.
...παίζε, αλλά να ξέρεις: εμείς θα κάνουμε πως δεν ακούμε. Στα σταυρωμένα χέρια το βλέμμα, στο κινητό, στο κενό, αλλά προς Θεού, όχι σε σένα. Άμα το πάρεις είδηση, θα πλησιάσεις και θα παίζεις πάνω από το κεφάλι μας μέχρι να βγει κανένα ψιλό από την τσέπη. Παίζε, αλλά ψιλό δεν έχει. Ούτε ευρώ, ούτε πενήντα λεπτά, ούτε είκοσι. Έφυγαν όλα, ψιλά, χοντρά, διάθεση. Αλλά και να υπήρχαν και να περίσσευαν -λέμε τώρα- δε θα έβγαιναν από τη τσέπη για να φτάσουν στο χέρι σου που θα σταματούσε και θα άπλωνε στο μέρος μας παραλείποντας δέκα νότες.
Αυτή η κίνηση και μόνο θα ήταν η παραδοχή ότι σε ακούμε. Ότι απολαμβάνουμε τη μουσική σου που ήρθε απρόσκλητη να καλύψει τους ήχους της μέρας μας. Γι αυτό στεκόμαστε στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα. Προτιμάμε βλέπεις τον ήχο του βαγονιού που επιταχύνει και επιβραδύνει, τις συνήθεις απαντήσεις στα κινητά που χτυπάνε “Θα χαθεί το σήμα...”, τις αναγγελίες των σταθμών. Αυτοί οι ήχοι είναι που μας ταιριάζουν. Που δεν μας αποσπούν. Αυτοί, δεν αφήνουν ούτε ένα ίχνος στην επιφάνειά μας.
Το βαλσάκι σου όμως -πώς να στο πω ρε φίλε;- αναταράζει το βάθος μας. Ανατρέπει τις ισορροπίες. Περνάει από τα κενά της οχύρωσης που με τόσο κόπο στήσαμε. Δεν είμαστε τώρα για τέτοια. Η θλίψη θέλει σταθερότητα. Στην αρχή, ναι, υπήρχαν χαραμάδες. Μας πετύχαιναν ανοχύρωτους, οι πλανόδιες μουσικές, τα τυχαία βλέμματα, ένα απρόσμενο χαμόγελο. Ξεγελιόμασταν και παίρναμε την ανάσα “δε χάθηκαν όλα”. Ανοίγαμε, αλλά αυτά φευγαλέα - με τη μικρή τους διάρκεια, πώς να γείρουν απ` την άλλη την ζυγαριά που φόρτωνε μονόπαντα. Κι ύστερα, άντε πάλι απ` την αρχή να κλείσεις, να οχυρωθείς, να απαρνηθείς τα ανθρώπινα.
Καταλάβαμε τελικά ότι είναι ζόρικο να πηγαίνεις διαρκώς μπρος -πίσω. Είναι ζόρικο το πάνω -κάτω. Επιλέξαμε λοιπόν το μονίμως κάτω. Κάτω τα μάτια, κάτω το κεφάλι, κάτω η ουρά. Στα σκέλια. Δαρμένα σκυλιά. Μονήρη. Να γλύφουν τις πληγές τους το καθένα στη γωνιά του.
Για αυτό σου λέω φίλε: παίζε εσύ αλλά να ξέρεις πως η ψυχή μας αλλιώτεψε. Ακίνητοι, αμίλητοι αγέλαστοι, μέχρι τον επόμενο σταθμό θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε τα δάχτυλά σου να φτερουγίζουν στα πλήκτρα. Θα κάνουμε πως δεν ακούμε το βαλσάκι σου. Χάθηκε το σήμα.
Μουσική: La partida (η αναχώρηση), βαλς από τη Βενεζουέλα, ανώνυμος ακορντεονίστας.
La partida και με τους Fernando Lipkau (φλάουτο) και Antonio López (κιθάρα)
18 σχόλια:
Μα ενα τέτοιο βαλσάκι καταλύει κάθε δύναμη αυτών των σκέψεων που όλοι κάνουμε. Εγώ τουλάχιστον στους μουσικούς του δρόμου δεν μπορώ να αντισταθώ. Η μουσική υπερβαίνει την αμηχανία...;)
Σιγά-σιγά στερεύει η αισιοδοξία μας, το ζωντανό βλέμμα, τα ψιλά μας για τον πλανόδιο επαίτη... Εύχομαι να μη χαθεί το σήμα από την καρδιά μας!
σκέφτομαι τι εχουν δει & διαβάσει τα μάτια αυτού του ανθρώπου, πόσους έρωτες, πόσα μίση, πόση χαρά, πόση θλίψη...ωραία τα είπες φίλε μου
Γιατί όμως αφήνουμε να γίνουν έτσι τα πράγματα και μας αρέσει πια να κάνουμε πως δεν ακούμε;
Μην κλείνεις τ'αυτία σου,αυτά μόνο έχεις.
Τι μπορεί να συμβεί αν ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του κόσμου παίξει αριστουργήματα της κλασικής μουσικής με ένα βιολί στραντιβάριους αξίας εκατομμυρίων δολαρίων σε ένα σταθμό του μετρό;
Ο Joshua Bell, πολυβραβευμένος βιολονίστας έπαιξε για 45 λεπτά στο μετρό της Ουάσιγκτον με αποτέλεσμα:
-Να περάσουν 6 λεπτά μέχρι να σταματήσει κάποιος και να δώσει σημασία.
-Να μαζέψει 32 $ από καμμιά 30ριά άτομα που έδωσαν κάτι.
-Να τον αναγνωρίσει μόνο ένας από τους 1000 που πέρασαν.
-Να εκτιμήσει τη μουσική του ένα παιδάκι 3 ετών που το τράβηξε βιαστικά η μαμά του κι ένας λάτρης της κλασικής μουσικής (χωρίς να τον αναγνωρίσει).
Ιδού το «πείραμα» της Washington post:
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html
kovo voltes...: Πραγματικά, πώς να αντισταθείς σε ένα τέτοιο βαλσάκι που από τις πρώτες νότες σε παρασύρει. Κι όμως, δεν έσκασε ούτε χαμόγελο.
Ζόρικα τα πράγματα...
Σταυρούλα Σανίδα: Με αυτή τη σειρά ακριβώς. Πρώτα η αισιοδοξία, μετά το ζωντανό βλέμμα και τέλος τα ψιλά. Και το σήμα ασθενές, ενώ έχουμε ανάγκη το “καμπάνα”
lost diary: Έχουν δει όλα όσα δεν βλέπουν τα δικά μας.
Καλώς ήρθες! (κι έπεσες σε πικρό ποστ)
γρηγόρης στ.: Δεν ξέρω... ίσως γιατί ερεθίσματα όπως αυτό της μουσικής μας “ανοίγει” και έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι στην επόμενη κατραπακιά. (Μην το παίρνεις στα σοβαρά, ερασιτεχνική απόπειρα ερμηνείας ήταν)
gasireu: Μόνο στα λόγια χωρίς αντίκρυσμα. Ποτέ στις μουσικές.
;-)
Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Δεν ήθελα να το πάω προς τα εκεί, για να δω ποιοι θυμόταν το πείραμα. ;-)
Για τον Joshua Bell, τα λέγαμε πέρυσι με αφορμή τη συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής. http://tsalapetinos.blogspot.com/2010/04/joshua-bell.html
Το βαλσάκι υπέροχο και κάνει για λίγο διαφορετική τη μέρα μας.
Το ανθρώπινο πονάει. Γι αυτό στην τελική βάζουμε και 2 ακουστικά να απονομωθούμε/κλειστούμε στο καβούκι.Με προεπιλεγμένο περιβάλλον, ηχητικό και γενικά.
Παραγγελιές δεχόταν ο πλανόδιος μουσικός; Για να του λέγαμε να παίξει το μουσικό θέμα από το... Σιγά, η Πατρίδα κοιμάται (επίκαιρο, δεν μπορείς να πεις)
Αντιγράφω:
"Όμως πως σκύβοντας
ατένιζα ουρανό,
αυτό δεν θα τ' αγγίξετε".
Δεν είναι που κάνουμε πως δεν βλέπουμε, είναι που έχουμε σταματήσει πια να ατενίζουμε ουρανό, έστω και με σκυμμένο κεφάλι.
Κι όμως. Η μουσική, είναι το μόνο που μπορεί να μας κάνει να χαμογελάσουμε, και σίγουρα είναι το μόνο που μπορεί να με κάνει να παραβώ τις αρχές μου, αναφορικά με τους "λαθρεπιβάτες" των ΜΜΜ...
Όσο για τον Joshua, τι να πω; ίσως να μην τον αναγνώριζα ούτε εγώ στο πλήθος, δεν μπορώ όμως παρά να του αναγνωρίσω πως ήταν ο μόνος που διέσωσε την παράσταση εκείνο το τραγικό βράδυ του Ιουνίου - όπου ο Μπίτσκοφ κακοποίησε την 6η του Mahler - ερμηνεύοντας αρκετά καλά το κονσέρτο για βιολί του Bruch και μια τρελλή Αμερικανιά στο encore πράγμα καθόλου κακό αν εστιάσεις στη χρήση ενός βιολιού που κατασκευάστηκε το 17ο αιώνα, αλλά ως συνήθως παρασύρθηκα και ξέφυγα, σε γενικές γραμμές τα ακορντεόν στα ΜΜΜ με κάνουν να χαμογελώ παρά τη γενικότερη κατήφεια, παρεκτός αν συνοδεύονται από νεαράν Ρομά που σπρώχνει το ανήλικο αδελφάκι της λέγοντάς του "εκεί πήγαινε, εκεί,κρατάει λεφτά....."
Το ομολογώ είμαι κι εγώ ένα σκυλί που κάθεται στη γωνία του και γλείφει τις πληγές του.
Καλησπέρα.
Προχθές μέσα στο τρόλευ, μια παρέα εφήβων συνόδευσε μουσικά μια τέτοια μουσική "παράσταση" και συνειδητοποίησα πως ναι...το έχουμε χάσει...και μάλιστα δεν θέλουμε καν να το ομολογήσουμε.
Υ.Γ.: Έχω παρατηρήσει ότι τελευταία δίνω πιο εύκολα χρήματα σε πλανόδιους μουσικούς ή σε ανθρώπους που θέλουν να ξαναπλύνουν τα καθαρά μου τζάμια στα φανάρια αλλά δεν μπρώ να σταματήσω να σκέφτομαι...που σταματάει η ανθρωπιά?
renata: Αποφεύγω τα ακουστικά και το προεπιλεγμένο μουσικό περιβάλλον - τώρα μάλιστα μετά το σχόλιο του gasireu νομίζω πως δεν θα τα ξαναχρησιμοποιήσω.Ανοιχτά αυτιά και μάτια ;-)
Yannis Tsal: Επίκαιρο δεν λες τίποτα...
Χαμένο Επεισόδιο: Αντί του "Ελανθανε" μάλλον προτιμούμε τις “Αγγελίες”.
“Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας."
The thieving magpie : Προφανώς αναφέρεσαι στην συναυλία στο Ηρώδειο το περασμένο καλοκαίρι με τη φιλαρμονική της σκάλας του Μιλάνου...δεν την παρακολούθησα.
και πρασινα αλογα: Μα οι περισσότεροι αυτό κάνουμε. Στην γωνιά μας, γλύφουμε πληγές και μηρυκάζουμε τη θλίψη. Εσύ πάντως πρέπει επειγόντως να ξαναγίνεις άλογο...;-)
M: Αυτό είδα κι εγώ, ότι πλέον ακόμα και τα ευχάριστα εξωτερικά ερεθίσματα – τα ίδια που πριν από καιρό μας έφτιαχναν τη μέρα- τώρα δε μας αγγίζουν καθόλου. Ούτε μια αλλαγή στην έκφραση του προσώπου. Ακόμα κι αν οι πλανόδιοι μουσικοί είναι παιδιά ή έφηβοι όπως αυτοί που είδες εσύ.
Καλό σου βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου