Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Το χαμόγελο του Απρίλη



Στους τροπικούς η ζέστη, υγρή και απόλυτη σε αποχαυνώνει. Είναι μάταιο να αναζητήσεις δροσιά στη θάλασσα. Ζεστή κι αυτή χωρίς τη διαφάνεια των δικών μας νερών. Αναζητάς σκιά και σαν το σκυλί ρεγουλάρεις την ανάσα σου στο γρήγορο.

Με μισόκλειστα από την αντηλιά μάτια είδαμε μακριά, στην άλλη άκρη της παραλίας μια παρέα απτόητων πιτσιρικάδων να ξεκινάνε τις ρόδες τους. Συνηθισμένο σκηνικό στις παραλίες, στα πάρκα και στις πλατείες της Βραζιλίας- της χώρας που γεννήθηκε η Capoeira - ωστόσο στα δικά μας μάτια μας κάθε κίνηση, κάθε ακροβατικό φάνταζε μοναδικό- ακόμα κι απλή ρόδα.

Ήταν πέντε- έξι αγόρια και κορίτσια που άρχισαν να ρολάρουν πάνω στη υγρή άμμο σχεδόν εκεί που έσβηνε η θάλασσα, παράλληλα και κοντά ο ένας με τον άλλο. Ηλιοκαμένες φτερωτές που όλες μαζί προχωρούσαν σαν ένα σώμα σε μια σπαρταριστή, αναπάντεχη σύνθεση που θαρρείς φτερούγιζε πότε με χέρια, πότε με πόδια στον αέρα.

Όταν πέρασαν τη μέση της παραλίας, δεν ήμασταν μόνο εμείς που τους χαζεύαμε μετρώντας τις στροφές τους. Σχεδόν όλοι είχαν στρέψει το βλέμμα πάνω τους και είχαν αρχίσει με φωνές να τους ενθαρρύνουν. Εκεί, στη μέση περίπου κι έχοντας διανύσει σχεδόν εκατό μέτρα εγκατέλειψε ο πρώτος. Λίγο μετά άλλοι δύο. Κι ύστερα κι άλλοι δύο. Έμεινε ένας μόνο που συνέχισε ακάθεκτος ως το τέλος. Στάθηκε όρθιος δίπλα στα βράχια- λίγο ζαλισμένος είναι αλήθεια- αλλά όταν άκουσε τα χειροκροτήματα άρχισε να χοροπηδάει χαρούμενος φωνάζοντας: “Eu sou o vencedor*


Νομίζω ότι ακόμα κι αν δεν είχα προλάβει να τον φωτογραφήσω εκείνη τη μέρα, το χαμόγελό του, δεν θα το ξεχνούσα ποτέ. Ήταν το πιο πλατύ, το πιο απόλυτο χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου. Έκτοτε, στις δύσκολες μέρες το ανέσυρα και πάντα με ένα μαγικό τρόπο κατάφερνε να μου φτιάχνει τη διάθεση. Πάντα, εκτός από σήμερα .


Κοιτάζοντας την εικόνα- τελευταία στιγμή πριν την ανάρτηση- διαπίστωσα ότι ο μικρός Βραζιλιάνος τελικά είναι ο Απρίλιος που έψαχνα ένα μήνα τώρα. Δεν τον καλωσορίσαμε όπως του άξιζε – μια που η Μεγάλη Βδομάδα της άφιξής του παρατάθηκε επ` αόριστον - ίσα ίσα προφταίνουμε να τον αποχαιρετίσουμε.


* “Είμαι ο νικητής!”




Μουσική: Samba Tzigane σύνθεση του Duško Gojković

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Δυο Κρυμμένα

.





Η Τράπεζα του Μέλλοντος

Την δύσκολη ζωή μου ασφαλή να κάνω
εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω
πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω.
Κεφάλαια μεγάλ’ αν έχει αμφιβάλλω.
Κι άρχισα να φοβούμαι μη στην πρώτη κρίση
εξαφνικά τας πληρωμάς της σταματήσει.



Το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη Η Τράπεζα του Μέλλοντος που αγνοούσα μου "φανέρωσε" ο Παντελής Μπουκάλας στο χθεσινό του άρθρο στην Καθημερινή. Είναι από τα Κρυμμένα Ποιήματα του Αλεξανδρινού, όπως κι αυτό που ακολουθεί.




Η Επέμβασις των Θεών

Θα γίνει τώρα τούτο, κ’ έπειτα εκείνο·
και πιο αργά, σε μια ή δυο χρονιές (ως κρίνω),
τέτοιες θα είν’ οι πράξεις, τέτοιοι θα ’ν’ οι τρόποι.
Δεν θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι.
Για το καλύτερον ημείς θα προσπαθούμε.
Και όσο προσπαθούμε, τόσο θα χαλνούμε,
θα μπλέκουμε τα πράγματα, ώς να βρεθούμε
στην άκρα σύγχυσι. Καί τότε θα σταθούμε.
Θα είν’ η ώρα οι θεοί να εργασθούνε.
Έρχονται πάντοτ’ οι θεοί. Θα κατεβούνε
από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν,
τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν
από την μέση· και σαν φέρουνε μια τάξι
θ’ αποσυρθούν. — Κ’ έπειτ’ αυτός τούτο θα πράξει,
τούτο εκείνος· και με τον καιρόν οι άλλοι
τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι.



Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993


Το σκίτσο από εδώ
Την Τράπεζα του Μέλλοντος έχει μελοποιήσει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.


Στην Ελένη Ε.

.
.

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Joshua Bell, ο βιρτουόζος





Η πλειονότητα προσπέρασε βιαστικά. Μερικοί απλώς έκοψαν ταχύτητα. Ελάχιστοι στάθηκαν. Μόνο μία γυναίκα από τους 1070 που πέρασαν τον αναγνώρισε και δεν πίστευε -πρώτα στα αυτιά της και μετά - στα μάτια της. Ο άντρας με το τζην παντελόνι και το καπέλο του μπέιζμπολ που έπαιζε εκείνο το πρωί στον σταθμό του μετρό ήταν ο παγκοσμίου φήμης βιρτουόζος Joshoua Bell και το βιολί που κρατούσε στα χέρια του, ο Gibson ex Huberman ήταν ένα σπάνιο μουσικό όργανο κατασκευασμένο στην Κρεμόνα το 1713 από τον Antonio Stradivari αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Bell μπορούσε να καταλάβει γιατί το 43` λεπτών ρεσιτάλ που έδωσε στο σταθμό L'Enfant Plaza της Washington δεν συγκέντρωσε κόσμο: ήταν οκτώ το πρωί, ώρα που όλοι πήγαιναν βιαστικοί στις δουλειές τους. Αλλά όπως είπε μετά την ολοκλήρωση του ομολογουμένως πολύ ενδιαφέροντος πειράματος στον δημοσιογράφο Gene Weingarten, τον εμπνευστή της ιδέας, “ Με εξέπληξε το γεγονός ότι ο κόσμος δε μου έδωσε καμία σημασία- ήταν σαν να ήμουνα αόρατος. "

Η ιστορία είναι γνωστή. Το βίντεο που γυρίστηκε το πρωί της 12ης Ιανουαρίου του 2007 στον πολυσύχναστο σταθμό του μετρό L'Enfant Plaza στην Washington έκανε το γύρο του κόσμου αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε το χρυσό όταν τον συναντούμε σε μη αναμενόμενα σημεία. Την επόμενη χρονιά ο Gene Weingarten τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το άρθρο του με τίτλο ''Pearls Before Breakfast'' που δημοσιεύτηκε στη Washington Post με θέμα αυτό το ιδιαίτερο ρεσιτάλ, που αξίζει να υπενθυμίσω ότι απέφερε στον Bell συνολικά το ποσό των 32,17 δολαρίων από τα κέρματα που κυριολεκτικά πέταξαν οι βιαστικοί περαστικοί στη θήκη του βιολιού του. “Αυτό μας κάνει 40 δολάρια την ώρα” είχε πει τότε ο Joshua Bell γελώντας “ θα μπορούσα μια χαρά να ζω κάνοντας αυτή τη δουλειά και δεν θα χρειαζόταν να πληρώνω ατζέντη.”





“Οργιώδης και πληθωρικός μουσικός”, “εκθαμβωτικός βιρτουόζος”, “σύγχρονος Παγκανίνι”, “εξαίσιος βιολιστής” είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν το όνομα του 43χρονου Αμερικανού που ξεκίνησε μαθήματα βιολιού όταν ήταν τεσσάρων χρόνων, έκανε το ντεμπούτο του το 1985 στο Carnegie Hall με τη συμφωνική Ορχήστρα του Saint Louis, για να ακολουθήσουν εμφανίσεις με τις σημαντικότερες ορχήστρες του κόσμου, πολλές ηχογραφήσεις δίσκων, συνεργασίες με εξαιρετικούς μουσικούς, δύο ταινίες - Ladies in Lavender και The Red Violin - το βραβείο Grammy το 1993.

Πέρα όμως από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του που συνδυάζει την άψογη τεχνική και την απόλυτη μουσικότητα ο Joshua Bell είναι εξαιρετικά δραστήριος, δέχεται- η περίπτωση του μετρό- τις προκλήσεις ή τις προκαλεί ο ίδιος: Ο τελευταίος του δίσκος με τίτλο At Home With Friends βασίστηκε στα “house concerts” που συνηθίζει να δίνει στο σπίτι του στην Νέα Υόρκη, όπου συγκεντρώνονται φίλοι μουσικοί και ακροατές “καθισμένοι σε μαξιλάρια στο πάτωμα” και βέβαια σε αυτά τα μικρά ρεσιτάλ υπάρχει αμεσότητα που λόγω απόστασης δεν μπορεί να υπάρξει σε μια αίθουσα συναυλιών- μια αμεσότητα που αποτυπώνεται και στην τελική ηχογράφηση.

Όλα αυτά -συν βέβαια την ελκυστική του εμφάνιση και τον προσιτό του χαρακτήρα - τον κάνουν ένα “σούπερσταρ της κλασικής μουσικής”. Το κοινό τον λατρεύει και σπεύδει στις ανά τον κόσμο εμφανίσεις του.

Ο Joshua Bell βρίσκεται και πάλι στην Ελλάδα- η πρώτη φορά ήταν τον Οκτώβριο του 2008- στα πλαίσια της περιοδείας του που ξεκίνησε το Μάρτιο και περιλαμβάνει εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη, τη Ζυρίχη, την Κωνσταντινούπολη, την Ιερουσαλήμ και το Τελ Αβίβ.

Στην αποψινή δεύτερη εμφάνισή του στις 8.30 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δίνει ένα ρεσιτάλ με τον Βρετανό πιανίστα Sam Haywood που εντάσσεται στη Σειρά Μεγάλοι Ερμηνευτές. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έργα Μπαχ, Μπετόβεν, Ραβέλ καθώς και σύντομα έργα για βιολί και πιάνο των Κράισλερ και Σαρασάτε.





Μουσική: Una Furtiva Lagrima, από τη δεύτερη πράξη της όπερας του Gaetano Donizetti, L'elisir d'amore


Οι δύο πρώτες εικόνες από εδώ κι εδώ.


update
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το ρεσιτάλ του Joshua Bell και του Sam Haywood στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (26.4.2010)



Επειδή φοβάμαι ότι το εισιτήριό μου κάπου θα παραπέσει και θα το βρω μετά από χρόνια όπως κάποιο άλλο, λέω να το αφήσω εδώ...

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Δεκαεπτά φορές...

...
..
.


...Κυπελλούχοι Ελλάδος!

.



.
.






Το γκολ του Αργεντινού Σεμπαστιάν Λέτο στο 63`
(οπότε το Escualo του Astor Piazzolla συνεχίζει να παίζει )


Οι εικόνες από το SPORT 24
.
.

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Πρώτο Θέμα


























Cronista Αργεντινή


People`s Dailiy Κίνα



Μουσική: Escualo του Astor Piazzolla

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Έξοδος ----> Δ.Ν.Τ

.
.




Μουσική: Lullaby , σύνθεση του Javier Navarrete από το sound track της ταινίας El laberinto del fauno, 2006
.
.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Eyjafjallajökull- Θήρα





"ανά μέσον γαρ Θήρας και Θηρασίας
εκπεσούσαι φλόγες εκ του πελάγους εφ'
ημέρας τέτταρας, ώστε πάσαν ζειν και
φλέγεσθαι την θάλατταν, ανεφύσησαν κατ'
όλιγον εξαιρουμένην ως αν οργανικώς συντι-
θεμένην εκ μύδρων νήσον επέχουσαν δώδεκα
σταδίων την περίμετρον"



Στράβων, Α, |||, 16, 16, C57



Κατά τ` άλλα η τέφρα του Eyjafjallajökull
αποδείχθηκε δημοκρατική: δεν έκανε καμία απολύτως διάκριση.


η πρώτη εικόνα από εδώ



η δεύτερη από εδώ


Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Αποχαιρετισμός στην Άννα






" Όλοι αυτοί που περπάτησαν στη γη,
πες μου πού είναι τώρα " *






Εδώ η τελευταία εμφάνιση της Άννας Καλουτά στο Ηρώδειο το 2008

* από συνέντευξή της


Μουσική:Claire de lune του Claude Debussy, βιολί David Oistrakh πιάνο Frida Bauer

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Εαρινοί Αυτοσχεδιασμοί


Οι μαγειρικοί αυτοσχεδιασμοί εστέφθησαν με επιτυχία .

Ο κύριος στόχος του εγχειρήματος που ήταν η εκτόνωση της σωρευμένης -εκ της τρέχουσας ζοφερής επικαιρότητας- έντασης, επιτεύχθηκε πλήρως δίνοντας παράλληλα διέξοδο στο δημιουργικό οίστρο που με κατέλαβε αιφνίδια και δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί με τους συνήθεις τρόπους.

Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι και οι δευτερεύοντες στόχοι που τέθηκαν εξ αρχής, επιτεύχθηκαν σε ικανοποιητικό βαθμό. Ενδεικτικά αναφέρω ότι επεδίωξα το αποτέλεσμα να αποτελεί την ανάπτυξη της ανοιξιάτικης χρωματική παλέτας με έμφαση όμως στα βασικά χρώματα και να αποτελέσει τελικά ένα σχετικά ελαφρύ γεύμα .


Σε όλη τη διάρκεια των μαγειρικών αυτοσχεδιασμών που διήρκεσαν λίγο περισσότερο από δύο ώρες- όπως θα διαπιστώσετε από τις εικόνες - υπήρχε παιγνιώδης διάθεση την οποία ενέτεινε η μουσική επιλογή της προηγούμενης ανάρτησης.



Πρώτο πιάτο: Ανοιξιάτικη κολοκυθόσουπα





Υλικά (4 μερίδες)

*10 μικρά κολοκυθάκια
*ένα μικρό ξερό κρεμμύδι
*δυο φρέσκα κρεμμυδάκια
*μια πατάτα
*2 μεγάλες πράσινες πιπεριές
*1 κόκκινη πιπεριά Φλωρίνης
*ζωμός κότας
*λάδι
*100 γραμ κρέμα γάλακτος
*λίγο άσπρο κρασί
*Μερικά φυλλαράκια φρέσκου δυόσμου


Πλένουμε και κόβουμε σε μικρά κομμάτια όλα τα υλικά εκτός της κόκκινης πιπεριάς που απλώς της αφαιρούμε το κοτσάνι και τους σπόρους. Σε μια βαθειά κατσαρόλα σοτάρουμε τα κρεμμύδια και σβήνουμε με λευκό κρασί. Προσθέτουμε τα κολοκυθάκια, την πατάτα, την πράσινη πιπεριά και τέλος το ζωμό της κότας ώστε να τα σκεπάσει. Πάνω πάνω βάζουμε ολόκληρη την κόκκινη πιπεριά που θα βγάλουμε μόλις αρχίσει να μαλακώνει και θα την κόψουμε σε μικρά κομμάτια για τη γαρνιτούρα. Προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι κατά βούληση. Μόλις βράσουν, τα αφήνουμε λίγο να κρυώσουν και αφού τα πολτοποιήσουμε στο μπλέντερ, βάζουμε πάλι το χυλό στην κατσαρόλα και προσθέτουμε σιγά σιγά την κρέμα γάλακτος. Ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά ανακατεύοντας συνέχεια. Σερβίρουμε διακοσμώντας ένα ένα πιάτο με τα κομμάτια της κόκκινης πιπεριάς και με τα φυλλαράκια του δυόσμου.


~ . ~


Δεύτερο πιάτο: Κου(του)ρού Κοτούλα



Υλικά


*ένα πακέτο ζύμη κουρού
*4 μπουτάκια κοτόπουλου
*μια πιπεριά πράσινη
*μια πιπεριά κόκκινη
*ένα καρότο
*φρέσκο κρεμμύδι
*άνηθος
*150 γραμ μείγμα τεσσάρων τυριών
(Mozzarell, Cheddar, Emmental, Guda)
*100 γραμ, τυρί Philladelphia
*λάδι
*λίγο αλεύρι
*κάπαρη για το μάτι της κοτούλας- στην περίπτωση μπιρμπιλομάτας- ή μια ροδέλα ελιάς






Βράζουμε τα μπουτάκια του κοτόπουλου, τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια και κρατάμε το ζωμό για τη σούπα. Πλένουμε πιπεριές, καρότο, άνηθο και κρεμμύδι και τα ψιλοκόβουμε- το καρότο στον τρίφτη.
Τα σοτάρουμε για λίγο σε ένα τηγάνι προσθέτοντας και το κοτόπουλο, χαμηλώνουμε τη φωτιά και σκεπάζουμε το σκεύος για πέντε λεπτά. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε τα τυριά ανακατεύοντας και στο τέλος τον άνηθο και πιπέρι. Μπορείτε να δοκιμάσετε τη γέμιση και αν νομίζετε ότι χρειάζεται προσθέτετε λίγο αλάτι.
Απλώνουμε το ένα από τα δυο φύλλα ζύμης κουρού- που στο μεταξύ έχουμε ξεπαγώσει- σε επιφάνεια αλευρωμένη ώστε για να μην κολλήσει και το κόβουμε στο σχήμα της κοτούλας. Μεταφέρουμε το φύλλο σε ένα ταψί που έχουμε τοποθετήσει ένα αντικολλητικό χαρτί που έχουμε επαλείψει με λάδι. Βάζουμε τη γέμιση προσπαθώντας να είναι περισσότερη στη κοιλιά, λιγότερο στο κεφάλι και ακόμα λιγότερο στην ουρά. Κόβουμε το λειρί της κοτούλας από τα κομμάτια της ζύμης που περίσσεψαν και το βάζουμε στο κεφάλι.


Κόβουμε και το δεύτερο φύλλο στο ίδιο σχήμα και σκεπάζουμε. Αφού κάνουμε τις απαραίτητες διορθώσεις στο σχήμα και στον όγκο κλείνουμε την πίτα πατώντας με πιρούνι γύρω γύρω στις άκρες. Τέλος προσθέτουμε τη φτερούγα που κόβουμε από τα κομμάτια που περισσεύουν και πριν την τοποθετήσουμε βάζουμε στο κάτω μέρος της μια φέτα τυρί του τόστ. Το ίδιο κάνουμε και στα δύο τριγωνικά κομμάτια του ράμφους. Για μάτι βάζουμε μια κάπαρη ή μια ροδέλα ελιάς. Αφού λαδώσουμε την πίτα την ψήνουμε σε φούρνο που έχουμε προθερμάνει στους 180 βαθμούς για 35-40 λεπτά, αρχικά σκεπασμένη με ένα κομμάτι αντικολλητικό χαρτί που βγάζουμε στη συνέχεια ώστε να ροδίσει.





Υποσημείωση. Το γεύμα συμπλήρωσε μια απλή πράσινη σαλάτα ρόκας η οποία- όπως ο άνηθος, ο δυόσμος και τα φρέσκα κρεμμυδάκια- συλλέχτηκε από το αγρόκτημα του τσαλαπετεινού. Η πατάτα που χρησιμοποιήθηκε στη σούπα ήρθε από τη Νάξο και ήταν ευγενική χορηγία του Θηρίου Ενήμερου ΙΙ .


Σας αφήνω με το Cherry Pink and Apple Blossom White, συνθεση του Louis Guglielmi, με την ορχήστρα του Pérez Prado και πάω να πλύνω τα πιάτα.


Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Ανακοίνωση



Ο διαχειριστής του παρόντος ιστολογίου εισέρχεται στην κουζίνα με σφοδρή διάθεση να επιδοθεί σε μαγειρικούς αυτοσχεδιασμούς. Στην επόμενη ανάρτηση – μόνο βέβαια στην περίπτωση που η απόπειρα αποδειχτεί ικανοποιητική - θα εκτεθεί το αποτέλεσμα των πειραματισμών καθώς και η αναλυτική τους πορεία. Ρυθμό στο εγχείρημα δίνει το γνωστό Siboney του Ernesto Lecuona σύνθεση του 1927 στην κατά Pérez Prado εκδοχή της.


Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Pigeon:Impossible



Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Οι γυμνές πατούσες


Το νησί μικρό. Κουτσουλιά γλάρου που πέτρωσε στο Αιγαίο. Κρησφύγετα πειρατών κοντραμπάντο μέχρι και πριν από έναν αιώνα οι βορινές σπηλιές του, στον εικοστό πρώτο έγιναν καταφύγια για τους ξαφνικούς έρωτες που ανάβουν και φουντώνουν στην κάψα του καλοκαιριού, όταν το νησί βουλιάζει από τους τουρίστες.

Τριακόσιες ψυχές μόνιμες, ριζωμένες εκεί με πείσμα, τρέχουν αλλόφρονες στη φουλ σαιζόν κι ύστερα τους άλλους μήνες ζουν και γεννοβολάν. Πολλά παιδιά. Σμάρι ολόκληρο που γεμίζει δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Καθηγητές και δάσκαλοι θρηνούν στο διορισμό ή στη μετάθεση καθώς αντικρίζουν στο χάρτη την κουκκίδα αλλά μετά δε θέλουν να φύγουν. Θρυλικά τα γλέντια του χειμώνα, βουτηγμένα σε καζάνια κακαβιάς, σε πέλαγα ρακής, δεμένα με χορούς κυκλωτικούς μέχρι τελικής πτώσης όταν χαράζει στο Αιγαίο.

Το δημοτικό μόλις είκοσι μέτρα από τη θάλασσα, το γυμνάσιο λίγο πιο πάνω. Στα διαλείμματα, με σπαρταριστή τρεχάλα η μαρίδα ξεφωνίζοντας φτάνει στη Άμμο. Αμούστακα αντράκια με το πρώτο γρέζι στη φωνή, βγάζουν παπούτσια, στήνουν πρόχειρα τέρματα δίπλα στο κύμα κι ιδροκοπάν με τσαλίμια πίσω από την μπάλα. Σόλες οι πατούσες τους από τη διαρκή ξυπολυταρία σακατεύουν τα καλοκαίρια τους πρωτευουσιάνους αντιπάλους με τα ακριβά ποδοσφαιρικά παπούτσια που τολμούν να αναμετρηθούν με τα αγριμάκια.

Χτυπάει το κουδούνι για μέσα και δεν το ακούνε, άδειες οι τάξεις, αναγκάζονται καθηγητές και δάσκαλοι να κατηφορίσουν μέχρι τη παραλία. Άντε όμως να τα μαζέψεις. Άντε τα μαντρώσεις πάλι στους τέσσερις τοίχους. Και καλά όταν παίζουν μπάλα. Κάτι γίνεται. Όταν όμως είναι καλός ο καιρός βουτάνε μέχρι τις βάρκες του παππού, του πατέρα ή του θείου και ανασύρουν πετονιές και κρυμμένα δολώματα για να παίξουν τους μεγάλους ψαράδες μέχρι να τσιμπήσει το ψάρι.

Ύστερα μεταφέρουν το τρόπαιο σε πομπή, ξυπόλυτοι μέχρι το σπίτι για να το παραδώσουν αναψοκοκκινισμένοι στη μάνα που ήδη τηγανίζει τη πρωινή ψαριά του πατέρα. Κι αυτή η αχάριστη αντί να τους επιβραβεύσει με ένα 'μπράβο', τους κοιτάζει στα πόδια και ωρύεται για τα παπούτσια που παράτησαν στην Άμμο κι όπως όλες τις άλλες φορές “θα τα πάρει το κύμα”. Αλλά όσο κι αν φωνάξει αυτά τίποτα: θαρρείς και με τις πατούσες τους νογάνε τον κόσμο.

Η γεωγραφία που κατέχουν άριστα, περιλαμβάνει μόνο την ύλη του νησιού τους και των γύρω βραχονησίδων. Εκεί διαπρέπουν. Πέρα από τα τοπωνύμια που παίζουν στα δάχτυλα, έχουν βυθομετρήσει με βουτιές τη θάλασσα ένα γύρο, έχουν χαρτογραφήσει κόλπους, σπηλιές, θαλάμια χταποδιών και σκοτεινά λαγούμια που λάμπουν μάτια σμέρνας.

Πέρα από τα στενά χωρικά τους ύδατα, άντε και δυο -τρία κοντινά νησιά που είχαν επισκεφτεί με ναυλωμένο το τοπικό σκυλοπνίχτη σε ολιγοήμερες σχολικές εκδρομές - και βέβαια τον Πειραιά σε εξαιρετικές όμως περιπτώσεις- δεν είχαν αντικρίσει ποτέ άλλη πόλη, χωριό, λαγκάδι, ποτάμι, λίμνη ή βουνοκορφή.

Εξώκειλε κάποια χρονιά στο νησί φωτισμένος δάσκαλος που παρατήρησε πόσο στενά ήταν τα γεωγραφικά τους όρια και πρότεινε στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων να ταξιδέψουν επιτέλους τα παιδιά και λίγο μακρύτερα. Τους έπεισε. Πήραν λοιπόν τις μέρες της κανονικής εκδρομής κόλλησαν από δίπλα και μερικές από τις διακοπές του Πάσχα και απέπλευσαν με μπουνάτσα και ζέστη καλοκαιρινή από το νησί τους με το καράβι της γραμμής βάζοντας ρότα την άλλη Ελλάδα. Την άγνωστη.

Πρώτη μέρα Αθήνα, Ακρόπολη, Αρχαιολογικό, βόλτες στην Πλάκα και το βράδυ στην ταβέρνα το “Αρμενάκι”. Σηκώθηκαν τα μικρά και χόρεψαν με την ψυχή τους και οι ξενιτεμένοι κυκλαδίτες που ξεγελούσαν συχνά την νοσταλγία τους σε αυτήν τη ψαροταβέρνα, τα καμάρωναν αλλά την ίδια στιγμή ζήλευαν που τα δικά τους παιδιά όχι μόνο δεν ξέραν να χορεύουν ούτε συρτό, αλλά σπάνια τους ακολουθούσαν στα νησιώτικα γλέντια.

Τις επόμενες μέρες πήραν να ανηφορίζουν. Πρώτος σταθμός οι Δελφοί της Πυθίας κι από κει το θαύμα των Μετεώρων κι ύστερα τα Γιάννενα του Αλή Πασά και της κυρά Φροσύνης κι έπειτα η άλλη λίμνη, της Καστοριάς. Δε χορταίναν - κι ας ζαλίζονταν στο λεωφορείο όπως οι στεριανοί στη θάλασσα - να κοιτάζουν με τα πρόσωπα κολλημένα στα τζάμια που θόλωναν απ` τις ανάσες τους, το άγνωστο: την πράσινη θάλασσα του απέραντου κάμπου της Θεσσαλίας να κυματίζει σπαρμένη, τα σπίτια που δεν είχαν ασβεστωμένα επίπεδα δώματα αλλά κόκκινες στέγες, τα ποτάμια που αφρισμένα τρέχανε κλωθογυρίζοντας να ενωθούν με τη θάλασσα και τα βουνά, τα απρόσιτα όνειρα των βουνών της άνοιξης που έστηναν στιβαρά το ένα μετά το άλλο τη ραχοκοκκαλιά της Πίνδου.



Σε μια στροφή του δρόμου λίγο πριν φανεί η Φλώρινα – το πιο βόρειο σημείο της εκδρομής - ξαφνικά, εκεί που δεν περίμεναν πια να νοιώσουν κι άλλη έκπληξη, αντίκρισαν για πρώτη φορά στη ζωή τους χιόνι. Όλο το τοπίο, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, κάτασπρο. Το “ααα...” που βγήκε από όλους έκανε τον οδηγό του λεωφορείου να σταματήσει. Άνοιξε τις πόρτες και τα αγριμάκια του νησιού, βγήκαν ήσυχα ήσυχα το ένα μετά το άλλο με γουρλωμένα μάτια. Προχώρησαν λίγο κοιτάζοντας έκπληκτα τα ίχνη τους στο απάτητο χιόνι, ακούγοντας με δέος το τρίξιμο στα βήματά τους κι ύστερα, θες γιατί φοβήθηκαν ότι θα το λέρωναν, θες γιατί με μόνο με τις γυμνές πατούσες τους ξέρανε να νογάνε τον κόσμο, πέταξαν παπούτσια και κάλτσες κι άρχισαν να τρέχουν ξυπόλυτα στη πρώτη τους χιονισμένη πλαγιά.



Θυμήθηκα την παραπάνω ιστορία με αφορμή ένα σχόλιο του κυρίου Σελιτσάνου στις 14 Σεπτεμβρίου 09 στην ανάρτηση Carte-Postale που μεταξύ των άλλων έλεγε: “ Πρέπει να ταξιδέψεις για να δεις πύργους.” Του είχα υποσχεθεί ότι θα τη γράψω και θα του την αφιερώσω, αλλά περιμένοντας να χιονίσει στην Αθήνα...την ξέχασα. Όμως ήρθε πρόσφατα ένα σχόλιο της Elva για τα χιόνια που εκεί πάνω επιμένουν, για να μου θυμίσει και την ιστορία και την υπόσχεση.

Στην Elva και στον κύριο Σελιτσάνο, λοιπόν!


Η φωτογραφία από εδώ.

Μουσική:Hoofbeats του Nicola Piovani από το shoundtrack της ταινίας του Sergey Bodrov, Running Free του 1999

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Η ελάχιστη κίνηση


Ο αποτροπιασμός και η θλίψη για τον έφηβο που γλύτωσε από τις έξυπνες βόμβες στη χώρα του αλλά έχασε τελικά τη ζωή του από τις τυφλές στη δική μας- όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο-εκτονώθηκε σταδιακά και ξέφτισε χωρίς να προηγηθεί καμία απολύτως θεαματική κορύφωση.

Ο διαμελισμένος Αφγανός ξεχάστηκε σε λίγες μόνο μέρες αφού επιλέξαμε απλώς να εκφράσουμε τα έντονα της στιγμής συναισθήματα χωρίς να αφήσουμε τη βολή μας και μετά με ήσυχη τη συνείδηση ότι πράξαμε τα δέοντα, περάσαμε στις πασχαλινές διακοπές μας.

Ωστόσο κάποιοι δεν ξέχασαν.





Την Παρασκευή 9 Απριλίου, στον κινηματογράφο Φιλίπ – Θάσου 11 Πλατεία Αμερικής- προβάλλεται η ταινία Kabuli kid με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της οικογένειας Νατζάφι. Η παρουσία μας είναι η ελάχιστη κίνηση.



Η είδηση καθώς και η αφίσα για την προβολή της ταινίας από το ιστολόγιο της Ρίτσας Μασούρα Πρόσωπα