Ο δρόμος των μπαχαρικών (μου)

Χθες βρήκα τα μπαχάρια. Οι περυσινές προμήθειες από το Misir Carsisi, την Αιγυπτιακή αγορά της Πόλης, πέταξαν από το Atatürk Havalimanı στο Ελ. Βενιζέλος, έφτασαν ασφαλείς στο σπίτι αλλά έκτοτε δεν τις ξανάδα. Όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα επί ένα χρόνο να τις ανακαλύψω. Ομολογουμένως ήταν μια μυστηριώδης εξαφάνιση που με είχε κάνει να πιστεύω ότι λογικά, πρέπει να εισέβαλε στο σπίτι διαρρήκτης, να απέσπασε τα πολύτιμα μπαχάρια μου και να διέφυγε χωρίς να αφήσει κανένα απολύτως ίχνος. Το σενάριο της κλοπής  σταματούσε πάντα εκεί,  στον διαρρήκτη που φεύγει βιαστικά μέσα στη νύχτα, πιθανόν γιατί δεν άντεχα την επόμενη σκηνή:  αυτή που εκείνος ο αχρείος μαγειρεύει χρησιμοποιώντας τα μπαχαρικά μου. Το ενδεχόμενο να τα είχε "σκοτώσει" σε κλεπταποδόχο το απέκλεισα εξ αρχής· δεν είναι δυνατόν να ριψοκινδυνεύει κανείς  τόσο, παρά μόνο για την απόλαυση και όχι για το κέρδος. 

Τελικά, βρέθηκαν χθες μέσα σε ένα παλιό μεταλλικό κουτί, στο βάθος ενός ντουλαπιού που σπάνια ανοίγω. Το κουτί γράφει με κόκκινα γράμματα ΜΕΖΑΠ Χαλβᾱς Πολυτελείας στο καπάκι και στο πλάι του, Θεσσαλονίκη Ἀφροδίτης 9.  Τηλ 36 90. Τετραψήφιο. Το είχα βρει πριν από χρόνια στο πατάρι της γιαγιάς μου. Ήταν σκονισμένο κι ασήκωτο. Είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να ήταν γεμάτο λίρες, ή κάτι άλλο εξίσου πολύτιμο. Θυμάμαι μάλιστα ότι καθυστέρησα να το ανοίξω γιατί ήθελα πρώτα να αποφασίσω τι θα έκανα με αυτόν τον αναπάντεχο θησαυρό που είχα στα χέρια μου. Κάτι άστραψε στο ημίφως του παταριού όταν έβγαλα το καπάκι μα δεν ήταν παρά τα στρας που διακοσμούσαν μερικά από τα εκατοντάδες κουμπιά που περιείχε. Πέταξα τα κουμπιά και κράτησα το κουτί με την παρήγορη σκέψη ότι δεν είχε φτάσει ακόμα η στιγμή που θα έβρισκα το θησαυρό.

Προφανώς πέρυσι έκανα τον απλό συνειρμό “πολύτιμα μπαχαρικά/ κουτί του παρ` ολίγο θησαυρού” και τα έβαλα εκεί προσωρινά, έτσι όπως ήταν συσκευασμένα στα σακουλάκια τους από τον πωλητή του Misir Carsisi. Άνοιξα ένα-ένα τα σακουλάκια, τα μύρισα και διαπίστωσα ότι δεν έχουν χάσει τη αψάδα τους. Με το μύλο έτριψα λίγο πράσινο πιπέρι πάνω στη μακαρονάδα με σάλτσα μελιτζάνας κι άλλων ζαρζαβατικών. Δεύτερης μέρας φαγητό κι η γεύση του, με μόλις λίγα τρίμματα πιπεριού, απογειώθηκε. 

Τελικά τα μπαχαρικά μου βρήκαν αισίως, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση,  το δρόμο τους στο πιάτο μου, όπως ακριβώς συνέβαινε σε άλλες εποχές που η μεταφορά τους γινόταν με καραβάνια. Αυτή η σκέψη με οδήγησε  στην απόφαση  να προμηθευτώ άμεσα το βιβλίο του Τζάιλς Μίλτον, «Ο δρόμος των μπαχαρικών» που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις Περίπλους.  

στη Μαρία Μ.

Μουσική: Ağıt  (Θρήνος) από το συγκρότημα τουρκικό Yansımalar