Δύσκολη μέρα. Πολύ δύσκολη. Ειδικά όταν δεν διαθέτεις αυτό το μοναδικό...-να το πω χάρισμα;- των Ιαπώνων που κάνει τους ξένους ανταποκριτές να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον απίστευτο έλεγχο των συναισθημάτων μπροστά στην ακραία φυσική καταστροφή.
Μόνο ο Ναότο Καν, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός ξεφεύγει του κανόνα της στωικότητας της Άπω Ανατολής και αναφωνεί : «Τι στο διάβολο συµβαίνει;» Κι είναι να απορεί κανείς με την απορία του καθώς διαβάζει ότι η κυβέρνησή του είχε δεσμευτεί για την αναβάθμιση της ασφάλειας σε όλες τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της χώρας που είχαν κριθεί επισφαλείς ήδη από το 2008.
Υπό την ορατή απειλή της πυρηνική καταστροφής σχεδόν ξεχνάς τις σκηνές που δυσκολεύτηκες να πιστέψεις ότι ήταν αληθινές κι όχι από ταινία που του χρόνου θα κέρδιζε επάξια όσκαρ ειδικών εφέ. Ξεχνάς ότι για τη Μιναµισανρίκου χρειάστηκε GPS ώστε να εξακριβωθεί η τοποθεσία που βρισκόταν η πόλη και ότι η θάλασσα ξεβράζει ασταμάτητα πτώματα εκεί όπως και εδώ άλλωστε.
Κι ενώ γηραιός αυτοκράτορας Ακιχίτο απευθύνει διάγγελμα στο λαό, το χιόνι καλύπτει τις περιοχές που έχουν πληγεί δυσχεραίνοντας τις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων αλλά και τη ζωή των άστεγων που άφησαν πίσω τους ο σεισμός και το τσουνάμι.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στρέφεσαι μετά πάλι δυτικά, γιατί ακούς το γιο του τρελού σκύλου να λέει:"Το πρώτο που ζητάμε από αυτόν τον κλόουν είναι να δώσει πίσω τα χρήματα". Διαβάζεις ότι οι ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία ετοιμάζουν προσχέδιο ώστε να επιβληθούν αυστηρότερες κυρώσεις προς το καθεστώς Καντάφι από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η δε Γερμανία δια στόματος Βεστερβέλε δηλώνει: «Δεν επιθυμούμε την εμπλοκή σ’ έναν πόλεμο επί βορειοαφρικανικού εδάφους» ενώ ήδη οι δυνάμεις του Καντάφι προελαύνουν προς τη Βεγγάζη.
Δύσκολη μέρα σου λέω. Πολύ δύσκολη.
Η εικόνα από εδώ.
Μουσική: Solitude, Ryuichi Sakamoto.
19 σχόλια:
Όταν τα γεγονότα σε προσπερνούν. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι. :(
Δύσκολες εποχές θα έλεγα. Φοβάμαι ότι οι επιπτώσεις σαν ντόμινο θα'ναι πολλές, σε πολλά επίπεδα. Απο την Ιαπωνία στη Λιβύη, απο εκεί στη Γερμανία, και την Ελλάδα. Όλος ο πλανήτης μια πάρέα!...Ζούμε ιστορικές στιγμές αν μη τι άλλο, ε?
Θα σας δώσω την ίδια απάντηση που έδωσα και στην ALICE,με άλλη αφορμή:
http://www.youtube.com/watch?v=zhuG2hCJtsk
Και ακόμα πιο δύσκολες θα είναι αυτές που θα ξημερώσουν Τσαλαπετεινέ. Πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτηκα οτι μπορεί να φτάνει το τέλος του πολιτισμού μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να τρομάξω γι αυτό ή να χαρώ. Να χαρώ που ίσως οι επόμενες γενιές φροντίσουν περισσότερο αυτόν τον πλανήτη ή μάλλον οτι θα έχει μείνει απο αυτόν. Έρχονται χρόνια δύσκολα, χρόνια καταραμένα.
Roadartist : Όχι απλώς σε προσπερνούν, έτσι όπως έρχονται σε μορφή χιονοστοιβάδας, σε καταπλακώνουν.
kovo voltes... : Έχεις δίκαιο, δύσκολες εποχές και όχι απλώς μια δύσκολη μέρα που έρχονται μαζεμένα κακά μαντάτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Μέχρι στα νησιά του Πάσχα περιμένοντας το τσουνάμι απομακρύνθηκε ο κόσμος από τις ακτές.
Σελιτσάνος : Την ώρα που “The fate of all mankind, Is in the hands of fools” δεν τολμώ να παραπονεθώ για απάντηση επί 0,5.
Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Όταν αναγνωρίζω ότι ο άλλος είναι περισσότερο καταβεβλημένος από μένα, παίρνω βαθειά ανάσα και για να του δώσω λίγη δύναμη, αντιγυρίζω το λόγο του κάπως ηπιότερο : τα χρόνια που έρχονται δεν θα είναι εύκολα.
είναι ανατριχιαστικό πώς μια τέτοια γαλήνια μουσική υπόκρουση ταιριάζει τόσο με ένα τέτοιο σοκαριστικό κείμενο και στα γεγονότα που περιγράφονται.
και είναι ακόμα πιο σοκαριστικό όταν δεν ξέρουν πόσοι είναι οι νεκροί και οι αγνοούμενοι στην ιαπωνία ακόμα όταν από την πρώτη ώρα αναφερόντουσαν σε ακριβώς τόσα δις δολάρια και ευρώ να υπολογίζεται η φυσική καταστροφή.
δεν γίνεται να είναι τόσο μα τόσο ματαιόδοξο το ανθρώπινο γένος πλέον. απλά δεν γίνεται.
και για το χαμόγελο καλό σου βράδυ!
(ελπίζω να στέγνωσες. ;))
b|a|s|n\i/a : Με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν το έχω διασταυρώσει, για την ώρα οι νεκροί στην Ιαπωνία είναι όσοι και οι νεκροί από χολέρα στην Αϊτή μετά τον σεισμό που ήδη έχουμε ξεχάσει.
Και εμένα με σόκαρε απόψε στις ειδήσεις του ΣΚΑΙ, ο τρόπος που πέρασαν από την καταστροφή, στην άνοδο του δείκτη Nikkei κατά 5,7%.
(εγώ ναι στέγνωσα, η σιλικόνη όχι ακόμα. ;-)
Κάποτε λέγαμε "στο ίδιο έργο θεατής" και νομίζαμε πως κάτι λέγαμε.
Ωραίες εποχές, εκείνοι οι ενικοί.
Αν κάποιος, έγκαιρα, μας έπειθε πόσο γρήγορα θα γίνονταν τα έργα χιλιάδες και οι θεατές εκατομμύρια, ίσως τώρα να μπορούσαμε και να κάνουμε κάτι.
Αλλά δεν. Ας κοιτάμε λοιπόν, τουλάχιστον όλοι μαζί.
Κάτι είναι κι αυτό.
Καλημέρα
Τρέμω ειλικρινά στην ιδέα του πώς θα είχε αντιμετωπίσει αυτή την καταστροφή οποιοσδήποτε άλλος λαός...
Συμφωνώ, παρόλα αυτά διάβασα σε ένα φριπρες την εξής ατάκα και, παρόλη την επιφανειακή της γελοιότητα, μου μετέδωσε μια αύρα αισιοδοξίας, παραδόξως.
"Πας στοίχημα πως θα τα έχουν ξαναφτιάξει όλα μέχρι να πεις Καβασάκι;".
Αισιόδοξα θέλω να βλέπω ακόμα και τα πιο ζοφερά σημεία των καιρών.
Τα σέβη μου, εξωτικό πουλάκι.
Μυρμηγκάκια...Τίποτα περισσότερο από αυτό. Ξεχνάμε πως δεν είμαστε παρά κόκκοι άμμου σε μια σπασμένη κλεψύδρα που αδειάζει το περιεχόμενό της σε μια τρύπα στη μέση του πουθενά...
Να παρουμε κανενα μαθημα παντως αποκλειεται!!
Εχουμε εντελως διαφορετικη κουλτουρα και θυμικο ως λαος..
"Να χαρώ που ίσως οι επόμενες γενιές φροντίσουν περισσότερο αυτόν τον πλανήτη ή μάλλον οτι θα έχει μείνει απο αυτόν." διάβασα παραπάνω...
Ο πλανήτης θα μείνει εδώ και θα επανέλθει... αλλά αν δεν πάρουμε όλοι το μάθημά μας, φοβάμαι ότι δε θα υπάρξουν επόμενες γενιές... και αν κρίνω από τα γεγονότα στη Λιβύη, κανείς δε δείχνει να έχει μάθει κάτι, μετά από τόσες δεκαετίες καταστροφής...
Πολύ δύσκολες μέρες.
Καλέ μου Τσαλαπετεινέ, καλημέρα, η αλήθεια είναι ότι οι κάθε είδους ανακατατάξεις δεν προκύπτουν ποτέ ξαφνικά, ο κόσμος αλλάζει και είμαστε στη φάση που το κύμα μας πετάει ψηλά, μόνο που όπως γίνεται σε ανακατατάξεις δεν ξέρουμε ούτε το πλάτος ούτε το ύψος του κύματος. Ψάχνοντας όμως στο DNA-ικό μας παρελθόν, θα βρούμε την ψυχραιμία να το ακολουθήσουμε επιβιώνοντας και μαθαίνοντας ότι απλά είμαστε εργαλεία και γρανάζια στα χέρια του σύμπαντος
ΥΓ Τη μιμόζα και τα μάτια σας, είδατε πώς αντέχει αυτή η τόση εύθραυστη;
Προς όλους: Μια συγνώμη για τη μεγάλη καθυστέρηση στις απαντήσεις και μια βροντερή καλησπέρα.
ALICE : Φοβάμαι ότι τα έργα ήταν πάντα χιλιάδες, απλώς δεν τα βλέπαμε, παρά καιρό μετά σε ασπρόμαυρα επίκαιρα. Τώρα παρακολουθούμε τα πάντα εν τη γενέσει τους.
apos: Η στάση των γιαπωνέζων ήταν μια αποκάλυψη, μπροστά στην Αποκάλυψη που ζήσανε και συνεχίζουν να ζουν.
Theorema: Αυτή η κουβέντα επιβεβαιώθηκε: σε ελάχιστον χρόνο άρχισαν να ανασυγκροτούνται. Θαυμαστοί οι Ιάπωνες.
Konstantinos : Το μεγεθός μας είναι κάτι που ξεχνάμε πάρα πολύ συχνά και παρασυρόμαστε στη σιγουριά της παντοδυναμίας του είδους μας. Μέχρι τη στιγμή που η φύση θα δείξει τη δύναμή της.
Talisker Stt. : Μην το λες...νομίζω πως και μόνο οι συγκρίσεις που όλοι κάναμε βλέποντας τη σωικότητα που αντιμετώπισαν οι Ιάπωνες την καταστροφή είναι ένα μάθημα. Να αλλάξουμε ριζικά..ε εδώ θα συμφωνήσω! Είναι αδύνατον.
Pompeia: Είδες τι δύσκολες που είναι αυτές οι μέρες; Αυτή η εποχή γενικότερα...Έχεις το βλέμμα σου στραμμένο στην Ιαπωνία και πριν καλά καλά προλάβεις να συνέλθεις, έρχεται στο προσκήνιο της επικαιρότητας η Λιβύη κι ύστερα κάτι άλλο και μετά το επόμενο...
So_Far: Δεν ξέρω αν είμαστε στην φάση που το κύμα μας πετάει ψηλά ή κοντεύει να μας καταποντήσει. Κι από εκεί, από τα απύθμενα βάθη άραγε θα μας βγάλει πάλι στην επιφάνεια το τεράστιο χέρι του σύμπαντος ή η ψυχραιμία που θα ανακαλύψουμε στο DNA-ικό μας παρελθόν ; (συγνώμη αλλά, όπως διαπιστώνετε παρασύρομαι από τις εικόνες και βλέπω σχεδόν κινηματογραφικά το σχόλιό σας)
Υ.Γ. Μεγάλη παρηγοριά η μιμόζα.
Δημοσίευση σχολίου