Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

All that Christmas...


Έμαθα να γυρίζω το κουμπί. Από δω αρχίζει, από κει σταματάει. Αρχίζει- σταματάει. Από δω, το αρκουδάκι χτυπάει τα ...σαν πιάτα είναι, μα δεν ξέρω πώς τα λένε. Κάνουν μπαμ, μπαμ. Από εκεί, στέκεται ακίνητο. Όταν είναι ακίνητο, το δαγκώνω και γεμίζει το στόμα μου χνούδια. Μού φωνάζουν και... ξαφνικά σκοτάδι. Φοβάμαι. Γυρίζω κι αμέσως ανάβουν χρωματιστά φωτάκια. Μετά σβήνουν. Και μετά πάλι ανάβουν. Αφήνω το αρκουδάκι και σηκώνομαι. Κρατιέμαι από τα κάγκελα της κούνιας, προσπαθώ να τα καβαλήσω, να βγω από εκεί για να φτάσω στο δέντρο που αναβοσβήνει. Θέλω να το πιάσω. Θέλω να δαγκώσω τις μπάλες που γυαλίζουν. Τα κάγκελα είναι ψηλά. Δεν μπορώ. Βάζω τα κλάματα. Νομίζουν ότι πεινάω.

Πεινάω!” δηλώνω για πρώτη φορά στη ζωή μου αλλά η μαμά δε συγκινείται. Παίρνει την πιατέλα με τις τσιγαρίδες, και την κρύβει λέγοντας: “ Δεν κάνει να φας. Αύριο θα κοινωνήσεις”. Δεν έχω ξαναπάει νύχτα στην εκκλησία. Ο μπαμπάς με κουβαλάει στους ώμους. Έχει χιόνι. Πολύ χιόνι. Το ακούω που τρίζει στα βήματά τους. Ακούω και τις καμπάνες. Η μύτη μου έχει παγώσει. Μέσα είναι ζεστά. Μισοκλείνω τα μάτια από τη νύστα και το φως των κεριών χορεύει. Ακούω όμως προσεκτικά και πιάνω σκόρπιες λέξεις: Παρθένος, σπήλαιον, άγγελοι, Μάγοι, αστέρος, εγεννήθη, Θεός. Είναι ακριβώς όπως μας τα είπε η κυρία Ολυμπία στο σχολείο. Στον παπα- Πέτρο δε χρειάζεται να πω το όνομά μου. Εκείνος με βάφτισε και ενώ περιμένω μπροστά του με ανοιχτό το στόμα λέει: “Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού...”. Ούτε γάλα, ούτε κουλουράκια πλεξούδες θέλω μετά. Μόνο τσιγαρίδες να φάω και να βλέπω από το παράθυρο το χιόνι που πέφτει.


Πέφτει χιόνι από τη ώρα που φτάσαμε στην ταβέρνα του κυρίου Άλκη. Την κλείσαμε για τη τάξη μας. Μόνο εμείς. Θα φάμε και μετά θα πάμε στο μπαρ για χορό. Το πολύ όμως μέχρι τις τέσσερις. Μετά στο Λύκειο για να πάρουμε τη φάτνη και θα βγούμε για κάλαντα. Μέχρι το πρωί. Τρέχω με το κουτί· μεγάλο χάρτινο ντυμένο με άσπρη κόλα. Τρέχω μέσα στα χιόνια, πηδάω μάντρες για να κόψω δρόμο, ανεβαίνω σκαλιά, χτυπάω κουδούνια λέω “Χρόνια σας πολλά. Είμαστε τα παιδιά του Λυκείου”. Ανοίγουν νυσταγμένοι με τα νυχτικά τους. Ακούν τους άλλους που ψάλλουν στο σκοτάδι πίσω από τη φωτισμένη φάτνη και πέφτουν πενηντάρικα, κατοστάρικα και μερικές φορές πεντακοσάρικα και ένα χιλιάρικο. Πέφτουν κι ευχές για καλή πρόοδο, καλή επιτυχία στις εξετάσεις  και κεράσματα. Βιάζομαι, θέλω να χτυπήσω όσα περισσότερα κουδούνια γίνεται, θέλω το δικό μου κουτί να έχει τα περισσότερα. Για την εκδρομή μας στο τέλος της χρονιάς κι ας ξέρω ήδη ότι εγώ δεν θα πάω.


Αν θες να πας, μόνο όρθιος”. Κόβω φοιτητικό τελευταία στιγμή, βολεύω το σάκο με τα άπλυτα στη μπαγκαζιέρα και βολεύομαι στα σκαλιά της πίσω πόρτας του λεωφορείου. “Οκτώ ώρες είναι, θα περάσουν” σκέφτομαι μα καθώς χιονίζει ασταμάτητα τα χιλιόμετρα της εθνικής περνούν αργά κάτω από τις αλυσίδες. Χιόνι παντού, άδειος ο δρόμος, λευκός και μόνο το δικό μας τρελό λεωφορείο ανηφορίζει αργά, γεμάτο επιβάτες. Πονάνε τα μάτια βλέποντας τις νυφάδες να χτυπάνε στο τζάμι που έχει πιάσει πάγο απ` έξω κι από μέσα είναι θολό από τα χνώτα. Νύχτα παραμονής κι οι μεγαλύτεροι μουρμουρίζουν απελπισμένοι: “Δε θα φτάσουμε σπίτια μας. Χριστούγεννα στο δρόμο.” Φτάσαμε. Μετά από δεκαεννιά ώρες, λίγο πριν το μεσημέρι. Μπήκα και μύριζε άχνη, κούτσουρο που καίει και σαρμάδες. Μυρωδιά από Χριστούγεννα. Μυρωδιά σπιτιού. Οικογένειας.




Το οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων, στο σπίτι της θείας Ελευθερίας ίδιο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ωραία στολισμένο πάντα, αφθονία και φαγητά με σταθερή γεύση. Οι συνδαιτυμόνες μόνο αλλάζουν. Μεγαλώνουν, παχαίνουν, γερνάνε κι ύστερα τη θέση που αφήνουν κενή την καταλαμβάνουν τα εγγόνια, που με τη σειρά τους κι αυτά, όπως οι γονείς τους πριν μερικά χρόνια θα υποστούν το ανελέητο τσίμπημα στο μάγουλο, τη δοκιμασία “πες τα κάλαντα να σε ακούσουν οι θείες”, τη χαρά με το γενναιόδωρο χαρτζιλίκωμα που ακολουθεί, την παρατήρηση που τους έφυγε ο μπακλαβάς από το πιάτο κι έκανε χάλια το καλό χαλί.

Καθισμένοι στο χαλί αφού δε φτάνουν οι καρέκλες για όλους μας, με το πιάτο στο χέρι και το ποτήρι στο πάτωμα. Κινέζικο αντί γαλοπούλας, καραβάκι αντί δέντρου, τζην αντί καλά ρούχα και χριστουγεννιάτικη μουσική από όλο τον κόσμο. Γιατί όλος ο κόσμος είναι μαζεμένος. Η Yoko, που και τα ελληνικά της και τα αγγλικά της ακουγόταν σα γιαπωνέζικα, ο Guido που ήρθε όπως πάντα καθυστερημένος με δυο μπουκάλια ιταλική grapa, ο Alex που έφτασε λίγες ώρες πριν από τη ΝΥ με τα πιο αστεία κι άχρηστα δώρα κι ο Χεσάμ που παιδεύεται στην κουζίνα να ανάψει τον ναργιλέ που του έστειλαν οι δικοί του από την Αίγυπτο για το Μπαϊράμι. Ο Θάνος σηκώνει το τηλέφωνο κι είναι ο Sveta από το Βελιγράδι - μας θυμήθηκε κι ο παλιοημερολογίτης φίλος μας - μετά από λίγο μας παίρνει κι η Krista από την Φινλανδία. Η Λήδα επιμένει και φέτος να πλύνει τα πιάτα κι σπάει ένα από την έκπληξη τη στιγμή που ο Μπάμπης κι η Κατερίνα  ανακοινώνουν ότι παντρεύονται. Η Δάφνη βγάζει τα γλυκά και σερβίρει ενώ ο Γιάννης ετοιμάζει καφέδες. Η Μαρίνα, λέει στον Ααρών ότι δεν έχει δώρο γι εκείνον επειδή είναι Εβραίος κι αυτός το πιστεύει. Αλλά έχει δώρα για όλους και ξέρουμε πως το καλύτερο από όλα είναι ότι είμαστε μαζί κι αυτά τα Χριστούγεννα.




Μόνος με πυρετό στο σπίτι. Το θερμόμετρο φλερτάρει επικίνδυνα με το 39 ενώ τα μηνύματα έρχονται βροχή: “Να πάρεις 5 ασπιρίνες και να έρθεις αμέσως! Είμαστε στο...”. Πάρτι παντού, τραπέζια, συγκεντρώσεις. Ένα μήνα πριν απολύθηκα από τη δουλειά, δυο βδομάδες πριν χώρισα και είμαι άρρωστος. Δεν μπορώ, δε θέλω να δω κανέναν. Θέλω να μείνω μόνος στο σπίτι Χριστούγεννα για να δω πώς είναι. Καθόλου άσχημα. Βράζω τραχανά. Ψωμί δεν έχω. Μόνο κάτι παξιμάδια κι ευτυχώς φέτα. Τρώω παρέα με την οικογένεια Ekdahlska. Η σκηνή (στα 4.30 του λινκ) που τραγουδάνε και χορεύουν όλοι μαζί διασχίζοντας το απίστευτο σπίτι, με πρώτη τη γιαγιά Helena, είναι συναρπαστική. Τη βλέπω δέκα φορές και την ενδέκατη αρχίζω να τραγουδάω μαζί τους τσάτρα πάτρα σουηδικά. Ύστερα με τρελό κέφι πίνω δυο ασπιρίνες υψώνοντας το ποτήρι με το νερό και λέω εννοώντας το απόλυτα: “Στην υγειά μου!”.





Στην υγειά μας μωρό μου”, με το μπαμ του φελλού που εκτοξεύτηκε στο ποτάμι και χάθηκε στα νερά.  Σαμπάνια της πλάκας από ένα μαγαζί στην Αριδαία, τελευταία στιγμή πριν κλείσει. Η λίμνη είχε πια αδειάσει. Νύχτωσε για τα καλά.  Πήγαν οι άνθρωποι να γιορτάσουν. Μόλις έφυγε κι ο τελευταίος βγάλαμε τα μαγιό και τα αφήσαμε στη σιδερένια σκάλα. Ανοίξαμε τη σαμπάνια, πρωτόπλαστοι κάτω από τον μικρό καταρράχτη μέσα στους ατμούς. Την κατεβάσαμε χωρίς ποτήρια, γουλιά -γουλιά  στόμα με στόμα και μείναμε έτσι για ώρες μέσα στο ζεστό νερό κοιτάζοντας τον ουρανό. Με τέτοιο βαρύ έρωτα και το πιο μικρό αστέρι μοιάζει υπέρλαμπρο. Για αυτό όταν μου είπες: “Τα καλύτερα Χριστούγεννα φέτος...” σε πίστεψα και συμφώνησα αμέσως.



Για τα φετινά Χριστούγεννα,
καλά να είμαστε, εδώ να `μαστε
και θα σου πω μια άλλη χρονιά.



38 σχόλια:

seaconfused είπε...

Χρόνια πολλά, καλά, με υγεία, ευτυχία και γεμάτα έμπνευση :)

Τσαλαπετεινός είπε...

confused: Χρόνια μας πολλά!
Ανέφελα, με αγάπη...

Roadartist είπε...

Χρόνια πολλά τσαλαπετεινέ μας, με υγεία, αγάπη και δύναμη :) Να είσαι καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...

Roadartist: Να σαι καλά Roadartist!
Χρόνια Πολλά με υγεία και δυνατές αγάπες!
;-)

Dead Posts Society είπε...

Όμορφες εικόνες!
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα, τσαλαπετεινέ! :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Dead Posts Society: Να `σαι καλά!
Σε ευχαριστώ και αντεύχομαι. Χρόνια Πολλά κι ανέφελα.

;-)

SoDurck είπε...

Στην Υγειά Σου.

Να συνεχίζεις να ζωγραφίζεις ζωντανούς πίνακες με γράμματα και λέξεις. Στην υγειά ΣΟΥ.

Τσαλαπετεινός είπε...

SoDurck: Τόσο ζωντανή η ευχή σου που είδα ποτήρι να σηκώνεται!

Στην υγειά μας λοιπόν!

SoDurck είπε...

Έτσι έγινε.

άκουσες και τα παγάκια; (ναι ακόμα αντέχει το μπουκάλι με το τζάμισον. όταν τελειώσει θα δούμε).

γειά μας!

Τσαλαπετεινός είπε...

SoDurck: Για να πω την αλήθεια παγάκια δεν άκουσα. Μάλλον θα φταίει η απόσταση. Έβαλα κρασάκι για να τσουγκρίσουμε...

Εύη Γ. είπε...

Χρόνια Πολλά! Ευχαριστούμε για τις όμορφες ιστορίες... Καλές γιορτές!

Τσαλαπετεινός είπε...

Εύη Γ. : Χρόνια Πολλά και καλά
για όλους μας! Και βέβαια καλώς ήρθες. ;-)

Yannis Tsal είπε...

Χρόνια πολλά σε όλους και λίγες οι μέρες σ' αυτή την κυβέρνηση και αυτή την Βουλή!

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal : Και εγώ που νόμιζα ότι θα κρατούσε τον πολιτικό σου σχόλιο για την Πρωτοχρονιά... ;-)

Χρόνια Πολλά αδελφέ μου

Ρουμπάκης Γιάννης είπε...

Χρόνια πολλά και δημιουργικά.

ippoliti_ippoliti είπε...

Χρόνια πολλά και καλά. Με υγεία, αγάπη και εμπνεύσεις.
Να'σαι καλά.
ΥΓ Τι θα γίνει με το διαγωνισμό; ξύπνησε ο συμβολαιογράφος σας; έπιασε δουλειά; Αγωνιούμε!

γρηγόρης στ. είπε...

Τσαλαπετεινέ,
πάντα να μπορείς να γυρίζεις το κουμπί και να δαγκώνεις τις μπάλες και να βρίσκεις την πιατέλα με τις τσιγαρίδες.

Χρόνια πολλά!

Σταυρούλα είπε...

Γλυκόπικρη η αναδρομή σαν τη ζωή. Μας αφήνει όμως μόνο γλυκιά επίγευση το τέλος :)

"Και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκιά είναι " ;)

Καλές γιορτές, Έποπα :)

Θεία Θ είπε...

Χρόνια καλά και δημιουργικά αγαπητό πτηνό.
Πολλές αναμνήσεις- πολλές μπάλες στο δέντρο του χρόνου. Με συγκίνησε ιδιαίτερα η χρόνια που αναμείχθηκαν όλοι οι πολιτισμοί και οι θρησκείες. Γι' αυτή τη διήγηση σας συγχωρώ που δεν ήρθατε στο πάρτυ και αφήσατε τα κορίτσια χωρίς καβαλιέρους. Σας αγαπάμε έτσι κι αλλιώς

kovo voltes... είπε...

Χρόνια Πολλά τσαλαπετεινέ μου...Εξαίρετος όπως πάντα. Και συγκινητικός πολύ...;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ρουμπάκης Γιάννης: Να σαι καλά Γιάννη! Χρόνια μας πολλά... ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 ippoliti_ippoliti: Χρόνια Πολλά και καλά!

Υ.Γ. Όχι μόνο τον συμβολαιογράφο, μα και τους “συνενόχους” μου δε βρίσκω. Λίγη υπομονή ακόμα...Μέρες που είναι, δικαιολογούνται. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ.: Μα τί ωραίες ευχές είναι αυτές!
(Ειδικά η τελευταία)

Χρόνια Πολλά Γρηγόρη, με χαρές κι αγάπη.

Τσαλαπετεινός είπε...

 renata: Όσο απομακρυνόμαστε, με τρόπο θαυμαστό, η γεύση γίνεται ακόμα πιο γλυκιά κι οι πίκρες ξεχνιούνται.

Χρόνια Πολλά Ρενάτα. Ανέφελα...

Τσαλαπετεινός είπε...

Θεία Θ: Εκείνα τα Χριστούγεννα που αναμείχθηκαν τόσο όμορφα οι πολιτισμοί και οι θρησκείες ήταν τα καλύτερα. Αυτά τουλάχιστον είναι που θυμάμαι με περισσότερη νοσταλγία. Εκείνα, και τα Χριστούγεννα του `96 που δεν περιέλαβα στο ποστ γιατί τα κράτησα για προσεχή ανάρτηση. ;-)

Υ.Γ. Μα απ` ότι έμαθα ήταν να έρθει στο πάρτι ικανός αριθμός καβαλιέρων. Δεν ήρθαν τελικά;

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Στις αναδρομές δύσκολο να αποφύγει κανείς τη συγκίνηση. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να ισορροπήσει κάπως τις στιγμές...το γλυκό και το πικρό.

Χρόνια μας πολλά!

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Χρόνια πολλά! Πολλές ομοιότητες οι γιορτές μας στο πέρασμα των χρόνων έχω να πω. :-)

Margo είπε...

Εύχομαι κάθε χρόνο να προσθέτεις μία ακόμη ιδιαίτερη Χριστουγεννιάτικη ημέρα που θα μένει αξέχαστη. Η πιο γλυκιά συλλογή!
Χρόνια πολλά Τσαλαπετεινέ μου

Τσαλαπετεινός είπε...

Χαμένο Επεισόδιο: Να δεις που θα έχουν ομοιότητες και τα Χριστούγεννα που παρέλειψα... ;-)

Χρόνια μας Πολλά!

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Ωραία ευχή για την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. (Λάτρης των Χριστουγέννων βλέπεις...)

Χρόνια Πολλά Margo μου!

agrampelli είπε...

Χρόνια Πολλά "πουλάκι" μου...χαίρομαι τόσο να σε διαβάζω:***

Τσαλαπετεινός είπε...

agrampelli : Σε πιστεύω! Με τόσο χιόνι, με μια πιατέλα τσιγαρίδες και με το άρωμα από σαρμάδες που είχε το ποστ, δεν μπορούσες παρά να χαρείς... ;-)


Θερμές ευχές στο μείον τρία!

Theorema είπε...

Εξωτικό μου, ούτε χαμόγελο θα σας στείλω ούτε κι άλλες ευχές.
Λάβατε μπόλικα τέτοια.

Το μέηλ ενός περιοδικού μόνο θέλω να σας δώσω, κι από κει και πέρα ας κάνουν κουμάντο αυτοί για ημερομηνία και τεύχος δημοσίευσης.

Σας φιλώ με αγάπη,
η φίλη σας Θ.

b|a|s|n\i/a είπε...

χρόνια καλά και όμορφα και καλύτερα!
με υγεία πάντα και χαμόγελα αληθινά ήρεμα με ασφάλεια.
καλές και όμορφες γιορτές να έχεις. :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: Αγαπημένη μου φίλη Θ.
Σας παρακαλώ να μου στείλετε χαμόγελα και ευχές. Βλέπετε ποτέ δε μου φαίνονται αρκετές...

τσαλαπετεινός
ο Αχόρταγος

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a : Χρόνια Πολλά Βασίλη!
Ανέφελα, γλυκά και ξέγνοιαστα..(γίνεται;)

Να περάσεις υπέροχα αυτές τις μέρες κοντά στους ανθρώπους που αγαπάς.

;-)

ippoliti_ippoliti είπε...

Ηταν Παραμονή Χριστουγέννων πρωί ή ώρα που τα παιδιά τραγουδούν τα κάλαντα.
Τα είπαν και τα 2 αδέλφια στον πατέρα τους κι έφυγαν για τη γειτονιά να τα τραγουδήσουν και μόνογια τη γειτονιά γιατί τους απαγόρευε να πάνε παραπέρα.(Βασικά δεν ήθελε να λένε τα κάλαντα αλλά τέλος πάντων τους το επέτρεπε αλλά μόνο εκεί γύρω)
Εφθασε το μεσημέρι, αργά το μεσημέρι, ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι από τη δουλειά του. Αναζήτησε το γιό του δεν τον βρήκε. Κατάλαβε ότι δεν είχε επιστρέψει από τα κάλαντα. Εβγαλε τη δερμάτινη ζώνη και τον περίμενε στην πόρτα του σπιτιού. Προχωρούσε πάνω κάτω απειλητικά χτυπώντας τη ζώνητου. Ο πιτσιρικάς έφθασε κάποια στιγμή κουβαλώντας πακέτα με δώρα.
-Πού ήσουν;
-Πήγα να πώ τα κάλαντα.
-Πού πήγεςνα τα πείς;
-Πήγα και στο τραίνο
-Εγώ τι είπα το πρωϊ;
-Είπες στη γειτονιά, αλλά δεν μου έφθασαν τα λεφτά να πάρω τηνκούκλα που ήθελα στην Β.
Ο πατέρας τα έχασε, άφησε τη ζώνη από τα χέρια κι ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε από τα μάτια του.
Είναι η μέρα των Χριστουγέννων που θυμάμαι τόσο πολύ.
Στην καταθέτω πουλί ήθελα από προχθές να στη γράψω
Χρόνια καλά και πολλά

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: Το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο δώρο ήταν αυτή η ιστορία που άφησες εδώ!

Σε ευχαριστώ πολύ και ελπίζω ότι αυτή την κούκλα την έχεις ακόμα.
;-)