Η Παναγιά η Χελιδονού

Ο καλόγερος Θεράπων είχε σταθεί στα νιάτα του ο πιο πιστός μαθητής του μεγάλου Αθανασίου. Ήταν κακότροπος, αυστηρός, γλυκός μόνο με τα πλάσματα στα οποία δεν υποπτευόταν την παρουσία δαιμόνων. Στην Αίγυπτο είχε αναστήσει μούμιες και τους είχε κηρύξει το ευαγγέλιο· στο Βυζάντιο είχε εξομολογήσει αυτοκράτορες· είχε έρθει στην Ελλάδα οδηγημένος από ένα όνειρο με την πρόθεση να εξορκίσει εκείνη τη γη που βρισκόταν ακόμα κάτω από τις γητιές του Πανός. 

Φλογιζόταν από το μίσος όταν έβλεπε τα ιερά δέντρα όπου οι χωρικοί, που τους είχε χτυπήσει πυρετός, κρεμούσαν κουρέλια επιφορτισμένα να ριγούν στη θέση τους στο παραμικρό φύσημα του δειλινού, τους φαλλούς που μπήζαν όρθιους στα χωράφια για να υποχρεώνουν το χώμα να δίνει σοδειές και τους θεούς από πηλό που κούρνιαζαν μέσα στις κόχες των τοίχων και τις γούρνες των πηγών.*

Έτσι αρχίζει το διήγημα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, “Η Παναγιά η Χελιδονού” που περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Διηγήματα της Ανατολής” των εκδόσεων Χατζηνικολή. Όπως σημειώνεται στο Post Scriptum του βιβλίου: “Η Παναγιά η Χελιδονού αντιπροσωπεύει μια προσωπική φαντασία της συγγραφέως, γεννημένη από της επιθυμία της να εξηγήσει το χαριτωμένο όνομα ενός μικρού ξωκλησιού της αττικής εξοχής.” Ωστόσο η ιστορία αυτή, λόγω της μεγάλης αγάπης και της βαθιά γνώσης της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας που είχε η Γιουρσενάρ καθώς και λόγω της συγγραφικής της ικανότητας, έχει θεωρηθεί από παρανόηση, γνήσια λαϊκή παράδοση.

Το ελκυστικό διήγημα της Γιουρσενάρ πρόκειται να αποκτήσει μια νέα υπόσταση καθώς μετουσιώνεται σε κόμικ από τον γραφίστα και σκιτσογράφο Γιώργο Τσιαμάντα. Η ιδέα ήταν του φίλου του, φιλολόγου Βαγγέλη Ψαριανού ο οποίος έχει αναλάβει την τεκμηρίωση καθώς οι δύο φίλοι από την αρχή του εγχειρήματος ένιωσαν την ανάγκη να αναζητήσουν ιστορικές πληροφορίες, να ερευνήσουν την χλωρίδα, την πανίδα και τη γεωγραφία της περιοχής του ρέματος της Χελιδονούς που αποτελεί το σκηνικό χώρο του διηγήματος, ώστε η αναπαράσταση τόσο του τόπου, όσο και της εποχής να είναι τελικά όσο το δυνατόν πιο ακριβής.

Περισσότερες πληροφορίες και περισσότερα σκίτσα όμως θα βρείτε στην ιστοσελίδα αυτού του πρωτότυπου εγχειρήματος -είναι πρώτη φορά που έργο της Γιουρσενάρ μεταφέρεται σε κομικ- που ζητάει την υποστήριξή μας για να υλοποιηθεί, μέσω της καμπάνιας χρηματοδότησης που βρίσκεται σε ισχυ από τις 10 Φεβρουαρίου.

*μετάφραση της Ιωάννα Χατζηνικολή

Πληροφορήθηκα την καταπληκτική αυτή προσπάθεια από το ιστολόγιο του Thomas Xomeriti

Ανάσες

 Δυο κουβέντες στο τηλέφωνο εφ` όλης της ύλης. Από το τσουρούφλισμα της κρίσης στο πετσί μας μέχρι τη φωτιά στο Κίεβο. Δεν έχουμε μόνο τα δικά μας, μας βαραίνουν και των άλλων. Τσίκνα φρικτή από όπου και να το πιάσεις. Μα στο τέλος, πριν με πάρει από κάτω η αναφορά και μόνο των δεινών, είπε μια φράση και τα πήρε όλα και τα σάρωσε σαν τρελός βοριάς. Την έλεγε παλιά, ειδικά όταν την έκαιγαν ζητήματα καρδιάς· πάντα στο τέλος. “Σεκλέτι πολύ δε χρειάζεται. Λάβα πολλή, όχι”.

 Έβγαζε, έβγαζε χρήματα, λογαριασμούς, κάρτες. Στο ταμείο της τράπεζας. Μέχρι να τα βάλει σε μια σειρά άρχισε να τραγουδάει “μα τον λατρεύω και είναι το φως μου...”. Γυναίκα γύρω στα πενήντα, ψημένη. Ταλαιπωρημένη αλλά με τσαγανό. Μετρούσε, ξαναμετρούσε, δεν έφτασαν τα χρήματα για τον τελευταίο λογαριασμό. Μόνο για λίγο σκοτείνιασε, ύστερα μάζεψε χαρτιά και αποδείξεις, είπε ένα: “όταν μπορέσω” στον ταμία και φεύγοντας συνέχισε το τραγούδι. Μέχρι έξω στο δρόμο. “...γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου”

 Φωνή ηπειρώτικη ο μάγκας, τον άκουσα από τη στάση. Γύρισα κι είδα δυο στενά πιο κάτω, πρώτα την τσίκνα να βγαίνει από την αυτοσχέδια ψησταριά και κι έπειτα το μπουλούκι στο πεζοδρόμιο. Δυο κλαρίνα, μια τρομπέτα και ο τραγουδιστής με ντέφι. Γύρω τους ένας μικρός κύκλος στο τσακίρ κέφι· ένα πράγμα “να πεθάνει ο Χάρος” μέρα μεσημέρι. Τσικνοπέμπτης βέβαια. Πιασμένα χέρια, βήματα αργά, βαριά, στα τρία, οι του σπιτιού. Μα έπειτα κάλεσαν τρεις περαστικούς· και όπως του πρέπει, μεγάλωσε ο κύκλος.

Αθήνα 2014 μ.Χ.

 “Και όλα μαζί θα συνθέτουν την εικόνα μιας άλλης Ελλάδας. 

Μιας νέας Ελλάδας!”

Άστεγος, οδός Σταδίου, Αθήνα, 17/2/2014, 5:07μμ

Δώδεκα Χιλιόμετρα

“Θα `ρθεις;” την άκουσε να ψιθυρίζει και πριν προλάβει να απαντήσει, η γραμμή έκλεισε. Πληκτρολόγησε -τυφλό σύστημα- τον αριθμό της μα το τηλέφωνο βούιζε. Έμεινε για λίγο με το ακουστικό στο σκοτάδι. “Θα πάω” αποφάσισε και προχώρησε αθόρυβα προς το δωμάτιο των γονιών του.

Στο παντελόνι του πατέρα του, δε βρήκε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Η μάνα του ξαφνικά άλλαξε πλευρό κι εκείνος  κόλλησε με την πλάτη στον τοίχο. Άμα την άκουσε να ανασαίνει και πάλι ήρεμα, δίπλα στο δυνατό ροχαλητό του πατέρα του, έψαξε στο σακάκι. Τίποτα. Ούτε στο κομοδίνο δίπλα στο πακέτο. Βούτηξε δυο τσιγάρα και βγήκε προσέχοντας να μην πατήσει στο σανίδι που έτριζε.

Όπως και τις άλλες φορές, άνοιξε το παράθυρο, κρεμάστηκε από το περβάζι κι ύστερα πάτησε στην ταράτσα της αποθήκης. Από κει, πριν πηδήξει κάτω, είπε σιγανά “σώπα αγόρι μου” στον Ηρακλή που τον κοίταζε ανήσυχος κι ήταν έτοιμος να γαβγίσει. Ο Ηρακλής, σύμμαχος κανονικός, δεν έβγαλε άχνα. Έσκυψε και τον έλυσε. “Εσύ εδώ και τσιμουδιά!” του είπε κλείνοντας τη πόρτα της αυλής. Το ροχαλητό του πατέρα του ακούγονταν μέχρι το δρόμο .

Ανηφόρισε από τα στενά για να μην τον πάρει είδηση κανένα μάτι. Με βήμα βιαστικό σε ένα τέταρτο έφτασε στην άκρη της πόλης. Κοντοστάθηκε και κοίταξε το ρολόι. Μία και είκοσι. Με το αυτοκίνητο, θα έκανε το πολύ ένα τέταρτο μέχρι το σπίτι της, αλλά με τα πόδια ποιος ξέρει πότε θα έφτανε. Δώδεκα χιλιόμετρα ήταν αυτά, αλλά χαλάλι. Ειδικά τώρα που έλειπαν οι γονείς της, δε θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τη σκέφτηκε να τού ανοίγει την πόρτα, να πέφτει στην αγκαλιά του, να τον φιλάει, κι ύστερα στο διάδρομο να του κάνει νόημα “σσσ...” για να μην ξυπνήσει η μεγάλη της αδελφή.

Ο δρόμος ήταν έρημος. Περπατούσε στην άκρη, πάνω στα χαλίκια. Στα εκατό πρώτα μέτρα, η άσφαλτος πορτοκαλί από τα φώτα. Μετά, όταν τέλειωσε η σειρά των στύλων, πίσσα σκοτάδι. Ήταν γλυκιά η βραδιά. Γλυκιά και ήσυχη. Άμα συνήθισαν τα μάτια του στο σκοτάδι, άρχισε να σφυρίζει κοιτάζοντας πότε πότε τον ουρανό.

“Δεν θα πιστεύει ότι πήγα με τα πόδια” σκεφτόταν, όταν πέρα μακριά, στη στροφή, είδε τους προβολείς ενός αυτοκινήτου που ερχόταν προς το μέρος του. Πήδηξε στο χωράφι δίπλα κι έσκυψε μέχρι να περάσει. Άμα ξαναβγήκε στο δρόμο τα παπούτσια του ήταν ασήκωτα από τις λάσπες. Τα καθάρισε πρόχειρα και συνέχισε.

Μέχρι το χωριό, που ήταν στα μισά του δρόμου, πέρασαν άλλα πέντε αυτοκίνητα. Όλες τις φορές κρύφτηκε. Τη μια καθυστέρησε κι πρέπει να τον είδε ο οδηγός γιατί πάτησε επίμονα κόρνα, αλλά προσπέρασε χωρίς να κόψει ταχύτητα. Στο χωριό πήρε πάλι τα στενά. Μπερδεύτηκε και χάθηκε. Τρία σκυλιά άρχισαν να τον γαβγίζουν και του όρμηξαν. Έκανε πως παίρνει πέτρα από κάτω. Αμέσως λούφαξαν και το έβαλαν στα πόδια. Βρήκε τελικά την άκρη και βγήκε από το χωριό στις τρεις και σαράντα. Ήθελε σίγουρα άλλες δύο ώρες για να φτάσει κι ένιωθε ήδη κουρασμένος.

Στις έξι και δέκα, περπατώντας πότε στην άκρη του δρόμου, πότε στα χωράφια και αφού συνάντησε τρεις νταλίκες, καμιά δεκαριά αυτοκίνητα και μια αλεπού, είδε την πόλη από μακριά. Είχε πάρει να χαράζει. Για πρώτη φορά σκέφτηκε ότι ήταν όμορφη. Στάθηκε μια στιγμή και άναψε τσιγάρο προσπαθώντας να διακρίνει, όχι το σπίτι-αυτό το ξεχώρισε αμέσως- μα το παράθυρό της.

Με το πρώτο πετραδάκι στις έξι και εικοσιοκτώ, αστόχησε. Το δεύτερο όμως χτύπησε στο κούφωμα, όπως έπρεπε. Περίμενε από κάτω με ύφος θριαμβευτή. Τίποτα. Η κουρτίνα κλειστή. Όταν ετοιμαζόταν να ρίξει και τρίτο, η κουρτίνα άνοιξε βιαστικά και την είδε τρομοκρατημένη να τού κάνει νόημα με το ένα χέρι “φύγε!” ενώ με το άλλο τού έδειχνε το δρόμο· εκεί που ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό του πατέρα της.

Έξω από το πρακτορείο περιμένοντας το λεωφορείο των επτά, άναψε τσιγάρο. Στη διαδρομή ακούμπησε στο τζάμι και αποκοιμήθηκε. Την είδε στον ύπνο του να ανοίγει την κουρτίνα να του χαμογελά. Αυτό μόνο: να ανοίγει και να του χαμογελά. Στις επτά και εικοσιπέντε, πηγαίνοντας με χίλιες προφυλάξεις στο πίσω μέρος της αυλής, έπεσε πάνω στον πατέρα του.

“Λύθηκε πάλι ο Ηρακλής και βγήκα να τον δέσω”, βιάστηκε να πει τη στημένη δικαιολογία. “Άσε, μην πας. Τον έδεσα εγώ το βράδυ” απάντησε εκείνος ήρεμα και τού έδωσε τσιγάρο· για πρώτη φορά. Δίστασε να το πάρει, κοίταξε κάτω τα λασπωμένα του παπούτσια, κι ύστερα προς το σπίτι. “Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα” τον καθησύχασε και του ξαναπρότεινε το πακέτο. Αυτή τη φορά πήρε, το άναψε και κάτι πήγε να πει, μα ο πατέρας του τον έκοψε λέγοντας: “Άμα το τελειώσεις, έλα μέσα να αλλάξεις και να ξεκουραστείς λίγο. Σχολείο, θα σε πάω εγώ με το αμάξι.”

η εικόνα από εδώ

Τα “Δώδεκα Χιλιόμετρα” γράφτηκαν για  διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “ερωτική ιστορία” που δημοσιεύτηκε στο enfo.gr

Συμμετείχαν: nefosis, roubinaki, το καραντί, Kospanti, βιβλιοθηκάριος, oldboy, το βυτίο, μπανάνα, silentcrossing, χαμένο επεισόδιο, αδέσποτος σκύλος, Αναγεννημένη, τσαλαπετεινός, μπουλακάκης, llemonn, ποδηλάτισσα, ερυθρό καγκουρώ, κυνοκέφαλοι, Angry Calgonit και kizilkum

Η δύναμη της εικόνας -John Stanmeyer

Signal, John Stanmeyer

Ανακοινώθηκαν χθες στο Άμστερνταμ τα αποτελέσματα του 57ου διαγωνισμού World Press Photo of the Year για το 2014. Επάξια, μεγάλος νικητής ο φωτογράφος του πρακτορείου VII, John Stanmeyer από το Ιλινόις των Η.Π.Α που τράβηξε αυτή τη φωτογραφία για το National Geographic .

Εικονίζει Αφρικανούς μετανάστες σε παραλία στο Τζιμπουτί, καθώς προσπαθούν με τεντωμένα τα χέρια τους, να πιάσουν σήμα για να επικοινωνήσουν με τις οικογένειές τους. Το Τζιμπουτί, αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό για τους μετανάστες από τη Σομαλία, την Ερυθραία και την Αιθιοπία, στο δρόμο τους για καλύτερη ζωή, στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Η φωτογραφία αυτή, κέρδισε επίσης το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Σύγχρονα Θέματα.

“Πρόκειται για μια φωτογραφία που συνδέεται με τόσες πολλές ιστορίες, μια εικόνα που γίνεται αφορμή για συζήτηση σχετικά με την τεχνολογία, την παγκοσμιοποίηση, τη μετανάστευση, τη φτώχεια, την απελπισία, αποξένωση, την ανθρωπότητα. Είναι πολυσήμαντη και έντονα υπαινικτική. Είναι τόσο διακριτική, τόσο ποιητική, αλλά ταυτόχρονα διαποτισμένη με νοήματα και εκφράζει τα κρίσιμα ζητήματα μεγάλης βαρύτητας που απασχολούν τον πλανήτη σήμερα.” είπε για την βραβευμένη εικόνα η Jillian Edelstein, φωτογράφος από τη Νότιο Αφρική και μέλος της κριτικής επιτροπής.

Στον διαγωνισμό συμμετείχαν 5.754 φωτογράφοι από 132 χώρες με 98.671 εικόνες. Όλες οι βραβευμένες φωτογραφίες του διαγωνισμού θα παρουσιαστούν σε έκθεση στο Άμστερνταμ που θα εγκαινιαστεί στις 18 Απριλίου. Στη συνέχεια η έκθεση θα ταξιδέψει σε 100 διαφορετικές πόλεις σε 45 χώρες.

Οι βραβευμένες φωτογραφίες  εδώ

Ο John Stanmeyer επί τω έργω στην Καλκούτα τον Ιούλιο του 2007

Σχόλιο του John Stanmeyer στο facebook χθες το βράδυ. 

Humbled. Honored. Speechless. Thank you to all for your kind words.

Have been asked countless times today what this photograph, Signal, means to me. While standing on the shores of the Red Sea that evening in Djibouti City, it felt as if I was photographing all of us — you, me, our brothers and sisters — all desperately trying to connect to our loved ones. In this tenuous period of human migration where despair and hope simultaneously intertwine, we seek to find comfort, a sense of balance, a desire to be home, reconnecting to something stable, reassuring. This photograph of Somalis trying to "catch" a signal is an image of all of us as we stand at the crossroads of humanity, where we must ask ourselves what is truly important, demanding our collective attention in a global society where the issues of migration, borders, war, poverty, technology and communication intersect.

John


Διαβάστε επίσης:World Press 2014: Signals from Djibouti

Νικήτῃ

Οὐ τὸ ἐρᾶν νόσος ἀλλὰ τὸ μὴ ἐρᾶν· 

 εἰ γὰρ ἀπὸ τοῦ ὁρᾶν τὸ ἐρᾶν, 

τυφλοὶ οἱ μὴ ἐρῶντες.

Φιλόστρατου Επιστολαί ερωτικαί, Εκδόσεις  Τολίδη, Αθήνα 1984, μτφ. Ελένης Γαρίδη

(η μετάφραση στο πρώτο σχόλιο)

Νοηματική Βυθού

Στα κάρβουνα ψηνόταν ο ροφός που είχαν βγάλει λίγη ώρα πριν. Εμείς περιμένοντας κουτσοπίναμε τις ρακές μας με μεζεδάκι δυό πλοκάμια χταποδάκι ξυδάτο και τα λέγαμε. Εκείνοι δηλαδή έλεγαν κι εγώ τους άκουγα. Ψαροντουφεκάδες από την εφηβεία τους, είχαν πολλές ιστορίες να διηγηθούν για τις ώρες που είχαν περάσει παρέα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

“...του λέω λοιπόν: "τραβήξου, σμέρνα στα βράχια" κι εκείνος κοίταζε αλλού...” είπε μια στιγμή ο ένας και τον έκοψα: “Μα καλά, πώς του είπες "σμέρνα" κάτω από το νερό;” Γέλασαν κι οι δύο με την απορία μου κι άρχισαν αμέσως με κινήσεις της παλάμης να μού  περιγράφουν πλάσματα της θάλασσας.

Πρώτα μού έδειξαν τη σμέρνα: η παλάμη κάθετη με έντονα λυγισμένα τα δάχτυλα ώστε να μοιάζουν με απειλητικά δόντια έτοιμα να σε αρπάξουν. Το χταπόδι, στη νοηματική του βυθού που είχαν αναπτύξει, περιέγραφε μια κίνηση με την παλάμη να βλέπει κάτω, στην οποία τα δάχτυλα άνοιγαν κι έκλειναν, όπως ακριβώς μετακινείται το χταπόδι. 

Τη γλώσσα, που τη συναντάμε ένα με την άμμο του βυθού και με δυσκολία μπορούμε να τη διακρίνουμε  από την ήπια κίνησή της, την περιέγραφε μια χαρά η παλάμη που κυμάτιζε ελαφρά, οριζόντια και με κλειστά δάχτυλα. Για τα μπαρμπούνια ήταν πανεύκολο: αρκεί να τοποθετήσεις το δείκτη και τον μέσο να κρέμονται κάτω από τη μύτη για να σκεφτεί ο άλλος “τεράστια μουστάκια” και βέβαια συνειρμικά το ψάρι που τα διαθέτει.

Συνέχιζαν ακάθεκτοι την αναπαράσταση ψαριών- ήταν πραγματικά ευφάνταστοι οι τρόποι που είχαν βρει- και για να πω την αλήθεια, πολλά από αυτά δεν μπορούσα να τα αναγνωρίσω επειδή όχι μόνο δεν τα είχα ποτέ δει -στο βυθό ή στο πιάτο μου- ούτε καν είχα ξανακούσει τα ονόματά τους. 

Σταμάτησαν μόνο όταν ήρθε ψημένος ο ροφός στο τραπέζι. Τότε βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω: “Και άμα εμφανιστεί κανένα σκυλόψαρο, ρε παιδιά, τί κάνετε;” Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, γέλασαν αιφνιδιασμένοι -γιατί προφανώς ήταν το μόνο που δεν είχαν ήδη σκεφτεί πώς θα περιγράψουν- αλλά αμέσως μετά και οι δύο συγχρόνως σήκωσαν ο καθένας το δεξί του χέρι κι έκαναν τη γνωστή, σχεδόν διεθνή κίνηση της παλάμης με κεκαμμένο τον μέσο.

Ουσιαστικά η τελευταία χειρονομία, όπως θα καταλάβατε, δεν περιέγραφε τον καρχαρία που ενδεχομένως θα συναπαντούσαν οι φίλοι μου, μα την κατάσταση στην οποία θα περιέρχονταν άμα τη εμφανίσει του: “τώρα την γαμήσαμε!”

η φωτο από εδώ

Η Ανταλλαγή

Μας σύστησε τις προάλλες κοινός φίλος και από αμηχανία περισσότερο – δε συναντάς δα και κάθε μέρα αγαπημένους ποιητές- βιάστηκα να πω ότι έχω μια φωτογραφία του από εκδήλωση μερικά χρόνια πριν στον Ιανό. Πρέπει να ήταν σε παρουσίαση βιβλίου της Ζατέλη, τον Νοέμβρη του 09, όταν είχα εντοπίσει τον Μιχάλη Γκανά ανάμεσα στους παραβρισκόμενους.

“Να σου δώσω e-mail να μού τη στείλεις;” ρώτησε κι αμέσως αναζήτησα και βρήκα χαρτί και στυλό. Καθώς εκείνος σημείωνε, θυμήθηκα δύο σχόλια στην ανάρτηση που είχα ανεβάσει δύο χρόνια πριν με το ποίημά του “Της Αγάπης” που συνοδεύονταν από την εν λόγω φωτογραφία. Το πρώτο σχόλιο ήταν της Σταυρούλας κι έλεγε: “Είναι προσιτός κι ευγενής άνθρωπος πέρα από αγαπημένος ποιητής” ενώ στο δεύτερο ο κύριος Σελιτσάνος σημείωνε:”Τον θυμάμαι στην Δωδώνη ως "απλό" πωλητή βιβλίων. Που με περισσή ταπεινοφροσύνη, μπορούσε να σε βοηθήσει και να σε κατευθύνει στις επιλογές σου. Αργότερα έμαθα ποιος είναι και ομολογώ ότι θαύμασα το ήθος.”

Έτσι, πήρα το θάρρος -που άγγιζε τα όρια του θράσους- να τού πω τη στιγμή που μού έδινε το χαρτί με την ηλεκτρονική του διεύθυνση: “Θα σας στείλω τη φωτογραφία, αλλά θέλω αντάλλαγμα...” Με κοίταξε παραξενεμένος και συμπλήρωσα:“...να μού γράψετε ένα στίχο σας στο ίδιο χαρτί”. Χαμογέλασε -σαν να του άρεσε η ιδέα της ανταλλαγής- το σκέφτηκε λίγο κι ύστερα άρχισε να γράφει: “Θα `χουμε σε παλιό καθρέφτη...”

αναδημοσίευση στο toportal.gr 

Seagull`s footsteps

Πάντα κοιτούσε χαμηλά κι έτσι κάποτε 

πρόσεξε πατημασιές γλάρων στο χώμα.

Μόνο τότε κατάλαβε ότι η θάλασσα δεν ήταν μακριά. 

Philip on stage

φωτο: Brigitte Lacombe

Στο έργο του Άρθουρ Μίλερ, "Ο θάνατος του εμποράκου" (Death of a Salesman του 1949), που ανέβηκε στο θέατρο Barrymore της Νέας Υόρκης το 2012 σε σκηνοθεσία Mike Nichols, ο Philip Seymour Hoffman στο ρόλο του Willy Loman.

φωτο: Sara Krulwich/The New York Times

Στο ρόλο του Ιάγου στον Σαιξπηρικό "Οθέλλο", που ανέβηκε το 2009 στο Skirball Center for the Performing Arts, σε σκηνοθεσία Peter Sellars. ( Οθέλλος ο John Ortiz και η Jessica Chastain στο ρόλο της Δυσδαιμόνας) 

φωτο: Sara Krulwich/The New York Times

Το 2007 στο Public Theater, ο Philip Seymour Hoffman με τον John Ortiz, στο έργο του Bob Glaudini, "Jack Goes Boating" -μια ρομαντική κομεντί που γράφηκε την ίδια χρονιά. Την σκηνοθεσία υπέγραφε ο Peter DuBois. Τρία χρόνια αργότερα το θεατρικό, έγινε ταινία με τον ίδιο τίτλο, την οποία σκηνοθέτησε  Hoffman και έπαιξε το ρόλο του Jack.

φωτο: Sara Krulwich/The New York Times

"Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα" (Long Day’s Journey Into Night) του Ευγένιου Ο` Νηλ, ανέβηκε το 2003 Plymouth Theater στο Broadway σε σκηνοθεσία του Robert Falls. Εκτός του Philip Seymour Hoffman, έπαιζαν η Vanessa Redgrave, ο Robert Sean Leonard, ο Brian Dennehy και η Fiana Toibin.

 

φωτο:Michal Daniel

Η παράσταση του "Γλάρου" ("The seagull") του Α. Π. Τσέχοφ ανέβηκε το καλοκαίρι του 2001, στο θέατρο Delacorte που βρίσκεται στο Central Park και είναι περισσότερο γνωστό ως The Public Theater's Free Shakespeare in the Park. Η σκηνοθεσία ήταν του Mike Nichols και έπαιζε ένας μοναδικός θίασος: η Meryl Streep, ο Kevin Kline, ο Christopher Walken, ο Philip Seymour Hoffman (στο ρόλο του Κονσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλιεφ), η Natalie Portman,η Marcia Gay Harden, ο John Goodman, ο Larry Pine, η Debra Monk και ο Stephen Spinella. Η είσοδος για το κοινό, όπως σε όλες τις παραστάσεις αυτού το καλοκαιρινού φεστιβάλ, ήταν ελεύθερη. 

Φωτο:  Joan Marcus

Είκοσι χρόνια μετά από την παγκόσμια πρώτη του έργου του Sam Shepard, "True West",  το 2000, ανέβηκε στο Circle In The Square theatre στο Broadway σε σκηνοθεσία του Matthew Warchus. Ο Philip Seymour Hoffman  και ο John C. Reilly επωμίστηκαν τους δυο πρωταγωνιστικούς ρόλους των αδελφών  Austin και Lee.  Για την ερμηνεία του  ο Hoffman ήταν υποψήφιος για το βραβείο Tony. 

Φωτο:  Joan Marcus

Το έργο "The Author's Voice" του Richard Greenberg ανέβηκε τον Μάιο του 1999 σε σκηνοθεσία της Evan Yionoulis στο Greenwich House Theater.

 

φωτο: Sara Krulwich/The New York Times

Το έργο της Emily Mann, “Greensboro: A Requiem " ανέβηκε τον Φεβρουάριο του 1996, στο θέατρο Mc Carter στο Princeton στο New Jersey, σε σκηνοθεσία του Mark Wing-Davey. 

Philip Seymour Hoffman 1967-2014

Philip Seymour Hoffman 1967-2014

   Scentof a Woman 1992, στο ρόλο του George Willis, Jr

Boogie  Nights, 1997 στο ρόλο του Scotty J. 

The Big Lebowski 1998, στο ρόλο του Brandt

Flawless 1999, στο ρόλο του Rusty 

Magnolia 1999, στο ρόλο του Phil Parma

The Talented Mr. Ripley 1999, στο ρόλο του Freddie Miles

Almost Famous 2000, στο ρόλο του Lester Bangs 

 25th Hour 2002, στο ρόλο του Jacob Elinsky

 

Truman Capote 2005, στον ομώνυμο ρόλο (Όσκαρ) 

Charlie Wilson's War, 2007 στο ρόλο του Gust Avrakotos 

Beforethe Devil Knows You're Dead 2007, στο ρόλο του Andy 

Synecdoche,New York 2008, στο ρόλο του Caden Cotard

Doubt 2008, στο ρόλο του ιερέα Breandan Flynn

The Ides of March 2011, στο ρόλο του Paul Zara

The Master 2012, στο ρόλο του Lancaster Dodd 

A Late Quartet 2012, στο ρόλο του Robert Gelbart

A Most Wanted Man 2014, στο ρόλο του Günther Bachmann

Σαν ρήγμα βίαιο, από τον Old Boy