Δελτίο Καιρού

Μεταβολή θα παρουσιάσει ο καιρός από την Πέμπτη 31/03, με τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

• Ισχυρές βροχές και καταιγίδες αναμένονται στη δυτική, κεντρική και νότια ηπειρωτική χώρα, με τα εντονότερα φαινόμενα σε περιοχές της Θεσσαλίας, της Ανατολικής Στερεάς και της Πελοποννήσου. Τα εντονότερα φαινόμενα αναμένονται μετά το μεσημέρι.

• Τοπικά ισχυρές βροχές αναμένονται στην Ανατολική Στερεά και Πελοπόννησο και την Παρασκευή 01/04, με εξασθένιση των φαινομένων από το βράδυ. 

Η φωτογραφία από την Αβάνα είναι του   Desmond Boylan του πρακτορείου REUTERS , το δελτίο καιρού από το meteo.gr,  όσο για τη μουσική για σήμερα προτείνω αφού κλείσετε τον Sam - δεξιά πορτοκαλί στήλη - να ακούσετε μια Καλημέρα που θα σας φτιάξει τη διάθεση πηγαίνοντας εδώ. Στην περίπτωση που περάσετε αργά το απόγευμα να προτιμήσετε αυτό. 

Χαμί...

...αν σου γράφω σήμερα,  είναι για να σου ζητήσω συγνώμη.

Δεν γνωριστήκαμε ποτέ. “Λογικό”, θα μου πεις, αλλά εγώ θα σου απαντήσω ότι μπορεί κάποια στιγμή -τι στο καλό; στην ίδια πόλη ζούσαμε- να διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας και να μην είχαμε προσέξει ο ένας τον άλλον.

Έμαθα για σένα, ακριβώς πριν από ένα χρόνο. Ήταν Κυριακή των Βαίων αργά το βράδυ. Τα χέρια μου κατακόκκινα- έβαφα αυγά βλέπεις εκείνη την ώρα- και έτσι με βαμμένα δάχτυλα άρχισα, τρέμοντας να πληκτρολογώ. Να ψάχνω. Να γυρίζω από site σε site για να μάθω τι έγινε. Τα πρώτα λεπτά, οι πληροφορίες που έφταναν στη οθόνη μου ήταν λίγες και μπερδεμένες. Μετά από ώρα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν και περίμενα ότι κάποιο μήνυμα θα φτάσει, θα μας ξεσηκώσει και θα μαζευτούμε εκεί σε μισή ώρα χιλιάδες, να ουρλιάξουμε πριν στεγνώσει καλά καλά το αίμα σου στο πεζοδρόμιο. Να ουρλιάξουμε γιατί ο θάνατός σου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της δικής μας ζωής.

Δεν έφτασε ποτέ τέτοιο μήνυμα. Είχαμε μπει ήδη στην πασχαλινή περίοδο, αρκετός κόσμος είχε ήδη φύγει ή ετοιμαζόταν να αφήσει την Αθήνα. Εντάξει, αυτό είναι φτηνή δικαιολογία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε τίποτα, όχι λόγω περιόδου αλλά γιατί τελικά δεν έχουν όλοι οι νεκροί το ίδιο βάρος. Αυτό εξαρτάται από το αν είσαι δικός μας ή όχι, από το ποιος είναι ο θύτης... Έχουν βλέπεις κι οι φόνοι κλίμακες. Στην βασική διαβάθμιση υπάρχουν ο ΦΟΝΟΣ, ο Φόνος και ο φόνος. Κι ο δικός σου ήταν απλώς ένας φόνος.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Είδα με το στομάχι κόμπο, τις τελευταίες σου στιγμές, καρέ καρέ από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Ξανά και ξανά μέχρι το ξημέρωμα. Είδα την έκπληξη στα μάτια σου τη στιγμή της έκρηξης. Είδα σε αργή κίνηση τα μέλη σου να αποκόπτονται και να εκτινάσονται στο σκοτάδι σκορπίζοντας παντού σταγόνες αίμα. Είδα τα μάτια της μητέρας σου να χάνουν την κόρη τους, να ασπρίζουν μπροστά στο αμετάκλητο. Στο αποτρόπαιο αυτού του θανάτου.

Σε σκεφτόμουν όλες τις μέρες που ακολούθησαν. Διάβασα ότι γράφτηκε για σένα και την οικογένειά σου σε ΜΜΕ και σε ιστολόγια. Είδα το στερνό αντίο που σου είπαν λιγοστοί φίλοι κι συγγενείς στο Κοιμητήριο της Καισαριανής πριν η σορός σου -η διαμελισμένη σορός σου- φύγει για τη μακρινή Καμπούλ από όπου ξεκίνησες για να γλιτώσεις από την εκεί βία. Μερικές μέρες αργότερα πήγα μαζί με αρκετούς άλλους στην προβολή της ταινίας Kabuli Kid στο Φιλίπ . Προβολη που έγινε για την ενίσχυση της οικογένειας σου.

Ύστερα ήρθε το μνημόνιο. Λίγο μετά κι άλλοι τρεις νεκροί, δικοί μας βέβαια αυτοί, αλλά θέλω να ξέρεις, ότι κι αυτών το βάρος αμφισβητήθηκε. Και σε αυτή την περίπτωση ζυγίζαμε για μέρες το αίμα και ψάχναμε να δούμε αν και πώς θα γράψουμε τη λέξη φόνος. Με κεφαλαία ή με πεζά. Με μεγάλη γραμματοσειρά ή με μπολντ. Έτσι σε ξέχασα. Τον Αύγουστο μόνο, όταν με δυνατό αέρα σε μια παραλία τα μάτια μου γέμισαν άμμο, αναρωτήθηκα τι απέγινε η αδελφή σου που νοσηλεύτηκε για καιρό και για την οποία πλέον κανείς δεν έγραφε πουθενά τίποτα. Αναρωτήθηκα επίσης αν βρέθηκε μια άκρη που θα οδηγούσε στους δράστες αυτής της τυφλής επίθεσης, που την είπαν “ορφανή”. Εκείνη τη μέρα στην παραλία ανέσυρα το “υλικό” που με ξαγρύπνησε μα ήταν κάπως ξεθωριασμένο. Κι ασπρόμαυρο. Ύστερα, ξέρεις – ή μάλλον δεν πρόλαβες να μάθεις - το μαγγανοπήγαδο, η ζωή, οι υποχρεώσεις της, το καθημερινό τρέξιμο και τελικά η λήθη.

Χαμί, συγχώρεσέ με. Συγχώρεσέ με που σε ξέχασα τόσο γρήγορα. Ειλικρινά, αν δεν έβλεπα το ποστ του Γρηγόρη Στ. θα είχε περάσει αυτή η μέρα χωρίς να σε θυμηθώ καθόλου. Αλλά κυρίως Χαμί, συγχώρεσε με που θα σε ξεχάσω και πάλι, αν και χθες διαβάζοντας ότι αναμένεται η απόφαση του εισαγγελέα από την οποία θα κριθεί αν η δικογραφία θα παραμείνει ανοιχτή και εάν θα διαταχθεί περαιτέρω έρευνα ή αν θα κλείσει και θα τεθεί στο αρχείο µε την ένδειξη “άγνωστοι δράστες” ένοιωσα εκ των υστέρων ένοχος. Λήθης και αδράνειας. Κι αυτή η ενοχή όμως ξέρω ότι θα ξεφτίσει σιγά σιγά. Ίσως μόνο μια φορά το χρόνο όταν θα βάφω πασχαλιάτικα αυγά κοιτάζοντας τα κόκκινα δάχτυλά μου, να θυμάμαι το αίμα σου που δε βρήκε δικαίωση.

Μουσική :Why του Τούρκου Omar Faruk Tekbilek από το δίσκο Tree of Patience

Τι είναι πατρίδα μας;

Νοσταλγώ τη σιγουριά που μου έδινε κάποτε αυτό το ποίημα του Ι. Πολέμη, πάνω στη σκηνή του Δημοτικού σχολείου με το κοινό από κάτω έτοιμο για το χειροκρότημα. Όλες οι σίγουρες απαντήσεις εκεί, στο βασικό ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας;». Ερώτημα που επανέρχεται καθημερινά, ενώ οι παλιές απαντήσεις δεν επαρκούν και οι καινούριες έχουν πλέον στερέψει.

Συνωμοσία των Πυρήνων της Πυτιάς

H παρασκευή  γαλακτοκοµικών προϊόντων στον τόπο µας συνεχίζει ακόµη και σήµερα να γίνεται µε τον παραδοσιακό τρόπο.  Λόγω της  µεγάλης ζήτησης των προϊόντων αυτών στην ντόπια αγορά και για εξαγωγή, θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σηµασία στη διατήρηση της ποιότητας τους σε ψηλά επίπεδα. Πέρα από το  µεράκι που διαθέτουν όσοι ασχολούνται  µε την παρασκευή γαλακτοκοµικών προϊόντων,  πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα η δηµιουργία κατάλληλων βιοτεχνιών/εργαστηρίων µε τον αναγκαίο εξοπλισµό και η διατήρηση συνθηκών υγιεινής. 

Το γιαούρτι. Eίναι  µια θαυµάσια, εύπεπτη τροφή,  που διατηρεί όλα τα θρεπτικά συστατικά που υπάρχουν στο γάλα. Tο καλό γιαούρτι πρέπει να έχει ευχάριστη γεύση, ελαφρά υπόξινη, µε καλή συµπαγή σύσταση. Όταν κόβεται µε το κουτάλι πρέπει να παρουσιάζει στρωτή επιφάνεια. 

Παρασκευή. Tο γιαούρτι από γάλα προβάτου είναι πολύ εύγευστο και  µε στερεά σύσταση και εµφάνιση. Tο γάλα αίγας χρησιµοποιείται σε  µεγάλο βαθµό είτε  µόνο του, είτε ανάµεικτο µε γάλα προβάτου. Tο γάλα αγελάδας χρησιµοποιείται, επίσης, για την παρασκευή γιαουρτιού αλλά είναι υποδεέστερης σύστασης και γεύσης. Oποιοδήποτε είδος γάλακτος και αν χρησιµοποιηθεί,  πρέπει να είναι καθαρό, φρέσκο, κανονικής σύστασης, απαλλαγµένο ξένων ουσιών και  να προέρχεται από υγιή ζώα.

Θέρµανση  (βρασµός): Aφού το γάλα σουρωθεί  ζεσταίνεται  µέχρι να φθάσει σε θερµοκρασία 85°- 90°C για 15-30 λεπτά ή 95°C για 3-5 λεπτά. Kατά τη διάρκεια της θέρµανσης και µέχρι να βράσει, το γάλα πρέπει  να ανακατεύεται συνεχώς.  Mε το βρασµό επιτυγχάνουµε:  α)  καταστροφή όλων των  µικροβίων στο γάλα  β)  διάσπαση της καζεΐνης,  δηµιουργώντας καλύτερο περιβάλλον για την ανάπτυξη των οξυγαλακτικών  µικροοργανισµών της  µαγιάς,  γ)  σ’  αυτή τη θερµοκρασία η αλβουµίνη του γάλακτος σχηµατίζει λεπτό στρώµα, συγκρατώντας περισσότερο ποσοστό νερού. 

Πήξιµο γάλακτος: Mετά το βράσιµο το γάλα κρυώνεται στη θερµοκρασία πήξης. H πιο κατάλληλη θερµοκρασία είναι 42°-45°C.  Σ’  αυτή τη θερµοκρασία προστίθεται η  µαγιά. H  ποσότητα της  µαγιάς κυµαίνεται γύρω στα 3% ανάλογα µε την επιδιωκόµενη οξύτητα και τη διάρκεια πήξης του γάλακτος. H µαγιά, πριν προστεθεί στο γάλα, πρέπει προηγουµένως να ανακατευτεί καλά  και να αραιωθεί  µε λίγο γάλα στη θερµοκρασία πήξης, ώστε να γίνει οµοιόµορφη ρευστή µάζα. 

Mετά την προσθήκη της  µαγιάς και του γάλακτος στα δοχεία πήξης, αυτά πρέπει να διατηρηθούν στη θερµοκρασία των 42°-44°C  για 2-3  ώρες. H  διάρκεια της πήξης  εξαρτάται  από τη θερµοκρασία,  την ποσότητα και την ενεργητικότητα της  µαγιάς.  Mετά την πήξη  τα δοχεία µε το γιαούρτι ψύχονται σε θερµοκρασία κάτω των 6°C για 6 περίπου ώρες, για ωρίµανση. Kατά τη διάρκεια της ωρίµανσης η καζεΐνη του γάλακτος φουσκώνει µε επακόλουθο τη συγκράτηση περισσότερου νερού και έτσι το γιαούρτι γίνεται πιο στερεό στη σύσταση. 

Aποθήκευση.Tο γιαούρτι πρέπει να  µπαίνει σε ψυγείο  µέχρι την ώρα της κατανάλωσης για να διατηρηθεί για περισσότερο χρονικό διάστηµα. Στο ψυγείο µπορεί να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση για αρκετές ηµέρες.

Ο τίτλος, 

που έδωσε την αφορμή για το ποστ 

είναι από σχόλιο του Δύτη στο buzz  

Πυτιά: (αρχ. πυτία): πρωτόγαλα , ένζυμο που χρησιμοποιείται για την πήξη του γάλακτος) Βέβαια, πρέπει να διευκρινίσω ότι η πυτιά χρησιμοποιείται  για τυροποίηση. Προέρχεται δε από τον τέταρτο στόµαχο των  µηρυκαστικών ζώων.  Στην αγορά υπάρχουν διάφοροι τύποι πυτιάς,  άλλοι σε  µορφή σκόνης και άλλοι σε υγρή κατάσταση και σε διάφορες δυναµικότητες. 

Οι οδηγίες  για την παρασκευή γιαουρτιού από εδώ . 

Η εικόνα μαγειρεύτηκε στο photoshop. 

Και μερικές ισπανικές διαφημίσεις για ελληνικό τυρί, και γιαούρτι, γιαούρτι, γιαούρτι, γιαούρτι.




Μουσική: Begin The Beguine Final, του Cole Porter  με την μπάντα του Artie Shaw

Η σκόνη αυτού του κόσμου

Εκείνη τη χρονιά γιορτάσαμε τα γενέθλια της Λ. στο Galaxy της Σταδίου. "Σε στενό φιλικό κύκλο", μόνο η παρέα, όρθιοι,  στριμωγμένοι στο μακρόστενο μπαρ που ήταν γεμάτο κι όχι όπως παλιότερα στο σπίτι της, σε εκείνα τα αξέχαστα πάρτι που άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν ξημερώματα, αναγκαστικά, όταν η αστυνομία χτυπούσε πια για τρίτη φορά την πόρτα. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, οι αναμνήσεις αυτής της βραδιάς έχουν διασωθεί αποσπασματικά,  σαν ξεθωριασμένες εικόνες μέσα από τον συνεχόμενο καθρέφτη, στην μια πλευρά του Galaxy απέναντι από τη μπάρα του κυρίου Γιάννη, θολές από τον καπνό των τσιγάρων.

Θολές και από την υπόγεια ένταση που προκαλούσε ένα τελεσίγραφο που έληγε εκείνο το βράδυ. Είχε περάσει ένας μήνας και κάτι από τη μεγάλη διαδήλωση κατά του προαναγγελθέντος πολέμου στο Ιράκ, όπου είχαμε κατέβει με τα δικά μας ευφάνταστα πανώ που μάλιστα την επόμενη μέρα τα είδαμε να φιγουράρουν σε μερικές εφημερίδες. Το αποκλειστικό θέμα συζήτησης,  βέβαια, ήταν αν θα γινόταν εισβολή, πόσο θα κρατούσε και κυριώς οι συνέπειές της.

Έφυγα γύρω στις δύο. Διέσχισα τη στοά και βγήκα στη Σταδίου. Ψιλόβρεχε κι είχε αρχίσει να μυρίζει άνοιξη. Μόλις έφτασα στο σπίτι και πριν καν βγάλω το παλτό, άνοιξα την τηλεόραση. Στη ΝΕΤ η Χούκλη κι ο Τσίμας, εμφανώς νυσταγμένοι, προέβλεπαν ότι μάλλον δεν θα γινόταν τίποτα εκείνη τη νύχτα. Η βεβαιότητά τους με παρέσυρε, έκλεισα την τηλεόραση στις 4.30 και έπεσα για ύπνο. Ακριβώς δύο λεπτά αργότερα ξεκίνησε η επιχείρηση με το χολιγουντιανό τίτλο Σοκ και δέος με σφοδρούς βομβαρδισμούς της Βαγδάτης, ενώ παράλληλα οι χερσαίες δυνάμεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, εισχωρούσαν στο νότιο Ιράκ.

Τις επόμενες ημέρες η παγκόσμια κοινότητα παρακολούθησε τη διεξαγωγή του πολέμου on line. Ασθμαίνοντες ανταποκριτές, που τις φωνές τους κάλυπταν τα βομβαρδιστικά, μετέδιδαν τη φρίκη ενός ακόμα πολέμου από το ξενοδοχείο Παλαιστίνη στην ανατολική όχθη του Τίγρη, ενώ το σκοτεινό φόντο του πλάνου ξαφνικά κοκκίνιζε από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις. Το κόκκινο επανερχόταν στις οθόνες όταν τα τηλεοπτικά συνεργεία –σε στιγμές ανάπαυλας των αεροπορικών επιδρομών- βγαίνανε στους βομβαρδισμένους δρόμους και συναντούσαν πληγωμένους άμαχους μπροστά στα ερείπια των σπιτιών τους.

Η Λ. μένει εδώ και μερικά χρόνια στις Βρυξέλλες. Το Σάββατο 19/3 που ήταν τα γενέθλιά της, τηλεφώνησα στο σπίτι αλλά δεν απάντησε κανείς. Επιχείρησα κι αργότερα. Τίποτα. Άρχισα να της γράφω όταν ο Σαρκοζί είπε: “Αυτή την ώρα γαλλικά αεροσκάφη είναι έτοιμα να επέμβουν...” . Άκουσα τις δηλώσεις του και τελείωσα βιαστικά το μεηλ με τα χρόνια πολλά, συμπληρώνοντας στο τέλος σε παρένθεση: “δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν τη μέρα των γενεθλίων σου, τη μια χρονιά να ξεκινάει επέμβαση στο Ιράκ και τώρα στη Λιβύη".

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, μόνιμα ανοιχτά δύο παράθυρα στον υπολογιστή, το ένα στο Al Jazeera και το άλλο στο BBC, ενώ στην μικρή οθόνη το ένα δελτίο διαδεχόταν το άλλο. Σωστός ορυμαγδός η συνεχής ροή πληροφοριών. Αναφορές στη έκτακτη συνεδρίαση του συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ της Παρασκευής και στην απόφαση 1973, μετά οι δηλώσεις των ηγετών, η στάση της Κίνας, η «περιορισμένη στρατιωτική δράση» των ΗΠΑ από την ομιλία Ομπάμα στη Βραζιλία , ο Αραβικός Σύνδεσμος, η καθαίρεση του Ρώσου πρεσβευή από το Μεντβέντεφ στη Λιβύη. Παράλληλα ένας μακρύς κατάλογος από μαχητικά αεροσκάφη, CF-18, F-16, Tornado, Tyhpon, τάνκερ, μεταγωγικά, φρεγάτες, αεροπλανοφόρα, υποβρύχια. Συσχετισμοί δυνάμεων. “Η Λιβύη διαθέτει τη δεύτερη καλύτερη αεράμυνα της Αφρικής μετά από αυτή της Αιγύπτου”.

Ενώ ηγέτες και αναλυτές αναφέρονται με απόλυτη βεβαιότητα στην αναγκαιότητα της επέμβασης, ξαφνικά αναδύονται τρεις στίχοι: “Υμνώ τα χέρια που παίρνουν όπλα για την ελευθερία/ τώρα όμως μόνο αφού εξετάσω και βεβαιωθώ/πώς η ελευθερία που υπόσχονται δεν είναι μια νέα σκλαβιά.”(1)  Οι ειδήμονες κάνουν προβλέψεις για τη διάρκεια, τον τρόπο, και την έκβαση αυτής της νέας περιπέτειας με την εξόχως ποιητική ονομασία “Αυγή της Οδύσσειας”,  κι αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να είναι σύντομη μια επιχείρηση που το όνομά της περιλαμβάνει τη λέξη Οδύσσεια. Όπως ξέρω πολύ καλά ότι θα αναρωτιέμαι και θα αμφιβάλω διαβάζοντας καχύποπτα και την αντίθετη άποψη, αυτή της μη ανάμειξης, γιατί κι αυτή η όχθη ανοίγει με απόλυτη βεβαιότητα τη δική της βεντάλια επιχειρημάτων για ένα ζήτημα τόσο πολύπλοκο, με τόσες παραμέτρους, με τόσους αστάθμητους παράγοντες.

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ με σιγουριά είναι ότι όσο απομακρύνεσαι, οι πολιορκούμενες πόλεις και οι βάσεις των συμμάχων δεν είναι παρά κουκίδες στο χάρτη της Μεσογείου. Από αυτήν την απόσταση ασφαλείας μπορείς κάλλιστα να διατυπώνεις αφορισμούς για το αν έπρεπε ή όχι να γίνει η επέμβαση, αν καθυστέρησε και πόσο, αν οι Λίβυοι είναι πραγματικοί επαναστάτες ή γιαλαντζί και υποκινούμενοι, αν οι φυλές, αν τα συμφέροντα των συμμάχων, αν αν, αν...

Θα πρέπει κανείς να αλλάξει κλίμακα, να πλησιάσει αρκετά για να ακούσει το κλάμα των παιδιών την ώρα των βομβαρδισμών. Τα ουρλιαχτά των τραυματισμένων. Το μονότονο θρήνο που διακόπτουν οργισμένα الله أكبر  *  στις κηδείες των σκοτωμένων. Θα πρέπει κανείς να πλησιάσει πάρα πολύ, ώστε να μπορεί να μυρίσει τον ιδρώτα της αγωνίας, το πηγμένο αίμα, τη μυρωδιά της καμμένης σάρκας. 

Στις 4.32 τα ξημερώματα, ακριβώς την ώρα της άλλης ξεχασμένης πια επετείου, δεν άντεξα άλλο και βγήκα για μια βόλτα αφήνοντας πίσω μου τις ανοιχτές οθόνες. Έκανε ψύχρα. Ένας σκύλος γάβγιζε κάπου μακριά. Ο ήχος μιας σειρήνας έφτασε επίμονος από τη λεωφόρο κι ύστερα χάθηκε. Ψηλά, πίσω από τα σύννεφα κρυμμένη η πανσέληνος που πλησίαζε στη δύση της. Μεγάλο φεγγάρι. Ωραίο. Σίγουρα κάποιος πιλότος αγγλικού Tornado πετώντας πάνω από τις Ευσπερίδες το έβλεπε την ίδια στιγμή, ακόμα μεγαλύτερο, ακόμα πιο λαμπερό, να φωτίζει τις αχανείς επίπεδες εκτάσεις της Λιβύης. Ένοιωσα το στόμα ξερό, σαν να είχα βάλει μέσα του μια χούφτα χώμα. Ένας αγουροξυπνημένος κότσυφας άρχισε να φλυαρεί πάνω σε μια νεραντζιά. Πλησίασα αθόρυβα. Σταμάτησε το κελάηδισμα και πέταξε μακριά. Τα μπουμπούκια αυτής της άνοιξης δεν είχαν φανεί ακόμα στο δέντρο, όμως σε ένα φύλλο ξεχώρισα στο πρώτο φως της Κυριακής μια σταγόνα πρωινής δροσιάς. Κι είπα, με λόγια δανεικά:

"Για δοκιμή θα ξεπλύνω

τη σκόνη αυτού του κόσμου

με τις σταλίτσες της δροσιάς." (2)

στη Λ. φυσικά 

1.Τίτος Πατρίκιος, Υμνώ το σώμα.

2.Χαϊκού του Ματσούο Μπασο

* Allāhu Akbar, ο Θεός είναι μεγάλος.

η εικόνα από εδώ. 

διαβάστε επίσης, 
Του λυβικού το πέλαγος , 
εκ Δυτικής Λιβύης,
Υπάρχουν ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί;


και (οπωσδήποτε): Περί Λιβύης, Καντάφι, αεροπορικών επιθέσεων

Δύσκολη μέρα.

Δύσκολη μέρα. Πολύ δύσκολη. Ειδικά όταν δεν διαθέτεις αυτό το μοναδικό...-να το πω χάρισμα;- των Ιαπώνων που κάνει τους ξένους ανταποκριτές να εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον απίστευτο έλεγχο των συναισθημάτων μπροστά στην ακραία φυσική καταστροφή.

Μόνο ο Ναότο Καν, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός ξεφεύγει του κανόνα της στωικότητας της Άπω Ανατολής και αναφωνεί : «Τι στο διάβολο συµβαίνει;» Κι είναι να απορεί κανείς με την απορία του καθώς διαβάζει ότι η κυβέρνησή του είχε δεσμευτεί για την αναβάθμιση της ασφάλειας σε όλες τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της χώρας που είχαν κριθεί επισφαλείς ήδη από το 2008.

Υπό την ορατή απειλή της πυρηνική καταστροφής σχεδόν ξεχνάς τις σκηνές που δυσκολεύτηκες να πιστέψεις ότι ήταν αληθινές κι όχι από ταινία που του χρόνου θα κέρδιζε επάξια όσκαρ ειδικών εφέ. Ξεχνάς ότι για τη Μιναµισανρίκου χρειάστηκε GPS ώστε να εξακριβωθεί η τοποθεσία που βρισκόταν η πόλη και ότι η θάλασσα ξεβράζει ασταμάτητα πτώματα εκεί όπως και εδώ άλλωστε.

Κι ενώ γηραιός αυτοκράτορας Ακιχίτο απευθύνει διάγγελμα στο λαό, το χιόνι καλύπτει τις περιοχές που έχουν πληγεί δυσχεραίνοντας τις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων αλλά και τη ζωή των άστεγων που άφησαν πίσω τους ο σεισμός και το τσουνάμι.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στρέφεσαι μετά πάλι δυτικά, γιατί ακούς το γιο του τρελού σκύλου να λέει:"Το πρώτο που ζητάμε από αυτόν τον κλόουν είναι να δώσει πίσω τα χρήματα". Διαβάζεις ότι οι ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία ετοιμάζουν προσχέδιο ώστε να επιβληθούν αυστηρότερες κυρώσεις προς το καθεστώς Καντάφι από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η δε Γερμανία δια στόματος Βεστερβέλε δηλώνει: «Δεν επιθυμούμε την εμπλοκή σ’ έναν πόλεμο επί βορειοαφρικανικού εδάφους» ενώ ήδη οι δυνάμεις του Καντάφι προελαύνουν προς τη Βεγγάζη.

Δύσκολη μέρα σου λέω. Πολύ δύσκολη.

Η εικόνα από εδώ. 

Μουσική: Solitude, Ryuichi Sakamoto. 

Αρχιτεκτονικές Διαδρομές

"Τα πάντα είναι χρόνος. Και η αρχιτεκτονική συμπληρώνει τον κύκλο της και δείχνει την πραγματική αξία ή την ανεπάρκειά της μέσα στο χρόνο και σε συνάρτηση με αυτόν.

Χρειάζεται χρόνος για να αποκτήσει σταδιακά η αρχιτεκτονική νοηματική, εκφραστική, αισθητική, λειτουργική και κατασκευαστική ωριμότητα και πληρότητα, που θα προέρχονται από μια εσωτερική συνάφεια και συνεκτικότητα και θα τη διατρέχουν αμφίδρομα από άκρου εις άκρο στο σύνολό της. Δηλαδή θα τη διαπερνούν ομοιότροπα από τις αρχικές ιδέες έως και τις ακροτελεύτιες λεπτομέρειες της υλοποίησής της. Θα κυλούν αβίαστα από τις πρώτες προς τις δεύτερες αλλά και από τις δεύτερες προς τις πρώτες, ως ενιαία φυσική ροή.

Πάνω και κάτω εικόνα, μακέτες της συμμετοχής του γραφείου Μπίρη 

στον διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης 

το 1991 που απέσπασε το δεύτερο βραβείο. 

Η αρχιτεκτονική ωριμότητα και πληρότητα προϋποθέτουν επομένως τον “αναγκαίο δημιουργικό χρόνο” για να αποκτηθούν. Η ωριμότητα δεν συνδέεται αναγκαστικά και μόνο με τη μεγάλη ηλικία. Έχει να κάνει πρωτίστως με την πληρότητα. Κι αυτή υπάρχει κατ` αναλογία και στην νεότητα. Κάθε δημιουργική περίοδος του βίου μας μπορεί να έχει τη δικής της φάση ωρίμανσης και πληρότητας εφόσον δαπανηθεί γι` αυτό το σκοπό ο ανάλογος δημιουργικός χρόνος. 

Ο “αναγκαίος δημιουργικός χρόνος” κάνει δυνατή την επανάληψη και επομένως τη βελτίωση, την εξοικείωση με τα φανερά αλλά και τα κρυμμένα. Έτσι μαθαίνεται καλά ο δρόμος καθώς εμπλουτίζεται συνεχώς με όλο και καλύτερες διαδρομές, έως ότου κι αυτός ακόμα χρειαστεί ίσως να αλλάξει όταν έρθει η ώρα. 

Η επαναλαμβανόμενη εφαρμογή ενός συστήματος σκέψης και πρακτικής για μια εύλογη χρονική περίοδο έχει τεράστια αυτοπαιδευτική σημασία. Βοηθά να συγκροτηθεί, να ξεκαθαρίσει και να αξιολογηθεί ο κεντρικός πυρήνας μιας αρχιτεκτονικής. Ανατροφοδοτεί και εμπλουτίζει το δυναμικό του και ταυτόχρονα αποκαλύπτει, οργανώνει, βελτιώνει και κεφαλαιοποιεί- ακόμα και για συλλογική χρήση- ειδικούς τρόπους και τεχνικές υλοποίησης των ιδεών αυτών ως χτισμένων αρχιτεκτονικών έργων.

Δεν είναι απλή υπόθεση η αρχιτεκτονική, ώστε να τελειώνει κανείς με αυτήν εύκολα και κυρίως γρήγορα, όπως συμβαίνει σήμερα. Δεν είναι γύμνασμα λόγιο, αισθητικό ή τεχνολογικό. Ούτε θέαμα. Αντιθέτως, είναι σύνθετη εν δράσει κατάσταση, με ευρεία κοινωνική, καλλιτεχνική και τεχνική διάσταση. Κι ως κατάσταση, όχι μόνο βλέπεται, αλλά κυριώς βιώνεται ως ζωντανή εμπειρία σε βάθος χρόνου, ενεργοποιώντας όλες μαζί τις αισθήσεις και τη νόηση του αποδέκτη της. Κι αυτό δε γίνεται ούτε αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη...”

Το παραπάνω κείμενο του Τάσου Μπίρη, περιλαμβάνεται στο κατάλογο της εξαιρετικής έκθεσης που παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς με τίτλο: «Τάσος Μπίρης - Δημήτρης Μπίρης Αρχιτεκτονική: Το αμφίδρομο πέρασμα ανάμεσα στην εφαρμογή και στη διδασκαλία». 

Σκίτσα, σχέδια, μακέτες υλοποιημένων και μη έργων καθώς και εικόνες των κτιρίων που έχουν σχεδιάσει τα τελευταία 40 χρόνια οι δύο σημαντικοί αρχιτέκτονες και οι συνεργάτες τους, καθώς και θεωρητικά κείμενα αλλά και στοιχεία του διδακτικού τους έργου, δίνουν στον επισκέπτη μια ολοκληρωμένη εικόνα της αρχιτεκτονικής δημιουργίας σε όλα τα στάδια και τις εκφάνσεις της. Ένα μικρό εισαγωγικό τμήμα της έκθεσης περιλαμβάνει έργα του Κυπριανού Μπίρη (1907-1990) πατέρα των δυο αρχιτεκτόνων.

Η έκθεση που ολοκληρώνεται στις 20/3 κι έχουν επιμεληθεί οι αρχιτέκτονες Ελένη Αμερικάνου και Πάνος Εξαρχόπουλος, είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κυπριανού και του Δημήτρη Μπίρη.

Στις 28 Μαρτίου 2011 εγκαινιάζεται στο ιστορικό κτίριο της Πρυτανείας του Ε.Μ.Π η δεύτερη ενότητα αυτής της έκθεσης, που θα περιλαμβάνει το διδακτικό έργο του Τάσου και του ∆ημήτρη Μπίρη. 

Στο αίθριο

"Πλοήγηση στο σκοτάδι" είναι ο γενικός τίτλος των πέντε αυτόνομων γλυπτών  της Καλλιόπης Λαιμού  που εκτίθενται στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς. Αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς μπορούν να μεταμορφωθούν από έργα τέχνης σε παιδικό παιχνίδι. Ο τεράστιος μεταλλικός σπόρος μέσα από τον οποίο έχει ξεπεταχτεί ο βλαστός, "Reaching Up High", γίνεται  άξονας  για   τον πιτσιρίκο της φωτογραφίας και περιστρέφεται γύρω του  με περισσή χαρά  ακουμπώντας διαρκώς το δεξί του χέρι στο μέταλλο.   

Η μεγάλη παρέα των φοιτητών κάθεται στην πλατφόρμα έκθεσης με πλάτη στα γλυπτά. Είναι όλοι τους  κατάκοποι  μετά από τη ξενάγηση στην έκθεση του έργου του Πικιώνη που τελειώνει σήμερα.

«σαν κάτι να ήταν κλειστό και το άνοιξες. Να μπει μέσα ο θεατής και προστατευμένος από το περίβλημα να κάνει ενδοσκόπηση»,  λέει  η Καλλιόπη Λαιμού για το έργο της "Bear All Crawl" και έτσι ο φωτογραφικός φακός δεν μπορεί παρά να εστιάσει στο εσωτερικό του γλυπτού. 

Στην συνέχεια όμως το πλάνο ανοίγει για να συλλάβει το μεγαλύτερο μέρος του κεντρικού θέματος - του πυρήνα της εγκατάστασης - μια  σύνθεση εξαγώνων  με τίτλο Twelve Steel Heads. 

Χρειάζεται πολλή υπομονή για να πετύχεις τη μια και μοναδική στιγμή που  στην πλατφόρμα με τις πέντε συνθέσεις της Καλλιόπης Λαιμού δεν βρίσκεται κανείς. Γιατί τόσο το αίθριο, όσο και οι αίθουσες των εκθέσεων στο Μουσείο   Μπενάκη είναι σχεδόν πάντα- και ειδικά τα Σαββατοκύριακα- γεμάτες κόσμο. Κι αυτό είναι πραγματικά ένα πολύ ευχάριστο ξάφνιασμα. 

Ιαπωνία 8,9

An oncoming tsunami strikes the coast in Natori City, Miyagi Prefecture, northeastern Japan March 11, 2011. The biggest earthquake to hit Japan in 140 years struck the northeast coast on Friday, triggering a 10-metre tsunami that swept away everything in its path, including houses, cars and farm buildings on fire. (Reuters)

Earthquake-triggered tsumanis sweep shores along Iwanuma in northern Japan. (Kyodo News/Associated Press)

Houses swallowed by tsunami waves burn in Sendai, Miyagi Prefecture (state) after Japan was struck by a strong earthquake off its northeastern coast Friday, March 11. (Kyodo News/Associated Press)

Light planes and vehicles sit among the debris after they were swept by a tsumani that struck Sendai airport in northern Japan. (Kyodo News/Associated Press)

Fishing boats and vehicles are carried by a tsunami wave at Onahama port in Iwaki city, in Fukushima prefecture, northern Japan. (Fukushima Minpo/AFP/Getty Images)

A tsumani triggered by a powerful earthquake makes its way to sweep part of Sendai airport in northern Japan on Friday March 11, 2011. The magnitude 8.9 earthquake slammed Japan's eastern coast Friday, unleashing a 13-foot (4-meter) tsunami that swept boats, cars, buildings and tons of debris miles inland. (Kyodo News/Associated Press)

Tsunami swirls near a port in Oarai, Ibaraki Prefecture (state) after Japan was struck by a strong earthquake off its northeastern coast Friday, March 11. (Kyodo News/Associated Press)

An energy map provided by the National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) shows the intensity of the tsunami caused by the magnitude 8.9 earthquake which struck Japan on March 11, 2011. A tsunami warning has been issued for the entire Pacific basin except mainland United States and Canada following a huge earthquake that hit Japan on Friday, the U.S. Pacific Tsunami Warning Center said. The warning includes Hawaii and extends from Mexico down to South American countries on the Pacific, the center said. (NOAA/Tsunami Warning Center/)

Seismologists pose for the media as they display a seismographic graph showing the magnitude of the earthquake in Japan, on a monitor at the British Geological Survey office in Edinburgh, Scotland March 11, 2011. The biggest earthquake on record to hit Japan struck the northeast coast on Friday, triggering a 10-metre tsunami that swept away everything in its path, including houses, ships, cars and farm buildings. (David Moir/Reuters)

A helmeted man walks past the rubbles and a burning building after a powerful earthquake, the largest in Japan's recorded history, slammed the eastern coasts in Iwaki city, Fukushima prefecture, Japan. (Kyodo News/Associated Press) 

Giant fireballs rise from a burning oil refinery in Ichihara, Chiba Prefecture (state) after Japan was struck by a strong earthquake off its northeastern coast. (Kyodo News/Associated Press)

Hotel employees squat down in horror at the hotel's entrance in Tokyo after a strong earthquake hit Japan. (Itsuo Inouye/Associated Press)

Japan's Prime Minister Naoto Kan (center) reacts he he feels an earthquake as he attends a committee meeting in the upper house of parliament in Tokyo March 11. A massive 8.8 magnitude quake hit the northeast coast of Japan on Friday, shaking buildings in the capital Tokyo, causing "many injuries", at least one fire and triggering a four-metre (13-ft) tsunami, NHK television and witnesses reported. (Toro Hanai/Reuters)

Stranded commuters watch a TV news on a powerful earthquake at Tokyo railway station as train services are suspended in Tokyo. (Hiro Komae/Associated Press

Workers inspect a caved-in section of a prefectural road in Satte, Saitama Prefecture, after one of the largest earthquakes ever recorded in Japan slammed its eastern coast March 11. (Saitama Shimbun/Associated Press/Kyodo News)

Evacuees wait in an evacuation area following an earthquake in Tokyo, Japan, on Friday, March 11, 2011. Japan was struck by its strongest earthquake on record, an 8.9-magnitude temblor that shook buildings across Tokyo and unleashed a seven-meter-high tsunami that killed hundreds as it engulfed towns on the northern coast. (Haruyoshi Yamaguchi/Bloomberg)

όλες οι εικόνες από την boston.com, 
 Massive earthquake hits Japan

update: κι άλλες εικόνες - της επόμενης μέρας-  εδώ.
κι ένα συγκλονιστικό βίντεο.