Χαμί...

...αν σου γράφω σήμερα,  είναι για να σου ζητήσω συγνώμη.

Δεν γνωριστήκαμε ποτέ. “Λογικό”, θα μου πεις, αλλά εγώ θα σου απαντήσω ότι μπορεί κάποια στιγμή -τι στο καλό; στην ίδια πόλη ζούσαμε- να διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας και να μην είχαμε προσέξει ο ένας τον άλλον.

Έμαθα για σένα, ακριβώς πριν από ένα χρόνο. Ήταν Κυριακή των Βαίων αργά το βράδυ. Τα χέρια μου κατακόκκινα- έβαφα αυγά βλέπεις εκείνη την ώρα- και έτσι με βαμμένα δάχτυλα άρχισα, τρέμοντας να πληκτρολογώ. Να ψάχνω. Να γυρίζω από site σε site για να μάθω τι έγινε. Τα πρώτα λεπτά, οι πληροφορίες που έφταναν στη οθόνη μου ήταν λίγες και μπερδεμένες. Μετά από ώρα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν και περίμενα ότι κάποιο μήνυμα θα φτάσει, θα μας ξεσηκώσει και θα μαζευτούμε εκεί σε μισή ώρα χιλιάδες, να ουρλιάξουμε πριν στεγνώσει καλά καλά το αίμα σου στο πεζοδρόμιο. Να ουρλιάξουμε γιατί ο θάνατός σου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της δικής μας ζωής.

Δεν έφτασε ποτέ τέτοιο μήνυμα. Είχαμε μπει ήδη στην πασχαλινή περίοδο, αρκετός κόσμος είχε ήδη φύγει ή ετοιμαζόταν να αφήσει την Αθήνα. Εντάξει, αυτό είναι φτηνή δικαιολογία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε τίποτα, όχι λόγω περιόδου αλλά γιατί τελικά δεν έχουν όλοι οι νεκροί το ίδιο βάρος. Αυτό εξαρτάται από το αν είσαι δικός μας ή όχι, από το ποιος είναι ο θύτης... Έχουν βλέπεις κι οι φόνοι κλίμακες. Στην βασική διαβάθμιση υπάρχουν ο ΦΟΝΟΣ, ο Φόνος και ο φόνος. Κι ο δικός σου ήταν απλώς ένας φόνος.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Είδα με το στομάχι κόμπο, τις τελευταίες σου στιγμές, καρέ καρέ από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Ξανά και ξανά μέχρι το ξημέρωμα. Είδα την έκπληξη στα μάτια σου τη στιγμή της έκρηξης. Είδα σε αργή κίνηση τα μέλη σου να αποκόπτονται και να εκτινάσονται στο σκοτάδι σκορπίζοντας παντού σταγόνες αίμα. Είδα τα μάτια της μητέρας σου να χάνουν την κόρη τους, να ασπρίζουν μπροστά στο αμετάκλητο. Στο αποτρόπαιο αυτού του θανάτου.

Σε σκεφτόμουν όλες τις μέρες που ακολούθησαν. Διάβασα ότι γράφτηκε για σένα και την οικογένειά σου σε ΜΜΕ και σε ιστολόγια. Είδα το στερνό αντίο που σου είπαν λιγοστοί φίλοι κι συγγενείς στο Κοιμητήριο της Καισαριανής πριν η σορός σου -η διαμελισμένη σορός σου- φύγει για τη μακρινή Καμπούλ από όπου ξεκίνησες για να γλιτώσεις από την εκεί βία. Μερικές μέρες αργότερα πήγα μαζί με αρκετούς άλλους στην προβολή της ταινίας Kabuli Kid στο Φιλίπ . Προβολη που έγινε για την ενίσχυση της οικογένειας σου.

Ύστερα ήρθε το μνημόνιο. Λίγο μετά κι άλλοι τρεις νεκροί, δικοί μας βέβαια αυτοί, αλλά θέλω να ξέρεις, ότι κι αυτών το βάρος αμφισβητήθηκε. Και σε αυτή την περίπτωση ζυγίζαμε για μέρες το αίμα και ψάχναμε να δούμε αν και πώς θα γράψουμε τη λέξη φόνος. Με κεφαλαία ή με πεζά. Με μεγάλη γραμματοσειρά ή με μπολντ. Έτσι σε ξέχασα. Τον Αύγουστο μόνο, όταν με δυνατό αέρα σε μια παραλία τα μάτια μου γέμισαν άμμο, αναρωτήθηκα τι απέγινε η αδελφή σου που νοσηλεύτηκε για καιρό και για την οποία πλέον κανείς δεν έγραφε πουθενά τίποτα. Αναρωτήθηκα επίσης αν βρέθηκε μια άκρη που θα οδηγούσε στους δράστες αυτής της τυφλής επίθεσης, που την είπαν “ορφανή”. Εκείνη τη μέρα στην παραλία ανέσυρα το “υλικό” που με ξαγρύπνησε μα ήταν κάπως ξεθωριασμένο. Κι ασπρόμαυρο. Ύστερα, ξέρεις – ή μάλλον δεν πρόλαβες να μάθεις - το μαγγανοπήγαδο, η ζωή, οι υποχρεώσεις της, το καθημερινό τρέξιμο και τελικά η λήθη.

Χαμί, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με που σε ξέχασα τόσο γρήγορα. Ειλικρινά, αν δεν έβλεπα το ποστ του Γρηγόρη Στ. θα είχε περάσει αυτή η μέρα χωρίς να σε θυμηθώ καθόλου. Αλλά κυρίως Χαμί, συγχώρεσε με που θα σε ξεχάσω και πάλι, αν και χθες διαβάζοντας ότι αναμένεται η απόφαση του εισαγγελέα από την οποία θα κριθεί αν η δικογραφία θα παραμείνει ανοιχτή και εάν θα διαταχθεί περαιτέρω έρευνα ή αν θα κλείσει και θα τεθεί στο αρχείο µε την ένδειξη “άγνωστοι δράστες” ένοιωσα εκ των υστέρων ένοχος. Λήθης και αδράνειας. Κι αυτή η ενοχή όμως ξέρω ότι θα ξεφτίσει σιγά σιγά. Ίσως μόνο μια φορά το χρόνο όταν θα βάφω πασχαλιάτικα αυγά κοιτάζοντας τα κόκκινα δάχτυλά μου, να θυμάμαι το αίμα σου που δε βρήκε δικαίωση.

Μουσική :Why του Τούρκου Omar Faruk Tekbilek από το δίσκο Tree of Patience