Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Η σκόνη αυτού του κόσμου



Εκείνη τη χρονιά γιορτάσαμε τα γενέθλια της Λ. στο Galaxy της Σταδίουε στενό φιλικό κύκλο", μόνο η παρέα, όρθιοι,  στριμωγμένοι στο μακρόστενο μπαρ που ήταν γεμάτο κι όχι όπως παλιότερα στο σπίτι της, σε εκείνα τα αξέχαστα πάρτι που άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν ξημερώματα, αναγκαστικά, όταν η αστυνομία χτυπούσε πια για τρίτη φορά την πόρτα. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, οι αναμνήσεις αυτής της βραδιάς έχουν διασωθεί αποσπασματικά,  σαν ξεθωριασμένες εικόνες μέσα από τον συνεχόμενο καθρέφτη, στην μια πλευρά του Galaxy απέναντι από τη μπάρα του κυρίου Γιάννη, θολές από τον καπνό των τσιγάρων.

Θολές και από την υπόγεια ένταση που προκαλούσε ένα τελεσίγραφο που έληγε εκείνο το βράδυ. Είχε περάσει ένας μήνας και κάτι από τη μεγάλη διαδήλωση κατά του προαναγγελθέντος πολέμου στο Ιράκ, όπου είχαμε κατέβει με τα δικά μας ευφάνταστα πανώ που μάλιστα την επόμενη μέρα τα είδαμε να φιγουράρουν σε μερικές εφημερίδες. Το αποκλειστικό θέμα συζήτησης,  βέβαια, ήταν αν θα γινόταν εισβολή, πόσο θα κρατούσε και κυριώς οι συνέπειές της.

Έφυγα γύρω στις δύο. Διέσχισα τη στοά και βγήκα στη Σταδίου. Ψιλόβρεχε κι είχε αρχίσει να μυρίζει άνοιξη. Μόλις έφτασα στο σπίτι και πριν καν βγάλω το παλτό, άνοιξα την τηλεόραση. Στη ΝΕΤ η Χούκλη κι ο Τσίμας, εμφανώς νυσταγμένοι, προέβλεπαν ότι μάλλον δεν θα γινόταν τίποτα εκείνη τη νύχτα. Η βεβαιότητά τους με παρέσυρε, έκλεισα την τηλεόραση στις 4.30 και έπεσα για ύπνο. Ακριβώς δύο λεπτά αργότερα ξεκίνησε η επιχείρηση με το χολιγουντιανό τίτλο Σοκ και δέος με σφοδρούς βομβαρδισμούς της Βαγδάτης, ενώ παράλληλα οι χερσαίες δυνάμεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, εισχωρούσαν στο νότιο Ιράκ.

Τις επόμενες ημέρες η παγκόσμια κοινότητα παρακολούθησε τη διεξαγωγή του πολέμου on line. Ασθμαίνοντες ανταποκριτές, που τις φωνές τους κάλυπταν τα βομβαρδιστικά, μετέδιδαν τη φρίκη ενός ακόμα πολέμου από το ξενοδοχείο Παλαιστίνη στην ανατολική όχθη του Τίγρη, ενώ το σκοτεινό φόντο του πλάνου ξαφνικά κοκκίνιζε από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις. Το κόκκινο επανερχόταν στις οθόνες όταν τα τηλεοπτικά συνεργεία –σε στιγμές ανάπαυλας των αεροπορικών επιδρομών- βγαίνανε στους βομβαρδισμένους δρόμους και συναντούσαν πληγωμένους άμαχους μπροστά στα ερείπια των σπιτιών τους.


Η Λ. μένει εδώ και μερικά χρόνια στις Βρυξέλλες. Το Σάββατο 19/3 που ήταν τα γενέθλιά της, τηλεφώνησα στο σπίτι αλλά δεν απάντησε κανείς. Επιχείρησα κι αργότερα. Τίποτα. Άρχισα να της γράφω όταν ο Σαρκοζί είπε: “Αυτή την ώρα γαλλικά αεροσκάφη είναι έτοιμα να επέμβουν...” . Άκουσα τις δηλώσεις του και τελείωσα βιαστικά το μεηλ με τα χρόνια πολλά, συμπληρώνοντας στο τέλος σε παρένθεση: “δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν τη μέρα των γενεθλίων σου, τη μια χρονιά να ξεκινάει επέμβαση στο Ιράκ και τώρα στη Λιβύη".


Από εκείνη τη στιγμή και μετά, μόνιμα ανοιχτά δύο παράθυρα στον υπολογιστή, το ένα στο Al Jazeera και το άλλο στο BBC, ενώ στην μικρή οθόνη το ένα δελτίο διαδεχόταν το άλλο. Σωστός ορυμαγδός η συνεχής ροή πληροφοριών. Αναφορές στη έκτακτη συνεδρίαση του συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της Παρασκευής και στην απόφαση 1973, μετά οι δηλώσεις των ηγετών, η στάση της Κίνας, η «περιορισμένη στρατιωτική δράση» των ΗΠΑ από την ομιλία Ομπάμα στη Βραζιλία , ο Αραβικός Σύνδεσμος, η καθαίρεση του Ρώσου πρεσβευή από το Μεντβέντεφ στη Λιβύη. Παράλληλα ένας μακρύς κατάλογος από μαχητικά αεροσκάφη, CF-18, F-16, Tornado, Tyhpon, τάνκερ, μεταγωγικά, φρεγάτες, αεροπλανοφόρα, υποβρύχια. Συσχετισμοί δυνάμεων. “Η Λιβύη διαθέτει τη δεύτερη καλύτερη αεράμυνα της Αφρικής μετά από αυτή της Αιγύπτου”.

Ενώ ηγέτες και αναλυτές αναφέρονται με απόλυτη βεβαιότητα στην αναγκαιότητα της επέμβασης, ξαφνικά αναδύονται τρεις στίχοι: “Υμνώ τα χέρια που παίρνουν όπλα για την ελευθερία/ τώρα όμως μόνο αφού εξετάσω και βεβαιωθώ/πώς η ελευθερία που υπόσχονται δεν είναι μια νέα σκλαβιά.”(1)  Οι ειδήμονες κάνουν προβλέψεις για τη διάρκεια, τον τρόπο, και την έκβαση αυτής της νέας περιπέτειας με την εξόχως ποιητική ονομασία “Αυγή της Οδύσσειας”,  κι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να είναι σύντομη μια επιχείρηση που το όνομά της περιλαμβάνει τη λέξη Οδύσσεια. Όπως ξέρω πολύ καλά ότι θα αναρωτιέμαι και θα αμφιβάλω διαβάζοντας καχύποπτα και την αντίθετη άποψη, αυτή της μη ανάμειξης, γιατί κι αυτή η όχθη ανοίγει με απόλυτη βεβαιότητα τη δική της βεντάλια επιχειρημάτων για ένα ζήτημα τόσο πολύπλοκο, με τόσες παραμέτρους, με τόσους αστάθμητους παράγοντες.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ με σιγουριά είναι ότι όσο απομακρύνεσαι, οι πολιορκούμενες πόλεις και οι βάσεις των συμμάχων δεν είναι παρά κουκίδες στο χάρτη της Μεσογείου. Από αυτήν την απόσταση ασφαλείας μπορείς κάλλιστα να διατυπώνεις αφορισμούς για το αν έπρεπε ή όχι να γίνει η επέμβαση, αν καθυστέρησε και πόσο, αν οι Λίβυοι είναι πραγματικοί επαναστάτες ή γιαλαντζί και υποκινούμενοι, αν οι φυλές, αν τα συμφέροντα των συμμάχων, αν αν, αν...

Θα πρέπει κανείς να αλλάξει κλίμακα, να πλησιάσει αρκετά για να ακούσει το κλάμα των παιδιών την ώρα των βομβαρδισμών. Τα ουρλιαχτά των τραυματισμένων. Το μονότονο θρήνο που διακόπτουν οργισμένα الله أكبر  *  στις κηδείες των σκοτωμένων. Θα πρέπει κανείς να πλησιάσει πάρα πολύ, ώστε να μπορεί να μυρίσει τον ιδρώτα της αγωνίας, το πηγμένο αίμα, τη μυρωδιά της καμμένης σάρκας. 

Στις 4.32 τα ξημερώματα, ακριβώς την ώρα της άλλης ξεχασμένης πια επετείου, δεν άντεξα άλλο και βγήκα για μια βόλτα αφήνοντας πίσω μου τις ανοιχτές οθόνες. Έκανε ψύχρα. Ένας σκύλος γάβγιζε κάπου μακριά. Ο ήχος μιας σειρήνας έφτασε επίμονος από τη λεωφόρο κι ύστερα χάθηκε. Ψηλά, πίσω από τα σύννεφα κρυμμένη η πανσέληνος που πλησίαζε στη δύση της. Μεγάλο φεγγάρι. Ωραίο. Σίγουρα κάποιος πιλότος αγγλικού Tornado πετώντας πάνω από τις Ευσπερίδες το έβλεπε την ίδια στιγμή, ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο λαμπερό, να φωτίζει τις αχανείς επίπεδες εκτάσεις της Λιβύης. Ένοιωσα το στόμα ξερό, σαν να είχα βάλει μέσα του μια χούφτα χώμα. Ένας αγουροξυπνημένος κότσυφας άρχισε να φλυαρεί πάνω σε μια νεραντζιά. Πλησίασα αθόρυβα. Σταμάτησε το κελάηδισμα και πέταξε μακριά. Τα μπουμπούκια αυτής της άνοιξης δεν είχαν φανεί ακόμα στο δέντρο, όμως σε ένα φύλλο ξεχώρισα στο πρώτο φως της Κυριακής μια σταγόνα πρωινής δροσιάς. Κι είπα, με λόγια δανεικά:

"Για δοκιμή θα ξεπλύνω
τη σκόνη αυτού του κόσμου
με τις σταλίτσες της δροσιάς." (2)


στη Λ. φυσικά 



1.Τίτος Πατρίκιος, Υμνώ το σώμα.
2.Χαϊκού του Ματσούο Μπασο
Allāhu Akbar, ο Θεός είναι μεγάλος.

η εικόνα από εδώ



22 σχόλια:

vague είπε...

Δεν ξέρει τι να σκεφτεί κανείς γι' αυτή την άνοιξη. Η υποτιθέμενη αναγέννηση, φοβάμαι πως αργεί ακόμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Αν μη τι άλλο πάντως επιτέλους σκέφτεται και μάλιστα πολλά.

Η άνοιξη φέτος αργεί διαψεύδοντας τους ποιητές:

"Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου."

kovo voltes... είπε...

Το πώς μπόλιασες ποίηση, Άνοιξη και πόνο...Τι να πω...? Υποκλίνομαι...

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Πώς δεν ξέρω. Γιατί μπορώ να σου πω. Για να αντέξω.

Καλό απόγευμα εκεί πάνω...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Να είναι καλά η Λ. Πες της δεν φταίει αυτή που βομβαρδίζουν τον κόσμο στα γενέθλιά της.

Ξέρεις, σκεφτόμουν τις διαδηλώσεις που έγιναν για το Ιράκ, τον Οτσαλάν, τη Σερβία και ένοιωσα λίγο παράξενα που "καθόμαστε" αυτές τις μέρες άβουλοι στα κλουβιά μας με ύπνο ελαφρό...

Και θυμήθηκα και την πρώτη διαδήλωση που έκανα ποτέ- όταν το ογδοντατόσο που Ρίγκαν και Καντάφι "τσακώνονταν" διαδηλώναμε στο δεύτερο δημοτικό σχολείο Κορίνθου φωνάζοντας "ούτε ρέγγα, ούτε κανταΐφι" (!!!!) και τραγουδούσαμε πως "αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια...". Ήμασταν πιστιρίκια τότε

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Στα κλουβιά μας ναι, μα ύπνο ελαφρύ ποιος κάνει αυτές τις νύχτες;

"ούτε ρέγγα, ούτε κανταΐφι"
Απίστευτο σύνθημα!

(Μα όλα τα παιδιά να συγχέουν το σιροπιαστό με τον τρελό σκύλο;)

Vam33 είπε...

Το πως ο θάνατος και η ζωή μπλέκονται σε αυτό το ποστ σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα .Πάρα πολύ καλό

b|a|s|n\i/a είπε...

ποτέ μου δεν κατάλαβα το νόημα των κάθε βομβαρδισμών. ειδικά σε εποχές τέτοιας γνώσης σε ότι αφορά την πληροφορική την επιστήμη την τεχνολογία (που χρησιμοποιείται είτε για καλό είτε για κακό) πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει η δυνατότητα να πιάσουν και να εξοντώσουν αυτόν και μόνο που έχουν στόχο.

μίλησες με την Λ τελικά;

πολύ καλό σου βράδυ.

navarino-s είπε...

Καταπληκτικό!!!
Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που ο λυρισμός και η δύναμη του κείμενου είναι τόσο ισχυρά που σε κάνουν να μεταπίπτεις από τα συναισθήατα της πολεμικής φρίκης στο βάλσαμο της παρηγορίας γιατί νιώθεις πως υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι.


ΥΓ: Επειδή είναι ένα κείμενο ιδιαίτερης βαρύτητας και θα παραμείνει για καιρό σε υψηλή αναγνωσιμότητα και χωρίς βέβαια παρεξήγηση: διόρθωσε μια λέξη εκεί που λες για το μεηλ στη Λ. όπου εκ παραδρομής έχει παρεισφρήσει η λέξη Αφγανιστάν αντί για Ιράκ, γιατί πιο πάνω το λες σωστά αφού μιλάς για τις όχθες του Τίγρη.
Καλό σου βράδυ!

Margo είπε...

"Για δοκιμή θα ξεπλύνω
τη σκόνη αυτού του κόσμου
με τις σταλίτσες της δροσιάς."
Ούτε αυτό το πανέμορφο χαϊκού δεν βοηθά.. λες όταν φανούν και τα μπουμπούκια να αλλάξει κάτι;

Καλό βραδάκι!

Σελιτσάνος είπε...

Ακόμα και τα μαύρα χρόνια της χούντας την άνοιξη ένιωθες προσμονή.Τώρα όχι.Αμήχανη αναμονή.Μόνο.

DonnaBella είπε...

autes tis meres skeftomouna mia skhnh apo to vivlio Mary Poppins, pou paei me ta paidia episkepsh se kapoion filo ths. ekei gelane toso poly pou fouskwnoune apo hara, ginontai oloi analafroi kai aiwrountai ston aera. otan arxizoun na anarwtiountai pws tha ginei na papsoun na aiwrountai, h Mary Poppins leei ena - prepei na fygoume, kai pouf! xefouskwnoun oloi k peftoune sto patwma. skeftomouna loipon pws oso haromenh k na hmouna auto to s/k me ton anoixiatiko kairo k tous filous pou eida, arkousan 2 mono lexeis na adeiasw apo hara k na xanapesw sto patwma. iapwnia k livyh.

Roadartist είπε...

Αφού το ξέρουμε πως ο σκοπός είναι το χρήμα και τίποτα άλλο. Για αυτό ποτέ δε θα σταματήσουν οι πόλεμοι. Δυστυχώς όλα συζητούμε πριν ένα χρόνο.. επαληθεύονται σταδιακά. Καληνύχτα σου!

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας το, μου'ρθαν στο μυαλό τα λόγια της - μισότυφλης ήδη - γριάς Ούρσουλα από το "Εκατό χρόνια μοναξιά" του Μαρκές:

"ο χρόνος τρέχει σε κύκλους"

Τσαλαπετεινός είπε...

Vam33 : Μπλέκονται μόνα τους αυτά τα δυο, για τις ισορροπίες...αυτές που ούτως ή άλλως υπάρχουν. Κι ας ανατρέπονται τόσο συχνά πια. Σε ευχαριστώ.


b|a|s|n\i/a : Το θέμα είναι ποιός είναι ο στόχος...ο πραγματικός.

Επιτέλους τη βρήκα πριν μια ώρα. Σε κάποια παλιότερα γενέθλια της είχα χαρίσει μια μικρή δερμάτινη βαλίτσα η οποία αποδείχθηκε καθώς φαίνεται ιδανική για μικρές αποδράσεις τα Σαββατοκύριακα.
Καλή σου νύχτα.

Τσαλαπετεινός είπε...

navarino-s : Διπλό ευχαριστώ.
Το διόρθωσα αμέσως, αλλά μετά σκέφτηκα με τόσες εισβολές που έχει δεχτεί το Αφγανιστάν στην πρόσφατη ιστορία του, από Άγγλους, Σοβιετικούς και Αμερικανούς, θα μπορούσε κάποια απο αυτές να ήταν στις 19 Μαρτίου, άντε ξημερώματα της 20ης.

Ένα ακόμα ευχαριστώ και καλό σας βράδυ.

Margo: Δύσκολες οι προβλέψεις, παρακινδυνευμένες. Γιαυτό και θα δανειστώ τα λόγια της Ούρσουλα που μου θύμησε ο undantag : "ο χρόνος τρέχει σε κύκλους"

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Μα ήσασταν βρέφος τα μαύρα χρόνια της χούντας! Ακόμα κι αν νοιώθατε προσμονή στο κατώφλι της άνοιξης, είναι αδύνατον να ξέρατε τη λέξη.


DonnaBella : Πρώτη φορά χάρηκα τόσο ένα σχόλιο με λατινικούς χαρακτήρες. Με παίδεψε, αλλά έτσι με φρέναρε από τη γρήγορη ανάγνωση και μπόρεσα να το απολαύσω. (Γιατί δεν το κάνεις ποστ; Είναι πολύ ωραία ιδέα)

Τσαλαπετεινός είπε...

Roadartist : Πάντα στα ζόρικα ζητάω τη συνδρομή των ποιητών.

Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Τσαλαπετεινός είπε...

undantag: Μα πάντα οι τυφλοί σε αυτό τον κόσμο – και όχι μόνο στον κόσμο των μυθιστορημάτων – έβλεπαν καλύτερα από τους υπόλοιπους. ;-)

Σελιτσάνος είπε...

Τι ευγενικός που είστε!

Yannis Tsal είπε...

Πόσο όμορφα καταφέρνεις να συνδυάζεις ιστορικά γεγονότα, τέχνη και προσωπικές αναμνήσεις αδερφούλη - ακόμα και όταν τα πρώτα δεν είναι ευχάριστα. Πράγματι ο χρόνος τρέχει σε κύκλους... Για να απαλύνω όμως λίγο το αρνητικό βάρος της αποφράδας 19/3, βρήκα ότι αυτή την ημερομηνία του 1962 έληξε νικηφόρα η μεγάλη Αλγερινή Επανάσταση, και με την καθοριστική συμβολή του δικού μας Πάμπλο, στη συνέχεια "εξ απορρήτων" της επαναστατικής κυβέρνησης για όσους μήνες έμεινε στην εξουσία.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Εσείς όμως με πληγώσατε κατάστηθα. Μα βάζουν τέτοιο λινκ στη λέξη "αποδημητικά";



tsalapeteinos: Αδελφέ για καθαρά επιμορφωτικούς λόγους με βομβαρδίζεις ανηλεώς με βιβλιογραφία, τόσο εδώ όσο και από το βλογ σου με ποστ βιβλιοκριτικής και δεν προκάνω.
Έχω να μελετήσω τα 58 λινκς που περιέχονται στο τελευταίο προτεινόμενο ποστ: " Περί Λιβύης, Καντάφι, αεροπορικών επιθέσεων "

Καλό ξημέρωμα