Διάβασα το μέηλ που μου έστειλε ένας φίλος και δεν έβγαλα άκρη.
"Υπάρχουν ερεθίσματα που σου δείχνουν ότι η ιδέα για τον εαυτό σου είναι τουλάχιστον ανεπαρκής, αν όχι λάθος. Και αφού το κοσμικό μοντέλο σου έχει να κάνει κυρίως με το καθρεφτάκι της συνείδησής σου, καταλαβαίνεις πως ολάκερη η κοσμοθεωρητική σου κατεδάφιση είναι θέμα στιγμής.
Ναι. Είναι απελπισία να πέφτει η οικοδομή σου. Κόπιασες για την ψευδαίσθησή σου. Λες ότι σου ανήκει. Και μετά θα πεις ότι είναι άδικο. Βάζοντας έτσι κι άλλον ένα κρίκο στην αλυσιδωτή σου αστοχία, βιαστικός ν'απαντήσεις αυτό που όντως καίει..."
Το ξαναδιάβασα άλλες δυο-τρεις φορές αλλά μόνο όταν είδα τα δύο γιουτουμπάκια που περιείχε, κατάλαβα. Ότι είχε δίκαιο.
13 σχόλια:
Ο Μπαμπινιώτης, ο Ζουράρις, ο Κονδύλης ή ο σερ Μαρκεζίνης είναι αυτός ο φίλος σας, εξωτικό μου πουλάκι;
Theorema : Όχι!
Είναι ένας φίλος που στα 14 του είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα -έπεσε κατά τη διάρκεια αναρρίχησης στα Μετέωρα.
είναι απίστευτα τα όρια που ανακαλύπτουμε. ακόμα και στην καθημερινότητά μας. πόσο μάλλον.
καλησπέρα σου!
b|a|s|n\i/a: "Να μη δώσει ο Θεός στον άνθρωπο ότι μπορεί να αντέξει"
Καλησπέρα μας!
Οι απόλυτοι νικητές όσοι φτάνουν, ξεπερνούν και επιβιώνουν των ανθρώπινων ορίων.
(στην ταινία βέβαια βαρέθηκα, αλλά έτερον εκάτερον)
πως ειναι δυνατο να αυτοπροσδιοριστουμε με ακριβεια, οταν ο αυτοπροσδιορισμος μας εχει να κανει με το "φιλτρο" της δεδομενης στιγμης αλλα οταν ολοκληρωθει, η στιγμη εχει φυγει και εχουμε ηδη αλλαξει?
πως ειναι δυνατον να εχουμε την αλαζονεια οτι μπορουμε να διαμορφωσουμε μια αρτια σχετικα κοσμοθεωρια οταν παραμενει τοσο ελλιπης ο ιδιος ο αυτοπροσδιορισμος μας?
κοινος τελικος προορισμος για ολους μας - η εστω, προθαλαμος του τελικου προορισμου, θα πουνε καποιοι- ο θανατος. τα ενδιαμεσα σταδια παντα απροβλεπτα. τι μας απομενει? "strive on with dilligence".
παρ'ολα αυτα, η επιγνωση της δικης μου ανεπαρκειας οσο και του απροβλεπτου ολης αυτης της διαδρομης, μου δινει αισιοδοξια. ναι, θεος ειναι η αγαπη ολων μας, και αυτο ειναι η δυναμη μας.
Προσπαθώ να καθαρίσω τα μάτια μου που γέμισαν...
Ειδα το βιντεάκι,συγκλονιστικό (πανάθεμαμε δεν γνωρίζω ξένες γλώσσες)Τι ομορφιά αυτό το παιδί καλέ?? Και τι,και τι!!!!
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό....
Σε ευχαριστω. Καλό σου βράδυ.
Παράξενα όντα αυτοί οι αμερικάνοι.Ούτε μια στιγμή δεν αναρωτήθηκε "Πού είν' το κράτος;".
Mια καλησπέρα πέρασα να αφήσω, με παράξενα ανάμεικτα συναισθήματα.
Πριν δω αυτά τα βιντεάκια έβλεπα εκείνα από σημερινά από την ιαπωνία. Όσο και να θαύμασα το μεγαλείο της ανθρώπινης της φύσης, η κανονική μου έκοψε πάλι την ανάσα και πήρε τα πρωτεία.
Καλό σκ τσαλ, φιλιά
Τι δύναμη κι αντοχή!! Και μετά παραπονιομαστε για μικροπράγματα.
Αυτό που μου άρεσε πιότερο στα λόγια του είναι πως η αγάπη τον κράτησε.
Καλό σ-κ
Μανος: Νομίζω ότι όλοι κρύβουμε απίστευτες δυνάμεις που δεν τις φανταζόμαστε, αλλά μόνο σε ακραίες συνθήκες μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν.
(την ταινία δεν την είδα, το γεγονός όμως είναι συγκλονιστικό)
DonnaBella: Διαρκώς επανα- αυτοπροσδιοριζόμαστε και κάθε σημαντική στιγμή μας αλλάζει με συνέπεια να αναδιαμορφώνεται η κοσμοθεωρία μας. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να γίνεται.
Μερικές στιγμές νοιώθουμε αήττητοι και δυνατοί σα μικροί θεοί κι άλλες – με ένα τρομερό σεισμό – μηδαμινοί, τρωτοί και ευάλωτοι. Και πορευόμαστε σε αυτή την απρόβλεπτη διαδρομή κι αντλούμε δυνάμεις απ` όπου μπορεί ο καθένας, μα η αγάπη σίγουρα καταλυτική.
Σε ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιο.
loulou: Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι στηνεξωτερική εμφάνιση του Aron ή στην ομορφιά της απίστευτης δύναμης που απέδειξε ότι έκρυβε μέσα του, τόσο αυτές τις δύσκολες ώρες όσο και μετά.
(το τελευταίο λινκ στη λέξη “δίκαιο” είναι ελληνικά και το επέλεξα επίτηδες)
Σελιτσάνος: Δε σας το έχω πει αλλά τώρα δεν μπορώ να συγκρατηθώ: μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε.
ALICE : Καλημέρα Alice!
Όπως το λες: ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά εγώ πάλι βρίσκω αναλογίες στη δύναμη της ανθρώπινης φύσης και στη δύναμη της Φύσης. Η μόνη διαφορά είναι διαφορά κλίμακας.
Καλό μας Σαββατοκύριακο.
Renata: Καλή σου μέρα Renata. Τέτοιες ιστορίες, έστω και για λίγο μας κάνουν να επαναξιολογήσουμε τη γενικότερη στάση ζωής, θαυμάζοντας τη δύναμη και τις αντοχές των πρωταγωνιστών τους. Δυστυχώς όμως μετά από λίγο τις ξεχνάμε και πάλι μας καταβάλουν τα ασήμαντα.
Δημοσίευση σχολίου