λες για το μικρό που χοροπηδούσε όλη την ώρα;
-Ναι!
-Αλλά τι σχέση έχει αυτός;
-Θυμάσαι την άνοιξη που μας έλεγε τα ίδια;



Μουσική : Powder Puff σύνθεση του Shorty Rogers, από το τρίο Understatement Project, ( Titus Chen , Mimmo de Paola και Burkhard Ruckert )


Bonus track : Fantasie - an Original

Οκτώ μωρά

Αντιγράφω από το Ξεblogάρισμα...

Τα εγκαταλελειμένα του 'Αλεξάνδρα'
Υπάρχει ανάγκη σε ρούχα για μωρά που έχουν εγκαταλειφθεί στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας.Τα 8 μωράκια ηλικίας 1-12 μηνών που δυστυχώς οι γονείς τους έχουν εγκαταλείψει στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρας χρειάζονται ρουχαλάκια, πετσετούλες, σαλιάρες και κουβερτούλες για να ζεσταθούν. Προφανώς δεν έχει μεριμνήσει κανείς γι' αυτά τα 8 αγγελούδια εκτός από τις νοσηλεύτριες που κάνουν ό, τι μπορούν...Εν όψει λοιπόν των Χριστουγέννων ας κάνουμε όλοι μία καλή πράξη γι' αυτά τα μωρά και ας τους προσφέρουμε το ελάχιστο πουμπορούμε με όλη μας την αγάπη. Τα ρουχαλάκια μπορούμε να τα πάμε στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρας, στο κεντρικό κτίριο, 1ος όροφος στη νοσηλευτική υπηρεσία για τα εγκαταλελειμμένα μωρά. Εκείνα ήδη μας το ανταποδίδουν με το πιο γλυκό χαμόγελό τους!Πληροφοριες: Νοσοκομειο "Αλεξανδρα"
Βασ. Σοφίας 80
Τ.Κ 115 28
Τηλεφωνικό Κέντρο: 213-2162000,210-3381100
Aριθμος μωρων: 8 (3 κοριτσακια και 5 αγορακια)
Hλικιες: 1-4 μηνων και 1 ετους
Αναγκαια: πετσετουλες, σαλιαρες, κουβερτες και ρουχαλακια -για τις ηλικιες αυτες μονο-και οποιος θελει παιχνιδακια.Οσοι μπορουν και θελουν ας χρησιμοποιησουν το συγκεκριμενο κειμενο για να ενημερωσουν ολους οσους μπορουν και θελουν να προσφερουν εστω και μια κουβερτουλα ή ενα φορμακι.

Η φωτογραφία από εδώ.

Ακούτε τη μουσικη της προηγούμενης ανάρτησης

Στα Εξάρχεια

Οι κεντρικοί δρόμοι παράδοξα πηγμένοι. Η ανέμελη Αλεξάνδρας, η σοβαρή Ιπποκράτους ακόμα και η τρυφερή Ζωοδόχου Πηγής. Απόγευμα Κυριακής, μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Δεκέμβριος. Χειμώνας σου λέει. Υγρός και ράθυμος, ενώ το περασμένο καλοκαίρι δε λέει να ξεψυχήσει εντός σου, ως όφειλε εδώ και καιρό. Αντιστέκεται ακόμα και στα λαμπιόνια που μέρες τώρα φωτίζουν περιοδικά, ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.

Στην άλλη όχθη της Ιπποκράτους, αυτή των Εξαρχείων δεν έχει Χριστούγεννα. Δεν έχει κίνηση. Τα κτίρια γερασμένα από το χρόνο και τις ασέλγειες. Οι δρόμοι βουβοί, με τις γωνιές τους να σηματοδοτούν γεγονότα που σήματα εξευτελίζουν. Αντίπαλες φιγούρες στέκονται ακίνητες, ράθυμες κι αυτές σα το χειμώνα, με θολό ή αυθάδικο βλέμμα. Στιγμιαία αδήλωτη ανακωχή μέχρι το επόμενο ξέσπασμα, δίπλα σε σωρούς σκουπιδιών.

Η μιζέρια που αναδύεται αποπροσανατολίζει. Αναζητώ μάταια πρώην οικείους δρόμους, φέρνοντας άσκοπους κύκλους. Κι ύστερα η μνήμη αρχίζει να ορίζει με τον τρόπο της το χώρο. Πριν από αιώνες το αδέξιο φιλί ενός έρωτα στην εκκίνηση, που δεν έκοψε ποτέ το νήμα, στα παγκάκια της Τοσίτσα. Τέτοια εποχή, αλλά με πολύ κρύο. Στο βάθος της αναγκαστικά ασπρόμαυρης εικόνας διακρίνονται μετά βίας μικρά φωτάκια ενός στολισμένου δέντρου.

Η γωνία Μπενάκη και Τζαβέλα, σκηνικός χώρος ενός σπαρακτικού χωρισμού με τον ίδιο ακριβώς καιρό να μπερδεύει στα πρόσωπά μας δάκρια με βροχή. Το ελάχιστο μαρμαράκι σε ένα περβάζι, σημείο κατάρρευσης υπάρχει ακόμα να θυμίζει την στιγμή που το απόλυτο ‘εμείς’ διασπάστηκε σε ένα άβολο, σα ξένο ρούχο, αφόρητο ‘εγώ’ , την ώρα που οι ρόδες ενός αυτοκινήτου έπεφταν σε λακκούβα κι εκτόξευαν πάνω μου λυτρωτικά λασπόνερα.

Κι αν η πόρτα της εισόδου αυτής της θλιβερής πολυκατοικίας στη Θεμιστοκλέους ήταν ανοιχτή θα έβρισκα σίγουρα πάνω, στο τέλος του κλιμακοστασίου, δίπλα στην πόρτα της ταράτσας- ξεκλείδωτη κι αυτή τότε- ξεβαμμένες από το χρόνο, δυο λέξεις και μια ημερομηνία ακριβώς πάνω από το σημείο που βρήκε καταφύγιο ένας ανυπόμονος έρωτας, μέσα στις ιαχές των φιλάθλων που πανηγύριζαν στα γύρω μπαλκόνια ένα γκολ κάποιου Μουντιάλ.

Οι σπαρμένοι στο χώρο έρωτες δείχνουν το δρόμο, σαν τα πετραδάκια στο παραμύθι.

Στο γυρισμό βρέχει δυνατά. Η κίνηση όμως έχει καταλαγιάσει και η Τρικούπη ανηφορίζει σκοτεινή. Τα σουβλάκια από τον Κάβουρα μέχρι το σπίτι θα έχουν κρυώσει και δε θα θυμίζουν καθόλου αυτά που τρώγαμε, αργά το απόγευμα μετά το μάθημα, με τα κάρβουνα της ψησταριάς ακόμα στις φλόγες να καίνε τις πίτες και τον γύρο να γυρίζει άθικτος γύρω από τον άξονά του.

Θα φάω, θα αλλάξω μουσική κι ύστερα μάλλον θα στολίσω το δέντρο.





Μουσική: Blue In Green , σύνθεση του Miles Davis από το άλμπουμ Kind of Blue.

Σύντομη διακοπή...

...για διαφημίσεις!

Εικόνες: Από ισπανικές κάρτες © Ediciones AM/ Stydio Editores, S L

Μουσική : The Charleston, σύνθεση του James P. Johnson

Τα παγκάκια

-Κουράστηκες;
-Ναι! Εσύ;
-Λίγο. Θες να καθίσουμε;
- Ναι, αλλά πού;
- Εδώ, σε ένα παγκάκι.
-Να καθίσουμε μια φορά στα κάτω;
-……
- Δε θέλεις;
- Δεν υπάρχουν κάτω- παγκάκια.
-Δεν υπάρχουν;
-Όχι, μόνο πάνω -παγκάκια υπάρχουν.
-Έχεις δίκαιο. Μου διέφυγε…
-Πάντα κάνεις αυτό το λάθος.

- Έλα! Θα καθίσουμε στα πάνω.
-Πού θέλεις;
- Διάλεξε!
- Όχι, εσύ.
-Να εδώ, σε αυτό δεξιά.
-Δεν υπάρχουν δεξιά -παγκάκια.
-Δεν υπάρχουν;
-Όχι! Δεξιά είναι το ποτάμι*.
-Το ποτάμι;
-Ναι, τόσες φορές στο έχω πει.
-Το ξεχνάω…
-Δεξιά δεν υπάρχει τίποτα.
-Κι εγώ που βρίσκομαι δεξιά;
- Μα και εσύ δεν υπάρχεις.



-Τι θα κάνουμε τώρα;
-Θες να καθίσουμε σε αυτό εδώ αριστερά;
-Όχι, εδώ!
-Γιατί;
-Εδώ είναι ασπρόμαυρα.
-Θες να πάμε σπίτι;
-Ναι, καλύτερα.




*Hudson River


Μουσική: Gnossienne No.5, σύνθεση του Erik Satie

List of my lists

1.Να ετοιμάσω τη λίστα με τις ταινίες που πήρα από το DVD Club εντελώς τυχαία, χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα για αυτές ή τους συντελεστές τους και αποδείχτηκαν αριστουργήματα. Πρώτη να βάλω την In my fathers den του Brad McGann και να ετοιμάσω για αυτή μια μεγαλειώδη παρουσίαση, σε χωριστή ανάρτηση.

2. Να ετοιμάσω την λίστα -με σαφή όμως αιτιολόγηση -που θα περιλαμβάνει την αγαπημένη μου μεγαλούπολη, μια μεσαίου μεγέθους πόλη, μια μικρή , ένα χωριό, τον αγαπημένο μου δρόμο, λεωφόρο, πλατεία, λιμάνι, σταθμό τραίνου, αεροδρόμιο, το αγαπημένο μου νησί, παραλία, βουνό, πέλαγος, ποτάμι, πορθμό, ισθμό, κόλπο, χερσόνησο, χώρα, ήπειρο.

3. Να ετοιμάσω τη λίστα με θέματα αναρτήσεων που ξεκίνησα, ερεύνησα, μισοέγραψα αλλά δεν τελείωσα ποτέ. Το πρώτο θα είναι η παραίτηση Βάλτερ Βελτρόνι από τη θέση του γραμματέος του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος, σε αντιστοιχία με το ποίημα του Καβάφη «Δημητρίου Σωτήρος».

4. Να συντάξω τον κατάλογο των ανθρώπων που χάθηκαν ανεξήγητα από τη ζωή μου. (Αυτή την λίστα να μην την ανεβάσω ποτέ. )

5. Να ετοιμάσω τη λίστα με τα εργαλεία που μου είναι απολύτως απαραίτητα και μάλλον δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Δεύτερη στη σειρά πρέπει να είναι η σέγα.

6. Να γράψω τη λίστα με τις πιο περίεργες συλλογές που έχω ακούσει να έχουν οι άνθρωποι, με πρώτη και καλύτερη αυτή του φίλου του Α. με κομμάτια πεζοδρομίων.

7. Να ετοιμάσω τη λίστα με τις πιο απίθανες ατάκες που έχω ακούσει στη ζωή μου. Πρώτος θα είναι ο διάλογος:
- Σ` αγαπώ!
-Δεν πειράζει.


8. Να καταγράψω τις φάρσες που έχω κάνει στη ζωή μου αλλά να μην αναρτήσω αυτή τη λίστα αφού οι περισσότερες από αυτές μπορούν να ξαναστηθούν με νέα ‘θύματα’ και σε κάποιες περιπτώσεις με τα παλιά.

9. Να ετοιμάσω μέχρι την άνοιξη, λίστα με τα φυτά που έχω διπλά ή τριπλά να τα φωτογραφήσω, να γράψω για το κάθε ένα, το γένος, το είδος και τον τρόπο καλλιέργειάς του καθώς και τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του και να την αναρτήσω με τίτλο : «Χαρίζονται»

10. Να καταγράψω σχολαστικά τις συνήθειες που υιοθέτησα αντιγράφοντας ήρωες από τη λογοτεχνία, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πέμπτη, θα αναφερθεί η απέχθειά μου για τις μελιτζάνες που μετατράπηκε σε λατρεία εξ αιτίας του Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας του Μάρκες.

11. Να ετοιμάσω τη λίστα των ηλεκτρικών συσκευών στις οποίες έχω αδυναμία, εξηγώντας αναλυτικά τους λόγους για τη συγκεκριμένη κατάταξη. Την πρώτη θέση, με διαφορά θα καταλαμβάνει το ωραίο μου πλυντήριο.

12. Να ετοιμάσω τη λίστα με στοιχεία από την ύλη σχολικών μαθημάτων που μυστηριωδώς θυμάμαι ακόμα και μάλλον δε θα μου χρησιμεύσουν ποτέ σε τίποτα. Η προσπάθεια διαγραφής από το σκληρό δίσκο είναι μάλλον μάταιη. Δεύτερη στη λίστα, θα βρίσκεται η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ και έλαβαν μέρος, όπως κατά λέξη έγραφε το βιβλίο «318 θεοφόροι πατέρες».

13. Να ετοιμάσω τη λίστα των ανθρώπων που θα ήθελα να τους τραγουδήσω φέτος τα κάλαντα και να αρχίσω εντατικές πρόβες από αύριο. (Να αγοράσω επιτέλους και ένα καινούριο τρίγωνο.)

14. Να ετοιμάσω τη λίστα με τα ψώνια από το supermarket αφού αναρτήσω τις παραπάνω λίστες. (Αυτή την τελευταία να θυμηθώ να μην τη βάλω)

Μουσική: Waltz, από την Jazz Suite I. του Dmitri Shostakovich

Συνειρμοί...

Σαββατόβραδο, διάλειμμα για τσιγάρο στο φουαγέ, είχαμε κέφια μα δε θυμάμαι ποια ταινία βλέπαμε, ίσως ήταν Αλμοδοβαρ - θα μπορούσα να ψάξω, αλλά όταν ξεστρατίζω, χάνομαι και δε θα τελειώσω, θα μείνει κι αυτό ημιτελές μαζί με τα άλλα που με κοιτάζουν θλιμμένα, σα παλιές αγάπες που δεν τους έδωσες το βάρος που τους έπρεπε -και ξαφνικά ο Θ. άνοιξε το πορτοφόλι, έβγαλε θριαμβευτικά καμιά δεκαριά κολλαριστά χαρτονομίσματα των διακοσίων δραχμών, που εκείνες τις μέρες είχαν κυκλοφορήσει, το ξέραμε αλλά δεν τα είχαμε δει ακόμα, πρώτη φορά ήταν εκείνο το βράδυ σε ένα κινηματογράφο της Πατησίων, από τη μια μεριά το κρυφό σχολειό χαρακτικό από τον πίνακα του Γύζη κι από την άλλη ο Ρήγας ο Βελενστινλής, να λέει σοβαρός σαν ήρωας «όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται και καλά»- γιατί όμως πάντα εκστασιαζόμαστε στο καινούριο ή στο ξένο νόμισμα;- μας έδωσε από ένα, με ύφος θείου που δίνει χαρτζιλίκι στα ανίψια του, σκεφτήκαμε ή δηλώσαμε ότι θα το κρατήσουμε για πάντα;- το ψάχνω ώρες τώρα και δεν το βρίσκω- δε μπορώ να θυμηθώ αν ήταν το `96 ή το `98, το Carne trémula βγήκε `97, το La flor de mi secreto νωρίτερα αλλά αυτό το είδα σε DVD όχι σε κινηματογράφο- ούτε τη λίστα με τις ταινίες δεν ετοίμασα- ίσως και να μην ήταν του Αλμοδοβαρ η ταινία που είχαμε πάει να δούμε, αλλά πόσα χρόνια πέρασαν από κείνο το βράδυ που του ζητήσαμε αφιέρωση στα κολλαριστά χαρτονομίσματα και μας έγραψε με μαύρο μαρκαδόρο με πολύ λεπτή μύτη, κάτι αστείο όπως πάντα, θυμάμαι ότι επέμεινα «βάλε κι ημερομηνία» -αν του είχα πει να βάλει και την ταινία τώρα θα ήξερα- αλλά τι λέω, αφού δεν το βρίσκω, ανακάτεψα συρτάρια κούτες και φακέλους, πουθενά, ούτε μαζί με τα άλλα, τα κρατημένα το `02, εκεί που βρήκα το καραβάκι της νοσταλγίας μου.

Μετά το σινεμά, τρελά κέφια της δεμένης φοιτητικής παρέας με τους μυστικούς κώδικες που μια λέξη μπορούσε -και μπορεί ακόμα-να φέρει έκρηξη γέλιου, μια τέτοια έκρηξη μας βρήκε κολλημένους στο φανάρι της Αγίου Μελετίου και μας αιφνιδίασε το χτύπημα κι αυτά τα θολά μάτια που κόλλησαν στο τζάμι του αυτοκινήτου, κάτι μας έλεγε ασυνάρτητο, μας προσγείωσε απότομα από τη χαρά στις γνωστές ταλαντεύσεις «να δώσεις να μην δώσεις», αν δώσεις ησυχάζεις τη συνείδησή σου και αυτός συμπληρώνει για τη δόση, αν δε του δώσεις μετά αναρωτιέσαι «κι αν αλήθεια πεινούσε;», « αν πονούσε από τη στέρηση;» τα γνωστά, όλοι καταλήξαμε αυτόματα στο «όχι δε δίνουμε», αλλά ξαφνικά ο Θ. εκεί που το πρεζάκι ετοιμαζόταν να φύγει του κάνει νόημα «περίμενε», γυάλισε το μάτι του βλέποντας να ανοίγει η θήκη όχι από τα ψιλά, αλλά η άλλη με τα χαρτονομίσματα, εμείς καταλάβαμε αμέσως ότι θα έπαιρνε γερό μπουναμά, έβγαλε ένα κολλαριστό του το έδωσε με χαρά-πόσα δίναμε τότε; το πολύ κανένα πενηντάρικο σε κέρμα - οι διακόσιες δραχμές ήταν υπερβολή, αλλά ας έπαιρνε κι αυτός μια στάλα από τη χαρά μας, έλαμψε το θολό μάτι, κατοστάρικο φαντάστηκε στα σκοτάδια του δρόμου, το πήρε, στο χάσιμο ούτε «ευχαριστώ» δεν είπε, έκανε μεταβολή απότομη λες και πίσω του περίμενε η δόση, έχασε λίγο ισορροπία, κοντοστάθηκε σκυμμένος, καταλάβαμε ότι κοίταζε το νόμισμα, χαιρόμασταν που θα ανακάλυπτε ότι είχε διπλάσια τύχη από την καλύτερη που περίμενε, έστω και χωρίς αφιέρωση με λεπτό μαύρο μαρκαδόρο, στο κάτω- κάτω δε θα το κρατούσε όπως εμείς για πάντα, αλλά εκείνος γύρισε εξοργισμένος με ένα: « Μας δουλεύεις ρε φίλε;» έσυρε αργά τις λέξεις, τις έφτυσε στο παράθυρο, αλλά και πάλι δε ήταν αρκετός ο χρόνος να καταλάβουμε τι ήθελε να πει, τον κοιτάζαμε με απορία κι εκείνος τσαλάκωσε το χαρτονόμισμα, το πέταξε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο κι έπρεπε να συμπληρώσει «να πας να παίξεις Μονόπολη με αυτό…» για να καταλάβουμε.



Εικόνα: Τελικά το χαρτονόμισμα βρέθηκε…


Μουσική: Tajabone, του Ismaël Lô που ακουγόταν σε διασκευή του Alberto Iglesias στην ταινία του Pedro Almodóvar, Todo sobre mi madre

Νοσταλγία

Μουσική: Δαβίδ, εισαγωγή - σύνθεση της Ελένης Καραΐνδρου

από τις Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις

Mr. Dece

-Τι ομορφιές είναι αυτές; Εσύ λάμπεις!
-……
-Τι έγινε; Γιατί αυτό το πονηρό χαμόγελο;
-Ήρθε…
-Ποιός;
-Να σου δείξω φωτογραφία;
-Έχεις;
-Στο κινητό…περίμενε….να κοίτα!
-Μμμμμ!
-Μόνο αυτό έχεις να πεις;
- Ωραίο βλέμμα!
-Mόνο;
-Και τα χείλη του, αλλά το βλέμμα...Ποιος είναι;
-Θυμάσαι αυτόν που είχα γνωρίσει πέρυσι στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι;
-Α! Τον κύριο Σταχτοπούτα;
-Σταμάτα!!!
-Εσύ δεν μου είχες πει ότι εξαφανίστηκε λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου;
-Μόνο αυτό θυμάσαι;
- Τι άλλο;
-Ότι ήμασταν όλο το βράδυ μαζί…
-Το μισό βράδυ...
-Έστω…μου είχε πει λοιπόν: «Θα αργήσω λίγο, αλλά θα επιστρέψω μόνο για σένα»
-Και εσύ τον πίστεψες!
-Όταν μου το είπε, με κοίταζε με αυτό ακριβώς το βλέμμα.
-Κι εσύ φυσικά έλιωσες και τον κοίταζες χωρίς να πεις κουβέντα.
-Όχι! Δηλαδή ναι, έλιωσα αλλά του είπα: «Θα σε περιμένω» *
-Και μετά από ένα χρόνο, σου έστειλε τώρα μια φωτογραφία;
- Επέστρεψε!
-Πότε;
-Χθες βράδυ- στις δώδεκα ακριβώς!
-Και;
-Ε, τι και;
-Και;
-Σταμάτα αδιάκριτη!!!
-Εντάξει! Δεν ρωτάω…άλλωστε φαίνεται.
-………..
-Θα μου πεις τουλάχιστον πώς τον λένε;
-Αχ! Dece.
-Αχ Dece;
-Όχι, σκέτο Dece.
-Περίεργο όνομα…
-Δεν σ` αρέσει;
-Δεν το έχω ξανακούσει.
-Ωραίο δεν είναι;
-Από πού βγαίνει;
- Από το December.





Μουσική : I Will Wait For You* , σύνθεση του Michel Legrand από το soundtrack της ταινίας The Umbrellas of Cherbourg . Με τη φωνή της Laura Fygi από το άλμπουμ Live at Ronnie Scott's 2003

Καλό μήνα!

Παραγγελία

-Ρε Φάνη! Σώσε με.
-………
-Τα παιδιά στο μπλογκ, ξετρελάθηκαν με το μυλοκόπι.
-………
-Μπα! Αν δεν έβαζα και τους σαργούς, δεν θα έφτανε με τίποτα.
-…………
-Μωρέ μια χαρά ψήθηκαν, αλλά να…μάλλον θα περάσουν και σήμερα. Έχεις κανένα μεγάλο να στείλεις;
-……….
-Έλα! Πότε;
-……….
-Σαράντα κιλά;
-………..
-Και πώς το βγάλατε βρε θηρία;
-……….
-Τι μου λες!
-……….
-Ναι βέβαια! Πρέπει να μας φτάσει.
-……….
-Όχι, στην ηλεκτρική, στα κάρβουνα θα το ψήσω.
-………
-Έξω στην αυλή.
-……
-Μια χαρά είναι ο καιρός.
-…………
-Σε ευχαριστώ ρε Φάνη.
-……….
-Ναι.
-…..
-Θα μου κάνεις μια χάρη ακόμα;
-……
-Πριν το κόψετε, μπορείς να το βγάλεις καμιά φωτογραφία;
-………
-Ναι μωρέ, για το μπλογκ.

Μουσική: Tema Di Caterina σύνθεση του Aldo De Scalzi,
από το soundtrack της ταινίας Si può fare

Ανοιχτή Πρόσκληση

-Σήμερα, αύριο...όποτε θέλεις.
-………………
-Έχω ψάρι.
-………..
-Μυλοκόπι !
-…………
-Σπαρταρούσε ακόμα όταν το έφερε ο Φάνης.
-……………….
-Είναι ξέμπαρκος και βγαίνει πότε -πότε για ψάρεμα.
-……………..
-Στη σχάρα, σε ένα εικοσάλεπτο το πολύ θα είναι έτοιμο.
-……………..
-Βράζω χόρτα τώρα, αλλά άμα θες, ετοιμάζω ρόκα.
- ……………
-Όχι από τη δικιά μου. Τελείωσε.
-……….
-Λευκό.
-….........
-Ναι ελαφρύ αλλά εξαιρετικά εύγεστο
-……
-Άσε τα γλυκά. Έχω φυλάξει τα τελευταία ρόδια.
-……........
- Στην ανάγκη, τρώμε γλυκό του κουταλιού κυδώνι.
-……........
-Όποτε θες.
-………….
-Ναι εδώ θα είμαι..
-…………..
-Έχω να απαντήσω σε σχόλια....

-.............

-.....να στήσω ανάρτηση για τη Δευτέρα και την Τρίτη.
-…….....
- Την Τρίτη είναι πρωτομηνιά.
-……………….
-Μα δεν το έχεις καταλάβει ακόμα ότι είμαι ένας ευσυνείδητος blogger;
-…………….
-Μην κοροϊδεύεις!
-…………......
-Σ` αφήνω, χύνεται το νερό....πρέπει να βγάλω τα χόρτα
-……............
- Μα δε χρειάζεται τηλεφώνημα. Σε περιμένω.

Μουσική: Tema Di Caterina σύνθεση του Aldo De Scalzi,

από το soundtrack της ταινίας Si può fare

Σιροπιαστό Καράβι

Στα πλευρά με το μπράτσο έσφιγγε λοξά, ιδρωμένο το μπουκάλι του νερού, από το ψυγείο κι ας έκανε πια ψύχρα. Στο ένα χέρι τα ποτήρια- δυο του νερού, δυο της ρακής- κουπιά τα χέρια του, τα βόλευε. Στο άλλο, σφηνωμένο ανάμεσα μέσο και παράμεσο, το καραφάκι να κρέμεται και πάνω στην παλάμη το πιάτο με τα μεζεδάκια. Μόνος έμπαινε στην κουζίνα και το ετοίμαζε. Τίποτα σπουδαίο. Λίγο ψωμί, γραβιέρα Ναξιώτικη στραβοκομμένη, ελιές, ντομάτα, και πέντε - έξι πιπερίτσες. Καυτερές του θανάτου. Αυτές του άρεσαν.

Γέμισε τα ποτήρια, τσουγκρίσαμε με «εβίβα» και περίμενε να πω κάτι για αρχή. Οτιδήποτε. Πάντα πατούσε στην τελευταία μου φράση ή στην τελευταία λέξη, την έκανε σκυτάλη και τραβούσε ακάθεκτος, τη ρότα του. Ίδια κάθε φορά. Χίλια μύρια κύματα μακριά από αυτή την ακτή που καθόμασταν προχωρημένο φθινόπωρο, απόγεμα στη άδεια αυλή της ταβέρνας που θα άνοιγε ξανά το άλλο καλοκαίρι. Κι οι δυο στραμμένοι στη θάλασσα.

Λίβερπουλ, Οντέσα, Γιοκοχάμα, Νοβοροσίσκ, Μαρ ντελ Πλάτα, Ρότερνταμ, Σαγκάη, Αμβούργο, Μαντράς, Κριστομπάλ. Το καράβι δεν ήταν παρά ένα κρεβάτι σ` αυτά τα λιμάνια. Ένα κρεβάτι που στο τέλος της ιστορίας- μετά από ώρες αφήγησης -είχε ανάκατα πανιά, νοτισμένα από τα ξέπνοα σώματα που αποκαμωμένα ξεχώριζαν και ξαναγίνονταν από ένα, δύο. Μόνο το δικό του κορμί σταθερό πάνω σε αυτά τα σκορπισμένα στον κόσμο κρεβάτια. Το άλλο κορμί άλλαζε. Πότε λιανό, άβγαλτο με «χνούδι ροδάκινου», πότε ξέχειλο φρεγάδας «με τα σημάδια της ζήσης» πάνω του. Άλλοτε λευκό «κρίνο του φεγγαριού», ή «καλοκαιρινό χωράφι του σταριού»* και κάποτε στο χρώμα της «πικρής- πικρής μαύρης σοκολάτας». Στρατιές από γυναίκες, κορίτσια, λάμιες, νεράιδες, ντροπαλές, παιχνιδιάρες, ξεδιάντροπες, με τα λόγια του παίρνανε σχήμα κι έφτανε της κάθε μιας ξεχωριστά η γεύση και η μυρωδιά στο τραπέζι μας. Τα δάχτυλα του, στον αέρα γυροφέρνανε βοστρύχους, αρμένιζαν σε ξανθούς χείμαρρους ή κρατούσαν γερά πλεξούδες παλαμάρια. Κι ύστερα, όταν το χέρι του στρεφόταν προς τη θάλασσα στο ύψος των ματιών του- άλλοτε με τα δάχτυλα μαζεμένα, σα να κρατούσε λεμόνι κι άλλοτε, αυτή η μεγάλη παλάμη μόλις καμπυλωμένη τρυφερά- θαρρείς πως έβλεπες ανάμεσα στα δάχτυλά του να σκουραίνει μια ρώγα.

«Ρε Φάνη» του είπα διστακτικά «σήμερα θέλω να μου πεις μια ιστορία, χωρίς γυναίκες, χωρίς μέλια κι έρωτες, έτσι για αλλαγή. Μια σκέτη… ναυτική ιστορία». Με κοίταξε παραξενεμένος, στριφογύρισε λίγο το κουκούτσι της ελιάς στο στόμα του κι ύστερα το έριξε στο τασάκι πάνω στην καύτρα του τσιγάρου μου μόνο και μόνο για να με πικάρει. «Σκέτη θες ε;» με ρώτησε κακιωμένος. Έγνεψα «ναι» και τσούγκρισα άλλη μια φορά το ποτήρι του για να τον καλοπιάσω. «Ε! λοιπόν θα σου πω μια... με ζάχαρη. Με τόνους ζάχαρης.»

Έβαλε μια πιπερίτσα στο στόμα τη μάσησε αργά σα να ζύγιζε τα λόγια του στην κάψα της κι όταν άφησε το κοτσάνι της, πάλι στο τασάκι ξεκίνησε: «Κατακαλόκαιρο φορτώσαμε, χύμα ζάχαρη στο Σαλβαδόρ κι από κει ρότα για Καναδά. Πιάσαμε λιμάνι με χιονοθύελλα. Πάμε να ξεφορτώσουμε, πέτρα η ζάχαρη. Νότισε και με την παγωνιά ήθελε σκεπάρνι. Όλο το πλήρωμα έσκαβε, μαύροι σκλάβοι έβγαζαν κοτρώνες. Το πολύ, έφυγε μα είχε απομείνει στη λαμαρίνα μπόλικο πράμα. Λέει τότε ο μάγειρας που κι αυτός είχε πάρει αξίνα και βάραγε – ένας Σιφνιός καλή του ώρα- ‘να βάλουμε καμιά σόμπα να λιώσει ο διάολος κι ύστερα σας κάνω μπακλαβά’. Έπιασε το κόλπο, χαμάμ το αμπάρι, άρχισε να λιώνει η ζάχαρη και να κυλάει -σωστό σιρόπι. Γεμίζαμε μπουγέλα και το πετάγαμε στη θάλασσα. Στον αέρα πάγωνε ξανά κι έφτανε καραμέλα στο νερό.»

Στο «νερό» φούνταρε γι άγκυρα τελεία και παύλα. Με κοίταξε με το ύφος του ανθρώπου που έχει μόλις πάρει την εκδίκησή του περιμένοντας την αντίδρασή μου. «Δε λέω, βρε Φάνη, ωραία η ιστορία, αλλά την ξεπέταξες σε μισό λεπτό!» διαμαρτυρήθηκα.

«Άμα δε θες να σου μιλάω για τα μέλια να αρκεστείς σήμερα- έτσι για αλλαγή- στο σιροπιαστό καράβι.» είπε γελώντας κι άναψε τσιγάρο.




* η φράση «καλοκαιρινό χωράφι του σταριού» προέρχεται από το αφήγημα του Περικλή Κοροβέση, Κοινός Τόπος

Η εικόνα από ελαιογραφία με τίτλο Bleu Blanc Rouge, του ζωγράφου Γιάννη Σταύρου.

Μουσική: The Astounding Eyes Of Rita από το ομώνυμο άλμπουμ του Anouar Brahem που μόλις κυκλοφόρησε. Ο ίδιος παίζει ούτι ο Klaus Gesing μπάσο κλαρινέτο, ο Björn Meyer μπάσο και ο Khaled Yassine κρουστά

Γυναικεία Περιοδικά

Τα κολάζ έγιναν με τον παλιό καλό τρόπο -κοπίδι και UHU και όχι με το photoshop. Χρησιμοποιήθηκαν αποκόμματα από το γυναικείο περιοδικό ΒΗΜΑdonna τεύχος 93 ένθετο του Βήματος της Κυριακής 22.11.2009. Οπωσδήποτε 'κλικ' στις εικόνες ώστε να διαβάσετε τα άρθρα, τις συμβουλές και τα ρεπορτάζ αγοράς. Και ψυχραιμία...

Μουσική: I Idolize you, με τη Lizz Wright από το δίσκο The Orchard . Η φωτογραφία από την συναυλία της το καλοκαίρι του 2008 που κυκλοφόρησε και το cd, στο κηποθέατρο Παπάγου. Bonous track, φυσικά My Heart

Ανεξάρτητη Αναπνοή

- Δεν ωφελεί! Το σώμα σου δεν σε αφήνει να το κάνεις. Κανείς δεν πέθανε με τη θέλησή του παύοντας ν αναπνέει. Αν καταφέρεις τελικά να το κάνεις, λιποθυμάς. Και τότε το αναθεματισμένο σώμα σου, αρχίζει πάλι να αναπνέει.

- Μια που είσαι στο μπάνιο, κόψε τις φλέβες σου…

Ο Κράκλαϊτ, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας Η κοιλιά του Αρχιτέκτονα του Peter Greenaway, σε αυτή την σκηνή, βυθίζεται στην μαρμάρινη μπανιέρα του διερευνώντας τις πιθανότητες αυτοκτονίας με αυτόν τον τρόπο. Μετά από μερικές προσπάθειες διαπιστώνει ότι τελικά είναι αδύνατον, καθώς η λειτουργία της αναπνοής είναι αυτόματη και ανεξάρτητη από τις αποφάσεις του εγκεφάλου. Η νεαρή γυναίκα του, η Λουίζα πιο πρακτική, του προτείνει κυνικά τον 'κλασσικό' τρόπο. Άλλωστε βρίσκονται στη Ρώμη…



Μουσική: Struggle for Pleasure, σύνθεση του Wim Mertens του 1983 που περιλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας του Greenaway The Belly of an Architect 1987

GRAFFITO Παύλος Μάτεσις

Στο Μουσείο Φιλοξενίας αρχαίων θεών και ηρώων ο οικοδεσπότης στενοχωριόταν για την ερημία του. Τώρα, ο κόσμος δεν προσέρχεται να προσκυνήσει, ούτε αλλοδαποί ούτε ιθαγενείς.
Οι φρουροί των αγαλμάτων βρέθηκαν όλοι στις θέσεις τους, με τον οπλισμό τους, πιστοί στο καθήκον και στο λειτούργημά τους, και νεκροί την τρίτη μέρα του λοιμού.
Ο οικοδεσπότης του Μουσείου φοβήθηκε μήπως του ασθενήσουν και του κακοπάθουν οι θεοί του και όμορφα παλληκάρια του και οι σεμνές νύμφες του. Γι αυτό άνοιξε πύλες και παράθυρα, όλα, να έχουν να εισπνεύσουν τα μαρμάρινα πλάσματα.
Οι φρουροί, εξαερωμένοι δίπλα, στις σκοπιές τους και στο ιερό πόστο τους, τα όπλα τους με τάξη πλάι, στο πάτωμα. Φρουρούσαν τα αγάλματα από την εφηβική τους ηλικία, ταγμένοι εθελοντές από την πρώτη μέρα που τους έφεραν οι γονείς τους να τα προσκυνήσουν.
Και την τέταρτη μέρα του λοιμού, όταν μπήκε ο οικοδεσπότης για να καλημερίσει, είδε τα αγάλματά του να στέκουν όρθια, και όλα με τα μάτια κλεισμένα.
-Κόλλησαν την ασθένεια, είπε, γι αυτό απέστρεψαν τη ματιά τους- αυτό μην το δω! Ξεκλείδωσε την είσοδο, πήρε το πεσμένο περίστροφο ενός εξαερωμένου φρουρού και πήγε στο γραφείο του.
Και μόλις άκουσαν τον πυροβολισμό, τα αγάλματα άνοιξαν τα μάτια τους, όλα. Και δεν είπαν τίποτα μεταξύ τους, δεν γνώριζαν την ανθρώπινη ομιλία, δεν γνώριζαν ότι υπάρχει ομιλία.
Και κίνησαν με το δεξί πόδι, σαν δοκιμή. Και είδαν πώς έχει καλώς.
Πέρασαν πρώτα από το γραφείο του οικοδεσπότη τους, να τον αποχαιρετήσουν, με σέβας να μην σκοντάψουν απάνω του. Και ένας ραδινός κούρος από τη Μήλο του άφησε ενθύμιο το στεφάνι του.
Και βγήκαν στο δρόμο όλα τους, με χαρά και θάμβος. Και καθένα τους προχώρησε χωριστά. Και έκτοτε πήγαιναν παντού, κανένας δεν τους έκανε την παρατήρηση, ούτε τους εζήτησε κανείς εξηγήσεις, μάλιστα μερικοί τους έλεγαν καλώς ήρθες αδελφέ, ή καλώς όρισες Κόρη, σε περιμέναμε.
Και οι μητέρες, όταν περνούσε άγαλμα από το δρόμο τους, του άνοιγαν την πόρτα να περάσει μέσα να ξεκουραστεί, να φυλαχτεί μην ασθενήσει, Έλα να σε δει και το παιδί μου, του έλεγαν.
Και τότε τα αγάλματα κατάλαβαν τι εστί ομιλία και μίλησαν και εννοούσαν.
Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κυρίως καβούρια, έτρεχαν βιαστικά, πήγαιναν προς τη Βουλή, μάλιστα πολλά είχαν κάνει κατάληψη στο χριστουγεννιάτικο δημαρχιακό δέντρο, Εμείς είμαστε τα πρέποντα στολίδια του, είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους.
Και το άγαλμα, Μη σας ενοχλώ, έλεγε στους νοικοκυραίους που το καλούσαν να καταφύγει στο σπίτι τους, εμείς δεν έχουμε σχέση με την ασθένεια, μας έχουν μυρώσει από τότε. Μόνο, αν σας περισσεύει, μου προσφέρετε ένα ποτήρι νερό.
Και οι νοικοκυραίοι του έδιναν νερό ευχαρίστως και συνέχιζε το δρόμο του. Κι ότι νερό περίσσευε στο ποτήρι, η νοικοκυρά το έδινε να το πιεί το παιδί της.
Και όταν περνούσε άγαλμα, οι άλλοι περαστικοί άνθρωποι ετηρούσαν τη σιγή.
Κι όσοι πρόσφεραν ποτήρι νερό σε άγαλμα, δεν εκόλλησαν την ασθένεια.

Απόσπασμα- σελ 65 έως 67 -με τίτλο Τα αγάλματα αποφυλακίζονται, από το βιβλίο GRAFFITO, του Παύλου Μάτεσι, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Αν περιμένατε κριτική θα σας απογοητεύσω: αφ ενός δεν έχω τελειώσει το βιβλίο -είμαι στην 68 σελίδα- αφ ετέρου…Για τον Παύλο Μάτεσι και το έργο του δεν γράφει κανείς εύκολα. Και, κυρίως, όχι αμέσως. Χρειάζονται οι αλλεπάλληλες «επισκέψεις» και η μέθεξη όλου του είναι του αναγνώστη, όχι με την έννοια του ταυτισμού με τον ένα ή τον άλλο από τους ιδιότυπους ήρωές του ή με κάποια κατάσταση που τρομάζει ή γοητεύει, αλλά με το σύνολο του κόσμου αυτού, που δεν είναι του «κόσμου αυτού», αλλά σαν να έρχεται από κάποια προϊστορικά βάθη, να συνδέεται με την παγκόσμια μυθολογία και τα παραμύθια και να καταλήγει, με μυητικές και μυστικιστικές διαδικασίες, σε αινιγματικές πράξεις βίας και θανάτου που έχουν χαρακτήρα τελετουργικό, που δεν εξηγούνται και δεν αμφισβητούνται στην αναγκαιότητά τους· πράξεις που, παρά τη σκληρότητά τους, εκπέμπουν μια περίεργη ομορφιά που τελικά λυτρώνει. Τα έργα του Μάτεσι είναι σαν τελετουργίες πόνου που υφίστανται συγγραφέας και αναγνώστης σε μια διαδρομή συνοδοιπορίας στους δαιδάλους μιας παραμορφωμένης ψυχοσύνθεσης, η οποία οδηγεί, με την ακρίβεια του φόβου και του τρόμου του εφιάλτη του μικρού παιδιού, σε μια «θυσία» επιβεβλημένη από άγνωστους νόμους για άγνωστους λόγους.

Μουσική: Bach Suite, του βραζιλιάνου Marco Antônio Guimarães από το soundtrack της ταινίας Blindness 2008, του Fernando Meirelles, βασισμένη στο βιβλίο του José Saramago

Εκείνες τις μέρες...

Όσοι έμειναν στο σπίτι τους εκείνο το Σαββατόβραδο, 17 Νοέμβρη του 1973 μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση είχαν μόνο δύο επιλογές: Το σίριαλ «Τα παιδιά του Ζεβεδαίου» που σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε ο Γιάννης Μιχαλόπουλος στο κανάλι έντεκα, του Εθνικού Ιδρυματος Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης (Ε.Ι.Ρ.Τ) και μια ελληνική ταινία στο κανάλι πέντε, της Υπηρεσίας Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ).

Μερικοί βέβαια μπορεί να προτίμησαν να περάσουν το βράδυ τους με τη συντροφιά του ραδιοφώνου και ίσως να άκουσαν, ελεύθερα πια τη «Μυρτιά», το «Μαργαρίτα –Μαργαρώ» ή το «Στρώσε το στρώμα σου για δυο» του Μίκη Θεοδωράκη. Μόλις πριν από λίγες μέρες, μετά από δήλωση του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Σπυρίδωνος Ζουρναντζή, επιτρεπόταν η μετάδοση της μουσικής του συνθέτη. Όχι βέβαια στο σύνολό της, αλλά τα τραγούδια που είχαν γραφτεί πριν τη δικτατορία και τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου.

Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες εκείνης της μέρας, οι αναγνώστες πληροφορήθηκαν ότι την προηγούμενη δεκαεπτά Αθηναϊκά θέατρα ματαίωσαν τις παραστάσεις τους «εις ένδειξιν συμπαραστάσεως εις τους εγκλείστους εις το Πολυτεχνείον φοιτητάς…» Μάλιστα το θέατρο Περοκέ ανέβαλε την επίσημη πρεμιέρα της δημοκρατικής επιθεωρήσεως «Ένα Πίπης μα ποιός Πίπης» .

Στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν γινόταν εντατικές πρόβες για το ανέβασμα του έργου του Ροζέ Βιτράκ , «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» που θα αντικαθιστούσε του έργο του Γιώργου Σκούρτη «Ο Καραγκιόζης παρολίγο Βεζύρης», που παιζόταν με μεγάλη επιτυχία από το καλοκαίρι, με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Λαζάνη .

Η μεγαλύτερη επιτυχία ωστόσο του καλοκαιριού του `73 ήταν Το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που συνέχιζε τις παραστάσεις του και στην χειμερινή περίοδο στο θέατρο Ακροπόλ, σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου με ερμηνευτή τον Νίκο Ξυλούρη. από το θίασο Καρέζη -Καζάκου. «Η παράσταση συνδέθηκε πολύ με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μάλιστα τα πανό που χρησιμοποιούσαμε στην παράσταση στην σκηνή του διαλόγου του λαού με το παλάτι για το Σύνταγμα το Σεπτέμβρη του 1843, είχαν μεταφερθεί ακριβώς απέναντι στην πύλη του Πολυτεχνείου. Τα συνθήματα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και το «Φωνή Λαού-Οργή Θεού» ακούγονταν από τους φοιτητές και εμείς συμμετείχαμε όσο μπορούσαμε στα γεγονότα – χαρακτηριστικά ο Νίκος Ξυλούρης ξεσήκωνε με την παρουσία του και τα τραγούδια του μέσα στο χώρο.» θυμάται ο Κώστας Καζάκος.

Ένα ακόμα θέατρο όμως προετοιμαζόταν για την πρεμιέρα του που είχε οριστεί για τι 28 Νοεμβρίου. Ο θίασος Δημήτρη Μυράτ – Βούλας Ζουμπουλάκη με το έργο « Ένας μεγάλος έρωτας» στον οποίο συμμετείχε η νεαρή Κάτια Δανδουλάκη.

Το σημαντικό κινηματογραφικό νέο εκείνες τις μέρες, ήταν ότι μια ταινία που είχε κεντρικό της θέμα τη δικτατορία του Μεταξά, οι Μέρες του ’36 του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, - την προηγούμενη χρονιά είχαν αποσπάσει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας- θα εκπροσωπούσαν την Ελλάδα στο 17ο Φεστιβάλ του Λονδίνου στο οποίο συμμετείχαν 25 χώρε με 106 ταινίες.

Οι φίλοι της κλασσικής μουσικής περίμεναν την άφιξη του διάσημου Βιεννέζου πιανίστα Paul Badura-Skoda, ο οποίος επρόκειτο να δώσει την Τρίτη 20 Νοεμβρίου, ρεσιτάλ στο Θέατρο Γκλόρια με έργα Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν και Σούμπερτ.

Κι ενώ η Ζουζού Νικολούδη με τα ‘Χορικά’ ετοιμαζόταν να φύγει για περιοδεία στην Βουλγαρία στις αρχές Δεκεμβρίου, ο Τζίμης Μακούλης που τραγούδησε ανάμεσα στα άλλα το Βίρα τις Αγκυρες, Τσιγγάνα Καρδιά και το Ένα φιλάκι είναι λίγο, επέστρεψε άπρακτος από το Σικάγο, γιατί το κέντρο που θα εμφανιζόταν, δέχτηκε επίθεση από γκάνκστερς και κάηκε την βραδιά της πρεμιέρας.

Μετά από επτά χρόνια απουσίας ήταν και πάλι στην Αθήνα ο Μίνως Αργυράκης, για μια έκθεση που περιλάμβανε σχέδια εμπνευσμένα από τα Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας του Γιάννη Ρίτσου και από την εξέγερση του Μάη του 68. Τα εγκαίνια που ήταν προγραμματισμένα για την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, αναβλήθηκαν.


Εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη του 1973….


Μουσική: Piece In The Old Style Ι του Henryk Górecki στη διασκευή του Willliam Orbit από το δίσκο, Pieces in a Modern Style


Το πρωτοσέλιδο των Νέων από εδώ


update 16/11/2012 

Το Μεγάλο μας Τσίρκο (σπάνιο απόσπασμα)  και Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων την επόμενη μέρα #Nov17 από BABUSHKA

Η Τέχνη του Έρωτα

Ο έρωτας βασίζεται στην εξαπάτηση. Στον έρωτα να προσποιείσαι συνεχώς και θα κερδίζεις. Να μετακινείσαι μόνο όταν υπάρχει πραγματικό όφελος. Το αν θα συγκεντρώσεις σε ένα στόχο ή θα διαιρέσεις τις δυνάμεις σου σε περισσότερους θα το κρίνουν οι περιστάσεις. Ρίχνε δολώματα για να παραπλανήσεις τον ‘εχθρό’. Να είσαι γρήγορος σαν τον άνεμο και συμπαγής σαν το δάσος. Τα σχέδιά σου να είναι σκοτεινά και ανεξιχνίαστα σαν τη νύχτα και όταν επιτίθεσαι να πέφτεις σαν αστροπελέκι. Να σκέφτεσαι σοβαρά και να μελετάς προσεκτικά τα πράγματα, πριν κάνεις μια κίνηση. Στον έρωτα θα νικήσει αυτός που έχει μάθει το τέχνασμα της απόκλισης. Αυτή είναι η τέχνη των ελιγμών.

Τώρα, ξαναδιαβάστε το παραπάνω κείμενο αντικαθιστώντας τη λέξη ‘έρωτας’ με τη λέξη ‘πόλεμος’ και από τη λέξη ‘εχθρός’ αφαιρέσετε τα εισαγωγικά. Θα έχετε ένα μικρό απόσπασμα από το έργο ‘Η Τέχνη του Πολέμου’ του Σουν Τζου. Εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΑΣ 2005, Μετάφραση Δημήτρης Παυλάκης. Το απόσπασμα που ακολουθεί δεν έχει υποστεί καμία αλλαγή. Αν το επιθυμείτε βέβαια, μπορείτε να το επιχειρήσετε…

Υπάρχουν δρόμοι που δεν πρέπει να τους ταξιδέψεις, στρατοί στους οποίους δεν πρέπει να επιτεθείς, περιτειχισμένες πόλεις που δεν πρέπει να πολιορκήσεις, επικράτεια που δεν πρέπει να διεκδικήσεις και διαταγές ηγεμόνα στις οποίες δεν πρέπει να υπακούσεις.

Το ότι υπάρχουν περιτειχισμένες πόλεις στις οποίες δεν πρέπει να επιτεθούμε, αναφέρεται σε μια κατάσταση κατά την οποία υπολογίζουμε ότι έχουμε αρκετή ισχύ να πάρουμε την πόλη. Αν την πάρουμε, αυτό δε μας δίνει κανένα άμεσο πλεονέκτημα και, αφού την πάρουμε, δε θα μπορούμε να τη φρουρήσουμε. Αν υστερούμε σε δύναμη, η περιτειχισμένη πόλη δεν πρέπει για κανένα λόγο να καταληφθεί. Αν στην πρώτη περίπτωση έχουμε πλεονεκτήματα, δε θα υποστούμε ζημιές αργότερα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ακόμα και όταν μπορούμε να ξεκινήσουμε μια επίθεση, δεν το κάνουμε.


Μουσική: The Battle Of Stirling του James Horner από το soundtrack του Braveheart 1995

Αναδημοσίευση στο toportal.gr

Νότης Περιγιάλης- Μια βόλτα στο φεγγάρι

"Πολυσχιδής και πολυτάλαντος ήταν ο Νότης Περγιάλης, ο ηθοποιός, ο συγγραφέας, o σκηνοθέτης και o στιχουργός που έφυγε χθες πλήρης ημερών. Τα κορυφαία έργα του, όμως, είναι οι στίχοι των τραγουδιών «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι», που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις, και «Ο λεβέντης», «Τι να την κάνω τη χαρά», «Το μπλόκο της Καισαριανής», που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Γεννημένος στις 16 Αυγούστου του 1920 στα Ανώγεια της Λακωνίας, ο Νότης Περγιάλης σπούδασε στο Θεατρικό Σπουδαστήριο του Βασίλη Ρώτα και από το 1948 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στο ραδιόφωνο ως ηθοποιός αλλά και θεατρικός συγγραφέας. Το πρώτο του έργο «Ο πόνος γεννάει θεούς» βραβεύτηκε στον Καλοκαιρίνειο διαγωνισμό του 1948. Ακολούθησαν τα «Νυφιάτικο τραγούδι», «Το κορίτσι με το κορδελάκι», «Το χρυσό χάπι» και «Αντιγόνη της Κατοχής» (Λαϊκό θέατρο Μάνου Κατράκη 1954, 1958 και 1960, αντίστοιχα), «Η γειτονιά του Τσέχωφ» (1976) (Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή - Δεκέμβριος 1976 - Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος), «Μαγική πόλη» (1963) (μουσική επιθεώρηση σε συνεργασία με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη), «Ανοιξε την πόρτα» (1986) (Εθνικό Θέατρο - Νέα Σκηνή, Σκηνοθεσία: Νίκος Περέλης) και του ραδιοφωνικού έργου του «Το άλογο του Θανάση» (ηχογράφηση του 1954 και σκηνοθεσία Νίκου Γκάτσου όπου συμμετέχει και ως ηθοποιός).

Σε συνεργασία με τον Γεράσιμο Σταύρου, ο Νότης Περγιάλης διασκεύασε για το θέατρο και την τηλεόραση το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Στην τηλεοπτική του μεταφορά, που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Γεωργιάδης, ο ίδιος συμμετείχε και ως αφηγητής.

Δεκάδες ήταν οι συμμετοχές του στον ελληνικό κινηματογράφο: «Το κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Το ταξίδι» του Ντίνου Δημόπουλου, «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Τα κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη, «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη, στις ταινίες του Ντίνου Δημόπουλου, «Οι βάσεις και η Βασούλα», «Τρελός και πάσης Ελλάδος» και πολλές ακόμα.

Εχει τιμηθεί με το Χρυσό Μετάλλιο της Ιερής Πόλεως του Μεσολογγίου, το Βραβείο των Κριτικών των Εφημερίδων στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αν και είχε ελάχιστες θεατρικές εμφανίσεις, η αφοσίωσή του στο θέατρο τον παρακίνησε να δημιουργήσει ένα υπαίθριο θέατρο στους Αγίους Θεοδώρους Αττικής (σε τύπο αρχαίου θεάτρου) και παράλληλα συγκρότησε έναν ερασιτεχνικό θίασο με κατοίκους της περιοχής, δίνοντας παραστάσεις σε κινηματοθέατρο των Αγίων Θεοδώρων, όπου και θα ταφεί σήμερα στις 4 το απόγευμα. "

(Από το Έθνος 10.11.09)

Εδώ οι στίχοι των τραγουδιών του
Κι εδώ η συνεργασία του Νότη Περγιάλη με τον συνθέτη Άκη Λυμούρη

Harlem 4 Obama II.

 (συνέχεια από το προηγούμενο ποστ)

Όπως το πρωί οι «Καλημέρες» και τα «Γεια σου», καθώς νύχτωνε στο Harlem έτσι και οι «Καλησπέρες» είχαν πια αντικατασταθεί κι αυτές με τη σειρά τους από τη λέξη – διαβατήριο, στην Εδέμ εκείνης της μέρας: «Obama». Καθώς περπατούσαμε για τα εκλογικά κέντρα που ήθελε να επισκεφτεί ο υπεύθυνος των εθελοντών, άγνωστοι μας χαιρετούσαν εγκάρδια σα παλιοί φίλοι με διάπλατα χαμόγελα. Όταν το βλέμμα τους σταματούσε στο δικό σου κι ύστερα έπεφτε πιο κάτω, αριστερά στο πέτο με την κονκάρδα, ήταν όλοι έτοιμοι να σε κλείσουν στην αγκαλιά τους με ένα «Oh, brother» που θαρρείς ότι ερχόταν από τα βάθη της μαύρης ηπείρου από όπου οι προγονοί τους αλυσοδεμένοι ξεκίνησαν αιώνες πριν. Όχι όμως μόνο αυτοί.

Κι άλλοι, αυτοί που η βία, της ανάγκης, τους έφερε από το νότο της ίδιας ηπείρου, οι λατίνοι κι εκείνοι με το δικό τους ανάλαφρο τρόπο κι με ένα δανεισμένο από την ιστορία «Venceremos hermanito…venceremos!», σε στριφογύριζαν στο πεζοδρόμιο στο ρυθμό μας σάμπας που ένας αόρατος θίασος έπαιζε δυνατά στα αυτιά τους και σιγά -σιγά τον άκουγες κι εσύ, ο ξένος έτοιμος να παρασυρθείς από το ποτάμι της ευφορίας που ξεχείλιζε. Στην άλλη όχθη, οι εγκρατείς Ασιάτες, έκαναν την υπέρβασή τους. Έτσι, τα ανέκφραστά πρόσωπά τους για μια στιγμή, άλλαζαν από ένα φευγαλέο- γι αυτό και πολύτιμο χαμόγελο- και σου έδιναν το χέρι με μια ελαφριά κλίση του κεφαλιού τους και σου έλεγαν με τη μέγιστη θέρμη τους επέτρεπαν οι δικές τους ρίζες : «Obama».

Οι ουρές στα εκλογικά κέντρα ατελείωτες. Από το πρωί η ίδια εικόνα: της μαζικής συμμετοχής. Στο κλειστό γυμναστήριο ενός δημοτικού σχολείου- τμήμα της 28ης εκλογικής περιφέρειας- ο κόσμος έφτανε μέχρι την είσοδο. Όλοι περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους αν και φαινόταν κουρασμένοι-οι περισσότεροι πρέπει να είχαν έρθει κατευθείαν από τις δουλειές τους. Άκουσα σκόρπιες κουβέντες για διάφορα πάρτι που θα γινόταν μετά την πανηγυρική ομιλία του νέου προέδρου. Ένα από αυτά, στο Sylvia`s - το είχα προσέξει ήδη από νωρίς το απόγευμα στολισμένο με άσπρα, κόκκινα και μπλε μπαλόνια - φημισμένο εστιατόριο του Harlem στη Λεωφόρο Lenox όχι μόνο για το βραβευμένο φαγητό του αλλά και για τις εμφανίσεις τραγουδιστών Gospel κάθε Κυριακή μεσημέρι.

«Ε! Εσύ! Έλα να με βοηθήσεις!» άκουσα μια άγρια φωνή πίσω μου φεύγοντας από το εκλογικό κέντρο. Με απειλητικά σηκωμένο μπαστούνι, η μαύρη εκδοχή της Λωξάντρας, ζητούσε βοήθεια για να κατέβει τα σκαλοπάτια. Με την άνεση των μεγάλων στηρίχτηκε στο μπράτσο μου αλλά από την ευκολία που κατέβηκε κατάλαβα ότι περισσότερο ήθελε παρέα παρά βοήθεια. Επιβεβαιώθηκα γιατί συνέχισε να με κρατάει και έπιασε κουβέντα. «Φοβάμαι μήπως γίνουν τα ίδια όπως την προηγούμενη φορά στη Φλόριντα. Και τότε, να ξέρεις, θα γίνει πόλεμος. Θα χυθεί αίμα. Ο κόσμος είναι ξεσηκωμένος.» Προσπάθησα να την καθησυχάσω λέγοντάς της καθώς περπατούσαμε αργά ότι αυτή η νύχτα θα έφερνε τον πρώτο μαύρο πρόεδρο της χώρας. «Να σου πω και τι άλλο φοβάμαι; Μήπως δεν τα καταφέρει. Τι θα γίνει τότε όλη αυτή η ελπίδα;» Την άφησα έξω από την πόρτα της με ένα «God bless you» που θεώρησα καλύτερο από «καληνύχτα» και μου απάντησε: «Το μόνο που θέλω από το Θεό είναι να πάνε όλα καλά απόψε και να μην μας απογοητεύσει μετά».

Στην πλατεία μπροστά από το State Office Building, του Harlem στην γωνία Adam Clayton Powell Jr. Boulevard και της 125ης οδού, είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται κόσμος. Η εξέδρα για τις ομιλίες ήταν ήδη φωταγωγημένη ενώ απέναντί της σε μια άλλη μεγαλύτερη εξέδρα τα τηλεοπτικά συνεργεία προετοιμαζόταν πυρετωδώς για τις ζωντανές μεταδόσεις.

Τα πρώτα αποτελέσματα από το CNN εμφανιζόταν ήδη σε μια γιγαντοοθόνη που από την 125η οδό γινόταν φόντο για το ορειχάλικινο άγαλμα του Adam Clayton Powell που ανηφόριζε αποφασιστικά στη πυραμοειδή βάση του. Ο πάστορας και πολιτικός, ο πρώτος αφροαμερικανός που εκλέχτηκε για το Κογκρέσο από την πολιτεία της Νέας Υόρκης από εκεί ψηλά, είχε την καλύτερη θέα.

Η πλατεία όσο περνούσε η ώρα όλο και γέμιζε. Ο κόσμος συνέρρεε όχι μόνο από το Harlem αλλά από όλη την Νέα Υόρκη, ακόμα και από τη διπλανή πολιτεία του New Jersey είχαν φτάσει εκεί για την μεγάλη νύχτα. Κι έτσι όπως η βραδιά ήταν γλυκιά ακόμα και μωρά ξενυχτούσαν με δηλωμένη την προτίμησή τους.

Τα πρώτα καλά αποτελέσματα άρχισαν να φτάνουν. Οι εκδηλώσεις του κόσμου ήταν συγκρατημένες: ένα χειροκρότημα, πολλά χαμόγελα, σχόλια σε πηγαδάκια. Κι όλοι προσπαθούσαν να κρατήσουν ίχνη από αυτή την νύχτα, φωτογραφίζοντας εαυτούς και αλλήλους με μηχανές και κινητά ή τραβώντας ερασιτεχνικά βίντεο.

«Ζούμε μια ιστορική στιγμή και το ξέρουμε!» έλεγε και ξανάλεγε σε όλους δακρυσμένος ο εβδομηντάχρονος Gene Rounds κι ύστερα χόρευε ασυγκράτητος για λίγο για να ξαναρχίσει μετά από λίγο πάλι να κλαίει, πότε παρασυρμένος από μια ομιλία στελέχους του δημοκρατικού κόμματος και πότε από ένα τραγούδι στην εξέδρα που στόλιζαν εν σειρά αστερόεσσες.

Καθώς η ώρα περνούσε και οι δημοκρατικοί κέρδιζαν την μια πολιτεία μετά την άλλη, στην εξέδρα των τηλεοπτικών συνεργείων ο Charles B. Rangel – μέλος της Βουλής των αντιπροσώπων από το 1971 – με τα μάτια καρφωμένα στην γιγαντοοθόνη, δε μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του.

Ασυγκράτητοι όμως ήταν και οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών σταθμών που με το μικρόφωνό τους αναζητούσαν μέσα στο πλήθος τη φωνή και τη συγκίνηση των απλών πολιτών. Μόλις τελείωναν οι μικρές συνεντεύξεις κι ενώ ακόμα ήταν στον αέρα σε εθνικό δίκτυο δεν δίσταζαν να τους αγκαλιάσουν και να τους φιλήσουν.

Ο ενθουσιασμός που ανέβαινε λεπτό με το λεπτό βρήκε την κορύφωσή του όταν ανακοινώθηκαν τα τελικά αποτελέσματα. Εκείνη τη στιγμή το πλήθος αναπήδησε σαν να ήταν ένα σώμα. Στόματα ανοιχτά ούρλιαξαν από χαρά και χέρια υψώθηκαν γροθιές στην νύχτα. Και την επόμενη στιγμή όλη αυτή η ανθρώπινη μάζα ενώθηκε για μια αναστάσιμη αγκαλιά. Εκείνες τις δύο στιγμές, όλες οι φωτογραφικές μηχανές όλα τα βίντεο σταμάτησαν να καταγράφουν. Ήταν μάταιο να προσπαθήσει κανείς. Αυτές οι στιγμές μπορούσαν να αποτυπωθούν ανεξίτηλα μόνο στη μνήμη. Έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να ακούσω μόνο τις ιαχές του πλήθους κι όταν τα ξανάνοιξα είδα στην αγκαλιά μου τον δανό φωτογράφο Jens Peter Engedal που είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές στη διάρκεια αυτής της μέρας στους δρόμους του Harlem και την Natatia Griffith την πιο όμορφη παρουσία εκείνης της νύχτας που είχε έρθει από το New Jersey να ζήσει αυτή την βραδιά στην παλιά της γειτονιά. Την είχα δει ώρες πριν να κρατάει στα χέρια της ένα μικρό πανό που ανοιγόκλεινε εμφανίζοντας εναλλάξ το όνομα του νέου προέδρου και το σύνθημα «Yes we can».

Λίγο μετά την είδα να παρακολουθεί με ευλαβική προσήλωση όπως όλοι την πανηγυρική ομιλία του Obama από το Σικάγο. «Αν κάποιος ακόμα αμφιβάλει ότι στις ΗΠΑ όλα είναι πιθανά, αν κάποιος συνεχίζει να αναρωτιέται αν το όνειρο των πατεράδων μας είναι ζωντανό στις μέρες μας η αποψινή νύχτα είναι η απάντηση…» Κι ύστερα από ώρα την είδα μπροστά μου να δίνει μια εκπληκτική συνέντευξη που την διέκοψαν αρκετές φορές λυγμοί που της ήταν αδύνατον να συγκρατήσει.


Αυτή η τρίλεπτη συνέντευξη είχε αποκρυσταλλωμένα όλα τα στοιχεία εκείνης της μέρας, εκείνης της νύχτας του περασμένου Νοεμβρίου στο Harlem. Την συγκίνηση, τον ενθουσιασμό, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Μάταια αναζήτησα αυτές τις μέρες το link της συνέντευξης. Τελικά το ζήτησα από την ίδια αλλά μου απάντησε χθες : «the link is gone...I've tried to recoup it, but I guess its gone forever...». Απογοητεύτηκα με τα νέα αλλά η συνέχεια με αποζημίωσε καθώς η Natatia κατάφερε και πάλι σε δύο σειρές να δώσει την ουσία εκείνων των στιγμών. «I will absolutely never forget that evening nor the people I met! We are united by race, joined together by a brotherhood, and I am happy to have met you».



Αυτή είναι η τελευταία εικόνα που τράβηξα εκείνη τη νύχτα. Την ίδια στιγμή που η κάρτα μνήμης γέμισε η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής άδειασε. Ήταν η στιγμή που οι πανηγυρισμοί ξέφυγαν πια από την πλατεία, σκόρπισαν σε όλους τους γύρω δρόμους και κράτησαν μέχρι το ξημέρωμα.



Μουσική: The Mooche, Creole Love Call, Daybreake Express Medly- τρεις συνθέσεις του Duke Ellington από το soundtrack της ταινίας του Francis Ford Coppola, Cotton Club 1984