Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Χαμί...



...αν σου γράφω σήμερα,  είναι για να σου ζητήσω συγνώμη.
Δεν γνωριστήκαμε ποτέ. “Λογικό”, θα μου πεις, αλλά εγώ θα σου απαντήσω ότι μπορεί κάποια στιγμή -τι στο καλό; στην ίδια πόλη ζούσαμε- να διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας και να μην είχαμε προσέξει ο ένας τον άλλον.

Έμαθα για σένα, ακριβώς πριν από ένα χρόνο. Ήταν Κυριακή των Βαίων αργά το βράδυ. Τα χέρια μου κατακόκκινα- έβαφα αυγά βλέπεις εκείνη την ώρα- και έτσι με βαμμένα δάχτυλα άρχισα, τρέμοντας να πληκτρολογώ. Να ψάχνω. Να γυρίζω από site σε site για να μάθω τι έγινε. Τα πρώτα λεπτά, οι πληροφορίες που έφταναν στη οθόνη μου ήταν λίγες και μπερδεμένες. Μετά από ώρα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν και περίμενα ότι κάποιο μήνυμα θα φτάσει, θα μας ξεσηκώσει και θα μαζευτούμε εκεί σε μισή ώρα χιλιάδες, να ουρλιάξουμε πριν στεγνώσει καλά καλά το αίμα σου στο πεζοδρόμιο. Να ουρλιάξουμε γιατί ο θάνατός σου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της δικής μας ζωής.

Δεν έφτασε ποτέ τέτοιο μήνυμα. Είχαμε μπει ήδη στην πασχαλινή περίοδο, αρκετός κόσμος είχε ήδη φύγει ή ετοιμαζόταν να αφήσει την Αθήνα. Εντάξει, αυτό είναι φτηνή δικαιολογία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε τίποτα, όχι λόγω περιόδου αλλά γιατί τελικά δεν έχουν όλοι οι νεκροί το ίδιο βάρος. Αυτό εξαρτάται από το αν είσαι δικός μας ή όχι, από το ποιος είναι ο θύτης... Έχουν βλέπεις κι οι φόνοι κλίμακες. Στην βασική διαβάθμιση υπάρχουν ο ΦΟΝΟΣ, ο Φόνος και ο φόνος. Κι ο δικός σου ήταν απλώς ένας φόνος.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Είδα με το στομάχι κόμπο, τις τελευταίες σου στιγμές, καρέ καρέ από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Ξανά και ξανά μέχρι το ξημέρωμα. Είδα την έκπληξη στα μάτια σου τη στιγμή της έκρηξης. Είδα σε αργή κίνηση τα μέλη σου να αποκόπτονται και να εκτινάσονται στο σκοτάδι σκορπίζοντας παντού σταγόνες αίμα. Είδα τα μάτια της μητέρας σου να χάνουν την κόρη τους, να ασπρίζουν μπροστά στο αμετάκλητο. Στο αποτρόπαιο αυτού του θανάτου.

Σε σκεφτόμουν όλες τις μέρες που ακολούθησαν. Διάβασα ότι γράφτηκε για σένα και την οικογένειά σου σε ΜΜΕ και σε ιστολόγια. Είδα το στερνό αντίο που σου είπαν λιγοστοί φίλοι κι συγγενείς στο Κοιμητήριο της Καισαριανής πριν η σορός σου -η διαμελισμένη σορός σου- φύγει για τη μακρινή Καμπούλ από όπου ξεκίνησες για να γλιτώσεις από την εκεί βία. Μερικές μέρες αργότερα πήγα μαζί με αρκετούς άλλους στην προβολή της ταινίας Kabuli Kid στο Φιλίπ . Προβολη που έγινε για την ενίσχυση της οικογένειας σου.

Ύστερα ήρθε το μνημόνιο. Λίγο μετά κι άλλοι τρεις νεκροί, δικοί μας βέβαια αυτοί, αλλά θέλω να ξέρεις, ότι κι αυτών το βάρος αμφισβητήθηκε. Και σε αυτή την περίπτωση ζυγίζαμε για μέρες το αίμα και ψάχναμε να δούμε αν και πώς θα γράψουμε τη λέξη φόνος. Με κεφαλαία ή με πεζά. Με μεγάλη γραμματοσειρά ή με μπολντ. Έτσι σε ξέχασα. Τον Αύγουστο μόνο, όταν με δυνατό αέρα σε μια παραλία τα μάτια μου γέμισαν άμμο, αναρωτήθηκα τι απέγινε η αδελφή σου που νοσηλεύτηκε για καιρό και για την οποία πλέον κανείς δεν έγραφε πουθενά τίποτα. Αναρωτήθηκα επίσης αν βρέθηκε μια άκρη που θα οδηγούσε στους δράστες αυτής της τυφλής επίθεσης, που την είπαν “ορφανή”. Εκείνη τη μέρα στην παραλία ανέσυρα το “υλικό” που με ξαγρύπνησε μα ήταν κάπως ξεθωριασμένο. Κι ασπρόμαυρο. Ύστερα, ξέρεις – ή μάλλον δεν πρόλαβες να μάθεις - το μαγγανοπήγαδο, η ζωή, οι υποχρεώσεις της, το καθημερινό τρέξιμο και τελικά η λήθη.


Χαμί, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με που σε ξέχασα τόσο γρήγορα. Ειλικρινά, αν δεν έβλεπα το ποστ του Γρηγόρη Στ. θα είχε περάσει αυτή η μέρα χωρίς να σε θυμηθώ καθόλου. Αλλά κυρίως Χαμί, συγχώρεσε με που θα σε ξεχάσω και πάλι, αν και χθες διαβάζοντας ότι αναμένεται η απόφαση του εισαγγελέα από την οποία θα κριθεί αν η δικογραφία θα παραμείνει ανοιχτή και εάν θα διαταχθεί περαιτέρω έρευνα ή αν θα κλείσει και θα τεθεί στο αρχείο µε την ένδειξη “άγνωστοι δράστες” ένοιωσα εκ των υστέρων ένοχος. Λήθης και αδράνειας. Κι αυτή η ενοχή όμως ξέρω ότι θα ξεφτίσει σιγά σιγά. Ίσως μόνο μια φορά το χρόνο όταν θα βάφω πασχαλιάτικα αυγά κοιτάζοντας τα κόκκινα δάχτυλά μου, να θυμάμαι το αίμα σου που δε βρήκε δικαίωση.


Μουσική :Why του Τούρκου Omar Faruk Tekbilek από το δίσκο Tree of Patience




24 σχόλια:

Το Φαουδι είπε...

Πολύ ωραίο αυτό που έγραψες και συγκινητικό. Και ντρέπομαι που το λέω αλλά δε θυμόμουν ποιος είναι ο Χαμί όταν είδα τον τίτλο....

Σελιτσάνος είπε...

Διαβάζω στο Βυτίο,στον Ξυδάκη,στον Ολντ Μπόυ,στον Σραόσα για το Wasted Youth και μετά πέφτω στο δικό σας ποστ.
Μερικές φορές ένα κλικ φτάνει για να γίνει η ζωή πραγματικά δυσβάσταχτη.

Afrodite Al Salech είπε...

Πολυ ομορφο ... (δεν ψαχνει να βρει ενοχους αλλους ... συλλογιζεται τις δικες του πιθανες ενοχές που δεν εχει και ανοχές...που ισως εχει κι εχουμε ... ) σ' ευχαριστω ...

Γιώργος Καραχάλιος είπε...

βαλτός(η) είσαι να μας κάνεις να κλαίμε?...

Μπράβο, πραγματικά πολύ όμορφο

Ιφιμέδεια είπε...

Μαζί σου.
Με τις ίδιες ενοχές.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Όχι ενοχές παιδιά. Αρκεί η μνήμη και η αναμόχλευση. Μην αφήσουμε τη σκόνη του χρόνου να θολώσει τα γεγονότα και τα αισθήματά μας.

Φέρνω και εδώ τι είχα γράψει πέρυσι. Δεν τον ξεχνάω το Νατζαφί. Ούτε ό,τι έγινε στ Φιλίπ

http://vivliothekarios.blogspot.com/2010/03/blog-post_30.html

vague είπε...

Αυτός ο "ΦΟΝΟΣ, Φόνος, φόνος" σου, με τσάκισε.

γρηγόρης στ. είπε...

"που δε βρήκε δικαίωση" και που δε πρόκειται να βρει, να συμπληρώσω.

Εξαιρετικό!

Yannis Tsal είπε...

Συμφωνώ με τον μπιμπλιοτεκάριο.
Κάποιοι - με τις μικρές μας δυνάμεις - κάτι προσπαθήσαμε να κάνουμε.
Άλλοι είναι οι ασυγχώρητοι. Και δεν εννοώ προφανώς μόνο τους φυσικούς αυτουργούς.

Thalassenia είπε...

Όταν δεν "πουλάει" ξεχνιέται.

Έτσι είναι όλα, πουλημένα. Και η ανθρώπινη ζωή επίσης.

Theorema είπε...

Χαμί, θα σε ξεχνώ κάθε μέρα...

DonnaBella είπε...

πες μου κατι, μετραει πια καθολου η ζωη σε αυτη εκει τη χωρα για να μετρησει και ο θανατος?

και κατι ακομα, θυμαμαι λιγο παλιοτερα πως περπατουσα στην Αθηνα και το βλεμμα μου συναντιοτανε πιο ευκολα με αλλα. τωρα, εκτος απο καποιες ερωτικομορφες ματιες, εχω την εντυπωση πως ο κοσμος που περπατα προσπαθει να αποφυγει τη ματια του αλλου. το κανει αυτο γιατι προσπαθει να κρυψει κατι, η για να αποφυγει κατι να δει? ιδεα μου ειναι?

agrampelli είπε...

καταπληκτικό κείμενο,γεμάτο αλήθεια...πικρή αλλά αληθινή.

b|a|s|n\i/a είπε...

κάθε στιγμή συνειδητοποιούμε πόσο μάταια μοιάζουν σχεδόν τα πάντα και κάθε στιγμή μας το επιβεβαιώνουν όλοι αυτοί που απλά δεν το λογαριάζουν.
ακόμα λόγια δεν υπάρχουν.
και ίσως ποτέ να μην υπάρξουν.

Τσαλαπετεινός είπε...

Το Φαούδι: Σε ευχαριστώ και σε καλωσορίζω. Η αλήθεια πάντως είναι ότι θα προτιμούσα να ήταν περισσότερο οργισμένο παρά συγκινητικό αυτό το ποστ. Αλλά τελικά φαίνεται ότι η οργή- σκέτη- δε μου ταιριάζει.


Σελιτσάνος : Κι εγώ την ίδια διαδρομή ακολούθησα από ποστ σε ποστ, δε θυμάμαι αν ήταν και ίδια η σειρά, αλλά ο τελευταίος μου σταθμός την Κυρική το βράδυ ήταν το ιστολόγιο του Γρηγόρη Στ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Afrodite Al Salech: Πρόκειται απλώς για την ενοχή των διαπιστωμένων ανοχών και των συναινέσεών μας. Κι εγώ σε ευχαριστώ. Διπλά. ;-)


Γιώργος Καραχάλιος : Εσείς είχατε ένα λόγο περισσότερο να συγκινηθείτε μια που ξεκινώντας από την ιδέα της Ρίτσας Μασούρα, οργανώσατε την προβολή στο Φιλιπ αλλά και στη συνέχεια το γκρουπ στο facebook που προώθησε τον ερανικό λογαριασμό που δημιουργήθηκε για τη στήριξη της οικογένειας. Σας ευχαριστώ που περάσατε, σας ευχαριστώ για ότι κάνατε.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ιφιμέδεια : Παρακάτω, στην απάντηση στο Γιώργο, ξεκαθάρισα κάπως την υφή των ενοχών μου. Ελπίζω ότι είσαι ακόμα μαζί μου... ;-) Σε ευχαριστώ που πέρασες.


Γιώργος Κατσαμάκης : Οι ενοχές που νοιώθουμε ή μάλλον που νοιώθω- όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για την προσωπική μου στάση- σε καμία περίπτωση δε μειώνουν τις ευθύνες των πραγματικά υπευθύνων. Είναι οι ενοχές που θα έχουν τελικά θετικό αποτέλεσμα αν σε βγάλουν από την αδράνεια, αν σε κινητοποιήσουν, αν σε κάνουν να πάψεις πια να δίνεις τη συναίνεσή σου. Να σου θυμίσω τα λόγια του ποιητή;

“...να καταλάβεις σε ποιό σημείο βρέθηκες
πού σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων
κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις.”

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Όταν δεν έχεις την ένταση και τον τόνο μιας φωνής, αναγκάζεσαι να “εικονοποιήσεις” το κείμενο ώστε να δώσεις τις διακυμάνσεις, τις διαβαθμίσεις που δε θα έπρεπε να υπάρχουν.



γρηγόρης στ. : Δεν πρόκειται να βρει...είναι στη μέση οι "επιλεκτικές ευαισθησίες" που λες κι εσύ. Σε ευχαριστώ πολύ για το ποστ σου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos : Ναι, άλλοι είναι οι ασυγχώρητοι. Άλλους βαραίνουν οι μεγάλς ευθύνες. Και σε αυτή και σε άλλες “περιπτώσεις”. Όμως καλά είναι πότε πότε να σκεφτόμαστε: “Μήπως εμείς, με τις μικρές μας δυνάμεις μπορούσαμε να κάνουμε κάτι- έστω και λίγο – παραπάνω;”

Thalassenia : Αυτός ο νόμος της αγοράς των ΜΜΕ “ότι δεν πουλάει ξεχνιέται” είναι απίστευτα άγριος. Και δυστυχώς διαπιστώνουμε καθημερινά την ισχύ του.

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: ...όπως ξεχνώ και τόσα άλλα.
Καλό σας απόγευμα.

DonnaBella : Να το αντιστρέψω; Όταν δε μετράει ο θάνατος, πώς να μετρήσει η ζωή.

Οι ματιές, όντως εκλείπουν σταδικά. Κλείνεται ο καθένας στο καβούκι του. Σα να του φτάνουν τα δικά του προβλήματα και να μην αντέχει να συναντήσει στη ματιά του άλλου κι άλλα προβλήματα, συνήθως πιο σοβαρά. Θα αρχίσω να ανησυχώ πολύ όταν εκλείψουν και τα βλέμματα που κινεί ο έρωτας. Όσο υπάρχουν, υπάρχει λίγη ελπίδα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Agrampelli : Να σαι καλά! Μακάρι πάντως να εξέλειπαν οι πικρές αλήθειες. Καλό σου απόγευμα.


b|a|s|n\i/a : Η συνειδητοποίηση είναι ένα βήμα. Τα λόγια που θα βρούμε με δυσκολία να πούμε ή να γράψουμε είναι το επόμενο. Χρειάζονται όμως κι άλλα βήματα, για να μη μοιάζουν όλα τόσο μα τόσο μάταια.

DonnaBella είπε...

οχι χρυσε μου, να μην το ανστρεψεις, ειναι εντελως με τη ματια γιατρου το σχολιο που εκανα. ο θανατος μας ειναι συνηθως απορροια του τροπου της ζωης μας, και μετρα για τους αλλους - δυστυχως- αναλογα με το βαρος που ειχαμε για αυτους οσο ζουσαμε. ενας ανθρωπος κατατρεγμενος, στερημενος απο τα μεσα να καλυψει βασικες ζωτικες του αναγκες, εχει συνηθως εναν θανατο κακο, ταλαιπωρημενο, και ο θανατος του μετρα οσο μετρησε και η ζωη του - ενα τιποτα. το να αναγνωρισουμε εκ των υστερων το βαρος του Θανατου του, εμενα σα γιατρο μου λεει μονο κατι οταν αυτο αλλαξει και το βαρος της αξιας και φροντιδας που αποδιδουμε στους εναπομειναντες ζωντανους. γιατι αν μονο χαιρετισουμε τον πεθαμενο και ξεχασουμε τους ζωντανους, απολυτως τπτ δεν καναμε.

konstantinos είπε...

Πολύ ειλικρινής εξομολόγηση, αγαπητέ...Σίγουρα όχι ο πιο εύκολος τρόπος να ξεκινάς τη μέρα σου, γιατί τα μάτια κάνουν ώρες να συνέλθουν από τα δάκρυα...
Να είσαι καλά...

(Υπάρχει ένα δωμάτιο εκεί στα δικαστήρια που δεν έχει ταβάνι και χωράνε εκεί πολλές υποθέσεις που θα αρχειοθετηθούν και θα κλείσουν με μια σφραγίδα που θα λέει για άγνωστους δράστες...)

Τσαλαπετεινός είπε...

DonnaBella : Καλά κάνεις και με μαλώνεις για την αντιστροφή και με κάνεις και το βλέπω μέσα από τη δική σου οπτική, αυτή του γιατρού. Ξέρεις, πολλές φορές παρασυρόμαστε από (σε) αυτάρεσκα σχήματα- πυροτεχνήματα και χάνουμε την ουσία. Σε ευχαριστώ. ;-)


konstantinos : Και η ειλικρινής εξομολόγηση και τα δάκρυα είναι μια κάποια στιγμιαία ανακούφιση. Η ουσιαστική όμως ανακούφιση θα ερχόταν αν εξέλειπαν τέτοια “περιστατικά”, αν οι υποθέσεις που πηγαίνουν στο αρχείο δεν φτιάχνανε μια στοίβα που φτάνει ως το ταβάνι. Καλό Σαββατοκύριακο και καλό μήνα.