Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Η ωραία Γενοβέφα




Πρώτη μέρα του Μάρτη με πολύ χιόνι, είχαμε όλοι ανεξαιρέτως στα χέρια βραχιολάκια απο στριμμένες άσπρες και κόκκινες κλωστές και τα “φτου το μάρτη σου” έδιναν κι έπαιρναν, μέχρι τη στιγμή που εκείνη μπήκε καθυστερημένη στην τάξη. Αυτό που προσέξαμε μόλις έβγαλε τον σκούφο της, ήταν ότι για πρώτη φορά είχε τα μαλλιά της λυτά κι ήταν πιο μακριά από όσο φανταζόμασταν: έφταναν μέχρι τη μέση της σε σκάλες κυματιστά.

Ήταν πιο όμορφη από όλες.  Λεπτή, ψηλή, με κατάλευκο δέρμα. Μάτια...κάτι σαν γκρι που άλλαζε με το φως και χανόσουν μέσα του στην προσπάθεια να προσδιορίσεις το χρώμα. Και μακριά μαλλιά, ανοιχτά καστανά σχεδόν ξανθά, πάντα πλεγμένα σε κοτσίδες.

Δεν είχαμε συνέλθει από το χείμαρο των μαλλιών, όταν έβγαλε το παλτό της και είδαμε τα χέρια της- καρποί αλλά και δάχτυλα-γεμάτα μάρτηδες.  Στο λαιμό της κρεμασμένοι άλλοι τόσοι σε διαφορετικά μήκη, ακόμα πιο εντυπωσιακοί από αυτούς των χεριών γιατί είχαν κρεμασμένες δεκάρες. Έτσι καταστόλιστη πήγε και κάθισε στη θέση της στο τελευταίο θρανίο, σοβαρή όπως πάντα. Όλη μέρα την κοιτούσαμε, κλεφτά στο μάθημα και φανερά στα διαλείμματα. Ζηλεύαμε την υπερβολή στους μάρτηδες και νοιώθαμε ότι εμείς έχοντας μόνο στους καρπούς μας, κάναμε λάθος στη δοσολογία της παράδοσης και σίγουρα ο ήλιος θα μας έκαιγε όλους πριν καν έρθει το καλοκαίρι ενώ εκείνη θα γλίτωνε και θα παρέμενε λευκή σαν άγγελος με τα μακριά κυματιστά της μαλλιά.

Το μεσημέρι όλοι επιστρέφοντας στα σπίτια μέσα στα χιόνια που στοιβαγμένα στην άκρη του δρόμου συναγωνιζόταν το μπόι μας, ζητήσαμε από τους γονείς να μας δώσουν τουλάχιστον μια από τις φυλαγμένες, πεντάρες, δεκάρες, εικοσάρες, ό,τι είχαν τέλος πάντων. Αυτά τα περίεργα, λεπτά, νομίσματα που είχαν ήδη από χρόνια σταματήσει να κυκλοφορούν αφού τίποτα- ούτε καν μια τσίχλα- δεν μπορούσες να αγοράσεις με αυτά, μας φαινόταν το ίδιο πολύτιμα με τα επίσης αποσυρμένα ασημένια εικοσάρικα. Ίσως  αυτή η τρύπα στη μέση να τα έκανε αυτομάτως ξεχωριστά.

Την επόμενη μέρα, όλα ήμασταν με μάρτηδες και στο λαιμό στολισμένους με δεκάρες -“μενταγιόν” όπως τα ονομάσαμε- και σιγά σιγά τις μέρες που ακολούθησαν, η μόδα από την πρώτη πέρασε στις άλλες τάξεις και κατέλαβε όλο το δημοτικό. Δέκα χρόνια αργότερα, στο Λύκειο, όταν πια οι περισσότεροι ντρεπόμασταν πλέον να κυκλοφορούμε με μάρτη, πρόσεξα ότι εκείνη είχε πάλι κρεμάσει “μενταγιόν” αλλά το είχε κρυμμένο μέσα στο πουλόβερ. “Μόνο ένα;” την πείραξα, θυμίζοντάς της τον στολισμό στην πρώτη δημοτικού. Γέλασε και μου είπε: “Μα δεν ξέρεις τί έγινε τότε...”

Είχε πιάσει από το προηγούμενο βράδυ η μητέρα της να ετοιμάζει μάρτηδες στρίβοντας επιδέξια τις κλωστές, πρώτα για τα δύο μικρότερα αδέλφια της. Όταν όμως έφτασε η σειρά της, ξαφνικά σταμάτησε, τής έδωσε τις κλωστές, τής είπε απότομα: “Είδες πώς γίνεται; Συνέχισε μόνη σου” κι έφυγε βιαστικά κλείνοντας την πόρτα. Στην αρχή παιδεύτηκε πολύ αλλά στη συνέχεια τα κατάφερε. Κόντευε να τελειώσει- ήταν έτοιμη να κάνει τον κόμπο κρατώντας τη μία άκρη με το στόμα- όταν άκουσε φωνές, βήματα που πηγαινοερχόταν σε όλο το σπίτι κι ύστερα τη μάνα της να βογκάει στο διπλανό δωμάτιο. 

Τρόμαξε τόσο που δεν τόλμησε να βγει, για να δει τι συμβαίνει. Τα βογκητά όσο πήγαιναν και δυνάμωναν μαζί με τις φωνές. Τα βήματα έγιναν πιο βιαστικά. Χωρίς να το καταλάβει, άρχισε να στρίβει κι άλλον ένα μάρτη για το άλλο χέρι. Ύστερα έβαλε μπρος για έναν ακόμα, για το ένα δάχτυλο, ένα ακόμα για τ` άλλο. Όταν άκουσε τη μάνα της να ουρλιάζει, έπιασε τρέμοντας από το φόβο να στρίβει μάρτηδες και για το λαιμό. Τους στόλισε με δεκάρες που ήξερε ότι είχαν φυλαγμένες σε ένα μεταλλικό κουτί από μπισκότα.Έτσι πέρασε όλη τη νύχτα άγρυπνη, δίπλα στα αδέλφια της που κοιμόταν του καλού καιρού και δεν είχαν πάρει είδηση τίποτα, στρίβοντας άσπρες και κόκκινες κλωστές μέχρι που ξημέρωσε. Σταμάτησε μόνο όταν από το διπλανό δωμάτιο ακούστηκαν κλάματα μωρού.


-”Μα καλά, γέννησε στο σπίτι;” τη ρώτησα έκπληκτος.
-“Ναι. Τα τρία πρώτα μας γέννησε σε κλινική, τόσο εύκολα που αποφάσισε ότι το τέταρτο θα το έκανε στο σπίτι.” Κι ενώ ακόμα μου φαινόταν απίστευτο να γεννιέται ένα μωρό στο σπίτι, θυμήθηκα μια λεπτομέρεια.
-“Τα μαλλιά σου γιατί ήταν λυτά εκείνη τη μέρα;
-“Το πρωί μας ξύπνησε ο πατέρας μου και μας πήγε να δούμε τη μητέρα και το καινούριο μας μωρό. Σταθήκαμε στη πόρτα. Κοιμόταν κι οι δύο δίπλα - δίπλα στο μεγάλο κρεβάτι. Ύστερα ετοίμασε εμένα για το σχολείο. Με χτένισε, δοκίμασε να μου πλέξει τα μαλλιά αλλά όσο και να προσπαθούσε δεν τα κατάφερνε. Στο τέλος επειδή είχε περάσει η ώρα και θα αργούσα μου είπε:Δεν πειράζει! Σήμερα θα πας στο σχολείο με τα μαλλιά σου λυτά και θα είσαι όπως η συνονώματή σου, η ωραία Γενοβέφα.”




Στη Γενοβέφα, φυσικά. 


43 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

ποιος ήλιος να μας κάψει που εδώ και δύο βδομάδες έχει εξαφανιστεί; :)
πολύ καλημέρα σου!
τι όμορφα περίεργο όνομα. γενοβέφα!
φιλιά!

aura είπε...

Δηλαδή είναι υπαρκτό πρόσωπο η "δικιά" σας Γενοβέφα;

Καταφέρατε να με ταξιδέψετε για λίγο. Πανέμορφο..


Φιλιά

ElenaG είπε...

Τόσο όμορφα γραμμένο!
Μου άρεσε πολύ που το διάβασα
Ευχαριστώ!

Theorema είπε...

Ελπίζω μόνο αυτή η τόσο ωραία ιστορία να είναι αυτοβιογραφική!... :)

xomeritis είπε...

Το θυμάμαι αυτό από τα λίγα χρόνια που έζησα παιδί στη Μακεδονία.

Margo είπε...

Τι όμορφη ιστορία.. μα την λέγαν στ' αλήθεια Γενοβέφα;

Δεν ξέρω γιατί έχεις κλείσει την μουσική εγώ όμως πρώτα την ανοίγω κι ύστερα διαβάζω;)

Καλό μήνα όμορφο πτηνό:)

Sue G. είπε...

Δεκαρούλες, μάρτηδες, ένας μπαμπάς διαφορετικός από τους άλλους - τι πανέμορφο κείμενο!...

Καλό μήνα, Τσαλαπετεινέ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Άφησα το πρωί ένα σχόλιο εδώ, αλλά μάλλον θα έφυγε.

Να, έλεγα πως δεν χάνω το δάσος, αλλά κάποια δέντρα σε αυτά που γράφεις καμιά φορά με αιχμαλωτίζουν στη σκιά τους. Ας πόυμε το ευφυές νομίζω:"μέσα στα χιόνια που στοιβαγμένα στην άκρη του δρόμου συναγωνιζόταν το μπόι μας". Και οι αναμνήσεις το κάνουν αυτό καμιά φορά, το ξέρεις βέβαια...

Τέλοσπάντων, το διάβασα το κείμενο υπό την επήρεια ενός τραγουδιού που άκουσα το πρωί ερχόμενος στη δουλειά: "Κοιταξέ την πως σερβίρει, πιο λευκή κι απ' την ποδιά της
πως κρατάει ψηλά το δίσκο και την αξιοπρέπειά της
ροδανθός μες στα ρεμάλια και Θεά μες στους θνητούς
η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια..."

loulou είπε...

Τι όμορφη βόλτα...πολύ την χάρηκα...
Παραμύθι ,πραγματικότητα λίγο μ'ενδιαφέρει...το έδωσες με την ψυχή σου έτσι το εισέπραξα εγώ.
Το κέρατο μου πρέπει να ειμαι πολύ εκτος πραγματικότητας, να με αγγίζουν ακόμα τέτοια θέματα..
Οπως και ναχει σ'ευχαριστω πολύ.

Loulou.

Σταυρούλα είπε...

Τι ωραία ιστορία! :)

Χτες ρώτησα όπως κάθε χρόνο τα παιδιά (μου) αν έβαλαν μαρτίτσα (έτσι το λέει η μαμά μου). . Ελάχιστα απ' αυτά.

Σελιτσάνος είπε...

Πέφτω κοντά;

http://panathinaeos.files.wordpress.com/2009/10/dante_gabriel_rossetti_-_lady_lilith.jpg?w=418&h=499

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a: Έτσι μας λέγανε. Ότι ο μάρτης μας προστατεύει από τον ήλιο- κάτι σαν αντηλιακό δηλαδή με μεγάλο δείκτη προστασίας. Τον βγάζαμε μόλις βλέπαμε το πρώτο χελιδόνι, τον κρεμούσαμε σε ένα δέντρο και πιστεύαμε ότι το χελιδόνι θα ερχόταν να τον πάρει για να τον χρησιμοποιήσει στο χτίσιμο της φωλιάς του.

Ήλιο μπορεί να μη έχει, γιασεμιά και τριαντάφυλλα είναι ανθισμένα. Κάνε λίγη υπομονή.


aura: Όχι μόνο είναι υπαρκτό πρόσωπο η ωραία Γενοβέφα– πιο όμορφο από όσο κατάφερα να περιγράψω εσωτερικά και εξωτερικά- τελευταία μάλιστα διαβάζει το βλογ και φαντάζομαι ότι θα χαμογελάει βλέποντας ότι σκαλίζω τις κοινές μας αναμνήσεις.

Καλό σου απόγευμα ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

ElenaG: Καλωσήρθες! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.

Theorema: Η παρούσα ανάρτηση είναι βιογραφική και αυτοβιογραφική με την ελάχιστη δυνατή σάλτσα ώστε να δέσουν οι αναμνήσεις και τα λιγοστά κενά τους.

(μα γιατί σήμερα δε με λέτε εξωτικό πουλάκι;)

Thomas Xomeritis : Άστα αυτά και πες μου αν φοράς μάρτη!

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Συνήθως στις αληθινές ιστορίες αλλάζω τα ονόματα, σε αυτή την περίπτωση όμως, δε μου έκανε καρδιά να αντικαταστήσω ένα τόσο ομορφο όνομα. ;-)

Έκλεισα επίτηδες τη μουσική για το Χασαπάκι. (το είδες;) Στην συνέχεια σκέφτηκα να την αφήσω έτσι για λίγες μέρες για να δω αν θα το πρόσεχε κανείς και αν θα το σχολίαζε. Και ήμουν εντελώς σίγουρος ότι η πρώτη που το έκανε θα ήσουν εσύ. ;-)

Οπότε- τώρα που λύθηκαν τα μάγια με το σχόλιό σου- με το επόμενο ποστ θα επανέλθει.

Τσαλαπετεινός είπε...

Sue: Καμιά φορά η ζωή γράφει τα πιο όμορφα σενάρια.
Εμένα πάντως ακόμα και σήμερα με εντυπωσιάζει το γεγονός της γέννας στο σπίτι. Άσε που όταν συναντάω τη μητέρα της, τη φωνάζω “μάνα”. Αυτή η γυναίκα έχει την πιο μεγάλη και ζεστή αγκαλιά.
Καλό μας μήνα και καλό απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης : Ψάχνω στο κατώφλι του βλογ και δεν βρίσκω το πρώτο σου σχόλιο. Φυσούσε το πρωί και κάποιος κακός αέρας το παρέσυρε.

Στο director`s cut παρα λίγο να κοπεί αυτό με τα χιόνια στο μπόι μας, στην προσπάθεια να βγει λίγο μικρότερο το κείμενο, μα το μικρό αυτό απόσπασμα αντιστάθηκε επίμονα και μόλις τώρα διαβάζοντας το σχόλιο σου κατάλαβα το λόγο.

Εξαιρετικό το “ροδανθός μες στα ρεμάλια”. Θα ψάξω να βρω το τραγούδι, στο μεταξύ όμως θα σου αφήσω κάτι που ξέρεις από που είναι και είμαι σίγουρος ότι σου αρέσει.

“την κόρη τη μονάκριβη, την πολυαγαπημένη
την είχε δώδεκα χρονών και ο ήλιος δεν την είδε.
Στα σκοτεινά την έλλουζε, στα άφεγγα τη χτενίζει
στ’ άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της."

Τσαλαπετεινός είπε...

 loulou: Πραγματικότητα που βγήκε λίγο σαν παραμύθι και έδεσε κάπως με την κρύα και βροχερή μέρα.
Αυτά τα θέματα μας αγγίζουν περισσότερο λόγω της πραγματικότητας ή καλύτερα της περιρρέουσας κατάστασης- όπως θα έλεγε κι ένας φιλόλογός μας από τα χρόνια του Λυκείου.

(οι αναμνήσεις παρασύρουν η μία την άλλη)

Καλό μας απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Κανονικά αυτή η ανάρτηση έπρεπε να ανέβει χθες πρώτη του μήνα. Έλα όμως που τη θυμήθηκα αργά, με το που άρχισα να στρίβω το δικό μου μάρτη...

Είναι κρίμα, που ούτε τα παιδιά φοράνε πιά μαρτίτσες (!!!) Είναι από τα πιο όμορφα έθιμα
και νομίζω ότι το μοιραζόμαστε και με άλλους βαλκανικούς λαούς. Κάτι ανάλογο ξέρω ότι κάνουν οι Βούλγαροι.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος:
Είναι μακριά από την πραγματική εικόνα της συμμαθήτριάς μου αλλά πολύ κοντά στην εικόνα της Γενοβέφας γενικά.

(Ελπίζω ότι κάποιος που ξέρει καλά και πολλά για το μεσαίωνα θα περάσει και θα μας πει περισσότερα για το λαϊκό μύθο της Γενοβέφας )

Unknown είπε...

Αα, μια αφήγηση που κουδουνίζει!
Και μοσχοβολά επίσης.

Βιταμινούχα πνοή στο τέλος μίας κουραστικής και μάλλον ανόητης μέρας, ευχαριστώ.

Τσαλαπετεινός είπε...

politispittas: Πάντα το έλεγα ότι ο χιονιάς μυρίζει. Σχεδόν όπως και η άνοιξη. Τουλάχιστον για όσους έχουν οξυμένη όσφρηση.

Καλησπέρα στη Λευκωσία και σας ευχαριστώ ειδικά για το μοναδικό “κουδουνίζει”!

;-)

Ανώνυμος είπε...

:)
είστε μεγάλος παραμυθάς!

gasireu

Τσαλαπετεινός είπε...

gasireu: Φυλάω σταυρό:είναι αληθινή ιστορία. ;-)

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Αυτό ήταν πολύ ωραίο.Διπλό διήγημα, πανέξυπνο. Με δράμα επαπειλούμενο στο βάθος.Συγχαίρω και ευχαριστώ.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΠΕΤΕΦΡΗΣ: Το διπλό ούτε που το κατάλαβα στην εξόρυξη, το δράμα να ομολογήσω ότι το έστησα σε ένα βαθμό τουλάχιστον.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ.
(για την επίσκεψη και για το σχόλιο)

Thalassenia είπε...

Όμορφη ιστορία και αφού είναι αληθινή, διπλά ωραία.
Χαλάλι στην ωραία Γενοβέφα.
...έτσι λέμε τις ωραίες μακρυμαλλούσες.

Καλό μήνα.

Ανώνυμος είπε...

Είσαι όντως απίστευτος παραμυθάς :-)

Καληνύχτα

vague είπε...

Ελπίζω ότι φοράς το μάρτη που έστριψες.
(Τον φοράς;)

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να ενημερώσω όλους ότι η ιστορία είναι αληθινή πέρα για πέρα και η ωραία Γενοβέφα υπαρκτό πρόσωπο.

Τσαλαπετεινέ, η ωραία Γενοβέφα, όταν την ενημέρωσα για το θέμα σου, χαμογέλασε -μη σου πω κιόλας πως γέλασε- και με έκπληξη με ρώτησε: "Καλά που το θυμήθηκε!!!!!", και φυσικά έσπευσε να το δει και μόνη της.
Μου θύμησες μια ίστορια που η ίδια μου είχε διηγηθεί πριν χρόνια!!
Είμαι σίγουρος ότι έχεις ήδη λάβει τηλεφώνημά της.....

Άααα και κάτι άλλο. Ακόμα έχει κάποιους τέτοιους μάρτηδες με δεκάρες φυλαμένους στο σπίτι της! Λες να πρόκειται για τους ίδιους;;; :-)

Yannis Tsal είπε...

Πολύ ωραίο, μόνο μια μικρή ένσταση αδερφέ: Γιατί η ομορφιά πάντα πρέπει να απεικονίζεται λευκή, ψηλή, ξανθιά με ανοιχτόχρωμα μάτια; Αφού είναι γνωστό πως το σκούρο με κούρβες είναι το πιο ελκυστικό και ερωτικό :)

Кроткая είπε...

τι όμορφο, τι όμορφο!
εγώ φοράω μάρτη πάντως, και πέρισυ φόρεσα, είχα χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

γιατί σε λένε όλοι παραμυθά ; επειδή βγάζεις απο την τσέπη σου εκατοντάδες polaroid και μας αφήνεις άφωνους;

για μια στιγμή φοβήθηκα οτι θα έβλεπα εικόνες α-λα Τιμ Μπάρτον απο το διπλανό δωμάτιο αλλά εσύ με τέτοιες μανιέρες δεν έχεις παρτίδες, δεν γράφεις "σαν" και αυτό -trust me- είναι μεγάλο παράσημο

Κ.Κ.Μ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia : Τελικά το όνομα Γενοβέφα είναι συνώνυμο της μακρυμαλλούσας και της ωραίας.
Καλό απόγευμα και καλό μας μήνα. ;-)


ALICE: Τόσο βιαστική πια; Τέσσερεις λέξεις ένα χαμόγελο και καληνύχτα;



Riski: Όχι αυτόν της εικόνας- θα τον κρατήσω για του χρόνου. Τον ακριβώς προηγούμενο. (Μα πώς μπορείς να αμφιβάλεις;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ανώνυμος: Υποψιάζομαι ότι στην πρώτη δημοτικού καθόσουν στη σειρά των θρανίων που ήταν προς τα παράθυρα, στο γυμνάσιο ήσουν σε διαφορετικό τμήμα και στη δευτέρα Λυκείου δεν ήρθες στην εκδρομή στη Βεργίνα.

Η Γενοβέφα μου τηλεφώνησε χθες και η πρώτη της κουβέντα ήταν: “Φτου το μάρτη σου!” αλλά στη συνέχεια αρνήθηκε να αποκαλύψει την ταυτότητα σου. Έτσι περιορίζομαι σε εικασίες, αλλά ουδέν κρυπτόν υπο τον ήλιο.

(Οι μάρτηδες που έχει φυλαγμένους στο σπίτι της είναι σίγουρα εκείνοι της πρώτης δημοτικού. Όταν την συναντήσω θα φωτογραφήσω την κρυψώνα και θα ανεβάζω την εικόνα των φυλαγμένων μαρτηδων σε update του ποστ.)

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Αδελφέ μου η ομορφιά δεν έχει χρώμα, φύλο, φυλή ή ηλικία.



Кроткая: Μπράβο Κροτ! Ελπίζω να εξηγείς στους βέλγους τις αντιηλιακές ιδιότητες του εν λόγω εθίμου. Τον Απρίλη να τον κρεμάσεις στα φυτά στο μπαλκόνι και να ρίξεις το πρώτο λίπασμα. (Στα φυτά, όχι στο μάρτη)

ippoliti_ippoliti είπε...

Τέλειο. Τέλεια διήγηση και πανέμορφη η εμπειρία της φίλης σου.
Καλό βράδυ

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μοίρης: Ξέρεις τώρα πώς γίνεται. Σε λέει ο πρώτος “παραμυθά” , παρασύρει τους υπόλοιπους και τελικά σου βγαίνει το όνομα.

“Σαν” γράφω, απλώς έχω φέρει τα κλεμμένα πουκάμισα στα μέτρα μου.
Το παράσημο πάντως το κρατάω ;- )

Yannis Tsal είπε...

Μάρτης είπαμε ότι μπήκε; Βίβα Χοσέ Μαρτί!

Ανώνυμος είπε...

Τσαλαπετεινε σχετικά κοντά έπεσες με τις εικασίες σου για να ανακαλυψεις την ταυτοτητά μου. Όχι όμως ακριβώς μέσα..... Φαίνεται επικρατεί ακόμα λίγη συννεφιά και ο ήλιος δεν έλαμψε ακόμα!!!

Θα σε αφήσω λίγο ακόμα να το ψάξεις.... ;-)

Θα περιμένω τις φωτογραφίες από την κρυψώνα της ωραίας Γενοβέφας.

Ανώνυμος είπε...

Αχ αυτές οι καστανόξανθες πρασινογαλανομάτες Γενοβέφες με τα λυτά μαλλιά, μας μπερδεύουν και μας παιδεύουν όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Και ιδίως όταν δεν πρέπει να καταλάβουν τίποτα από αυτά που νιώθουμε...

Καλό μήνα και καλή άνοιξη!

Tali είπε...

Τσαλ φιλε μου
ακομα κι αν δεν ηξερα
ακομα κι αν δεν ηθελα να το παραδεχτω
θα λεγα πως εισαι Μακεδονας:)

Μια πενταροδεκαρα απο τη συλλογη της γιαγιας μου να μαθω αν αφηνες τον Μαρτη στη γωνιτσα να τον παρει η Χελιδονου να κανει τη φωλια της!

Υπεροχο το κειμενο σου :)

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Το είπαμε, το είπαμε...πάμε για Απρίλη τώρα. ;-)

Ανώνυμος : Η συννεφιά έδωσε τη θέση της σε χιονόπτωση που δυσχαιρένει την ορατότητα και τις έρευνες. Μπορούμε να ελπίζω ότι θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός για να βοηθήσει στη λύση του μυστηρίου.

Τσαλαπετεινός είπε...

 Celsus: Μεγαλώνοντας όμως μπορούμε να ξεθαρρεύουμε λίγο και να τους λέμε όλα αυτά που κρύβαμε τόσα χρόνια με τόση επιμέλεια. Καλή Σαρακοστή...


Talisker Stt.: Είμαι Μακεδόνας με καρδιά Κυκλαδίτη.
Φοράω κάθε χρόνο Μάρτη- από τότε που θυμάμαι το εαυτό μου και μόλις δω χελιδόνια το βγάζω και τον κρεμάω ψηλά σε κλαδί για να τον πάρουν τα πουλιά και να φτιάξουν τη φωλιά τους.
Όσο για την πεντάρα της γιαγιάς σου κράτησέ την και φύλαξέ την σαν τα μάτια σου.