All that Christmas...

Έμαθα να γυρίζω το κουμπί. Από δω αρχίζει, από κει σταματάει. Αρχίζει- σταματάει. Από δω, το αρκουδάκι χτυπάει τα ...σαν πιάτα είναι, μα δεν ξέρω πώς τα λένε. Κάνουν μπαμ, μπαμ. Από εκεί, στέκεται ακίνητο. Όταν είναι ακίνητο, το δαγκώνω και γεμίζει το στόμα μου χνούδια. Μού φωνάζουν και... ξαφνικά σκοτάδι. Φοβάμαι. Γυρίζω κι αμέσως ανάβουν χρωματιστά φωτάκια. Μετά σβήνουν. Και μετά πάλι ανάβουν. Αφήνω το αρκουδάκι και σηκώνομαι. Κρατιέμαι από τα κάγκελα της κούνιας, προσπαθώ να τα καβαλήσω, να βγω από εκεί για να φτάσω στο δέντρο που αναβοσβήνει. Θέλω να το πιάσω. Θέλω να δαγκώσω τις μπάλες που γυαλίζουν. Τα κάγκελα είναι ψηλά. Δεν μπορώ. Βάζω τα κλάματα. Νομίζουν ότι πεινάω.

“Πεινάω!” δηλώνω για πρώτη φορά στη ζωή μου αλλά η μαμά δε συγκινείται. Παίρνει την πιατέλα με τις τσιγαρίδες, και την κρύβει λέγοντας: “ Δεν κάνει να φας. Αύριο θα κοινωνήσεις”. Δεν έχω ξαναπάει νύχτα στην εκκλησία. Ο μπαμπάς με κουβαλάει στους ώμους. Έχει χιόνι. Πολύ χιόνι. Το ακούω που τρίζει στα βήματά τους. Ακούω και τις καμπάνες. Η μύτη μου έχει παγώσει. Μέσα είναι ζεστά. Μισοκλείνω τα μάτια από τη νύστα και το φως των κεριών χορεύει. Ακούω όμως προσεκτικά και πιάνω σκόρπιες λέξεις: Παρθένος, σπήλαιον, άγγελοι, Μάγοι, αστέρος, εγεννήθη, Θεός. Είναι ακριβώς όπως μας τα είπε η κυρία Ολυμπία στο σχολείο. Στον παπα- Πέτρο δε χρειάζεται να πω το όνομά μου. Εκείνος με βάφτισε και ενώ περιμένω μπροστά του με ανοιχτό το στόμα λέει: “Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού...”. Ούτε γάλα, ούτε κουλουράκια πλεξούδες θέλω μετά. Μόνο τσιγαρίδες να φάω και να βλέπω από το παράθυρο το χιόνι που πέφτει.

Πέφτει χιόνι από τη ώρα που φτάσαμε στην ταβέρνα του κυρίου Άλκη. Την κλείσαμε για τη τάξη μας. Μόνο εμείς. Θα φάμε και μετά θα πάμε στο μπαρ για χορό. Το πολύ όμως μέχρι τις τέσσερις. Μετά στο Λύκειο για να πάρουμε τη φάτνη και θα βγούμε για κάλαντα. Μέχρι το πρωί. Τρέχω με το κουτί· μεγάλο χάρτινο ντυμένο με άσπρη κόλα. Τρέχω μέσα στα χιόνια, πηδάω μάντρες για να κόψω δρόμο, ανεβαίνω σκαλιά, χτυπάω κουδούνια λέω “Χρόνια σας πολλά. Είμαστε τα παιδιά του Λυκείου”. Ανοίγουν νυσταγμένοι με τα νυχτικά τους. Ακούν τους άλλους που ψάλλουν στο σκοτάδι πίσω από τη φωτισμένη φάτνη και πέφτουν πενηντάρικα, κατοστάρικα και μερικές φορές πεντακοσάρικα και ένα χιλιάρικο. Πέφτουν κι ευχές για καλή πρόοδο, καλή επιτυχία στις εξετάσεις  και κεράσματα. Βιάζομαι, θέλω να χτυπήσω όσα περισσότερα κουδούνια γίνεται, θέλω το δικό μου κουτί να έχει τα περισσότερα. Για την εκδρομή μας στο τέλος της χρονιάς κι ας ξέρω ήδη ότι εγώ δεν θα πάω.

“Αν θες να πας, μόνο όρθιος”. Κόβω φοιτητικό τελευταία στιγμή, βολεύω το σάκο με τα άπλυτα στη μπαγκαζιέρα και βολεύομαι στα σκαλιά της πίσω πόρτας του λεωφορείου. “Οκτώ ώρες είναι, θα περάσουν” σκέφτομαι μα καθώς χιονίζει ασταμάτητα τα χιλιόμετρα της εθνικής περνούν αργά κάτω από τις αλυσίδες. Χιόνι παντού, άδειος ο δρόμος, λευκός και μόνο το δικό μας τρελό λεωφορείο ανηφορίζει αργά, γεμάτο επιβάτες. Πονάνε τα μάτια βλέποντας τις νυφάδες να χτυπάνε στο τζάμι που έχει πιάσει πάγο απ` έξω κι από μέσα είναι θολό από τα χνώτα. Νύχτα παραμονής κι οι μεγαλύτεροι μουρμουρίζουν απελπισμένοι: “Δε θα φτάσουμε σπίτια μας. Χριστούγεννα στο δρόμο.” Φτάσαμε. Μετά από δεκαεννιά ώρες, λίγο πριν το μεσημέρι. Μπήκα και μύριζε άχνη, κούτσουρο που καίει και σαρμάδες. Μυρωδιά από Χριστούγεννα. Μυρωδιά σπιτιού. Οικογένειας.

Το οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων, στο σπίτι της θείας Ελευθερίας ίδιο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ωραία στολισμένο πάντα, αφθονία και φαγητά με σταθερή γεύση. Οι συνδαιτυμόνες μόνο αλλάζουν. Μεγαλώνουν, παχαίνουν, γερνάνε κι ύστερα τη θέση που αφήνουν κενή την καταλαμβάνουν τα εγγόνια, που με τη σειρά τους κι αυτά, όπως οι γονείς τους πριν μερικά χρόνια θα υποστούν το ανελέητο τσίμπημα στο μάγουλο, τη δοκιμασία “πες τα κάλαντα να σε ακούσουν οι θείες”, τη χαρά με το γενναιόδωρο χαρτζιλίκωμα που ακολουθεί, την παρατήρηση που τους έφυγε ο μπακλαβάς από το πιάτο κι έκανε χάλια το καλό χαλί.

Καθισμένοι στο χαλί αφού δε φτάνουν οι καρέκλες για όλους μας, με το πιάτο στο χέρι και το ποτήρι στο πάτωμα. Κινέζικο αντί γαλοπούλας, καραβάκι αντί δέντρου, τζην αντί καλά ρούχα και χριστουγεννιάτικη μουσική από όλο τον κόσμο. Γιατί όλος ο κόσμος είναι μαζεμένος. Η Yoko, που και τα ελληνικά της και τα αγγλικά της ακουγόταν σα γιαπωνέζικα, ο Guido που ήρθε όπως πάντα καθυστερημένος με δυο μπουκάλια ιταλική grapa, ο Alex που έφτασε λίγες ώρες πριν από τη ΝΥ με τα πιο αστεία κι άχρηστα δώρα κι ο Χεσάμ που παιδεύεται στην κουζίνα να ανάψει τον ναργιλέ που του έστειλαν οι δικοί του από την Αίγυπτο για το Μπαϊράμι. Ο Θάνος σηκώνει το τηλέφωνο κι είναι ο Sveta από το Βελιγράδι - μας θυμήθηκε κι ο παλιοημερολογίτης φίλος μας - μετά από λίγο μας παίρνει κι η Krista από την Φινλανδία. Η Λήδα επιμένει και φέτος να πλύνει τα πιάτα κι σπάει ένα από την έκπληξη τη στιγμή που ο Μπάμπης κι η Κατερίνα  ανακοινώνουν ότι παντρεύονται. Η Δάφνη βγάζει τα γλυκά και σερβίρει ενώ ο Γιάννης ετοιμάζει καφέδες. Η Μαρίνα, λέει στον Ααρών ότι δεν έχει δώρο γι εκείνον επειδή είναι Εβραίος κι αυτός το πιστεύει. Αλλά έχει δώρα για όλους και ξέρουμε πως το καλύτερο από όλα είναι ότι είμαστε μαζί κι αυτά τα Χριστούγεννα.

Μόνος με πυρετό στο σπίτι. Το θερμόμετρο φλερτάρει επικίνδυνα με το 39 ενώ τα μηνύματα έρχονται βροχή: “Να πάρεις 5 ασπιρίνες και να έρθεις αμέσως! Είμαστε στο...”. Πάρτι παντού, τραπέζια, συγκεντρώσεις. Ένα μήνα πριν απολύθηκα από τη δουλειά, δυο βδομάδες πριν χώρισα και είμαι άρρωστος. Δεν μπορώ, δε θέλω να δω κανέναν. Θέλω να μείνω μόνος στο σπίτι Χριστούγεννα για να δω πώς είναι. Καθόλου άσχημα. Βράζω τραχανά. Ψωμί δεν έχω. Μόνο κάτι παξιμάδια κι ευτυχώς φέτα. Τρώω παρέα με την οικογένεια Ekdahlska. Η σκηνή (στα 4.30 του λινκ) που τραγουδάνε και χορεύουν όλοι μαζί διασχίζοντας το απίστευτο σπίτι, με πρώτη τη γιαγιά Helena, είναι συναρπαστική. Τη βλέπω δέκα φορές και την ενδέκατη αρχίζω να τραγουδάω μαζί τους τσάτρα πάτρα σουηδικά. Ύστερα με τρελό κέφι πίνω δυο ασπιρίνες υψώνοντας το ποτήρι με το νερό και λέω εννοώντας το απόλυτα: “Στην υγειά μου!”.

“Στην υγειά μας μωρό μου”, με το μπαμ του φελλού που εκτοξεύτηκε στο ποτάμι και χάθηκε στα νερά.  Σαμπάνια της πλάκας από ένα μαγαζί στην Αριδαία, τελευταία στιγμή πριν κλείσει. Η λίμνη είχε πια αδειάσει. Νύχτωσε για τα καλά.  Πήγαν οι άνθρωποι να γιορτάσουν. Μόλις έφυγε κι ο τελευταίος βγάλαμε τα μαγιό και τα αφήσαμε στη σιδερένια σκάλα. Ανοίξαμε τη σαμπάνια, πρωτόπλαστοι κάτω από τον μικρό καταρράχτη μέσα στους ατμούς. Την κατεβάσαμε χωρίς ποτήρια, γουλιά -γουλιά  στόμα με στόμα και μείναμε έτσι για ώρες μέσα στο ζεστό νερό κοιτάζοντας τον ουρανό. Με τέτοιο βαρύ έρωτα και το πιο μικρό αστέρι μοιάζει υπέρλαμπρο. Για αυτό όταν μου είπες: “Τα καλύτερα Χριστούγεννα φέτος...” σε πίστεψα και συμφώνησα αμέσως.

Για τα φετινά Χριστούγεννα,

καλά να είμαστε, εδώ να `μαστε

και θα σου πω μια άλλη χρονιά.